Επειδή η ζωή συνεχίζεται...

   Προχθές είχα μιά ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση από τις στήλες,  με μία  -πιθανότατα βαλτή αριστερή πεμπτοφαλαγγίτισα, αλλά κατά τα λοιπά συμπαθή κι ευγενική- κοπέλα. Θέμα  μας η μόνιμα εσφαλμένη αριστερή άποψη περί ισοπεδωτικής ισότητος πάντων των ανθρώπων. Θέση γαρνιρισμένη με διάφορες  αστήριχτες παπαρδέλες, συναισθηματικού  -και μόνο- χαρακτήρα, όπου η ανθρώπινη υπόσταση αρχίζει -και τελειώνει- στο ότι όλοι έχουμε δύο πόδια, δύο χέρια, δύο μάτια... Άρα, όλοι είμαστε ίσοι. Στην απλοϊκή και ισοπεδωτική αυτή θεωρία, παραγνωρίζεται η ουσιώδης, ειδοποιός και αποκλειστικά δημιουργική διαφορά που είναι το πνεύμα. Το... «μυαλό». Αυτό που καθοδηγεί και τον τελευταίο χειρώνακτα εργάτη. Η ύπαρξη, το μέγεθος, η χροιά, οι ιδιότητες, οι δεξιότητες και η παραγωγικότητα αυτού του άυλου συστατικού, με την συχνότητα που εμφανίζεται στις διάφορες κοινωνίες  καθορίζει τον τρόπο λειτουργίας και την πρόοδο αυτών. Στην παραγωγική ανάπτυξη -πνευματική και υλική-  στις επιστήμες, στις τέχνες, στα γράμματα, στη χάραξη νέων, ρηξικέλευθων  δρόμων, στην ανάδειξη ταγών. Σε όλα τα επίπεδα άτομα που θα δημιουργήσουν, ως... «αφεντικά», νέες  θέσεις εργασίας, όπου θα απασχοληθεί όλη η κάθετη κοινωνική και οικονομική διαστρωμάτωση και, τελικά, ολόκληρη η κοινωνία θα «προοδεύσει» πραγματικά και σύμμετρα, και όχι κατά την ηλίθια αριστερή καπηλεία του όρου. Με απόλυτη συναίσθηση της κοινωνικής κλίμακος και την ευγενή άμιλλα γιά «άνοδο», ανέλιξη και αρμονική ένταξη στην αρμόζουσα βαθμίδα. Αναλογικά και όχι -επαναλαμβάνω- ίσα.

   Η έννοια... «ισότητα» είναι αδιανόητη στην κοινωνία των ανθρώπινων όντων. Ακόμη και στα ζώα είναι συζητήσιμο αν ισχύει γενικώς. (Π.χ. άλογα ιπποδρόμου, σκυλιά κυνηγίου, κ.λπ.). Στο μόνο σημείο που πρέπει να υπάρχει «ισότης» είναι στον τομέα των ευκαιριών και των αποκλεισμών. Ναι στις πρώτες, όχι στις δεύτερες.

   Στην μαρξιστική αριστερά, που ματαιοπονεί προσπαθώντας να υπερβεί την νομοτέλεια της ανισότητος -γι’ αυτό και απέτυχε παταγωδώς- κυριαρχεί ο φθόνος  γιά τον ικανό και η συμπλεγματική αντιμετώπισή του. Αποτέλεσμα η απελπιστική καθυστέρηση της -τάχα- «προοδευτικής» κοινωνίας. Τα χαΐρια και η προκοπή των δύο μεγάλων του εφηρμοσμένου κομμουνισμού, της Σοβιετικής Ενώσεως και της Κίνας, είναι εμφανή, χαρακτηριστικά και αναμφισβήτητα. Κατέπνιξαν την «ανισότητα», δηλαδή την προσωπικότητα της ατομικότητος και... πάτωσαν. Μέχρι που κάποιοι νουνεχείς... αφυπνίστηκαν -Γκορμπατσώφ, Ντενγκ Χσιαοπίνγκ-  εγκατέλειψαν τον λαϊκισμό, απολάκτισαν τις πάσης φύσεως... «ισότητες»  και... απογειώθηκαν.

   Κοντολογίς, ο «ικανός» θα πιάνει τη ζωή απ’ τα κέρατα, θα την παλεύει και -κατά τις δυνάμεις και ικανότητές του- θα παίρνει τη θέση που του αξίζει. Απ’ την κορυφή μέχρι τον πάτο! Ο «ανίκανος», δειλός μοιραίος και άβουλος, θα γίνεται αριστερός, επαφιέμενος  στην μίζερη επιδοματική κρατική πολιτική και θα παρηγοριέται γιατί, ευρισκόμενος μονίμως στον πάτο, θα πατώνουν μαζί του και οι... ικανοί. Ζήτω η ανικανότητα!

   Κοιτάξτε τί γίνεται σήμερα με την συριζαρέικη αντιπολιτευτική  μιζέρια. Όχι γιά το όχι και πλέον ουδέν! Απομονώσατε και παρατηρήσετε την ασημαντότητα ενός εκάστου προσώπου, από τους μέχρι χθες κυβερνώντες μας, και πώς  αυτό διαγράφεται σήμερα, απογυμνωμένο από το τουπέ κάποιου τέως αξιώματος. Πού βρίσκεται το αστείο γεροντάκι, ο... «μέντορας», ο φαφούτης... αντιπρόεδρος,  ο κοιλαράς κοιμήσης της  παιδείας, μαζί με τον άβουλο διάδοχό του -εκείνον τον απίθανο χέστη που θύμιζε κακέκτυπο σωσία του...  Αϊνστάιν-  η κυράτσα με τα γεμιστά, η πανέμορφη σουρουκλεμέ,  η νεοζηλανδέζα αρνάδα, η ενζενύ της εργασίας  και όλος εκείνος ο απίθανος εσμός των λαχαναγορητών,  που ήθελε να ενώσει το «πρώτο» θρανίο της κοινωνίας με το «τελευταίο», με επί κεφαλής της στρατηγικής έναν Καρανίκα, μεσολαβητή έναν Πετσίτη, εκτελεστή -ναι, ρε μ@λ@κ#- έναν Παππά, αρχισκευωρό έναν Ρασπούτιν και επιβλέποντα-μπαμπούλα έναν φοροκλέφτη μουστακαλή ορεσίβιο Κρητικό. Λεβέντες που θα ξέσκιζαν τα μνημόνια -μ’ ένα νόμο, ένα άρθρο, μία παράγραφο-  αλλά το μόνο που πέτυχαν ήταν να υποθηκεύσουν στους δανειστές την δημόσια περιουσία γιά 100 χρόνια, (!), συντρίβοντας τις ουτοπίες των αφελών, που πίστεψαν πως θα παίζουμε  τον ζουρνά και θα χορεύουν πεντοζάλη η Μέρκελ και ο ανάπηρος υπουργός της Σόιμπλε. Άκριτα, αδικαιολόγητα, ετσιθελικά.

   Αυτά τα πολλά, αλλά σχετικά...