«Ο έρωτας στα χρόνια του "Μιζέρια"»

Ο πραγματικός Άρης Βελουχιώτης και η νεκρανάστασή του.

   Κατ’ αρχήν απόσπασμα του ποινικού του μητρώου. Εύκολα διαπιστώνεται πως ο, κατά κόσμον, Θανάσης Κλάρας  υπήρξε ένα... «μπουμπούκι» ακόμη και πριν ασχοληθεί με την πολιτική. Από το 1925 μέχρι το 1938 είχε «μαζέψει» κοντά 9 χρόνια φυλακής από διάφορα αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Κλοπή, ψευδορκίες, πλαστογραφίες και τέτοια. 
   Γόνος εύπορης οικογένειας της Λαμίας, από μικρός είχε δείξει αντιφατικότητα στη συμπεριφορά του, που δεν είχε καμμία σχέση με την εικόνα που διατηρούν γι’ αυτόν τα σημερινά αριστερά «πετειναράκια». Μεγαλοκτηματίας και μεγαλοδικηγόρος ο πατέρας, από οικογένεια συμβολαιογράφων η μητέρα, από μικρός ο Θανάσης είχε μπλαζέ ύφος, κομψές φορεσιές -pochette και τέτοια- κλίση στην κλασική μουσική, την όπερα, την ποίηση και γενικώς μικροαστική εμφάνιση και συμπεριφορά. Οι φωτογραφίες του μελλοντικού κομμουνιστή αρχικαπετάνιου Αθανάσιου Κλάρα  δεν έχουν καμία σχέση με την κατοπινή εικόνα του «Αρχηγού των Ατάκτων»,  γνωστού με το τελικό  ψευδώνυμο:  «Άρης Βελουχιώτης».    Μάτια μπλαζέ και μελαγχολικά. Θεληματικό πιγούνι ελαφρώς ανασηκωμένο καθώς κοιτάζει ανφάς το φακό. Υποψιάζεσαι ότι κρύβει μέσα του ηδυπάθεια, ναρκισσισμό. Είναι φρεσκοξυρισμένος, με ίσια φαβορίτα και ένα τσαχπίνικο μικρό μουστάκι να στεφανώνει τα σφραγισμένα του χείλη. Ξεσκούφωτος, θυμίζει  Αρθούρο Ρεμπώ. Με το ψάθινο καπέλο του, δανδή του μεσοπολέμου. Στερεωμένος με καρφίτσα ο γιακάς του πουκαμίσου, πίσω από το στενό κόμπο της γραβάτας. 

Μετά και πριν

   Πιθανώς επηρεασμένος -εντελώς-  από το ίνδαλμά του, τον αναρχικό ποιητή Αρθούρο Ρεμπώ, με τον οποίο τον συνέδεαν και κοινές σεξουαλικές προτιμήσεις, (τριπλέτα με τον Καρανίκα), το 1932 παράτησε τα πάντα στη Λαμία, όπου είχε διοριστεί κάπου ως δημόσιος -τεμπέλης- υπάλληλος, κατέβηκε στην Αθήνα και άρχισε την κομμουνιστική του δράση με τον ψευδώνυμο... «Μιζέριας»! Εκεί τον περιέλαβε το μεταξικό καθεστώς και τον αλάλιασε στη σφαλιάρα και τα σχετικά. Μην  αντέχοντας τα βασανιστήρια -κι εδώ διαφωνώ κάθετα, παρά την γενική μου αντίθεση και περιφρόνηση προς κάθε τι κομμουνιστικό  και τους πάσης φύσεως «λεβέντες», ψευτόμαγκες του γλυκού νερού-  αναγκάστηκε κάτω από αφόρητη πίεση και τα βασανιστήρια, να υπογράψει δήλωση μετανοίας και ν’ αποκηρύξει την κομμουνιστική ιδεολογία. Κι αυτό κάποιοι «σύντροφοι» δεν του το συγχώρησαν ποτέ.

   Από το 1942, μέχρι την αυτοκτονία του, (15 Ιουνίου 1945), τότε άλλαξε το όνομά του σε «Άρη Βελουχιώτη», συγκροτώντας δική του ομάδα και με  καμμιά δεκαπενταριά,  περίπου, άτακτους αντάρτες- όργωσε τα βουνά της Στερεάς Ελλάδος, πολεμώντας και τους Γερμανούς, αλλά και τους μη κομμουνιστές χωρικούς, στους οποίους επέδειξε φοβερή βία και σαδιστική σκληρότητα. Με λαϊκά δικαστήρια, ωμότητες και ομαδικές εκτελέσεις. (Σημ. Το όνομα το πήρε -ως κατά βάθος ποιητική φύση- από τον αρχαίο θεό του πολέμου και το βουνό Βελούχι της  Ευρυτανίας).

   Σπουδαιότερη, ίσως και μοναδική θετική δράση των «Ατάκτων» του, η συμμετοχή τους στην επιχείρηση ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου, τον Νοέμβριο του 1942, την μόνη επιχείρηση στην οποία συνέπραξαν -προσωρινά ομονοούντες- ΕΛΑΣ ΚΑΙ ΕΔΕΣ του Ζέρβα.

Στα φοβερά αρνητικά του Άρη η συμμετοχή του και η ανελέητη στάση του στη μεγάλη σφαγή του Μελιγαλά κατά το 1944.

   Στο πολιτικό τώρα, τον Μάιο του 1944, η κυβέρνηση του βουνού, (ΠΕΕΑ), του απένειμε τον βαθμό του υποστρατήγου, αλλά μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, με την οποία ο Βελουχιώτης διαφωνούσε αλλά -κατ’ αρχήν- τη δέχτηκε, άρχισε το γνωστό κομμουνιστικό γαϊτανάκι του... «φύγε εσύ, έλα εσύ», στο οποίο -κατά μίαν εκδοχήν- οφείλεται και  ο όρος... «ελασίτης», («si non e vero e ben trovato»)!

   Αποτέλεσμα, στις αρχές Απριλίου, η ηγεσία του ΚΚΕ θα τον αποκηρύξει ως  «ύποπτο και τυχοδιωκτικό» στοιχείο. Αυτό το τελευταίο, η -κατά βάθος- τρυφερή ψυχή του «ευαίσθητου φονιά», αυτού που έβλεπε απτόητος το αίμα να ρέει σαν ρετσίνα σε σπαταναίικο ραβαϊσι,  δεν θα το αντέξει. Έτσι στις  15 Ιουνίου του 1945, περικυκλωμένος, έξω από την Άρτα  από τον εθνικό στρατό, αυτοκτονεί. Κι εδώ θα παιχθεί μια απροσδόκητη τελευταία πράξη του δράματος, που αποδεικνύει πως και στις αγριότερες προσωπικότητες ο παράγων «έρως» παίζει κυρίαρχο ρόλο. Ο... «έτσι» του Γιάννης Αγγελέτος -ψευδώνυμο Τζαβέλας- αγκαλιάζει το νεκρό μουστακαλή αγαπημένο και ανατινάζεται μαζί του με μια χειροβομβίδα!

   Αναζητείται σύγχρονος Ευριπίδης για να αφήσει στην Ιστορία το δράμα των ελληνικών ορέων και Ελλήνων ωραίων.

   Στη συνέχεια, ο ελληνικός στρατός διέπραξε μία απαράδεκτη αγριότητα και αθλιότητα. Κόντρα στον πατροπαράδοτο και απαράβατο θεσμό του σεβασμού του νικημένου αντιπάλου -κάτι που μέχρι κι οι  Μωάμεθ ο Β΄, ο Πορθητής έκανε για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και ο Αιγύπτιος Ιμπραήμ  για τον Παπαφλέσσα-  έκοψαν τα κεφάλια των μουστακαλήδων εραστών και τα κρέμασαν σ’ ένα φανοστάτη κεντρικής πλατείας των Τρικάλων. Απαράδεκτη ενέργεια.

   Σύγχρονες κακοήθειες, τις οποίες η στήλη ουδόλως υιοθετεί και αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας, συνδέουν το μουστάκι  και  τον φερετζέ με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες. Αν όμως υπάρχουν ψήγματα, έστω, αληθείας στην εν λόγω παρομοίωση-μεταφορά, τότε η μεταμφίεση του Άρη θα μπορούσε να θεωρηθεί, προστιθέμενη επαυξητικά,  ως... μπούργκα.

   Αυτά γιά την ιστορική αλήθεια μαζί με μιά ευχή. Ας μην αξιωθούν οι μελλοντικές γενιές -εγώ θα είμαι τέφρα τότε- να δουν τον Καρανίκα-Εκάβη, ν’ αγκαλιάζει το άψυχο σώμα του  Τσίπρα, αποβιώσαντος σε βαθύτατο γήρας,  να το πλένει με τα καυτά του δάκρυα και να το σκουπίζει με τις πλεξούδες του!