«Ο Πόλεμος του Μπακαλιάρου».

Ως «Πόλεμος του Μπακαλιάρου» καταγράφεται ιστορικά μία, σχεδόν, αιωνόβια σύρραξη μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και της Ισλανδίας, (1893-1976). Αφορούσε, κυρίως, αλιευτικά δικαιώματα στην ανοικτή θάλασσα του Βόρειου Ατλαντικού. Κάτι που σήμερα ονομάζουμε εκμετάλλευση ΑΟΖ, (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη).

Η αρχική αντιπαράθεση μεταξύ ψαράδων πέρασε γρήγορα σε σύρραξη πολεμικών σκαφών των δύο χωρών. Κατ΄ αναλογίαν με την γνωστή μάχη «Γολιάθ – Δαβίδ», η μικροσκοπική Ισλανδία κατάφερνε να βγαίνει νικήτρια από αυτή την αντιπαράθεση, σχεδόν πάντοτε!

Ως «Πρώτος Πόλεμος του Μπακαλιάρου» καταγράφεται το 1893, όταν η Δανία -που κατείχε τότε την Ισλανδία- επέβαλε αυθαίρετα αλιευτικό όριο 13 ναυτικών μιλίων, γύρω από τις ακτές της γιά τα ξένα αλιευτικά σκάφη. Οι βρετανικές μηχανότρατες αψήφησαν την απαγόρευση, αλλά το δανέζικο ναυτικό επέδειξε αποφασιστικότητα και απάντησε με κατασχέσεις πλοίων και μεγάλα πρόστιμα στους ναυτικούς τους. Το περιστατικό έληξε με την συμφωνία τα βρετανικά πλοία να μπορούν να προσορμίζονται στην Ισλανδία, αλλά να μην μπορούν να ψαρεύουν μέσα στην απαγορευμένη ζώνη των 13 ναυτικών μιλίων.

Όταν μία βρετανική μηχανότρατα παραβίασε τη συμφωνία, (1899), η αντίδραση των Δανών ήταν άμεση. Το πλοίο κανονιοβολήθηκε και υπέστη σοβαρές ζημιές, ενώ ο πλοίαρχός του δέθηκε στο μεσαίο κατάρτι ενός δανικού πολεμικού πλοίου και οδηγήθηκε στις Φαρρόες Νήσους, όπου καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 30 ημερών γιά παράνομη αλιεία!

Η διαμάχη κράτησε σχεδόν έναν αιώνα, με αρκετά πολεμικά επεισόδια, μέχρι το 1976, όταν οι πολεμικές συγκρούσεις σταμάτησαν με την επέμβαση του ΝΑΤΟ. Τελευταίο θύμα ένα βομβαρδισμένο ισλανδικό πολεμικό.

Τελικά, ο «πόλεμος» τερματίστηκε και οι διαφορές επιλύθηκαν οριστικά με την θέσπιση νέου Δικαίου γιά την Θάλασσα, το 1982, (σε ισχύ από 14/11/1994), και την αναγνώριση ΑΟΖ, πλάτους 200 ναυτικών μιλίων, γιά κάθε παράκτιο κράτος.

Την πιό πάνω ιστορία μου την θυμίζουν οι σύγχρονες ελληνικές ηλιθιότητες, λες και απέλειψαν τα σοβαρά προβλήματα από τον τόπο, και θα πρέπει να βυζαντινολογούμε με ασήμαντα πράγματα, που συμβαίνουν μιά φορά τον χρόνο -π. χ. λαγάνα, μπακαλιάρος- και κοστίζουν, σύν ή πλην, πενταροδεκάρες.

Ο γνωστός ελληνικός «φτωχομπιν…σμός» σε όλο το μεγαλείο του!!