Ρ + Ρ. Ρομαντισμός και ρεαλισμός.

 «Θαρσείν χρη, ταχ΄αύριον έσσετ΄άμεινον»

Οι δύσκολες και κρίσιμες αποφάσεις απαιτούν μεγάλη γενναιότητα. Κι αυτό λέγεται «ρεαλισμός». Η εμμονική προσκόλληση σε μιά χαμένη υπόθεση λέγεται «ρομαντισμός».

Το πρώτο θυμίζει Αριστοτέλη και το δεύτερο Πλάτωνα.

Η υπόθεση της Κύπρου, που «σέρνεται εκκρεμής και αποτελεί ακανθώδες πρόβλημα άλυτο, θυμίζει έμπρακτα το αιώνιο φιλοσοφικό δίλημμα.

Μετά πενήντα χρόνια ουσιαστικής, de facto, διχοτόμησης η ελληνική εμμονή στην ακεραιότητα της νήσου συνιστά πρώτου μεγέθους ουτοπία. Ιδίως όταν απέναντι έχεις διαπραγματευτή τον Τούρκο.

Προσπαθώ να καταλάβω τί περιμένει και προσδοκά να συμβεί ο ελληνισμός, που δεν συνέβη σε μισόν αιώνα.

Πιστεύοντας στις ρεαλιστικές -και λιγότερο επώδυνες- λύσεις από το καθόλου λύσεις, φρονώ πως όσο ταχύτερα αποδεχθούμε ως πραγματικότητα την δημιουργηθείσα κατάσταση στην Κύπρο, δηλαδή τη διχοτόμηση, τόσο το καλύτερο γιά όλους. Διχοτόμηση λοιπόν κι ας κοιτάξουμε μπροστά.

Ας μείνει στην ψυχή μας κι αυτό, μαζί με εκείνο το παλιό... «πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δική μας θα ΄ναι», που το λέμε κοντά 600 χρόνια γιά την χαμένη Κωνσταντινούπολη!

Ας μείνουμε με τον πόνο στην καρδιά γιά μιά χαμένη υπόθεση, παρά να μας βασανίζει η αγωνία γιά κάτι που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Ο δεύτερος και παρατεταμένος πόνος της αναμονής είναι βασανιστικότερος, με την ελπίδα αθάνατη, μεν, αλλά καταπλακωμένη μονίμως στα άδυτα της ψυχής.

Ο Θεόκριτος δικαιώνεται πάλι!