30 - 8 - 1957. Μια αποφράς Παρασκευή, μιά σημαδιακή ημερομηνία.

 

Ήταν βράδυ Πέμπτης της 29^ης Αυγούστου του 1957. Ένας ανερχόμενος φροντιστής μαθηματικός και ένας φέρελπις εκδότης, ήδη αρκετά γνωστός στον χώρο των εκδόσεων φυσικομαθηματικών βιβλίων, συζητούσαν γιά την συνέχιση της συνεργασία τους. Καλόπιστοι κι οι δυό δεν άργησαν να τα βρουν. Και στο τέλος αποφάσισαν να γιορτάσουν την συμφωνία τους μ’ ένα ποτήρι κρασί.

   Οι εποχές φτωχές και δύσκολες δεν επέτρεπαν πολλά και καλά τροχοφόρα και οι ταβέρνες λιγοστές. Μιά μοτοσυκλέτα ADLER ήταν η… «κούρσα» του εκδότη, ενώ ο φροντιστής γιά να κυκλοφορεί είχε μόνο τα πόδια του. Τελικά, μιά ταβέρνα στους πρόποδες της Πάρνηθας απετέλεσε τον χώρο σφραγίσματος της συμφωνίας.

   Ποτήρι το ποτήρι, η νύχτα προχώρησε ευχάριστα μέχρις ότου η κόπωση κι η ζάλη έφερε, αρχές ξημερώματος Παρασκευής, τον εκδότη να αποχαιρετά τον μαθηματικό στο σπίτι του και να κατευθύνεται κι αυτός στο δικό του, στη Ν. Ερυθραία, όπου παραθέριζε κάθε καλοκαίρι οικογενειακώς.

   Οι δρόμοι έρημοι, η ζάλη έντονη. Ανεβαίνοντας τη μεγάλη  ανηφόρα του Αμαρουσίου,  πριν το Ζηρίνειο, απέναντι ακριβώς από το Αμαλίειο, τα μάτια του εκδότη έκλεισαν από τη νύστα και δεν ξανάνοιξαν ποτέ. Η γλάρα έφερε τη μηχανή σύρριζα στο πεζοδρόμιο, ο μαρσπιές την φρενάρισε απότομα, κι ένα δέντρο στην άκρη του βρέθηκε μπροστά στην ορμητική τροχιά του κεφαλιού του οδηγού. Με τη σύγκρουση έσπασαν και τα δύο. Αρκετή ώρα μετά το συμβάν επισημάνθηκε από αυτοκίνητο με αριθμό ΞΑ, (Ξένη Αποστολή), ενός υπαλλήλου της αμερικανικής πρεσβείας, ενώ το αίμα του είχε φτάσει μέχρι το ύψος του Γυμνασίου Αμαρουσίου. Ξεψύχησε στο νοσοκομειακό που τον παρέλαβε, με το κρανίο θρύψαλα. 

   Μιάς οικογένειας, η ζωή έκανε τον στρωτό της δρόμο ανηφορικό κατσάβραχο και ο πρώτος της γιός, έκτοτε, όταν γιορτάζει την ονοματική του γιορτή το κάνει με πολλούς ανεξίτηλους αστερίσκους.

   Και κάτι ακόμη. Ο σπουδαίος μαθηματικός-φροντιστής και μέγας δάσκαλος και φιλόσοφος, έμεινε μέχρι το θάνατό του πιστός συνεργάτης, αρωγός και φίλος της οικογένειας του αδικοχαμένου φίλου του. Ειδικά γιά τον γιό που σπούδασε στο Πολυτεχνείο, σχεδόν ευεργέτης. 

   Τώρα που, μετά από κάμποσα χρόνια, έσμιξαν και τα κουτσοπίνουν στις ταβέρνες του ουρανού είμαι βέβαιος πως κάποια άκρη του ματιού τους θα πιάσει αυτή την ανάρτηση και ίσως συγκινηθούν με την αναφορά εκείνης της αποφράδος ημέρας, που δεν ξημέρωσε ποτέ γιά τον εκδότη. Και το πιό σπουδαίο, έχουν ήδη αρχίσει να στρώνουν το χαλί της υποδοχής και με περιμένουν...