Όσο πιό γρήγορα τρέχει προς τα εμπρός ο χρόνος τόσο, αντίστοιχα γρήγορα, τρέχει η μνήμη προς τα πίσω.
Χθες, ο αγαπημένος διαχρονικά Νιόνιος προσπάθησε ανεπιτυχώς με την συναυλία του στο Ηρώδειο και σήμερα το κουτσουρεμένο κι απορφανισμένο ντουέτο Καρέρας – Ντομίνγκο στο Καλλιμάρμαρο, θα προσπαθήσουν μάταια με τη δική τους, να ξαναζωντανέψουν την παλιά εκείνη συγκίνηση και ευφορία που μου πρόσφεραν κάποτε. Τώρα όλα αυτά μου φαίνονται κενά, άηχα, ξένα, αδιάφορα.
Επί προσθέτως η αυριανή συναυλία, νομίζω πως θα μοιάζει με ανάλατη σούπα καθώς η απουσία του τρίτου της παλιοπαρέας των τενόρων, του -σε όλα- πληθωρικού Παβαρότι θα σκορπίσει μελαγχολική, μάλλον, παρά ευφρόσυνη συγκίνηση στις εξέδρες.
Κολυμπώντας σ΄ έναν απέραντο, δυστυχισμένον ωκεανό απογοήτευσης, θλίψης και μοναξιάς διαπιστώνω πως... η καταφυγή στην παλιά συνταγή-πανάκεια, κάτι που είχε γράψει τότε ένας «φίλος», σε μιά δύσκολη στιγμή της κόρης του, στίχοι που πάντοτε αποτελούσαν «σωσίβιο» αισιοδοξίας και ανασυγκρότησης γιά μένα, τώρα έχασε πλέον τη δύναμή της και πιστεύω πως τίποτα δεν μπορεί ν΄ αποτελέσει προσωπική πηγή ζωογόνου φωτός.
Γιά την ιστορία, αντιγράφω την παλιά... ξεθυμασμένη συνταγή, γιά όσους μπορούν –ενδεχομένως- να την... χρειαστούν και χρησιμοποιήσουν.
- Μη φοβηθείς τις σκοτεινιές, που άγρια σε τυλίγουν
όταν τα φύλλα της καρδιάς μ’ απόγνωση θρηνούν.
Aν της ψυχής τα στεγανά, μ’ απελπισιά γεμίζουν
και τρόμο, που σαν άμπωτη τα σωθικά ρουφούν.
- Μέσα στη παραζάλη σου μη σκύβεις το κεφάλι,
τα δόντια σφίξε δυνατά, με καθαρό μυαλό.
Θ’ ανθίσουν πάλι τα κλαδιά, άνοιξη θα ’ρθει πάλι,
να ξέρεις δε νικήθηκε -ποτέ του- το καλό.
- Με χέρι αντρίκιο, δυνατό, άδραξε τη λεπίδα,
κάρφωσε τα σκοτάδια σου που έρχονται, καθώς
γιά διαμαντένιο σου σπαθί, η θεϊκή ελπίδα.
Κι από τα βάθη της πληγής θα ξεπηδήσει φώς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου