Ολυμπιακοί Αγώνες 2024

Γιά το μεγαλειώδες –κατ΄εμέ- θέαμα που παρακολουθήσαμε χθες στο Παρίσι, νομίζω δεν χωρεί κριτική του τύπου... «μου άρεσε, δεν μου άρεσε». Απλά ευγνωμονώ τον Ύψιστο που με αξίωσε να βιώσω το σημαντικότερο, ίσως, και εντυπωσιακότερο θέαμα της ζωής μου.

Πατώντας στα χνάρια των τριών κλασσικών ιδεωδών της Γαλλικής Επαναστάσεως, (Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης), συμπλήρωσε με δύο ακόμη, που απέκτησαν σήμερα πρωταρχική αναγκαιότητα και άμεση προτεραιότητα. Αυτά της Αγάπης και της Ειρήνης.

Ως αθεράπευτος λάτρης του ιδεαλισμού και του ονείρου, άρα και της ουτοπίας, μηρύκασα γιά αρκετές ώρες όσα είδα, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω τα αγωνιώδη πανανθρώπινα μηνύματα που ανακάλυψα υποκρυπτόμενα σε μικρές, σύντομες, καλοστημένες σκηνές, που σε πρώτο χρόνο διαλανθάνουν της προσοχής.

Επ΄ ευκαιρία αυτού του χθεσινού μεγάλου γεγονότος θέλω να αναρτήσω, κάτι σαν μικρή φωτεινή πινελιά στα μούτρα ενός κακού, σκοτεινού και άσχημου Κόσμου. Διαλέγω, λοιπόν, ένα μικρό θεατρικό σκετς ενός... «φίλου» μου.

ΠΑΤΡΙΔΑ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Σκηνή Α:

Σκηνικό: Δωμάτιο αστικού σπιτιού. Ριντώ στο βάθος. Γραφείο με σκόρπια βιβλία απάνω έναν P/C, μικρός καναπές και δύο καρέκλες. Ο Νίκος διαβάζει ένα βιβλίο. Πότε καγχάζει, πότε κουνάει το κεφάλι μελαγχολικά. Μπαίνει ο Πατέρας.

-ΠΑΤΕΡΑΣ: -Τί διαβάζεις Νικολάκη;

-ΝΙΚΟΣ: - Τίποτα, τίποτα, να κάτι που βάζει τα πράγματα στη θέση τους και ξεκαθαρίζει μερικές πατριδοκαπηλικές κουταμάρες που μας σερβίρουν στο σχολείο. Όλες αυτές τις ανοησίες που σας παραμύθιαζαν επί χρόνια και σας «ξέπλεναν» τα μυαλά.

-ΠΑΤΕΡΑΣ: - Μα τί λές βρε παιδάκι μου, τί κουταμάρες είναι αυτά που λες; Γιά ποιά παραμύθια μιλάς;

-ΝΙΚΟΣ: - Εγώ λέω κουταμάρες ή αυτοί που γιά χρόνια σαν πότιζαν αφιόνι γιά πατρίδες, θρησκείες και οικογένειες. Γιά να σας ντοπάρουν, να σας κουμαντάρουν, να σας κάνουν όργανα των επιδιώξεών τους.

-ΠΑΤΕΡΑΣ: - Πάψε. Ποιός ανόητος σου τα ’μαθε αυτά; Τέτοια σας διδάσκουν στο σχολείο;

-ΝΙΚΟΣ: - Όχι, εκεί δεν μας λένε τίποτα. Ίσα-ίσα, το ανάποδο. Η προπαγάνδα μας τα κρύβει. Αν περίμενα από το σχολείο, σκέτο τούβλο θα έμενα όπως έμειναν κι οι γενιές σας.

(Ο πατέρας πλησιάζει και παίρνει το βιβλίο που διαβάζει ο Νίκος, στα χέρια του)

-ΠΑΤΕΡΑΣ: - Γιά να δω βρε παιδάκι μου, τί διαβάζεις. Α, χά…. Φαλλμεράγιερ! Πού το βρήκες αυτό πάλι. Εκείνος ο μαλλιάς ο Σωτήρης θα στο πάσαρε. Ο μηδενιστής, ο ανάρχας, ο άχρηστος…

-ΝΙΚΟΣ: - Δεν είναι καθόλου άχρηστος. Κι αν θες να μάθεις είναι πολύ πιό σκεπτόμενος και πιό προβληματισμένος απ’ όλους μας στην τάξη. Απλά ο Σωτήρης δεν μασάει στα φούμαρα που μας πιπιλίζουν γιά χρόνια τ’ αυτιά οι επιτήδειοι. Άκου λέει… πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια… Σας ντοπάριζαν επί αιώνες με είδωλα και με ψευδαισθήσεις γιά να σας ναρκώνουν κολακεύοντας τον εθνικισμό σας. Γιά να στρέφουν τον ένα κατά του άλλου, ανάλογα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Δεν υπάρχουν πατρίδες πατέρα. Πατρίδα και μάνα μας είναι ολάκερη η Γή. Αυτή μας γεννά κι αυτή μας τρέφει όλους. Άσπρους, μαύρους, κίτρινους, κόκκινους. Θέμα τύχης το πού θα γεννηθείς. Όπου σε σπείρει ο πατέρας σου, όπου ριζώσεις και όπου αναπτυχθείς.

Εμείς κοκορευόμαστε γιά τη ράτσα μας κι όμως, όπως γράφει ο ιστορικός Φαλλμεράγιερ που μελέτησε τον χώρο, η Ελλάδα είναι απλά ένας τόπος, όπως όλοι. Από δω πέρασα, διαχρονικά, του κόσμου οι φυλές που ζυμώθηκαν κι ανακατεύθηκαν με τους εκάστοτε ντόπιους κι έβγαλαν ό, τι… έβγαλαν. Γιά όλους ο τόπος υπήρξε πατρίδα. Μέχρι κάποιοι να μετακινηθούν και πάνε σε μιάν άλλη… πατρίδα, ενώ κάποιοι άλλοι να μείνουν, να ριζώσουν, να ανακατευτούν με τους ντόπιους και ν’ αφομοιωθούν. Έτσι στον όρο «πατρίδα» τί μένει; Το μέρος που γεννήθηκες και που, αν πρέπει να μετακινηθείς γιά κάποιο λόγο, μετακινείται κι αυτός, θαυμάσια, μαζί σου. Δεν θυμάσαι πατέρα που ο θείος Ανέστης, όταν ήταν να πάει στην Αυστραλία, μας έλεγε: «Όπου γης και πατρίς». Και τώρα ζει μιά χαρά αποκατεστημένος στη

Μελβούρνη. Τέσσερα ρεστοράν έχει εκεί! Η Αυστραλία είναι λοιπόν η πατρίδα γι’ αυτόν.

-ΠΑΤΕΡΑΣ: -Γιέ μου σύνελθε! Μάλλον δεν θα διαβάζεις αρκετά

Ιστορία. Ίσως θα πρέπει να μιλήσω με τον Διευθυντή σου.

ΑΥΛΑΙΑ

Σκηνή Β΄:

Σκηνικό: Τάξη σχολείου. Ριντώ στο βάθος, μερικά θρανία. Ώρα διαλείμματος στη τάξη. Νίκος, Καρολίνα και 2-3 παιδιά κάθονται χύμα και συζητούν. Ο Σαμίρ μπαίνει κρατώντας μία εφημερίδα, κάθεται στο τελευταίο θρανίο και διαβάζει περίλυπος. Ο Νίκος τον πλησιάζει.

-ΝΙΚΟΣ: - Γειά σου ρε Σαμίρ. Γιατί τόσο σκοτεινός σήμερα; Πέσανε τα καράβια σου έξω;

-ΣΑΜΙΡ:….

-ΝΙΚΟΣ: - Λέγε ρε. Τί σου συμβαίνει κι είσαι σαν Επιτάφιος; Τί διαβάζεις εκεί;

-ΣΑΜΙΡ: - Καλά που βρίσκεστε εσείς; Σε ποιόν κόσμο ζείτε; Χαμπάρι δεν πήρατε τί συμβαίνει γύρω σας;

(Όλοι σταματούν τις συζητήσεις και στρέφονται με ανήσυχη περιέργεια προς τον Σαμίρ).

-ΝΙΚΟΣ (Αιφνιδιασμένος και ανήσυχος, ρωτάει συνεσταλμένα): Συγγνώμη ρε Σαμίρ, αλλά δεν ξέρω. Τί έγινε πάλι;

-ΣΑΜΙΡ: - Δεν άκουσες ειδήσεις, δεν διάβασες εφημερίδες; Εδώ χαλάει ο κόσμος κι εσείς… δεν τρέχει τίποτε; Ωραίοι είσαστε, μα την αλήθεια. Χορτάτοι, ευτυχείς κι αμέριμνοι!

-ΝΙΚΟΣ: - Έλα, άστα αυτά τώρα και πες μου τί τρέχει. Δεν παρακολουθώ τηλεόραση, δεν διαβάζω εφημερίδες. Παραφράζω τον Καζαντζάκη: «Είμαι λέφτερος!». Λέγε τώρα!

-ΣΑΜΙΡ: - Τί είχες Γιάννη, τ’ είχα πάντα. Οι Ισραηλινοί ξαναμπουκάρανε στη Γάζα. Έγινε χαμός. Μέχρι τώρα μετράμε 36 σκοτωμένους δικούς μας και πάνω από εκατό τραυματίες. Τα νοσοκομεία γέμισαν, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους πάλι.

-ΝΙΚΟΣ: - Και πώς έγινε αυτό; Στα καλά καθούμενα; Δεν μπορεί, θα τους τσιγκλίσατε κι εσείς όμως. Φαντάζομαι δηλαδή…

-ΣΑΜΙΡ: - Να μη φαντάζεσαι τίποτα. Εσύ δεν ξέρεις και δεν μπορείς να καταλάβεις.

-ΝΙΚΟΣ: - Γιατί δεν μπορώ; Δεν είμαι βλάκας. Μιά χαρά μπορώ!

-ΣΑΜΙΡ: - Έλα δω, λοιπόν…

(Ο Σαμίρ σηκώνεται, τον πιάνει από το χέρι και τον οδηγεί στην άκρη του ριντώ, σαν να βλέπουν από παράθυρο έξω. Ο Σαμίρ δείχνει έξω από το παράθυρο).

-ΣΑΜΙΡ: - Φίλε μου Νικόλα. Κοίτα εκεί τον Υμηττό δεξιά και την Πάρνηθα στ’ αριστερά. Αυτά τα βουνά είναι δικά σου. Είναι οικείος τόπος σου κι ας μην το καταλαβαίνεις. Κι ας μην το εκτιμάς. Τα περπατάς στις βόλτες σου, σε ξεδιψούν οι πηγές τους, σε χορταίνουν οι ταβέρνες τους. Όποτε σου γουστάρει τα περπατάς κι ανασαίνεις το οξυγόνο τους. Και όχι μόνο αυτά. Όποτε θέλεις ξεκινάς από το σπίτι, τη φωλιά σου, και ξένοιαστος και ασφαλής κυκλοφορείς στην επικράτεια της χώρας σου άνετος κι αμέριμνος. Κανείς δεν σ’ εμποδίζει, κανείς δεν σ’ ενοχλεί και κανείς δεν σου ζητάει… «χαρτιά» και ταυτότητες γιά να περάσεις μπλόκα και συρματοπλέγματα, που κάθε λίγο και λιγάκι βρίσκεις στημένα μπροστά σου και σε κάνουν να μη καταλαβαίνεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Όμως γιά να γίνουν όλα αυτά, γιά να σας κατακυρωθούν αυτοί οι χώροι που εσύ και δικοί σου απολαμβάνετε χωρίς να προβληματίζεστε και χωρίς, πολλές φορές, να εκτιμάτε, χιλιάδες πρόγονοί σου έχυσαν το αίμα τους και έδωσαν τη ζωή τους. Τέτοιους χώρους εμείς δεν έχουμε εκεί κάτω, Νικόλα μου. Λίγες σπιθαμές γης παλεύουμε να εξασφαλίσουμε γιά να περηφανευτούμε και μεις κάποτε πως αποκτήσαμε… πατρίδα. Εμείς οι πεινασμένοι που λαχταρούμε κι εσείς οι χορτάτοι που δεν εκτιμάτε.

(Ο Σαμίρ σταματά, σκέφτεται λίγο σιωπηλός και συνεχίζει, κοιτώντας στα μάτια τον Νίκο).

-Αν οι παππούδες σου φίλε μου δεν έδιναν σώμα και ψυχή στα βουνά της Αλβανίας κι αν οι πιό μακρινοί σου πρόγονοι με το χατζάρι στο ένα χέρι και το παιδί τους στο άλλο δεν έκαναν παλικαρίσια γιούρια απ’ το Μεσολόγγι, σήμερα θα είχατε Γάζες και Ραμάλες, μόνο που αυτές θα λέγονταν Εκάλες και Βουλιαγμένες! Αλλά -πίστεψέ με- δεν θα έμοιαζαν καθόλου με αυτά τα όμορφα προάστια που δείχνουν τώρα. Ρημαγμένα κουφάρια και χαλάσματα θα ήσαν.

Φίλε Νικόλα, ο χορτάτος τον πεινασμένο δεν τον καταλαβαίνει και αλλιώς τον συμπονά. Επιφανειακά κι επιπόλαια. Του ρίχνει μιά ματιά οίκτου κι ένα κομμάτι ψωμί και μετά γυρίζει στη ζεστασιά του σπιτιού του. Στη βολή, την ανία και την... αμφισβήτηση. Έτσι κι εσύ, μαζί με όσους ένας δικός σας ποιητής χαρακτηρίζει... «δειλούς, μοιραίους και άβουλους» κλείνεστε ευτυχείς και ήρεμοι στο καβούκι της άγνοιας και της αφέλειας. Ανικανοποίητοι, διαμαρτυρόμενοι και... αχάριστοι στον Πλάστη που σας έδωσε την άνετη ζωή, μέσα στη σιγουριά μιάς πατρίδας. Σου εύχομαι ολόψυχα να μην αξιωθείς την κατάρα του Θεού γιά την αχαριστία που δείχνετε, όλοι εσείς οι καλοβολεμένοι κι επαναστατημένοι. Όχι τίποτε άλλο, γιατί αν σας καταραστεί να πληρώσετε, θα χάσουμε κι εμείς το αποκούμπι μας. Τη δεύτερη μάνα, τη θετή, που μας άνοιξε μιά στοργική αγκαλιά και μας πρόσφερε καταφύγιο, ζεστασιά και μιά υποκατάστατη πατρίδα.

(Χτυπάει το κουδούνι, μπαίνουν μερικοί μαθητές. Το μάθημα, υποτίθεται θ’ αρχίσει).

ΑΥΛΑΙΑ

Σκηνή Γ΄:

Σκηνικό ίδιο: Χτυπάει κουδούνι γιά διάλειμμα, όλοι φεύγουν πλην της Καρολίνας, η οποία κάθεται στη θέση της, βγάζει από τη σάκα ένα γράμμα. Το διαβάζει και σιγοκλαίει. Ο Νίκος την παρατηρεί καθώς φεύγει και αναστατωμένος από το κλάμα της γυρίζει και την αγκαλιάζει στοργικά.

-ΝΙΚΟΣ: - Καρολίνα μου τί τρέχεις; Γιατί κλαις;

-ΚΑΡΟΛΙΝΑ: - Η αδελφή μου, Νίκο. Η αδελφή μου, η Μιρέλλα, η μικρή μου Μιρέλλα...

-ΝΙΚΟΣ: - Τί έγινε με τη Μιρέλλα; Έπαθε τίποτα κακό η αδελφή σου;

-ΚΑΡΟΛΙΝΑ: -Την απήγαγαν Νίκο από το χωριό μου, το Τσίμποκ. Μπήκαν στα σχολεία αντάρτες της Μπόκο Χαράμ και όσες μαθήτριες ήσαν χριστιανές τις πήραν και χάθηκαν. Η μάνα μου γράφει πως δυό μήνες είχε να μάθει κάτι γι’ αυτήν. Κάποια κορίτσια που κατάφεραν να το σκάσουν ανέφεραν πως οι ισλαμιστές της Χαράμ τις βασανίζουν, τις βιάζουν και κάποιες τις σκότωσαν ήδη. Θέλουν να τις εξισλαμίσουν με το ζόρι και μετά να τις πουλήσουν σκλάβες στο Τσαντ. Αυτές της έφεραν το μαντάτο...

-ΝΙΚΟΣ (σχεδόν μονολογώντας, χαμηλόφωνα):- Καλά βρε παιδάκι μου, τόσοι σκοτωμοί, τόση βία, τέτοιος φανατισμός γιά τη διάκριση του Θεού σε θρησκείες. Στο κάτω, κάτω, ένας είναι ο Δημιουργός-Θεός και μάλιστα απρόσωπος, αφανής κι απόμακρος... Γιατί αυτή η μανία των μεν και η προσκόλληση των δε σε διαφορετικά στρατόπεδα... Ποτέ μου δεν κατάλαβα...

-ΚΑΡΟΛΙΝΑ:- Πώς να καταλάβεις Νίκο μου, πώς να καταλάβεις εσύ. Ζεις μέσα στην άνεση, την καλοπέραση και την σιγουριά που σου προσφέρει η καταναλωτική σου κοινωνία και η προστασία των δικών σου. Απομακρυσμένοι από τον Θεό, δεν χρειάστηκε ποτέ να ικετεύσεις με ζέση γιά κάτι απλό, που όμως ποθεί η ψυχή σου και δεν μπορεί ν’ αποκτήσει. Στη θαλπωρή του σπιτιού σου δεν ένοιωσες ποτέ έλλειψη και την ανάγκη να σηκώσεις τα μάτια σου στον ουρανό, να μιλήσεις με τον Πλάστη και να ζεστάνεις τη ψυχή σου από τη ζέστη Του. Να ζητήσεις γιατρειά γιά το σώμα σου, ελπίδα γιά την ψυχή σου και συγχώρεση γιά τα αμαρτήματά σου. Χορτάτοι και πολυάσχολοι νομίζετε πως το χρήμα κι η τεχνολογία σας καλύπτουν και σας εξασφαλίζουν. Γι’ αυτό, όλοι σας, έχετε απομακρυνθεί από τον δρόμο του Θεού και τις εντολές Του κι έτσι χάνετε την επαφή μαζί Του. Όμως εμείς, στο φτωχικό μας χωριουδάκι ζούμε μαζί με τον Θεό. Κάτω από την σκέπη Του και τη ζεστασιά της αγκαλιάς Του. Απλοί σαν τον Γιό Του που τον έστειλε να θυσιαστεί για χάρη μας. Τον Θεό τον νοιώθουμε καθημερινά δίπλα μας. Τον αγγίζουμε και μας αγγίζει. Τον βλέπουμε καθαρά μέσα από τη σοφή Δημιουργία Του. Αυτόν τον Θεό, που μας γνώρισαν οι γονείς μας κι οι παππούδες μας. Είναι ο Θεός των προγόνων μας που τον πιστεύουμε ως τον μοναδικό αληθινό Θεό. Έναν Θεό που εμείς δεν μπορούμε, ούτε να παραβλέψουμε, ούτε ν’ απαρνηθούμε. Είναι κομμάτι της ψυχής μας που δεν μπορεί να ξεχωρίσει απ’ αυτήν, Αυτός την προστατεύει. Αυτός την εξουσιάζει και μ’ Αυτόν θα ενωθεί όταν μας καλέσει να φύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο.

-ΝΙΚΟΣ: (κουνάει σκεφτικός το κεφάλι).... -Τελικά με τη Μιρέλλα τί έγινε;

-ΚΑΡΟΛΙΝΑ (ξεσπάει σε λυγμούς): - Την βίασαν, την βασάνισαν και την σταύρωσαν στη μέση του στρατοπέδου τους...

(Ο Νίκος αγκαλιάζει την Καρολίνα.... ενώ μπαίνει φουριόζικα ένας μαθητής και ρωτάει λαχανιασμένος):

-ΜΑΘΗΤΗΣ: - Ο Χατίφ, πού είναι ο Χατίφ;

-ΝΙΚΟΣ: - Κάπου εδώ ήταν. Τί τον θέλεις;

-ΜΑΘΗΤΗΣ: - Τον ζητάει η μητέρα του. Είναι στο γραφείο του Διευθυντή. Κλαίει. Ο πατέρας του κι η αδελφή του πνίγηκαν χθες καθώς έρχονταν. Η βάρκα τους βούλιαξε, τα πτώματά τους τα βρήκαν χθες στη Μυτιλήνη και πρέπει να πάει κάποιος, επειγόντως, γιά την αναγνώριση.

ΑΥΛΑΙΑ

Σκηνή Δ΄:

Σκηνικό όπως στην Α΄ σκηνή: Συζητούν καθισμένοι η μητέρα του Χατίφ Φαρίντα κι ο πατέρας του Νίκου.

-ΠΑΤΕΡΑΣ: - Τα θερμά μου συλλυπητήρια κυρία. Συναισθάνομαι την τραγωδία σας, νοιώθω συγκλονισμένος και θα ήθελα πολύ να κάνω κάτι γιά σας. Ό, τι περνάει απ’ το χέρι μου.

-ΦΑΡΙΝΤΑ: - Σας ευχαριστώ κύριε Ευλάμπιε, σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

-ΠΑΤΕΡΑΣ: - Ξέρω πως ο γιός σας είναι ο καλύτερος φίλος του Νίκου, σχεδόν αδελφός, και θέλω, πραγματικά, να σας βοηθήσω

ουσιαστικά. Δηλαδή ο Νίκος το θέλει πιο πολύ κι εγώ, απλά, δεν του χαλάω χατίρι.

-ΦΑΡΙΝΤΑ: - Ακούστε με κύριε. Εγώ με τον Χατίφ φύγαμε πέρυσι από τη Συρία. Μας έστειλε ο άντρας μου γιά να γλυτώσουμε. Η πόλη μας κινδύνευε από τους μαχητές του ISIS, κι εμείς σαν χριστιανοί κινδυνεύαμε περισσότερο. Τις γυναίκες τις βίαζαν και τις πουλούσαν σκλάβες, όσο γιά τους άντρες τους ξέκαναν επί τόπου. Η οικογένειά μας ήταν πολύ δεμένη κύριε Ευλάμπιε. Όμως η ανάγκη της επιβίωσης την διέλυσε. Πέρυσι φύγαμε εγώ με τον Χατίφ κι ο άντρας που έμεινε πίσω με τη μικρή μας κόρη, που δεν κινδύνευε γιατί ήταν πολύ μικρή. Βολευτήκαμε σε κάποιο μακρινό συγγενή και περίμενα και τους άλλους να ’ρθουν και όλοι μαζί να φύγουμε για Καναδά. Ο παλιός συνεταίρος μας είναι από χρόνια εγκατεστημένος εκεί και μας υποσχέθηκε υποστήριξη. Θα ήταν πολύ μεγάλη βοήθεια αν μου βρίσκατε κάποια δουλειά, λίγο πιό ξεκούραστη και ανάλογη με τα προσόντα μου.

-ΠΑΤΕΡΑΣ: - Πώς ζούσατε όλον αυτόν τον καιρό, κυρία Φαρίντα;

-ΦΑΡΙΝΤΑ: - Πώς να ζήσουμε κύριε. Φτωχά, πάρα πολύ φτωχά. Κάτοχος μάστερ στη διοίκηση επιχειρήσεων εγώ, είχαμε με τον άντρα μου μιά μικρή αλυσίδα σούπερ μάρκετ, που ο πόλεμος την κατέστρεψε. Αφήσαμε πίσω άνετη ζωή κι αναγκάστηκα να δουλεύω εδώ σε συνεργείο καθαρισμού κτιρίων. Κούραση πολλή και μόλις που τα βγάζω πέρα. Περίμενα τον άντρα μου, που έμεινε πίσω γιά να γλυτώσει και ρευστοποιήσει ό, τι μπορούσε από την περιουσία μας, και μόλις θα ερχόταν -φέρνοντας και κάποια δολάρια- θα σμίγαμε πάλι σαν οικογένεια και θα πηγαίναμε ν’ αρχίσουμε νέα ζωή σ’ έναν ήσυχο τόπο. Χωρίς πολέμους και βία. Όμως η τύχη βλέπετε... Τώρα να δούμε πώς και αν θα μπορέσω να πάω με τον Χατίφ στον Καναδά...

-ΠΑΤΕΡΑΣ: (μετά από σκέψη) - Ακούστε κυρία Φαρίντα, δεν χρειάζεται να πάτε πουθενά. Ο Νίκος αγαπάει πολύ τον Χατίφ κι απ’ όσα μου έχει πει γι’ αυτόν είχα αρχίσει να τον συμπαθώ κι εγώ. Το διπλανό μου δυάρι ξενοικιάζεται σε δέκα μέρες. Έχω βάλει αγγελία γιά να το ξανανοικιάσω, αλλά θα την βγάλω. Θα σας το δώσω δωρεάν και θα μετακομίσετε εδώ. Όσο γιά δουλειά, μπορείτε να πιάσετε αμέσως, αν θέλετε, στο λογιστήριο της εταιρείας μου. Γιά το αντικείμενο θα σας ενημερώσει ο λογιστής μου. Γιά τα προσόντα σας αυτό θα είναι παιχνιδάκι. Κι όταν σας περισσεύει χρόνος, θα μπορείτε να βάλετε λίγη τάξη και στο δικό μου σπίτι. Από τότε που «έχασα» τη γυναίκα μου, μεριά εγώ με τη δουλειά, μεριά ο Νικολάκης με την ατσαλιά, το καταντήσαμε αχούρι. Και τις Κυριακές το μεσημέρι θα μπορούμε να μαζευόμαστε γύρω από το τραπέζι. Ας πούμε σαν... οικογένεια. Από χρόνια έχω χάσει αυτή την αίσθηση και μου λείπει πολύ. Τώρα που λείπει κι από σας, νομίζω πως είναι καιρός να την ξαναστήσουμε. Τί θα λέγατε;

-ΦΑΡΙΝΤΑ: (Κλαίγοντας μ’ αναφιλητά) - Ο Θεός… ο Θεός να σας το ανταποδώσει κύριε. Ο Θεός...

(Μπαίνουν ο Νίκος με τον Χατίφ, που προφανώς κρυφάκουγαν έξω από το δωμάτιο. Ο Χατίφ αγκαλιάζει και παρηγορεί τη μητέρα του)

-ΝΙΚΟΣ: - Ε΄ τί γίνεται εδώ; Γιατί κλαίει η κυρία Φαρίντα; Πατέρα τί της έκανες, τί της είπες που την πείραξε;

-ΠΑΤΕΡΑΣ: -Τίποτα γιέ μου, τίποτα. Μάλλον συγκινήθηκε. Ρώτα την ίδια αν δεν με πιστεύεις;

-ΦΑΡΙΝΤΑ: - Πράγματι παιδί μου, αλίμονο. Ο πατέρας σου είναι ένας άγγελος και οι άγγελοι δεν βλάπτουν, μόνο καλό μπορούν να κάνουν.

-ΠΑΤΕΡΑΣ: - Αλήθεια Νικολάκη, γιά εκείνη τη συζήτηση που είχαμε προ ημερών, γιά εκείνον τον... πες μου πώς τον λέγανε, α΄, ναι τον Φαλμεράγιερ, σου έχω μιάν απάντηση από τον Παπαρρηγόπουλο. Έβαλα σελιδοδείκτη στη σχετική σελίδα...

(Ο Πατέρας κινείται προς το γραφείο γιά να πάρει ένα βιβλίο που βρίσκεται απάνω)

-ΝΙΚΟΣ: - Δεν πειράζει, πατέρα. Δεν χρειάζεται... Κατάλαβα μόνος μου. Καμιά φορά η προσωπική εμπειρία σου δίνει μεγαλύτερη πείρα από έναν τόμο ολόκληρο.

ΑΥΛΑΙΑ

 Ο καλός μου φίλος Μανόλης Μιαουδάκης, με τον "Αποχαιρετισμό" του γίνεται το... "εμβρυουλκό" γιά κάποιον αντίστοιχο δικόν μου:

«ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΡΑΒΙ………»

- Σπέρνει νιφάδες κάτασπρες, ο γκρίζος ουρανός,

σαν εκκρεμές ξεκούρντιστο παλινδρομεί η καρέκλα,

παλιά, βιεννέζα, ψάθινη κι ο γέρος καθιστός

αναπολεί και μπλέκεται στης θύμησης τα πέπλα.

- Στο παραθύρι του σιμά, κοιτάζοντας τη φύση,

η σκέψη φεύγει ελεύθερη και τρέχει και πετά

σ’ όλα όσα έζησε έντονα κι όσα ’θελε να ζήσει.

ταξίδια, πάθη, έρωτες στα χρόνια τα μεστά.

- Τις εμπειρίες που, κανείς, άνθρωπος μετρημένος

δεν μπόρεσε να φανταστεί ότι μπορεί να νοιώσει,

με το κρασί των δυνατών, μονίμως, μεθυσμένος

τ’ άκρα της γης, τις εσχατιές, κατάφερε να ενώσει.

- Πλάνεψε και πλανεύτηκε απ’ τη μικρή γοργόνα

στην άκρη κάποιου λιμανιού, τί ματαιοδοξία!

κι άφησε μια ζεστή φωλιά, την πετροχελιδόνα.

Μι’ αγάπη σκόρπισε, βορά, στη λήθη κι απαξία.

- Στο χωνευτήρι της ζωής, αλέθοντας τα χρόνια

της ουτοπίας εραστής, εξ απαλών ονύχων,

μήτε που το κατάλαβε πως φτάσανε τα χιόνια

κι η νιότη πως ξεθώριασε, καμπάνα δίχως ήχον.

- Στις θάλασσες του Αdaman, σαν μπλε μαργαριτάρι,

το Phuket το μαγευτικό, ξένοιαστο κολυμπάει,

στην πορφυρένια δύση του μιά ζόγκα όλο χάρη,

αγέρωχη, στην πυρκαγιά του ορίζοντα γλιστράει.

- Στο ανακάτεμα του νου, ανέβαινε στο Bromo,

ένα ροδόστικτο πρωί, καβάλα σ’ ένα πόνυ,

τοπίο σεληνιακό, θειάφι στρωμένο δρόμο

με τ’ άλογο στο ηφαίστειο, αργά να σκαρφαλώνει.

- Μπαλκόνια ξύλινα, μπαρόκ, στα κτίρια της Lima

και αγκαλιές διακριτικές στου « Έρωτα το Πάρκο»

το «πέταγμα του Κόνδορα», το βλέμμα, η παντομίμα,

κεραμικά ερωτικά, απ’ το Μουσείο του Larco.

- Τρέχει το πούλμαν, βιαστικό, στις γέφυρες του Τάγου

στ’ αυτιά ηχούν, δραματικά, οι νότες απ’ τα fados

κι όπως το δάκρυ αργοκυλά, σαν με ραβδί ενός μάγου

στο καρναβάλι χάνεται, το ξέφρενο στο Santos.

-Μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί από το Porto,

σ’ ένα υπόγειο καπηλειό, μιά νύχτα στην Alfama

με της Αμάλια τη φωνή, σπαραχτική στο άλτο

ζωή και θάνατος, θολά, φλερτάριζαν αντάμα.

- Πότε χαμένος, σκυθρωπός, στα ορυχεία του Potosi

της «πάτσα μάμα» χάζευε των Ινδιάνων μάγια,

του Viracocha το ιερό, τη μάσκα τη χρυσή,

πότε βολτάρει, σκεφτικός, στα ντόκς στην Ushuaia.

- Ξεστρατημένες φάλαινες που βγήκαν στη Valdes,

παγόβουνα θεόρατα, οι σάρκες του Moreno,

στο νου γυρίζουν έντονα, φαντάζουν όλα χθες

νοσταλγικά στριμώχνονται στης θύμησης το τραίνο.

- Ευλαβικός προσκυνητής, στου Bali τη μαγεία,

κράταγε νύχτες άγρυπνος, μιλώντας με τ’ αστέρια,

βουντού, πορείες, τελετές και σε τοπία θεία,

χοροί, κινήσεις, έκφραση στα μάτια και τα χέρια.

- Τα χρόνια κύλαγαν, νερό, κι ήρθεν η ωριμότης,

δρόμοι χαράκτηκαν, τροχιές, είν’ η ζωή μεγάλη

που αντί να σβήσει, ξέθαψε τα σφάλματα της νιότης,

μ’ ανθίζουν πάλι τα κλαδιά, βγαίνει ο ήλιος πάλι!

- Μια νύχτα καλοκαιρινή, του φεγγαριού τ’ ασήμια

στης Ταϊτής, απλόχερα, τη γη διασκορπισμένα

σπάταλα σκέπαζαν, σοφά, του κόσμου κάθε ασχήμια

και μοιάζαν όλ’ αγγελικά, απ’ τον Gauguin πλασμένα.

- Πως θα ’θελε να εξόκειλε, γιά μιά βραδιά στο Rio,

στο καρναβάλι το τρελό, με μιά θερμή μουλάτα,

σ’ ένα κορμί σοκολατί, διαβολεμένο μπρίο.

Θα ’θελε, μα αλίμονο, τα νιάτα είναι φευγάτα.

- Στου Xian περιδιαβαίνοντας τον πήλινο στρατό,

σ’ υδραργυρένιους ποταμούς με διαμαντένια αστέρια

του Χαν, που νόμιζε ο μωρός, της μοίρας το γραφτό

μπορεί ν’ αλλάξει «πλάθοντας» την τύχη με τα χέρια.

- Φάτσες απόκοσμες, γλαρές, στην κάμαρα παντού

καθείς στον κόσμο του, βουβός, το χόρτο να φουμάρει

με θολωμένο το μυαλό, ψηλά στην Katmadu,

φαντάζεται έρωτες τρελούς, αυτός με την Kumari.

- Υφαίνει η σκέψη τον ιστό, γέρμα στη Srinagar

μ’ αρώματα μεθυστικά, με ήχους οριαντάλ,

μαχαραγιάς, με το μυαλό, στους κήπους Salimar

με μιά «sikara», ξέσκιζε στα δυό τη λίμνη Dal,

- που φάνταζε σαν ψεύτικος καθρέφτης ξαπλωμένος,

απιθωμένος στοργικά, στις ρίζες των βουνών

με σκάφη ξύλινα, κομψά, βαθιά χαρακωμένος

και πληγωμένος, καίρια, απ’ τις βούτες των αετών.

- Νύχτες ξαγρύπνησε, στητός, στου Taj Mahal τον θρύλο,

του Sah Zahan θαυμάζοντας την άμετρη λατρεία,

αγάπη ανεπανάληπτη στης ιστορίας τον μύλο.

Μοιραία, καθοριστική στου κόσμου την πορεία.

- Γιατί γυρίζουν, σαν τρελό κοντέρ ολοταχώς,

χρόνια, αιώνες στη στιγμή και στο Καρνάκ τον φτάνουν,

Αρχιερέα στον ναό του Amen! Δυστυχώς!!

Δολοπλοκίες κι ίντριγκες, κάποια στιγμή ξεκάνουν.

- Ξανάρχεται στη σιωπηλή του Ankor την πολιτεία,

κουβέντα πιάνοντας ψιλή με μιά γλυκιά «Apsara»,

να πάρει θέλει μυστικά, να βρει τη γοητεία,

του ξεχασμένου ιερού να σπάσει την κατάρα.

- Κι αν είν’ αυτό το τυχερό, πάλι να ξαναζήσει

σ’ αυτό τον κόσμο τον πεζό, αν έχει τέτοιο γούρι

και πρέπει, οπωσδήποτε, ξωπίσω να γυρίσει,

ας ήταν, Θεέ μου, μπορετό να βγει στη Σινγκαπούρη.

- Βάρυναν πιά τα βλέφαρα, μα ξάφνου αλαφραίνει,

μπροστά του τα Ιμαλάια, τα πιό ψηλά βουνά,

έτσι που νοιώθει ανάλαφρος κι αρχίζει ν’ ανεβαίνει,

τα ξέρει. τα ’χει ξαναδεί, … μα εδώ τα προσπερνά!

- Ποιά δύναμη τον κυβερνά, γιά πού τον διαφεντεύει,

ακόμη και το Everest το βλέπει χαμηλά,

όλα τριγύρω απόμακρα, η Γη όλο κι αλαργεύει,

τα μάτια του σφαλίστηκαν, μ’ αυτός χαμογελά!

- Τα όνειρα που, συνεχώς, κυνήγαγε να πιάσει,

μα όλο κάτι τύχαινε κι εκείνος πάντα πίσω,

τώρα τα βλέπει δίπλα του, κοντεύει να τα φτάσει:

- «Σταθείτε, μη ξεκόβετε, έρχομαι! Δεν θ’ αργήσω»!!

Μιά εικόνα χίλιες λέξεις.

Η κούκλα και η... πανούκλα. Ποιά είναι ποιά;

Δείτε, απολαύστε, συγκρίνατε και κρίνετε μόνοι σας

Φοβάμαι...

 Βλέπω, ακούω, σκέφτομαι, φοβάμαι...

Τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι με αγριεύουν. Μόνο και μόνο γιατί είναι... απαραίτητα!

Η κατάντια της Κοινωνίας των Ανθρώπων από πλευράς αμοραλισμού και ασυδοσίας έχει μετατρέψει το απόλυτο σύμβολο ειρήνης, ηρεμίας και ευγενούς άμιλλας σε πολιορκημένο φρούριο, γιά προστασία από τις δυνάμεις του παραλογισμού και της τρομοκρατίας.

Πολύ φοβάμαι πως, επειδή η παρανομία και το έγκλημα είναι πάντα ένα βήμα εμπρός από την νομιμότητα, όσα μέτρα κι αν λάβουν οι γαλλικές αρχές ασφαλείας, η τρομοκρατία, οι εθνικισμοί και η παράνοια που καραδοκούν και ετοιμάζονται πυρετωδώς, θα περάσουν.

Δαγκώνω τη γλώσσα μου... και εύχομαι ομαλή διεξαγωγή των Αγώνων.

Η εθνική μας καχεξία.

 

   Αύριο στις 8.30΄ μ.μ.(ώρα Ελλάδος) έχει προγραμματιστεί η τελετή ενάρξεως της  33^ης Ολυμπιάδος. Μιά ευκαιρία -δυστυχώς δεν έχουμε και πολλές- γιά την τόνωση του εθνικού μας φρονήματος.

  Σε εποχές που κυριαρχούν στον τόπο η γκρίνια, η μιζέρια, ο εγωισμός, η φιλαυτία, η αδιαφορία, το ανικανοποίητον αίσθημα, η μειονεξία, η πνευματική υποχώρηση, οι απαιτήσεις και η συνεχής... διεκδίκηση των «μικρών» και υλικών, οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν μιά πρώτης τάξεως ευκαιρία συντάραξης, αφύπνισης συνειδήσεων και περισυλλογής γιά ανάταξη και ανάκτηση των χαμένων αξιών μας.

   Όταν θα βλέπετε την ομάδα μας να παρελαύνει πρώτη, με τη γαλανόλευκη ψηλά, συγκεντρωθείτε, σκεφθείτε και αναλογιστείτε τί «κουβαλάει» πίσω της αυτή η σημαία, τί δικαιώματα σας προσδίδει, αλλά και πόσες υποχρεώσεις σας επιβάλλει. Όχι μόνο... «μαμ, κακά, σεξ και νάνι»!!!

 

Σκέψεις μελαγχολικές και δυσοίωνες.

 

Οι προσωπικές μου αναταράξεις -μέχρι σταθερό τηλέφωνο δεν έχω ακόμα με την ανικανότητα κι αβελτηρία της Cosmote- και η γενική μελαγχολία μ΄ εμποδίζουν να γειωθώ με το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Έτσι δεν πρόλαβα να ανακουφιστώ από την απόσυρση, (αναμενόμενη), του Αμερικανού ραμολιμέντου από την κούρσα της διαδοχής, ο οποίος -επί τέλους- κατάλαβε το πόσο μεγάλη ζημιά ετοίμαζε στον Πλανήτη με την επιμονή του σε μια διαδικασία που διακύβευε το «κακό με το χειρότερο». «Κακό» αν έβγαινε Πρόεδρος πάλι, καθώς σε λίγο ούτε στην τουαλέτα δεν θα μπορεί να πάει μόνος του και «χειρότερο» αν εξελέγετο ο ανεκδιήγητος Τραμπ. Εδώ σημειώσατε πως ο τύπος με την αντιπαθέστατη φάτσα και τα θεατρινίστικα καμώματα, θα πηγαίνει μέχρι τις εκλογές με το λευκό -γιά να τονίζεται ο ηρωισμός του- «ακουστικό» στο δεξί του αυτί!

Το πιο αστείο της υποθέσεως είναι το μπούμεραγκ που του γυρίζει τώρα, καθώς συνεχώς τόνιζε τη λέξη... «γέρος», όταν αναφερόταν στον Μπάιντεν. Καθώς, πλέον, ο Μπάιντεν έγινε... «Μπάι-μπάιντεν» και η Κάμαλα του «ρίχνει» κοντά εικοσαετία στην ηλικία είμαι περίεργος να ακούσω τί θα λέει! Πάντως τώρα, μέσα στη γενικευμένη παγκόσμια αναταραχή, μόνο ένας Τραμπ μας έλειπε.

Το πιο απειλητικό όμως δεν είναι η αλλαγή του κλίματος στη Γη με τους καύσωνες και τις καταστροφές που αυτή δημιουργεί, αλλά η μεγάλη λειψυδρία, η οποία καταφθάνει δρομαίως. Οι μπόρες και οι κατακλυσμοί δεν γεμίζουν τους ταμιευτήρες του υπεδάφους. Τα ορμητικά νερά πέφτουν, πλημμυρίζουν την επιφάνεια και φεύγουν στη θάλασσα. Μόνο το χιόνι, λειώνοντας αργά αργά απορροφάται από το έδαφος και τους γεμίζει. Και το κυριότερο, όσο χαμηλώνει ο υπόγειος υδάτινος ορίζοντας, η άντληση νερού φέρνει μαζί της και πλήθος από επιβλαβή στοιχεία τα οποία θα έχουν απροσδιόριστες επιπτώσεις με την κατανάλωσή τους. Φρίκη!

Τελικά, για τον άλφα ή βήτα λόγο, η ζωή και το μέλλον της λεγομένης «Εποχής του ανθρωπίνου πολιτισμού», πολύ φοβάμαι πως άρχισε να μετρά αντίστροφα, καθ΄ οδόν προς την εξαφάνιση. Όπως παρήλθε η Εποχή των παγετώνων, η Εποχή των κατακλυσμών, των Δεινοσαύρων κ.ο.κ.

Στην Δημιουργία δεν υπάρχει αρχή και τέλος. Το Σύμπαν δεν πρόκειται να καταστραφεί, απλά θα μεταβάλλεται συνεχώς -αθάνατε Ηράκλειτε με το... «τα πάντα ρει» σου!. Και η Γη αποτελεί μόριον του Σύμπαντος. Όπως δημιουργήθηκε από συνένωση και συμπύκνωση σωματιδίων αενάως κινουμένων στο Διάστημα και μέσα στην Απειρία του Χρόνου γέννησε και εξέλιξε οργανική ζωή από ανόργανα στοιχεία μονοκύτταρα όντα, έτσι -ωραιότατα- θα μπορεί να διαλυθεί στα «εξ ων συνετέθη» και... «φτου κι απ΄ την αρχή». Θεωρώ πως καταλύτης τέτοιων εξελίξεων είναι ο Άνθρωπος και οι δραστηριότητές του, νομοθετημένες κατά Θείαν επιταγή, ώστε να λειτουργήσουν ως σημείο στροφής και εμβρυουλκό εξελίξεων.

«Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου» μεν, αλλά και... «έξ όνυχος τον λέοντα»...

Πανσέληνος του ελαφιού, η Πανσέληνος του Ιουλίου.

 

Άργησα να το διαπιστώσω. Κάθε περίοδο Πανσελήνου, ιδίως των θερινών μηνών και όταν τα πράγματα γύρω μου δεν πάνε καλά, μελαγχολώ έντονα. Καταφύγιο η μνήμη. Μακροβούτι, ψάξιμο, ξεσκαρτάρισμα και... ιδού:

SUKHOTAI,, (Σουκοτάι)

Αργά τα βήματα, βαριά κι η νοσταλγία,

σε οδηγούν το βράδυ αυτό στο "Sukhotai",

στις συγκινήσεις τις απόκρυφες του χθες,

ένα ποτήρι ιρλανδέζικος καφές

και μνήμες βασανιστικές, που ο νους κατρακυλάει.

Πανσέληνος οδυνηρή

 

Πάλι ξεχάστηκα και χθες, σε μιά γωνιά του μπαλκονιού,

κοιτάζοντας το κίτρινο του ολόγιομου του φεγγαριού

κι αφήνοντας τη θύμηση να ΄ρχεται να με παίρνει.

Το παρελθόν αμείλικτο, πικρό, σκληρά με περιπαίζει

κι άλλοτε μοιάζει όμορφο, γλυκό σαν πετιμέζι,

νοσταλγικά και τρυφερά γι΄ αλλού με συνεπαίρνει.

Μα η μνήμη στέκει άτεγκτη, όπου πονά η ψυχή μας.

Στα πάθη μας, τα λάθη μας και τη συνείδησή μας...

Ζήτω το... λογισμικό!

Η μελαγχολία της προόδου, η απορρύθμιση των φυσικών νόμων και η ύβρις κατά του Δημιουργού.

Ο Άνθρωπος με την ευφυΐα του και την κατάχρησή της έφτασε σε αποθεωτικά ύψη τεχνολογικής εξέλιξης.

«Αυγατίζοντας» με αστραπιαίες ταχύτητες τον πληθυσμό της Γης, τόσο με ζωντανές ψυχές, όσο και με διάφορα ρομπότ, βγάζει πλέον γλώσσα στον Δημιουργό, τους φυσικούς νόμους που Εκείνος θέσπισε και την αρμονία με την οποία μας προίκισε.

Χθες, η παγκόσμια κοινότητα πήρε ένα μάθημα από μία κατάσταση που θυμίζει τη βιβλική Βαβέλ, με την ανθρώπινη αλαζονεία. Ένα μικρό μπέρδεμα σε κάποιο... «λογισμικό» ήταν αρκετό γιά να γίνει ο Πλανήτης μαλλιά-κουβάρια! Αεροδρόμια, Τράπεζες, Νοσοκομεία και όλη η οικονομική ζωή μας... άνω-κάτω!

Ο σύγχρονος πολιτισμός και η ανάπτυξη -λέγε με Κρόνο- έχει αρχίσει -προ πολλού- να τρώει τα παιδιά του, δηλαδή τους Ανθρώπους.

Αρχίσαμε από το κλίμα και την αλλαγή του και προχωράμε ακάθεκτοι με τα... «παραλογισμικά» που ακολουθούν. Και είμαστε ακόμη στην αρχή...

Μακάρι να διαψευστώ, ως νέα Κασσάνδρα.....

Παλιοί ήρωες, νέοι... κουραμπιέδες.

Στο απώτερο παρελθόν, κάπου έναν αιώνα πίσω, στην ευρύτερη οικογένεια του πατέρα, όποιος ήθελε να σπουδάσει, αφήνοντας τα ψηλά, κακοτράχαλα βουνά της Κρήτης, λόγω φτώχειας είχε επιλογή μόνο κάποιας από τις στρατιωτικές σχολές, καθώς εκεί σπούδαζες τελείως... τζάμπα!

Έτσι το σόι έβριθε από στρατιωτικούς όλων ων Όπλων και όλων των Σωμάτων. Δύο -ιδιαιτέρως- διέπρεψαν και έγραψαν ηρωικές σελίδες στην Ιστορία και την ιστορία τους.

Τελευταίος μεγάλος Παπαδημητρόπουλος υπήρξε ο καθ΄ ημάς... «Μανόλης ο αεροπόρος». Γεννήθηκε το 1932, απεβίωσε το 2013 και είχε την τύχη, την τιμή και την ικανότητα να αποτελεί μόνιμο και επίλεκτο μέλος του πρώτου ελληνικού ακροβατικού σμήνους του ΝΑΤΟ, (ΑΚΡΟΤΙΜ), το οποίον ιδρύθηκε κατά τα πρότυπα του αντιστοίχου αμερικανικού, (SKYBLAZERS), με την επιμονή του πρώτου αρχηγού του, Επισμηναγού Κωνστ. Κόκκα.

Γνωρίζοντας την ύπαρξη βιβλίου σχετικού με τα «έργα και ημέρες» αυτού του εκπληκτικού σμήνους, έψαχνα με μανία να το προμηθευτώ, πλην ματαίως λόγω εξαντλήσεως. Τελικά, προ ημερών, βρήκα άκρη από την ανατύπωση και το πήρα.

Στις 191 σελίδες «ρούφηξα» την εκπληκτική πορεία της 337 Μοίρας Διώξεως-Βομβαρδισμού, του πρώτου Ακροβατικού Σμήνους, σε επιδείξεις ανά την Υφήλιον, με έδρα την 110 Πτέρυγα Μάχης στη Λάρισα.

Όμως, με ιδιαίτερη συγκίνηση και υπερηφάνεια στάθηκα στο πρώτο -και μοναδικό παγκοσμίως- κατόρθωμα του Μανόλη. Το σμήνος απετελείτο από τέσσερα αεριωθούμενα αεροπλάνα F-84G και πετούσε με διάταξη ρόμβου και απόσταση 1 μέτρου το ένα από το άλλο!

Στις 19 Μαΐου 1956 συνέβη το εξής γεγονός. Επί κεφαλής ήταν ο Σμηναγός Γεώργ. Πνευματικός και πίσω αριστερά, εκείνη την φορά πετούσε (Νο 2) ο Μανόλης, ο οποίος παρετήρησε πως ο δεξιός τροχός του Πνευματικού δεν ανέβηκε με την απογείωση αλλά έμενε κάτω και μάλιστα κάθετος ως προς την κανονική του θέση. Το αεροπλάνο, φορτωμένο εκρηκτικά, ήταν αδύνατον να προσγειωθεί με τον τροχό κάθετο στην πορεία του. Κανονικά θα έπρεπε ο χειριστής να πετάξει πάνω από θάλασσα και να το εγκαταλείψει πηδώντας με το αλεξίπτωτο. Με ολόκληρη την 110 Πτέρυγα Μάχης θορυβημένη κι ανάσταση, ο Μανόλης εμπνεύστηκε τρόπο σωτηρίας του αεροπλάνου και πήρε έγκριση εφαρμογής του. Έδιωξαν τα υπόλοιπα δύο αεροπλάνα, ανέβηκαν σε μεγαλύτερο και ασφαλέστερο ύψος γιά μετριασμό των αναταράξεων, ευθυγράμμισαν τις πτήσεις τους και ο Μανόλης πλησιάζοντας το άκρο του αριστερού του φτερού, όπου ήταν η αριστερή δεξαμενή καυσίμων, «σγάρλισε» μ΄ αυτήν -μιά σπρώχνοντας, μιά τραβώντας- τον δεξιό τροχό του Πνευματικού και τον έφερε στην κανονική του θέση, πετώντας με την ταχύτητα αεριωθουμένου! Και αφού ήλεγξε την ασφαλή αποκατάσταση της βλάβης του τροχού, τα δύο αεροπλάνα προσγειώθηκαν με ασφάλεια, σκορπώντας θαυμασμό γιά το πρωτοφανούς εμβέλειας τόλμημα και ανακούφιση σε όλη την Ελληνική Αεροπορία που -ενημερωμένη- περίμενε με αγωνία την κατάληξη της παράτολμης ενέργειας.

Η απήχηση του πρωτοφανούς άθλου, ο παγκόσμιος θαυμασμός και οι τιμές εξυπακούονται.

ΥΓ. Όσοι τυχόν ενδιαφέρονται να προμηθευτούν το βιβλίο «ΑΚΡΟΤΙΜ», τηλ. 6973564475, κ. Χρ. Κοκοτός.

Ρ + Ρ. Ρομαντισμός και ρεαλισμός.

 «Θαρσείν χρη, ταχ΄αύριον έσσετ΄άμεινον»

Οι δύσκολες και κρίσιμες αποφάσεις απαιτούν μεγάλη γενναιότητα. Κι αυτό λέγεται «ρεαλισμός». Η εμμονική προσκόλληση σε μιά χαμένη υπόθεση λέγεται «ρομαντισμός».

Το πρώτο θυμίζει Αριστοτέλη και το δεύτερο Πλάτωνα.

Η υπόθεση της Κύπρου, που «σέρνεται εκκρεμής και αποτελεί ακανθώδες πρόβλημα άλυτο, θυμίζει έμπρακτα το αιώνιο φιλοσοφικό δίλημμα.

Μετά πενήντα χρόνια ουσιαστικής, de facto, διχοτόμησης η ελληνική εμμονή στην ακεραιότητα της νήσου συνιστά πρώτου μεγέθους ουτοπία. Ιδίως όταν απέναντι έχεις διαπραγματευτή τον Τούρκο.

Προσπαθώ να καταλάβω τί περιμένει και προσδοκά να συμβεί ο ελληνισμός, που δεν συνέβη σε μισόν αιώνα.

Πιστεύοντας στις ρεαλιστικές -και λιγότερο επώδυνες- λύσεις από το καθόλου λύσεις, φρονώ πως όσο ταχύτερα αποδεχθούμε ως πραγματικότητα την δημιουργηθείσα κατάσταση στην Κύπρο, δηλαδή τη διχοτόμηση, τόσο το καλύτερο γιά όλους. Διχοτόμηση λοιπόν κι ας κοιτάξουμε μπροστά.

Ας μείνει στην ψυχή μας κι αυτό, μαζί με εκείνο το παλιό... «πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δική μας θα ΄ναι», που το λέμε κοντά 600 χρόνια γιά την χαμένη Κωνσταντινούπολη!

Ας μείνουμε με τον πόνο στην καρδιά γιά μιά χαμένη υπόθεση, παρά να μας βασανίζει η αγωνία γιά κάτι που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Ο δεύτερος και παρατεταμένος πόνος της αναμονής είναι βασανιστικότερος, με την ελπίδα αθάνατη, μεν, αλλά καταπλακωμένη μονίμως στα άδυτα της ψυχής.

Ο Θεόκριτος δικαιώνεται πάλι!