Την γνώρισα ως Ελένη Σταυροπούλου πριν από μισόν, περίπου, αιώνα. Είχε ένα μικρό κατάστημα με αντίκες επί της οδού Βουκουρεστίου, πάνω από το ύψος της Σόλωνος. Σχεδόν κοριτσάκι αυτή και παλληκαράκι εγώ. Νεοσσός ρέκτης των παλιών ευγενικών αντικειμένων της τέχνης, της ποιότητος, της νοσταλγίας και της ομορφιάς.
Μας συνέδεσε μιά μεγάλη -οικογενειακή και αγνή- φιλία, που κρατάει ακόμη, σαν παλιά κολόνια. Μπουρδουκλώσαμε τα επαγγελματικά μας -εγώ με τα δυό της σπίτια που συνέβαλα ν΄ αποκτήσει σε Παγκράτι και Μαρκόπουλο Ωρωπού κι αυτή προμυθεύοντάς μου πλήθος από όμορφα αντικείμενα παλαιών εποχών και, κυρίως, πίνακες Ελλήνων ζωγράφων του 19ου αιώνος. Μαζί με πλήθος γνώσεών της περί όσων συνέβαλε να αποκτήσω. Και όχι μόνο, καθώς στα καταστήματά της -μετακινήθηκε τρεις φορές- είχα την τύχη και την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς σπουδαίους ανθρώπους, όπως τα δυό πολύ αξιόλογα παιδιά της, τον Σταύρο και τον Άγγελο, τον αείμνηστο μέγιστο Έλληνα συλλέκτη Γιάννη Πέρδιο, τον ερευνητή και συγγραφέα Κώστα Σταματόπουλο, τον γιατρό-συλλέκτη Μιχάλη Βαρκαράκη και μερικούς άλλους που η «ταλαιπωρημένη» μου μνήμη κρατά φυλακισμένους στα βάθη της.
Σήμερα κυκλοφορεί ως Ελένη Βασιλοπούλου, απαλλαγμένη από τον σύζυγο και το όνομά του, επιστρέφοντας στο πατρικό της και μονάζει μόνιμα στο Μαρκόπουλο.
Εκεί, συνταξιούχος πλέον και απελευθερωμένη από εξαρτήσεις και συμβατικότητες, ανέπτυξε, ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες της ψυχής της, ένα καλά κρυμμένο -πηγαίο και δημιουργικό- ταλέντο σε ζωγραφική και, εσχάτως, στη γλυπτική, που ξεχύθηκε ορμητικό, σαν από σπασμένο υδροηλεκτρικό φράγμα στον Νιαγάρα.
Έκπληκτος στην αρχή και έκθαμβος μετά, είχα την ευκαιρία να δω και να θαυμάσω όσα κομμάτια της μεγάλης της δημιουργίας βρίσκονται τώρα στο εργαστήρι της, καθώς το μεγαλύτερο τμήμα της παραγωγής της κοσμεί, ήδη, σπίτια, νοσοκομεία και άλλα ευαγή ιδρύματα.
Το συνημμένο μικρογλυπτικό σύμπλεγμα μου το χάρισε, κατασκευασμένο και αφιερωμένο στην αντίστοιχη δική μου μανία να βοηθώ, σαν επεξηγηματικός Μέντωρ, όπου και όσο μπορώ τους γύρω μου, λογιζομένους ως μαθητές.
Στην Ελένη θαυμάζω ακόμη το κουράγιο να ονειρεύεται, να τυρβάζει και να προγραμματίζει το «Αύριο». Ένα «Αύριο» που δεν υπάρχει, που θεωρώ αδιανόητο γιά μένα. Ένα «Αύριο» που «μασούλησα» λίγο-λίγο μέχρι «Χθες», ίσα αφήνοντας μερικά ψίχουλα γιά το... «Σήμερα». Και μετά ακολουθεί ένα «Τίποτα» και, ίσως, λίγη «Υστεροφημία». Κι αυτή με σαφή ημερομηνία λήξεως...
Καλημέρα Ελενίτσα μου... Με την καινούρια φορεσιά σου και την αστείρευτη διάθεση γιά δημιουργία να καίει μέσα σου σαν πυρσός του Προμηθέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου