Πανσέληνος οδυνηρή

 

Πάλι ξεχάστηκα και χθες, σε μιά γωνιά του μπαλκονιού,

κοιτάζοντας το κίτρινο του ολόγιομου του φεγγαριού

κι αφήνοντας τη θύμηση να ΄ρχεται να με παίρνει.

Το παρελθόν αμείλικτο, πικρό, σκληρά με περιπαίζει

κι άλλοτε μοιάζει όμορφο, γλυκό σαν πετιμέζι,

νοσταλγικά και τρυφερά γι΄ αλλού με συνεπαίρνει.

Μα η μνήμη στέκει άτεγκτη, όπου πονά η ψυχή μας.

Στα πάθη μας, τα λάθη μας και τη συνείδησή μας...