Συνέπεια σε ένα ραντεβού...

   Μία ακόμη, ύστατη  προσπάθεια ευρύτερης υπενθύμισης πως ακόμη... υπάρχω! Όχι σαν λειτουργική ανθρώπινη οντότητα  που, απλά, ανασαίνει, τρέφεται, κοιμάται, αλλά σαν παραμένουσα  ενεργή πηγή  δραστηριότητος. Πνευματικής και σωματικής.

   Μαζεύοντας τα τελευταία αποθέματα -λιγοστά ομολογουμένως- ενέργειας  που υπάρχουν μέσα μου προσπαθώ, κατά καιρούς,  να... με πείσω πως όντως «υπάρχω».

  Σήμερα, το αποπειρώμαι με ένα «συμπυκνωμένο» μείγμα τόλμης και ζωντάνιας, κατάλοιπο παιδικής  τρέλας και αποκοτιάς. Μικρή γουλιά από ένα κρασί διαλεγμένο από κάβα που δεν προορίζεται γιά όλους τους... πότες. Καθώς, όταν δεν μπορείς να συντηρείς την «διάρκεια» στη δράση, παζαρεύεις και την ανταλλάσεις με την... «ένταση»!

   Συνεπώς, πριν εξαντληθούν κι αυτά τα τελευταία αποθέματα δυνάμεων και αντοχών, η  αυριανή προσπάθεια, (πτώση με αλεξίπτωτο από τα 14000 πόδια), επ΄ ευκαιρία των προσεχών  πολλών γενεθλίων μου, αφιερώνεται στη μνήμη της ήδη απελθούσης συζύγου μου Άλκης μου και της... απερχομένης προσωπικής μου αλκής. Σπονδή στην ανάμνηση μιάς χαμένης νιότης. Πρόσκαιρη και παρενθετική διάψευση του φυσικού αξιώματος που θέλει... «το μεν πνεύμα πρόθυμον, αλλά τη σάρκα αδύναμη»!

   (Σημ. Οι άνθρωποι, εδώ στο «Sky divers», με διαβεβαιώνουν πως αποτελώ τον γηραιότερο Έλληνα ερασιτέχνη αλεξιπτωτιστή. Ευγενικό εκ μέρους τους και κολακευτικό γιά μένα).