Χθες πληροφορήθηκα πως «έφυγε» από τη ζωή ένας ακόμη παλιός φίλος. Ένας παρ΄ ολίγον συγγενής. Ο Μάκης Αντζουλάτος.
Μιά φιλία που άρχισε πριν από 65 περίπου χρόνια, κρατήθηκε ολοζώντανη γιά 60 και τα τελευταία 5 ατόνησε κάπως, χτυπημένη από ηλίθια γεροντίστικα καμώματα. Παλιμπαιδίστικα πείσματα μας στέρησαν την παμπάλαια θερμή επαφή και επικοινωνία, χωρίς όμως ουδ΄ επί στιγμή να σπάσουν τον βαθύτερο ομφάλιο λώρο που μας συνέδεε.
Τραγική ειρωνεία το γεγονός πως κάποια εσωτερική παρόρμηση με έσπρωχνε στο τηλέφωνο, μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών που μου έδειξε την ματαιότητα των εγκοσμίων, την μεγάλη αξία της ανθρώπινης επαφής και την αναγκαιότητα για ζεστασιά, κόντρα στην παγωνιά των γερατειών.
Δυστυχώς δεν πρόλαβα να σπάσω το λεπτό τζάμι του πάγου των τελευταίων χρόνων.
Έτσι, το μόνο που μου μένει είναι η προσδοκία μιάς σύντομης επανασύνδεσης. Εκεί κάπου ψηλά και σε κόσμους πιό όλβιους. Και -μέχρι τότε- ένα θερμό μήνυμα: -«Καλό σου ταξίδι, βρε Μάκη, και όταν συναντηθούμε θα έχουμε την ευκαιρία να τα λέμε, απαλλαγμένοι από τις μικρότητες των εγκοσμίων.
Αλέκο σε ευχαριστώ πολύ για το μπαμπά μου. Και εκείνος το ίδιο αισθανότανε για εσένα. Σε αγαπάμε πολύ. Ελένη και Μαρία Αντζουλάτου
ΑπάντησηΔιαγραφή