«Οι Πανθέοι»

Χθες βράδυ παρακολούθησα στο ΣΚΑΙ το τελευταίο επεισόδιο της σειράς «Οι Πανθέοι».

Η σειρά ήταν ρημέικ παλιάς ομώνυμης την οποία δεν γνώριζα και δεν την είχα παρακολουθήσει, τότε, ούτε γιά ένα λεπτό.

Με συγκίνησε πρωτόγνωρα, με συγκλόνισε, με συνήρπασε και με καθήλωνε να την παρακολουθώ ανελλιπώς, παρά την μεγάλη μου αποστροφή σε τηλεοπτικές χαζομάρες, σαπουνόπερες και διάφορες σημερινές, μοντέρνες τηλεοπτικές σαχλαμάρες.

Καλογυρισμένη, με καλές ερμηνείες, βαθιά ανθρώπινες ευαισθησίες και σταθερά αισθήματα. Παλαιομοδίτικη γιά τους νέους, τους νεάζοντες και όλους όσους δεν μπορεί να συγκινήσει η θέα, π.χ. ενός γκρενά τριαντάφυλλου μπακαρά, ή ο πόνος ενός βαθιά ριζωμένου έρωτα!

Γιά μένα, το προσωπικό μου γούστο και την ιδιοσυγκρασία μου ήταν ό, τι ωραιότερη, ευγενικότερη και πιό ολοκληρωμένη, σε θέμα, ιστορία έχω παρακολουθήσει. Και το έκανα φανατικά. Έξοχο κείμενο, χωρίς κρυάδες, «παραγεμίσματα» στις σκηνές και φλυαρία στον λόγο. Ό,τι πιό τρυφερό, ευαίσθητο, σοβαρό και ποιοτικό παρουσιάστηκε ποτέ στην ελληνική τηλεόραση. Ένας ύμνος στον έρωτα, την αληθινή αγάπη και τις θυσίες γι΄αυτήν, με "χαλί" δράσεως την δραματική περίοδο περί την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. (Λλίγο πριν, λίγο μετά).

Μέσα στο cast των χαρακτήρων της "βρήκα" αρκετούς φίλους και φίλες. Και μαζί -σε αρκετές εκδοχές και παραλλαγές- και τον εαυτό μου...