Ο ευδαιμονισμός και η αριστερά.

 

Ο γράφων δεν έχει καμμιά προκατάληψη κατά του πρώτου και δεν υπήρξε ποτέ οπαδός της δεύτερης.

Φύσει ολιγαρκής και ανεξάρτητο πνεύμα αναγνωρίζω στον καθένα το δικαίωμα της επιλογής στα πάντα και, πρωτίστως, στην προσπάθεια να χτίσει τη συγκρότηση του χαρακτήρα και την οικοδόμηση της ζωής του πάνω σε αξίες, πρότυπα και επιθυμίες κατά το δοκούν. Αρκεί -βασική αρχή- να λειτουργεί στα πλαίσια της νομιμότητος και του σεβασμού των αντιστοίχων δικαιωμάτων του «πλησίον» του.

Προσωπικά, η τρυφηλότης, η καλοπέραση και ο υλικός ευδαιμονισμός δεν υπήρξαν ποτέ προτεραιότητές μου. Τα αναγνωρίζω, όμως, σε όσους τα προτάσσουν στη δική τους. Με μία αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση, γιά κάθε έντιμη και σοβαρή προσωπικότητα. Θα πρέπει να διαθέτει -και δείχνει- απόλυτη συνέπεια και συμβατότητα μεταξύ διακηρυγμένων ιδεών και τρόπου ζωής.

Έτσι, θεωρώ άκρως φαύλο, χυδαίο και κουτοπόνηρα ωφελιμιστικό, από την μία να δηλώνεις … «παιδί του απλού λαού» -διαπρύσιος υποστηρικτής των λαϊκών στρωμάτων- και από την άλλη να ζεις βίον πλούσιον, ως μέλος οικονομικής ελίτ.

Η πολυτελής βίλλα των 450 τ.μ. του Ραγκούση, που… στεγάζει τα «παιδάκια» του στην Πάρο, (τσεπώνοντας, ταυτόχρονα, 2200 ευρώ ημερησίως από θερινή ενοικίαση ), αποδεικνύει, περίτρανα, το δεύτερο. Το ίδιο και το πλήθος των διαμερισμάτων που διαθέτει, στην Αθήνα, ο ανθέλλην Παπαδημούλης, οι δεκάδες ακινήτων που -θρασύτατα- αναγράφονται στο «παλμαρέ» του «πόθεν έσχες» μιάς «βραχνοκοκόρισσας» συριζαρέας γλωσσοκοπάνας -νυν εκτός Κοινοβουλίου- από τον Πειραιά και -αποθέωση φαυλότητος- η «Άκριτη» εξομολόγηση γηραιάς συριζολάτρισσας, η οποία διαθέτει 2-3 διαμερίσματα στο Λονδίνο, γιά... «αποκούμπι», όπως δηλώνει η ίδια!

Με κάτι τέτοια απατηλά φούμαρα εξαπατώνται και αφιονίζονται οι αφελείς αριστεροί,, οι οποίοι πνέουν μένεα κατά του Κεφαλαίου… των άλλων.

Κοντολογίς και συμπερασματικά, ο Χριστιανισμός επεκράτησε ως θρησκεία, γιατί ο Χριστός, σε ολόκληρη την μικρή, επίγεια παρουσία Του, έδωσε και την ίδια Του την ζωή, θυσία στις ιδέες και απόψεις Του.

ΥΓ. Το μέγεθος του εικονιζομένου κτίσματος γεννά βάσιμες υποψίες υπερβάσεως του Συντελεστού Δομήσεως της περιοχής. Θα πρέπει να ψαχτεί....

«Ποιά είναι η Ελλάδα…»

Διάβασα στην «Καθημερινή» της Κυριακής απαντήσεις 23 αξιόλογων συμπολιτών μας και μιάς… μηχανής(!), σε ένα άρθρο-ερώτημα με τίτλο: «Ελλάδα είναι…».

Χωρίς να έχω το βεληνεκές αξιολογότητος των ερωτηθέντων και χωρίς να μου ζητήσει κανείς την άποψή μου, σπεύδω -εντελώς απρόσκλητος και αυτόκλητος- να απαντήσω σε ένα εντελώς αντίθετο ερώτημα: «Ελλάδα ΔΕΝ είναι…»! Ή μάλλον, τί δεν αξίζει να είναι…

Η χώρα μας είναι μιά προικισμένη γωνιά της Γης, που δεν αξίζει την κακομεταχείριση που υφίσταται από αυτούς που την κατοικούν, την βανδαλίζουν, την καταστρέφουν…

Στην χώρα που γέννησε το πνεύμα, τις επιστήμες, τις καλές τέχνες, την φιλοσοφία, την ποίηση, την λογοτεχνία και, εν τέλει, την δημοκρατία, δεν θα της άξιζε η σημερινή της κατάντια. Εκτός και αν ο Θεός, μαζί με τα καλά που την προίκισε, φρόντισε να της στείλει και την Πανδώρα με το κουτί της, ούτως ώστε να δοκιμάσει αν πράγματι της άξιζαν αυτά τα… προικιά. Και, δυστυχώς, ο χρόνος και η ζωή απέδειξαν πως τα παιδιά της δεν κατάφεραν να κρατήσουν τις αξίες που κάποτε γεννήθηκαν από τους προγόνους τους. Προχωρώντας από το κακό στο χειρότερο, σήμερα βολοδέρνει μεταξύ ευτέλειας, σήψης και αποσύνθεσης. Με τους τραμπούκους να κουμαντάρουν τα Πανεπιστήμια και τους «πολακιστές» να θέλουν να την κυβερνήσουν. Αλητεία απ΄ άκρου σ΄ άκρον.

Ίσως, σαν μιά ακόμη επαλήθευση της θείας νομοτέλειας που θέλει ό,τι ακμάζει πρώτο να παρακμάζει και πρώτο!

ΤΟ ΕΜΠ... σήμερα!

Σ΄ αυτό το Ίδρυμα, σ΄ αυτούς τους χώρους, κάποτε σπούδασα! Γι΄ αυτό και σήμερα πονώ γιά το χάλι του.

Αναλογίζομαι αν αυτά τα καθάρματα -που σκέφτονται και ενεργούν έτσι- κατά κάποιον μαγικό τρόπο εξέλειπαν από τη ζωή και τον τόπο, τί θα έχανε -ή τί θα κέρδιζε- η κοινωνία;

Ποιά η χρησιμότητα ύπαρξής τους; Υπάρχει περίπτωση μεταμέλειας και μεταμόρφωσής τους σε χρήσιμες κοινωνικές μονάδες; Θα μπορούσαμε, άραγε, να ζήσουμε χωρίς αυτούς; Ή θα μας έλειπαν... αφόρητα

Σοβαρότητα – υπευθυνότητα.

 

Τα δεδομένα της σημερινής κοινωνίας είναι απλωμένα στο τραπέζι. Ορατά σε όλους και μετρήσιμα από όλους. Μόνη διαφορά η ικανότητα εκτιμήσεως ενός εκάστου εξ ημών και η δυνατότητα που έχουμε να αντιληφθούμε, σωστά ή λανθασμένα, τα όσα οι πολιτικές παρατάξεις -αλήθειες ή παραμύθια- μας «σερβίρουν» και εμείς, ως υπεύθυνοι πολίτες, καλούμεθα να κρίνουμε ώστε να επιλέξουμε ποιός θα πρέπει να μας κυβερνήσει τα επόμενα 4 χρόνια.

Όλοι οι… «μουστερήδες», οι επικρατέστεροι τουλάχιστον, έχουν παρελθόν στο τιμόνι, ιστορικό πεπραγμένων -ενεργειών και παραλείψεων- και κάποιον, ορισμένο, βαθμό αξιοπιστίας για τα υποσχόμενα να πράξουν στο μέλλον.

Τελικά, η επιλογή δεν είναι δύσκολη. Αρκεί να παρατηρήσατε προσεκτικά τις σεπτές μορφές , π.χ. του κ. Φίλη, (ο οποίος διετέλεσε Υπουργός Παιδείας, χωρίς να καταφέρει να περάσει από το Α΄ στο Β΄ έτος της Νομικής!), του κουρ..όμαγκα κ. Πολάκη, (ομολογουμένως από τον ίδιο φοροκλέφτης), του δυσκοίλιου κ. Σπρίτζη, (που θα μας αναμορφώσει με το καλό ή το άγριο!), αναλογιστείτε το μπάχαλο που ευαγγελίζεται η ενζενύ κ. Αναξιόγλου, («η κανονικότητα δεν υπήρξε ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά») και σκεφτείτε τί σας μέλλεται, αν τους ξαναφέρετε στην εξουσία. Με αποκορύφωμα τον αμόρφωτο τυχοδιώκτη ηγέτη τους. Τον κ. «Broεδρο» Τσίπρα. Τον τυχοδιώκτη επιστήμονα του ψεύδους, της αυταπάτης, των ακαταλαβίστικων φληναφημάτων και αρχιμάστορα της «σκηνοθεσίας» σε fake πραγματικότητες.

Η επιλογή είναι εύκολη. Παραμερίσατε στείρες προκαταλήψεις και αποκολληθείτε από αποδεδειγμένα αποτυχημένες ιδεοληψίες. Δείτε καθαρά το συμφέρον σας και αυτό των παιδιών σας και επιλέξατε «σοβαρότητα και υπευθυνότητα» και μην χαραμίσετε την ψήφο σας. Μην την σπαταλήσετε -δεξιά κι αριστερά- σε άχρηστες κι ατελέσφορες «διαμαρτυρίες» που, τελικά, ευνοούν μόνο τον Σύριζα. Επιλέξατε Μητσοτάκη.

Με αυτόν η χώρα βγήκε από τα μνημόνια υποτέλειας και μπήκε σε διαδικασία ανατάξεως και πραγματικής «προόδου». Προχωρεί προς τα εμπρός. Παρά τα τεράστια προβλήματα που συνάντησε. Παρά τις μεγάλες αναποδιές που του προέκυψαν και αντιμετώπισε επιτυχώς. Έστω με κάποια λάθη, έστω με καθυστερήσεις κάπου. Όμως προχωρεί σταθερά προς τα εμπρός. Σοβαρά, μετρημένα και υπεύθυνα. Μην την αφήσετε να γυρίσει πίσω…

«Ο Πόλεμος του Μπακαλιάρου».

Ως «Πόλεμος του Μπακαλιάρου» καταγράφεται ιστορικά μία, σχεδόν, αιωνόβια σύρραξη μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και της Ισλανδίας, (1893-1976). Αφορούσε, κυρίως, αλιευτικά δικαιώματα στην ανοικτή θάλασσα του Βόρειου Ατλαντικού. Κάτι που σήμερα ονομάζουμε εκμετάλλευση ΑΟΖ, (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη).

Η αρχική αντιπαράθεση μεταξύ ψαράδων πέρασε γρήγορα σε σύρραξη πολεμικών σκαφών των δύο χωρών. Κατ΄ αναλογίαν με την γνωστή μάχη «Γολιάθ – Δαβίδ», η μικροσκοπική Ισλανδία κατάφερνε να βγαίνει νικήτρια από αυτή την αντιπαράθεση, σχεδόν πάντοτε!

Ως «Πρώτος Πόλεμος του Μπακαλιάρου» καταγράφεται το 1893, όταν η Δανία -που κατείχε τότε την Ισλανδία- επέβαλε αυθαίρετα αλιευτικό όριο 13 ναυτικών μιλίων, γύρω από τις ακτές της γιά τα ξένα αλιευτικά σκάφη. Οι βρετανικές μηχανότρατες αψήφησαν την απαγόρευση, αλλά το δανέζικο ναυτικό επέδειξε αποφασιστικότητα και απάντησε με κατασχέσεις πλοίων και μεγάλα πρόστιμα στους ναυτικούς τους. Το περιστατικό έληξε με την συμφωνία τα βρετανικά πλοία να μπορούν να προσορμίζονται στην Ισλανδία, αλλά να μην μπορούν να ψαρεύουν μέσα στην απαγορευμένη ζώνη των 13 ναυτικών μιλίων.

Όταν μία βρετανική μηχανότρατα παραβίασε τη συμφωνία, (1899), η αντίδραση των Δανών ήταν άμεση. Το πλοίο κανονιοβολήθηκε και υπέστη σοβαρές ζημιές, ενώ ο πλοίαρχός του δέθηκε στο μεσαίο κατάρτι ενός δανικού πολεμικού πλοίου και οδηγήθηκε στις Φαρρόες Νήσους, όπου καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 30 ημερών γιά παράνομη αλιεία!

Η διαμάχη κράτησε σχεδόν έναν αιώνα, με αρκετά πολεμικά επεισόδια, μέχρι το 1976, όταν οι πολεμικές συγκρούσεις σταμάτησαν με την επέμβαση του ΝΑΤΟ. Τελευταίο θύμα ένα βομβαρδισμένο ισλανδικό πολεμικό.

Τελικά, ο «πόλεμος» τερματίστηκε και οι διαφορές επιλύθηκαν οριστικά με την θέσπιση νέου Δικαίου γιά την Θάλασσα, το 1982, (σε ισχύ από 14/11/1994), και την αναγνώριση ΑΟΖ, πλάτους 200 ναυτικών μιλίων, γιά κάθε παράκτιο κράτος.

Την πιό πάνω ιστορία μου την θυμίζουν οι σύγχρονες ελληνικές ηλιθιότητες, λες και απέλειψαν τα σοβαρά προβλήματα από τον τόπο, και θα πρέπει να βυζαντινολογούμε με ασήμαντα πράγματα, που συμβαίνουν μιά φορά τον χρόνο -π. χ. λαγάνα, μπακαλιάρος- και κοστίζουν, σύν ή πλην, πενταροδεκάρες.

Ο γνωστός ελληνικός «φτωχομπιν…σμός» σε όλο το μεγαλείο του!!

Αντίο φίλε…

Χθες πληροφορήθηκα πως «έφυγε» από τη ζωή ένας ακόμη παλιός φίλος. Ένας παρ΄ ολίγον συγγενής. Ο Μάκης Αντζουλάτος.

Μιά φιλία που άρχισε πριν από 65 περίπου χρόνια, κρατήθηκε ολοζώντανη γιά 60 και τα τελευταία 5 ατόνησε κάπως, χτυπημένη από ηλίθια γεροντίστικα καμώματα. Παλιμπαιδίστικα πείσματα μας στέρησαν την παμπάλαια θερμή επαφή και επικοινωνία, χωρίς όμως ουδ΄ επί στιγμή να σπάσουν τον βαθύτερο ομφάλιο λώρο που μας συνέδεε.

Τραγική ειρωνεία το γεγονός πως κάποια εσωτερική παρόρμηση με έσπρωχνε στο τηλέφωνο, μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών που μου έδειξε την ματαιότητα των εγκοσμίων, την μεγάλη αξία της ανθρώπινης επαφής και την αναγκαιότητα για ζεστασιά, κόντρα στην παγωνιά των γερατειών.

Δυστυχώς δεν πρόλαβα να σπάσω το λεπτό τζάμι του πάγου των τελευταίων χρόνων.

Έτσι, το μόνο που μου μένει είναι η προσδοκία μιάς σύντομης επανασύνδεσης. Εκεί κάπου ψηλά και σε κόσμους πιό όλβιους. Και -μέχρι τότε- ένα θερμό μήνυμα: -«Καλό σου ταξίδι, βρε Μάκη, και όταν συναντηθούμε θα έχουμε την ευκαιρία να τα λέμε, απαλλαγμένοι από τις μικρότητες των εγκοσμίων.

Ώριμες σκέψεις μετά την τρικυμία...

Τώρα που έβγαλαν τη χολή τους τα χολεριασμένα, άμυαλα κουρδιστά ανθρωπάκια της μείζονος αντιπολιτεύσεων, τώρα που το μπαλόνι των «γελαστών» συγκεντρώσεων οργής και θλίψεως συνεχώς ξεφουσκώνει και το μόνο που τους απέμεινε είναι το συνεχές αναμάσημα της υποθέσεως, εν όψει των επερχόμενων εκλογών, τον λόγο παίρνουν τα… έργα.

Μέτρα που θα λειτουργούν στον μηδενισμό συνθηκών επαναλήψεως παρομοίων γεγονότων και την -κατά το δυνατόν- ελαχιστοποίηση των δυσμενών δημιουργηθεισών νέων συνθηκών διαβίωσης στις οικογένειες των θυμάτων. Με θέσπιση εκτάκτων ενισχυτικών οικονομικών μέτρων, αφού οι μεταστάντες δεν γυρίζουν πίσω. Καιρός είναι, η κυβέρνηση να δράσει γρήγορα και αποτελεσματικά. Να αγνοήσει τις λυσσώδεις υλακές της ανεύθυνης αποπροσανατολιστικής αντιπολιτεύσεως, να ανασκουμπωθεί και να πέσει με τα μούτρα στην αποκατάσταση της αξιοπιστίας του -κατά συνθήκην- ασφαλέστερου συγκοινωνιακού μέσου, του Σιδηροδρόμου. Αρχίζοντας το χτίσιμο αυτής της αξιοπιστίας εξ αρχής, με πρώτη την απόλυση των φαύλων «διοικήσεων» όλων των βαθμίδων και το «ξεδόντιασμα» των κομματόσκυλων συνδικαλισταρέων.

Ακατάλληλοι και φαύλοι άρχοντες και αρχούμενοι, κάποιοι των οποίων –επιλήσμονες της αποστολής τους- επιπροσθέτως όποιας άλλης ζημιάς προκαλούν με τη στάση τους στον χώρο, συνεργάζονται -εν αγαστή συμπνοία- με εκλεκτούς γυφταρέους στην καταλήστευση του αφύλαχτου τροχαίου υλικού, π.χ. χάλκινα καλώδια.

Η ελληνική κοινωνία -εδώ και τώρα- απαιτεί πλήρη κάθαρση του σύγχρονου κόπρου του σιδηροδρομικού Αυγείου.

"Ο πασατέμπος μου γιά να περνά η ώρα..."

 

Όταν ασφυκτιώ...γενικώς, καταφεύγω σ΄ ένα παλιό, παραμελημένο, χούι, το Sudoku. Πέρυσι διέπρεπα, έχοντας σκαρφαλώσει -γιά κάποιους μήνες- στην κορυφαία θέση παγκοσμίως, μεταξύ 80-100.000 παικτών.

Λόγω αποχής, και έχοντας χάσει φόρμα και αστραπιαία αντανακλαστικά, ξαναπαίζοντας στον μήνα Μάρτιο βρέθηκα, επί του παρόντος, στην δεύτερη θέση. Πολύ λίγες πιθανότητες να φτάσω την πρώτη και ακόμη λιγότερες να πέσω στην τρίτη. Ίδωμεν! Υπολείπονται 21 ημέρες...

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Κακός μαθητής, κακίων πολιτικός, κάκιστος ηθοποιός.

 

Παρακολούθησα απόσπασμα εμφανίσεως του σπουδαρχίδη Broέδρου στα κανάλια. Όσο, δηλαδή επέτρεψε η αντοχή των νεύρων μου. (Σημ. Όσοι ενοχλούνται θεωρώντας άσεμνο, ή αδόκιμο, τον επιθετικό προσδιορισμό που χρησιμοποιώ, τους παραπέμπω στον… Μπαμπινιώτη! Σημαίνει αυτόν που, με σπουδή, κυνηγά μανιωδώς την εξουσία). Δηλαδή… Τσίπρας!

Με εμφανή τα… ιδιαίτερα μαθήματα υποκριτικής από τον άλλον πρόεδρο, τον «κουνιστόν» Πιπίλα, ο οποίος «λικνιζόταν», μεσ΄ στην καλή χαρά, στην συγκέντρωση των… «πονεμένων» της τραγωδίας των Τεμπών, όπως δείχνει η συνημμένη φωτογραφία. Εμφανώς κάκιστος ηθοποιός στο ρόλο του σεμνού λυπημένου και προβληματισμένου ηγέτη! Μόνο η μαυροντυμένη χοντρή, που τον συνόδευε στο Μάτι, έλειπε, καθώς απευθυνόταν, αργόσυρτα και σκεπτικός, σε κουφιοκέφαλο ακροατήριο λωτοφάγων.

Στέκομαι μόνο σε έναν παραλληλισμό που αποδεικνύει -μαζί με την φαυλότητα που τον διακρίνει- και την μειωμένη ευφυΐα του, έναντι της πλεονάζουσας κουτοπονηριάς του. Έκανε αντιστοίχιση του σλόγκαν του Πάγκαλου –«όλοι μαζί τα φάγαμε» με το «όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης», που ευθαρσώς και λεβέντικα παρεδέχθη ο Μητσοτάκης γιά την κακή διαχείριση του ΟΣΕ. Όμως ο Πάγκαλος διέχυσε την ευθύνη σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, ενώ ο Μητσοτάκης εννοούσε τις κυβερνήσεις του λαού. Ανόμοιες ευθύνες, ανόμοιοι ευθυνόμενοι!

Με μπούρδες, λεκτικές φιοριτούρες και… γιούργα, προσπαθούν να κρύψουν τις ευθύνες ενός πνευματικά μειονεκτικού ατόμου -συριζαρέου ανελιχθέντος μέσω του γνωστού φαύλου συνδικαλιστικού μηχανισμού- το οποίον με προφανή ανικανότητα και έκδηλη βλακεία, αδυνατώντας να χωρίσει δυό γαϊδουριών άχερα, έμπλεξε κουμπιά και… «μηρούς» σκορπώντας τον όλεθρο στη χώρα.

Και τώρα -καθώς στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται- προσπαθούν οι ακαμάτηδες πολιτικάντηδες, π.χ. Πολάκηδες, Σπίρτσηδες, Ζαχαριάδηδες και Σία, ομού με τον ΧοντροΦίλη -τον ανίκανο να περάσει ένα έτος της Νομικής , αλλά ικανό γιά… Υπουργός Παιδείας- να επανέλθουν στην εξουσία και να μας διδάξουν… «με το καλό ή με το άγριο», τί εστί… Δημοκρατία και… βερίκοκο!

Μάτι – Τέμπη : 104 – 57, στην ανόητη προσπάθεια συμψηφισμού.

Διαφορές και ομοιότητες.

-Οι χθεσινές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας γιά το δυστύχημα των τραίνων ήταν, πραγματικά, πρωτοφανής και μεγαλειώδης. Οι αντίστοιχες για την πυρκαγιά στο Μάτι… ανύπαρκτες!

-Αιτία της συμφοράς στο Μάτι η αβελτηρία κάποιου γεροξεκούτη που, ντάλα καλοκαίρι, εν μέσω καύσωνος και δυνατών ανέμων, βγήκε να κάψει ξερόκλαδα στο χωράφι του. Η καταστροφή στα Τέμπη δεν θα θα γινόταν αν στη θέση του αδαούς μοιραίου Σταθμάρχη υπήρχε κάποιος έμπειρος, ικανός και -πάνω απ΄ όλα- γνώστης του αντικειμένου και υπεύθυνος άνθρωπος. Κάτι που η σοβαρότητα του πόστου απαιτεί.

Οι ατέλειες του όλου συστήματος κυκλοφορίας και ασφάλειας των συρμών δεν δικαιολογεί τέτοια ατυχήματα, που δεν μπορεί να συμβούν αν δεν βάλει το χέρι του κάποιος επικίνδυνος, άσχετος και μοιραίος ασήμαντος ανθρωπάκος. Κι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός πως επί χρόνια τα τραίνα κυκλοφορούσαν κανονικά. Υπεύθυνοι, έμπειροι και νουνεχείς άνθρωποι τα… φρόντιζαν!

-Η καταστροφή στα Τέμπη είχαν, κατά πολύ, μικρότερο κόστος. Τόσο σε ανθρώπινες ζωές, όσο και σε οικονομική καταστροφή και οικολογική βλάβη του περιβάλλοντος.

-Το δυστύχημα στα Τέμπη ήταν αναπάντεχο -η όλη διάρκεια του δράματος ολιγόλεπτη- και η καταστροφή και ο θάνατος των αθώων σχεδόν ακαριαίος. Στο Μάτι η τραγωδία ήταν πολύωρη και ο θάνατος όλων των θυμάτων αργός και μαρτυρικός.

-Στα Τέμπη, η κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού υπήρξε άμεση, έγκαιρη και υποδειγματική, περιορίζοντας -κατά το δυνατόν- το πλήθος των νεκρών και περιθάλποντας, αποτελεσματικά και σωτήρια πολλούς τραυματίες. Στο Μάτι, οι αρμόδιοι -υπουργοί, αστυνομικοί, πυροσβέστες, νοσοκομειακοί- πελαγοδρομούσαν πανικόβλητοι και ασυντόνιστοι και -αντί να περιορίσουν τις συνέπειες- με αλαλούμ ενέργειες εγκλώβισαν πλήθος αμοίρων κατοίκων σε αδιέξοδες διαδρομές- μεγιστοποίησαν τον αριθμό των θυμάτων.

-Στην τραγικότητα των στιγμών, στα Τέμπη μεν παρητήθη ο αρμόδιος Υπουργός αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη και ο Πρωθυπουργός ζήτησε, ταπεινά και συγκινημένος, συγγνώμην, σεμνυνόμενος προ του δράματος των συγγενών των θυμάτων, στο δε Μάτι οι αρμόδιοι υπεστήριξαν πως αντέδρασαν άριστα και έπραξαν τα δέοντα. Εις δε περίπτωσιν επαναλήψεως θα… αντιδρούσαν ομοίως!! Και ο τότε πρωθυπουργός, αφού έστησε μιά κουτοπόνηρη και φαιδρή -δήθεν- «σύσκεψη»… αρμοδίων, μετά λίγες ημέρες έφυγε γιά κρουαζιέρα με γιώτ γνωστής εφοπλίστριας.

Τελικά, στο μόνο που υστερεί η νυν Κυβέρνηση, έναντι της πρώην, είναι στην φανφάρα, το μπούγιο, τον λαϊκισμό, την καπηλεία και την οργάνωση μπαχαλοποιήσεων.

ΑΜΑΝ!!!

 Καπηλευόμενοι θλιβερές καταστάσεις και σκυλεύοντας αθώα θύματα

Η τραγικότητα των ημερών επιβάλλει, κατά το δυνατόν, ολιγόλογες αναρτήσεις. Σκοπός η σωστή ενημέρωση γεγονότων και όχι η κάθε προσωπική και παρορμητική τοποθέτηση.

Χθες βγήκαν στα φόρα αποκαλυπτικοί διάλογοι του μοιραίου Σταθμάρχη Λαρίσης με την συνάδελφό του στους Νέους Πόρους και τον ρυθμιστή κυκλοφορίας στην Αθήνα. Συγκλονιστικοί ως προς την ουσία της ανάδειξης των ευθυνών του σιδηροδρομικού δυστυχήματος, αλλά και τραγελαφικά κωμικοτραγικές ως προς την ποιότητα και τις ικανότητες του ατόμου. Αποδεικνύουν "μπουφονικά", περίτρανα και αμάχητα ανάγλυφα την πλήρη ακαταλληλότητα και κουτοπονηριά του. Καθώς και το μέγα σφάλμα όλων όσοι του επέτρεψαν, από αχθοφόρος βαλιτσών, να μετατραπεί σε αχθοφόρο ψυχών στον Άδη. Σχεδόν μία ώρα μετά την σύγκρουση αυτός ζούσε σε άλλο κόσμο, χωρίς να αντιλαμβάνεται ούτε πού βρίσκεται, ούτε και τί έκανε! Συνδικαλιστικοί φατριασμοί και κομματικοί φαβοριτισμοί με ολέθρια αποτελέσματα.

Συμπεράσματα: α) Πίσω από κάθε τέλειο μηχανισμό καλής, εύρυθμης και προστατευτικής λειτουργίας -τελευταίος στη σειρά- θα βρίσκεται πάντα ο «Άνθρωπος». Και αν αυτός είναι ηλίθιος κι ακατάλληλος, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να αποδεικνύεται και μοιραίος.

β) Η εγνωσμένη συριζαρέικη φαυλότητα, μιμούμενη παλιές συνταγές του ΄15, προσπαθεί πάλι να στήσει κλίμα… «νεοαγανακτισμένων» πολιτών, οργανώνοντας κύματα απεργιών, συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων. Με συμμετοχή ασχέτων επαγγελματικών ομάδων επιδιώκει το χάος, την κοινωνική αποδιοργάνωση, την αποσύνθεση του Κράτους και την βίαιη πτώση της Κυβερνήσεως.

Εμείς οι παλιοί, που ακροθιγώς ενθυμούμεθα τα προεμφυλιακά συλλαλητήρια -Δεκεμβριανά- αγωνιούμε πολύ γιά τον νέο διχασμό και τα δεινά όπου αυτός μας οδηγεί. Πολλώ δε μάλλον, αφού -και δυστυχώς- δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα ουδείς νέος… Σκόμπυ.

Και μιά τραγική σύμπτωση. Ο Εμφύλιος το 1946 άρχισε με την επίθεση του ΕΛΑΣ στον Σταθμό Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο…. Τα Τέμπη δίπλα είναι… Λέτε;

Στον απόηχο του τραγικού δυστυχήματος, (όχι ατυχήματος)

 

Οι στιγμές, οι ημέρες μάλλον, δεν επιδέχονται πολιτικής διελκυστίνδας σχετικά με τις ευθύνες του λυπηρού συμβάντος. Όμως αφού η συριζαρέικη φαυλότητα σύρει τον χορό, υποχρεούμαι ν΄ ακολουθήσω, γιά ενημέρωση όσων με τιμούν διαβάζοντάς με.

Αναμφίβολα οι ευθύνες γιά την κατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου -μιά γραμμή όλη κι όλη, τρομάρα μας- και την ασφάλεια των επιβατών, κυρίως, αλλά και των συρμών, είναι διαχρονική. Αρχίζει από το 2004 και φθάνει μέχρι το σήμερα. Η εγκατάσταση ενός συστήματος που περιορίζει τις πιθανότητες ατυχήματος καθώς μεγιστοποιεί τον αυτοματισμό και ελαχιστοποιεί τον παράγοντα «άνθρωπο», μολονότι έχει αγοραστεί, συνεχώς καθυστερεί με διάφορες προφάσεις. Αυτή η «ελαχιστοποίηση» -είμαι απόλυτα σίγουρος- αποτελεί και την ουσιώδη αιτία της μη εφαρμογής του, με τον καταραμένο συνδικαλισμό να κινεί τα τροχοπεδικά νήματα κι ας λένε παραπλανητικά φληναφήματα οι συνδικαλισταράδες τα δικά τους. Στόχος η διατήρηση πλήθους αργόσχολων υπαλλήλων και όλα τα άλλα στάχτες στα μάτια!

Πέραν όμως απ΄ αυτά -και με όσες και όποιες άθλιες συνθήκες κυκλοφορούσαν τα τραίνα- αν κάποιοι μοιραίοι άνθρωποι δεν έκαναν τραγικά λάθη, από επιπολαιότητα και ανικανότητα τη στιγμή «μηδέν» -τοποθετημένοι σε καίρια πόστα από φαύλο κομματικοκατευθυνόμενο συνδικαλιστικό φαβοριτισμό- κανένα ατύχημα δεν επρόκειτο να συμβεί.

Από το μυαλό μου -από την πρώτη στιγμή- περνούσαν κάποιες υποψίες, οι οποίες έγιναν πεποίθηση καθώς άκουσα από συριζαρέικα στόματα ότι ο ηλίθιος μοιραίος Σταθμάρχης… είναι αθώος και πως γιά όλα φταίει ο… Μητσοτάκης!

Η λογική και πρακτική αυτού του καταστρεπτικού γιά την χώρα εσμού είναι πασίγνωστη. Επί προσθέτως, ας αναλογιστούμε όλοι πως αν ο ανευθονόβλαξ Σταθμάρχης ήταν δεξιός και τοποθετημένος από κάποιον δεξιό μηχανισμό -και όχι από τον κομματικοσυδυκαλιστικό αριστερό μηχανισμό- εκεί που βρέθηκε λίγες ημέρες πριν λάμψει η ανεπάρκειά του, σήμερα θα ήσαν κρεμασμένη στα μανταλάκια μέχρι και η κυλόττα της πεθεράς του! Όμως -και περιέργως- ο δαιμόνιος καταγγελτικός… «βλαχοπολακισμός», κουβέντα σχετικά!

Και αν τα πράγματα δεν είναι όπως τα μαντεύω, δέχομαι να κρεμαστώ από την πήγα του μεγάλου γερανού που καθάριζε τα συντρίμμια του δυστυχήματος!!!

Στον Ουρανό τη γύρευε, στη Γη την βρήκε…

 …Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται.

Η σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών δημιούργησε έναν ακόμη κουρνιαχτό στην δύσμοιρη πατρίδα, που είναι δύσκολο να κατακάτσει γρήγορα. Πολύς θάνατος, πολύς πόνος, πολύς παραλογισμός. Ο τελευταίος δικαιολογείται, εν μέρει, λόγω της θλίψεως των συγγενών που θρηνούν γιά την απώλεια των προφιλών τους.

Μέσα στο δημοσιογραφικό "πανηγύρι" -άλλο που δεν ήθελαν και δαύτοι- παρακολούθησα οργίλες δηλώσεις ορισμένων συγγενών των θυμάτων, π.χ. «…δεν μας δίνουν τον αριθμό της θέσεως του νεκρού αδελφού μου» -λες κι ο αριθμός θέσεως ενδιαφέρει τώρα- και σκέφτομαι κάποιους άλλους -σεμνούς και μετρημένους- που γνωρίζουν καλά πως οι «ήττες» της ζωής -και η αντιμετώπισή τους- δίνουν το μέτρο του εσωτερικού μεγαλείου κάθε ανθρώπου. Και, καθώς ο θάνατος αποτελεί την υπέρτατη «ήττα», αντιμετωπίζουν την οδύνη τους με λογική και αξιοπρέπεια.

Αφήνοντας, προς στιγμήν, την εξονυχιστική διερεύνηση των βαθυτάτων ριζών της κακοδαιμονίας των Ελληνικών Σιδηροδρόμων, γεγονός που αγκαλιάζει όλες τις Κυβερνήσεις από το 2003 και εντεύθεν, στέκομαι σε ένα μοιραίο σημείο το οποίον δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο: «Αν, παρ΄ όλα τα όσα μύρια μείον της προβληματικής σιδηροδρομικής γραμμής, δεν μεσολαβούσε το αποφασιστικό και καταλυτικό σφάλμα του μοιραίου Σταθμάρχη, το δυστύχημα δεν θα συνέβαινε»!

Ακροθιγώς ασχολούμενος σφαιρικά με την κακοδαιμονία όλων των κακώς κειμένων στην δημόσια λειτουργία της χώρας, επιμένω στην παγιωμένη πλέον άποψή μου. Κύριος υπεύθυνος όλων αυτών είναι ο εφηρμοσμένος συνδικαλισμός. Υπερτροφικός, κομματικοποιημένος και ιδιοτελής, εμποδίζει -ή σαμποτάρει- κάθε τί που θίγει την επικυριαρχία του, με τις κυβερνήσεις να αδυνατούν -ή δυσκολεύονται- να τον τιθασεύσουν, γιά αναλόγως προφανείς λόγους ιδιοτέλειας.

Δεν ξέρω πως και γιατί ο μοιραίος Σταθμάρχης βρέθηκε σ΄ αυτήν τη θέση. Όμως από τα ορνιθοσκαλίσματά του στο βιβλίο κινήσεως των συρμών που δημοσιεύτηκε και το ιστορικό της καριέρας του -αναβαπτισμένος πρώην χειρώναξ αχθοφόρος- οσμίζομαι κλασσική ανικανότητα του ατόμου με κομματικό και συνδικαλιστικό δάκτυλο στην τοποθέτησή του. Ο συνδικαλισμός κόντρα στην… «μισητή» και ξορκισμένη αριστεία!

Προχωρώντας τη σκέψη μου στο θέμα, βλέπω καταφανώς την πρόθεση ανίερης σκύλευσης της τραγωδίας από την, αενάως φαύλη, αντιπολίτευση. Την βασική υπεύθυνη του ελληνικού μπάχαλου και της δημιουργίας «αντικανονικότητος», η οποία κατά την ομολογία της γόησσας Αξιόγλου: «ποτέ δεν αποτελεί ευκαιρία για την Αριστερά»! Έτσι… -"παίζοντας εν ου παικτοίς"- βουρ γιά την οργάνωση κινητοποιήσεων! Συλλαλητήρια διαμαρτυρίας δήθεν... "νεοαγανακτισμένων", απεργίες τραίνων -αυτό μας έλειπε τώρα- πορείες, κουκουλοφόροι, μολότωφ, επεισόδια με την Αστυνομία, τα γνωστά. Σε μιά αγωνιώδη προσπάθεια ψηφοθηρίας. Με άκρον άωτον γελοιότητος την προσέλευση Τσίπρα γιά… αιμοδοσία! Κάτι που στο Μάτι -με διπλάσια αναγκαιότητα αίματος- ούτε καν το σκέφτηκε. Τότε, απλά, πήγε… κρουαζιέρα!