Πληγωμένος πελαργός.

   Χωρίς να ξέρω πώς και γιατί, μου κατέβηκε χθες βράδυ στον νου αυτό το επίκαιρο στιχουργικό σκιτσάρισμα κάποιου... "φίλου" μου. Αντίβαρο κι ελπίδα στην κατάθλιψη που γεννούν αυτές οι ημέρες.

   Ίσως κι επειδή λέγεται πως ο πελαργός φημίζεται γιά αυτοθυσία προς το ταίρι του.

Πληγωμένος πελαργός

Νοιώθω σαν ένας πληγωμένος πελαργός. Γιά μένα κλείσανε οι δρόμοι του ουρανού

κι αδύνατος ο γυρισμός μου στην πατρίδα.

Με την πεθυμιά κλειδωμένη στην ψυχή,

δεν μπορώ ν’ ακολουθήσω το κοπάδι.

Και μόνη αιτία ένας πόνος στο φτερό,

στο πληγωμένο και σπασμένο μου φτερό.

Ακόμα κι αν χαρίζαν ευτυχία κάπου αλλού,

εγώ θα ψάχνω πάντα τα χαμένα καλοκαίρια.

Όμως τώρα, όπως είμαι, ένας χειμώνας με περιμένει,

στημένο μόνο στο ένα πόδι, μέσ’ στο χιόνι.

Να υποφέρω απ’ το σπασμένο μου φτερό

και να ονειρεύομαι μιά χαμένη ευτυχία.

Μείνε κοντά μου, κάνε μου παρέα.

Το φτερό μου κάποτε θα γειάνει,

προσπάθησε το ίδιο γιά την ψυχή μου.

Δέξου με στην τελευταία μας φωλιά,

να θάψω τη θλίψη κάτω από τα ξύλα της.

Μείνε κοντά μου, μη μ’ αφήνεις μόνο τώρα.

Σου υπόσχομαι κάθε βράδυ, στο μαβί ηλιοβασίλεμα,

να τραγουδώ αδιάκοπα, περιμένοντας εσένα.

Αρκεί εσύ να γυρίζεις σε μένα. Μόνο σε μένα.

Θυσιάζω το ελεύθερο πέταγμα στους ουρανούς,

μόνο και μόνο για να κουρνιάζω στην αγκαλιά σου.

Γιά μια αχυρένια φωλιά, που θα χτίσουμε μαζί

κι ένα αιώνιο καλοκαίρι που θα ζήσω κοντά σου.