Μπράβο Δέσποινα...

Δεν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερος θαυμαστής της τραγουδίστριας Βανδή, όμως με εντυπωσίασε πάρα πολύ η υπερήφανη στάση της, εν όψει συμμετοχής της σε συναυλία στη Σμύρνη.

Μόλις διεπίστωσε την έντονη ανθελληνική πολιτικοποίηση ενός καθαρά καλλιτεχνικού και πολιτιστικού γεγονότος, αρνήθηκε να τραγουδήσει επειδή στη σκηνή υπήρχε ανηρτημένο εμπρηστικό πόστερ του Κεμάλ Ατατούρκ.

Δεν γεννήθηκα, καθ΄ οιονδήποτε τρόπο, υπερεθνικιστής, ούτε και... πατριδοκάπηλος, αν και από τα πρώτα μου χρόνια βρέθηκα στο μάτι ενός κυκλώνα που δημιουργούσε η εποχή -δηλαδή ο Εμφύλιος. Γεννήθηκα στους κόλπους μιάς διηρημένης πολιτικά οικογένειας, με εξέχουσα, μάλιστα, ένθεν-κακείθεν, δραστηριότητα.

Από το σπίτι μας, στην Ακαδ. Πλάτωνος, παρήλασαν, στεγάστηκαν και έδρασαν δεκάδες Ελασίτες αντάρτες. Ακόμη θυμάμαι αξούρηγες αγριωπές φάτσες, ζωσμένες με χιαστί φυσεκλίκια ν΄ ανεβοκατεβαίνουν, με το όπλο στο χέρι, στην ταράτσα και να γκρεμίζουν το στηθαίο στη γωνία των οδών Κίμωνος, τότε, (τώρα Πλάτωνος) και Μύλων γιά να στήσουν πολυβολείο. Θυμάμαι πως έδιωχναν με αγριοφωνάρες τον ενοχλητικό πιτσιρίκο -εμένα- που μπερδευόταν συνεχώς στα πόδια τους! Θυμάμαι ακόμη, αμυδρά αλλά σαν και τώρα, τη Βάσω Κατράκη, την μεγάλη χαράκτρια και κομμουνίστρια, μαζί με τον άντρα της, τον γιατρό, (νομίζω ακτινολόγο), διοπτροφόρο Κατράκη να καταφεύγουν καταζητούμενοι σ΄ εμάς. Συχνά η Βάσω με κρατούσε αγκαλιά κι εγώ της «ζούλαγα»... τα στήθη!

Αργότερα, στο σχολείο -στο μάθημα της Ιστορίας- «βομβαρδίστηκα» από πληροφορίες σχετικά με την μακραίωνα λαμπρή ιστορία της Ελλάδος, το μεγαλείο της φυλής και την προπορευόμενη, έναντι των άλλων λαών, ευφυΐα των Ελλήνων. Μεγαλώνοντας και βλέποντας -με συνεχή σκεπτικισμό και μελέτη- παγίωσα, τελικά, πως το μέτρο της πραγματικής αξίας μιάς γενιάς δεν κληρονομείται από το κλέος των προγόνων της, αλλά από αυτά που εκείνη θα κληροδοτήσει στους απογόνους της. Και δούλεψα πολύ πάνω σ΄ αυτό το «αξίωμα», το οποίον τελικά εμπέδωσα και, έκ τοτε, προσέχω ως «κόρην οφθαλμού».

Στα ώριμα χρόνια της δράσης, ταξιδεύοντας πολύ και συμφυρόμενος με, σχεδόν, όλους τους λαούς της Γης, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω το προβάδισμα, όντως, που έδινε η Ιστορία ενός ενδόξου παρελθόντος, σε σχέση με όσους λαούς ξεκινούν από το μηδέν και... προχωρούν «ανύποπτοι» κι αμόλυντοι ιστορικά! Έτσι έμαθα να δέχομαι, να σέβομαι, να τυρβάζω, να μεριμνώ, να συντηρώ και να ενδιαφέρομαι γι΄ αυτό το ρημάδι το... «προβάδισμα»! Οπότε θλίβομαι και πικραίνομαι πάντα όταν διαπιστώνω πως κάποιοι Συνέλληνες, με την γνωστή επιπολαιότητα και αδιαφορία, (κι αυτές διακρίνουν τη ράτσα, δυστυχώς), το κατασπαταλούν απερίσκεπτα, δυσφημίζοντας την εθνική καταγωγή τους και καταρρακώνοντας επιπόλαια την προσωπική τους αξιοπρέπεια.

Μέσα από το πρίσμα αυτής της λογικής, την οποία δεν υποχρεούνται να υιοθετήσουν όλοι, επικροτώ απόλυτα την ελληνοπρεπή στάση της Ελληνίδος Δέσποινας Βανδή και την συγχαίρω δημόσια. Συγκρίνοντάς την, δε, με τα καμώματα κάποιας νεόκοπης αοιδού, που ξεφύτρωσε απ΄το πουθενά και μας εκπροσώπησε πρόσφατα στην Eurovision, «ψυλλιάζομαι» κάτι...

-Βρε μπάς και το έμφυτο προσωπικό μεγαλείο είναι σύμφυτο με την καθαρότητα του DNA εκάστου;

-Βρε μπας κι είχε δίκιο, τελικά, εκείνος ο παλιός Αυστριακός, ο πολλαπλώς και ποικιλλοτρόπως λοιδορούμενος και καθυβριζόμενος γιά την θεωρία που διατύπωσε γιά την καθαρότητα της ελληνικής φυλής, ο Φαλμεράγιερ; Οπότε εξηγούνται εύκολα οι διάφορες απαξιωτικές, έως μισελληνικές θέσεις και συμπεριφορές ορισμένων... «Ελλήνων»;