…Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται.
Η σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών δημιούργησε έναν ακόμη κουρνιαχτό στην δύσμοιρη πατρίδα, που είναι δύσκολο να κατακάτσει γρήγορα. Πολύς θάνατος, πολύς πόνος, πολύς παραλογισμός. Ο τελευταίος δικαιολογείται, εν μέρει, λόγω της θλίψεως των συγγενών που θρηνούν γιά την απώλεια των προφιλών τους.
Μέσα στο δημοσιογραφικό "πανηγύρι" -άλλο που δεν ήθελαν και δαύτοι- παρακολούθησα οργίλες δηλώσεις ορισμένων συγγενών των θυμάτων, π.χ. «…δεν μας δίνουν τον αριθμό της θέσεως του νεκρού αδελφού μου» -λες κι ο αριθμός θέσεως ενδιαφέρει τώρα- και σκέφτομαι κάποιους άλλους -σεμνούς και μετρημένους- που γνωρίζουν καλά πως οι «ήττες» της ζωής -και η αντιμετώπισή τους- δίνουν το μέτρο του εσωτερικού μεγαλείου κάθε ανθρώπου. Και, καθώς ο θάνατος αποτελεί την υπέρτατη «ήττα», αντιμετωπίζουν την οδύνη τους με λογική και αξιοπρέπεια.
Αφήνοντας, προς στιγμήν, την εξονυχιστική διερεύνηση των βαθυτάτων ριζών της κακοδαιμονίας των Ελληνικών Σιδηροδρόμων, γεγονός που αγκαλιάζει όλες τις Κυβερνήσεις από το 2003 και εντεύθεν, στέκομαι σε ένα μοιραίο σημείο το οποίον δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο: «Αν, παρ΄ όλα τα όσα μύρια μείον της προβληματικής σιδηροδρομικής γραμμής, δεν μεσολαβούσε το αποφασιστικό και καταλυτικό σφάλμα του μοιραίου Σταθμάρχη, το δυστύχημα δεν θα συνέβαινε»!
Ακροθιγώς ασχολούμενος σφαιρικά με την κακοδαιμονία όλων των κακώς κειμένων στην δημόσια λειτουργία της χώρας, επιμένω στην παγιωμένη πλέον άποψή μου. Κύριος υπεύθυνος όλων αυτών είναι ο εφηρμοσμένος συνδικαλισμός. Υπερτροφικός, κομματικοποιημένος και ιδιοτελής, εμποδίζει -ή σαμποτάρει- κάθε τί που θίγει την επικυριαρχία του, με τις κυβερνήσεις να αδυνατούν -ή δυσκολεύονται- να τον τιθασεύσουν, γιά αναλόγως προφανείς λόγους ιδιοτέλειας.
Δεν ξέρω πως και γιατί ο μοιραίος Σταθμάρχης βρέθηκε σ΄ αυτήν τη θέση. Όμως από τα ορνιθοσκαλίσματά του στο βιβλίο κινήσεως των συρμών που δημοσιεύτηκε και το ιστορικό της καριέρας του -αναβαπτισμένος πρώην χειρώναξ αχθοφόρος- οσμίζομαι κλασσική ανικανότητα του ατόμου με κομματικό και συνδικαλιστικό δάκτυλο στην τοποθέτησή του. Ο συνδικαλισμός κόντρα στην… «μισητή» και ξορκισμένη αριστεία!
Προχωρώντας τη σκέψη μου στο θέμα, βλέπω καταφανώς την πρόθεση ανίερης σκύλευσης της τραγωδίας από την, αενάως φαύλη, αντιπολίτευση. Την βασική υπεύθυνη του ελληνικού μπάχαλου και της δημιουργίας «αντικανονικότητος», η οποία κατά την ομολογία της γόησσας Αξιόγλου: «ποτέ δεν αποτελεί ευκαιρία για την Αριστερά»! Έτσι… -"παίζοντας εν ου παικτοίς"- βουρ γιά την οργάνωση κινητοποιήσεων! Συλλαλητήρια διαμαρτυρίας δήθεν... "νεοαγανακτισμένων", απεργίες τραίνων -αυτό μας έλειπε τώρα- πορείες, κουκουλοφόροι, μολότωφ, επεισόδια με την Αστυνομία, τα γνωστά. Σε μιά αγωνιώδη προσπάθεια ψηφοθηρίας. Με άκρον άωτον γελοιότητος την προσέλευση Τσίπρα γιά… αιμοδοσία! Κάτι που στο Μάτι -με διπλάσια αναγκαιότητα αίματος- ούτε καν το σκέφτηκε. Τότε, απλά, πήγε… κρουαζιέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου