"Mιά γιορτή που δεν... γιορτάστηκε"!

 "... μιά γιορτή που δίστασες να πας".

Το μπαράκι του πάρτυ που, δυστυχώς, ανεβλήθη.

Επ’ ευκαιρία της σημερινής μεγάλης ημέρας, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους 128.352 άνδρες και τις 379.006 γυναίκες, που ξενύχτησαν και ποδοπατήθηκαν προκειμένου να προλάβουν να εκφράσουν -από τους πρώτους- τις ευχές τους γιά μακροημέρευσή μου, κ.λπ., κ.λπ. σχετικά!
Δυστυχώς, το μεγάλο πάρτυ που είχα προγραμματίσει να οργανώσω στην Πλατεία Tien An Men του Πεκίνου -μιά μικροσυγκεντρωσούλα, δηλαδή, γιά γνωριμία και ένα ποτάκι, προκειμένου να χωρέσουν μερικοί φίλοι μου- δεν κατέστη δυνατόν να πραγματοποιηθεί και αναβάλλεται επ' αόριστον.

Ο καλός μου φίλος Δήμαρχος του Πεκίνου κ. Τσου Τσουν Λι, εξέφρασε την λύπη του, καθώς η πανδημία του κορωνοϊού δημιούργησε σπάνιν είς τις απαραίτητες χειρουργικές μάσκες που του είχα ζητήσει να μου διαθέσει, (περίπου 1.025.392), και η άνευ μάσκας συγκέντρωση απαγορεύεται από τον κινέζικο νόμο, όπως μου δικαιολογήθηκε.

Ευελπιστώ, του χρόνου να τους αποζημιώσω. Επί του παρόντος, ευχαριστώ όλες και όλους που με θυμήθηκαν.

30 - 8 - 1957. Μια αποφράς Παρασκευή, μιά σημαδιακή ημερομηνία.

 

Ήταν βράδυ Πέμπτης της 29^ης Αυγούστου του 1957. Ένας ανερχόμενος φροντιστής μαθηματικός και ένας φέρελπις εκδότης, ήδη αρκετά γνωστός στον χώρο των εκδόσεων φυσικομαθηματικών βιβλίων, συζητούσαν γιά την συνέχιση της συνεργασία τους. Καλόπιστοι κι οι δυό δεν άργησαν να τα βρουν. Και στο τέλος αποφάσισαν να γιορτάσουν την συμφωνία τους μ’ ένα ποτήρι κρασί.

   Οι εποχές φτωχές και δύσκολες δεν επέτρεπαν πολλά και καλά τροχοφόρα και οι ταβέρνες λιγοστές. Μιά μοτοσυκλέτα ADLER ήταν η… «κούρσα» του εκδότη, ενώ ο φροντιστής γιά να κυκλοφορεί είχε μόνο τα πόδια του. Τελικά, μιά ταβέρνα στους πρόποδες της Πάρνηθας απετέλεσε τον χώρο σφραγίσματος της συμφωνίας.

   Ποτήρι το ποτήρι, η νύχτα προχώρησε ευχάριστα μέχρις ότου η κόπωση κι η ζάλη έφερε, αρχές ξημερώματος Παρασκευής, τον εκδότη να αποχαιρετά τον μαθηματικό στο σπίτι του και να κατευθύνεται κι αυτός στο δικό του, στη Ν. Ερυθραία, όπου παραθέριζε κάθε καλοκαίρι οικογενειακώς.

   Οι δρόμοι έρημοι, η ζάλη έντονη. Ανεβαίνοντας τη μεγάλη  ανηφόρα του Αμαρουσίου,  πριν το Ζηρίνειο, απέναντι ακριβώς από το Αμαλίειο, τα μάτια του εκδότη έκλεισαν από τη νύστα και δεν ξανάνοιξαν ποτέ. Η γλάρα έφερε τη μηχανή σύρριζα στο πεζοδρόμιο, ο μαρσπιές την φρενάρισε απότομα, κι ένα δέντρο στην άκρη του βρέθηκε μπροστά στην ορμητική τροχιά του κεφαλιού του οδηγού. Με τη σύγκρουση έσπασαν και τα δύο. Αρκετή ώρα μετά το συμβάν επισημάνθηκε από αυτοκίνητο με αριθμό ΞΑ, (Ξένη Αποστολή), ενός υπαλλήλου της αμερικανικής πρεσβείας, ενώ το αίμα του είχε φτάσει μέχρι το ύψος του Γυμνασίου Αμαρουσίου. Ξεψύχησε στο νοσοκομειακό που τον παρέλαβε, με το κρανίο θρύψαλα. 

   Μιάς οικογένειας, η ζωή έκανε τον στρωτό της δρόμο ανηφορικό κατσάβραχο και ο πρώτος της γιός, έκτοτε, όταν γιορτάζει την ονοματική του γιορτή το κάνει με πολλούς ανεξίτηλους αστερίσκους.

   Και κάτι ακόμη. Ο σπουδαίος μαθηματικός-φροντιστής και μέγας δάσκαλος και φιλόσοφος, έμεινε μέχρι το θάνατό του πιστός συνεργάτης, αρωγός και φίλος της οικογένειας του αδικοχαμένου φίλου του. Ειδικά γιά τον γιό που σπούδασε στο Πολυτεχνείο, σχεδόν ευεργέτης. 

   Τώρα που, μετά από κάμποσα χρόνια, έσμιξαν και τα κουτσοπίνουν στις ταβέρνες του ουρανού είμαι βέβαιος πως κάποια άκρη του ματιού τους θα πιάσει αυτή την ανάρτηση και ίσως συγκινηθούν με την αναφορά εκείνης της αποφράδος ημέρας, που δεν ξημέρωσε ποτέ γιά τον εκδότη. Και το πιό σπουδαίο, έχουν ήδη αρχίσει να στρώνουν το χαλί της υποδοχής και με περιμένουν...

Πληγωμένος πελαργός.

   Χωρίς να ξέρω πώς και γιατί, μου κατέβηκε χθες βράδυ στον νου αυτό το επίκαιρο στιχουργικό σκιτσάρισμα κάποιου... "φίλου" μου. Αντίβαρο κι ελπίδα στην κατάθλιψη που γεννούν αυτές οι ημέρες.

   Ίσως κι επειδή λέγεται πως ο πελαργός φημίζεται γιά αυτοθυσία προς το ταίρι του.

Πληγωμένος πελαργός

Νοιώθω σαν ένας πληγωμένος πελαργός. Γιά μένα κλείσανε οι δρόμοι του ουρανού

κι αδύνατος ο γυρισμός μου στην πατρίδα.

Με την πεθυμιά κλειδωμένη στην ψυχή,

δεν μπορώ ν’ ακολουθήσω το κοπάδι.

Και μόνη αιτία ένας πόνος στο φτερό,

στο πληγωμένο και σπασμένο μου φτερό.

Ακόμα κι αν χαρίζαν ευτυχία κάπου αλλού,

εγώ θα ψάχνω πάντα τα χαμένα καλοκαίρια.

Όμως τώρα, όπως είμαι, ένας χειμώνας με περιμένει,

στημένο μόνο στο ένα πόδι, μέσ’ στο χιόνι.

Να υποφέρω απ’ το σπασμένο μου φτερό

και να ονειρεύομαι μιά χαμένη ευτυχία.

Μείνε κοντά μου, κάνε μου παρέα.

Το φτερό μου κάποτε θα γειάνει,

προσπάθησε το ίδιο γιά την ψυχή μου.

Δέξου με στην τελευταία μας φωλιά,

να θάψω τη θλίψη κάτω από τα ξύλα της.

Μείνε κοντά μου, μη μ’ αφήνεις μόνο τώρα.

Σου υπόσχομαι κάθε βράδυ, στο μαβί ηλιοβασίλεμα,

να τραγουδώ αδιάκοπα, περιμένοντας εσένα.

Αρκεί εσύ να γυρίζεις σε μένα. Μόνο σε μένα.

Θυσιάζω το ελεύθερο πέταγμα στους ουρανούς,

μόνο και μόνο για να κουρνιάζω στην αγκαλιά σου.

Γιά μια αχυρένια φωλιά, που θα χτίσουμε μαζί

κι ένα αιώνιο καλοκαίρι που θα ζήσω κοντά σου.

Επειδή η ζωή συνεχίζεται...

   Προχθές είχα μιά ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση από τις στήλες,  με μία  -πιθανότατα βαλτή αριστερή πεμπτοφαλαγγίτισα, αλλά κατά τα λοιπά συμπαθή κι ευγενική- κοπέλα. Θέμα  μας η μόνιμα εσφαλμένη αριστερή άποψη περί ισοπεδωτικής ισότητος πάντων των ανθρώπων. Θέση γαρνιρισμένη με διάφορες  αστήριχτες παπαρδέλες, συναισθηματικού  -και μόνο- χαρακτήρα, όπου η ανθρώπινη υπόσταση αρχίζει -και τελειώνει- στο ότι όλοι έχουμε δύο πόδια, δύο χέρια, δύο μάτια... Άρα, όλοι είμαστε ίσοι. Στην απλοϊκή και ισοπεδωτική αυτή θεωρία, παραγνωρίζεται η ουσιώδης, ειδοποιός και αποκλειστικά δημιουργική διαφορά που είναι το πνεύμα. Το... «μυαλό». Αυτό που καθοδηγεί και τον τελευταίο χειρώνακτα εργάτη. Η ύπαρξη, το μέγεθος, η χροιά, οι ιδιότητες, οι δεξιότητες και η παραγωγικότητα αυτού του άυλου συστατικού, με την συχνότητα που εμφανίζεται στις διάφορες κοινωνίες  καθορίζει τον τρόπο λειτουργίας και την πρόοδο αυτών. Στην παραγωγική ανάπτυξη -πνευματική και υλική-  στις επιστήμες, στις τέχνες, στα γράμματα, στη χάραξη νέων, ρηξικέλευθων  δρόμων, στην ανάδειξη ταγών. Σε όλα τα επίπεδα άτομα που θα δημιουργήσουν, ως... «αφεντικά», νέες  θέσεις εργασίας, όπου θα απασχοληθεί όλη η κάθετη κοινωνική και οικονομική διαστρωμάτωση και, τελικά, ολόκληρη η κοινωνία θα «προοδεύσει» πραγματικά και σύμμετρα, και όχι κατά την ηλίθια αριστερή καπηλεία του όρου. Με απόλυτη συναίσθηση της κοινωνικής κλίμακος και την ευγενή άμιλλα γιά «άνοδο», ανέλιξη και αρμονική ένταξη στην αρμόζουσα βαθμίδα. Αναλογικά και όχι -επαναλαμβάνω- ίσα.

   Η έννοια... «ισότητα» είναι αδιανόητη στην κοινωνία των ανθρώπινων όντων. Ακόμη και στα ζώα είναι συζητήσιμο αν ισχύει γενικώς. (Π.χ. άλογα ιπποδρόμου, σκυλιά κυνηγίου, κ.λπ.). Στο μόνο σημείο που πρέπει να υπάρχει «ισότης» είναι στον τομέα των ευκαιριών και των αποκλεισμών. Ναι στις πρώτες, όχι στις δεύτερες.

   Στην μαρξιστική αριστερά, που ματαιοπονεί προσπαθώντας να υπερβεί την νομοτέλεια της ανισότητος -γι’ αυτό και απέτυχε παταγωδώς- κυριαρχεί ο φθόνος  γιά τον ικανό και η συμπλεγματική αντιμετώπισή του. Αποτέλεσμα η απελπιστική καθυστέρηση της -τάχα- «προοδευτικής» κοινωνίας. Τα χαΐρια και η προκοπή των δύο μεγάλων του εφηρμοσμένου κομμουνισμού, της Σοβιετικής Ενώσεως και της Κίνας, είναι εμφανή, χαρακτηριστικά και αναμφισβήτητα. Κατέπνιξαν την «ανισότητα», δηλαδή την προσωπικότητα της ατομικότητος και... πάτωσαν. Μέχρι που κάποιοι νουνεχείς... αφυπνίστηκαν -Γκορμπατσώφ, Ντενγκ Χσιαοπίνγκ-  εγκατέλειψαν τον λαϊκισμό, απολάκτισαν τις πάσης φύσεως... «ισότητες»  και... απογειώθηκαν.

   Κοντολογίς, ο «ικανός» θα πιάνει τη ζωή απ’ τα κέρατα, θα την παλεύει και -κατά τις δυνάμεις και ικανότητές του- θα παίρνει τη θέση που του αξίζει. Απ’ την κορυφή μέχρι τον πάτο! Ο «ανίκανος», δειλός μοιραίος και άβουλος, θα γίνεται αριστερός, επαφιέμενος  στην μίζερη επιδοματική κρατική πολιτική και θα παρηγοριέται γιατί, ευρισκόμενος μονίμως στον πάτο, θα πατώνουν μαζί του και οι... ικανοί. Ζήτω η ανικανότητα!

   Κοιτάξτε τί γίνεται σήμερα με την συριζαρέικη αντιπολιτευτική  μιζέρια. Όχι γιά το όχι και πλέον ουδέν! Απομονώσατε και παρατηρήσετε την ασημαντότητα ενός εκάστου προσώπου, από τους μέχρι χθες κυβερνώντες μας, και πώς  αυτό διαγράφεται σήμερα, απογυμνωμένο από το τουπέ κάποιου τέως αξιώματος. Πού βρίσκεται το αστείο γεροντάκι, ο... «μέντορας», ο φαφούτης... αντιπρόεδρος,  ο κοιλαράς κοιμήσης της  παιδείας, μαζί με τον άβουλο διάδοχό του -εκείνον τον απίθανο χέστη που θύμιζε κακέκτυπο σωσία του...  Αϊνστάιν-  η κυράτσα με τα γεμιστά, η πανέμορφη σουρουκλεμέ,  η νεοζηλανδέζα αρνάδα, η ενζενύ της εργασίας  και όλος εκείνος ο απίθανος εσμός των λαχαναγορητών,  που ήθελε να ενώσει το «πρώτο» θρανίο της κοινωνίας με το «τελευταίο», με επί κεφαλής της στρατηγικής έναν Καρανίκα, μεσολαβητή έναν Πετσίτη, εκτελεστή -ναι, ρε μ@λ@κ#- έναν Παππά, αρχισκευωρό έναν Ρασπούτιν και επιβλέποντα-μπαμπούλα έναν φοροκλέφτη μουστακαλή ορεσίβιο Κρητικό. Λεβέντες που θα ξέσκιζαν τα μνημόνια -μ’ ένα νόμο, ένα άρθρο, μία παράγραφο-  αλλά το μόνο που πέτυχαν ήταν να υποθηκεύσουν στους δανειστές την δημόσια περιουσία γιά 100 χρόνια, (!), συντρίβοντας τις ουτοπίες των αφελών, που πίστεψαν πως θα παίζουμε  τον ζουρνά και θα χορεύουν πεντοζάλη η Μέρκελ και ο ανάπηρος υπουργός της Σόιμπλε. Άκριτα, αδικαιολόγητα, ετσιθελικά.

   Αυτά τα πολλά, αλλά σχετικά...

Γιάννης Πουλόπουλος.

Άλλη μιά απώλεια, αλλος ένας κομμένος κρίκος από την αλυσίδα της νιότης μου...

   Με άλλο είχα καταπιαστεί να γράψω σήμερα και άλλο προέκυψε. Αιφνίδιο και δυσάρεστο, καθώς  όταν το θλιβερό άγγελμα σκάει σε πρόσωπα με τα οποία, κατά κάποιον τρόπο,  διασταυρώθηκα κάποτε το «μαντάτο» έχει πολλαπλή θλίψη και ανάγνωση.

   Τον Γιάννη Πουλόπουλο  τον διασταύρωσα πρώτα σαν ποδοσφαιρικό αντίπαλο. Εκείνος τερματοφύλακας στον Άγ. Ιερόθεο κι εγώ με το Νο 10 στην πλάτη στην ομάδα του Ορφέα Κολωνού. Μικρόσωμοι κι οι δύο -εκείνος κατά τι κοντύτερος-  θυμάμαι πως είχα επισημάνει το... «κουσούρι» του και τον είχα φιλοδωρήσει -σε κάποιο φιλικό ματς στο μικρό γήπεδο του Πλάτωνος, που ήταν η έδρα του Ορφέα, με δύο γκολ από ψηλοκρεμαστά μακρινά σουτ. Αυτό το γεγονός, που το θυμηθήκαμε λίγα χρόνια μετά, όταν διασταυρωθήκαμε στις υπόγειες Εσπερίδες του Γιάννη Αργύρη, επί της οδού Θόλου 4, στην Πλάκα, ήταν -όπως πιστεύω- η αιτία μιάς αδιόρατης αντιπάθειας που διατηρούσε για το πρόσωπό μου!

   Εκεί, κατά  το φθινόπωρο του 1965, με την πατροπαράδοτη πολυπραγμοσύνη και την ακόρεστη επιθυμία ενασχόλησης με τα πάντα και τον ερασιτεχνισμό με τον οποίον αντιμετώπιζα μέχρι και τις σπουδές μου στο Πολυτεχνείο, κατσικωνόμουνα για μήνες στις Εσπερίδες, ώσπου συμμετέχοντας στα νεοκυματικά τραγούδια που τραγουδούσε ο Γιάννης Πουλόπουλος κι ο Γιώργος Ζωγράφος, αείμνηστοι πλέον κι οι δύο, ο Γιάννης Αργύρης, (κι αυτός αείμνηστος), μου είχε προτείνει να συμπληρώσω  τριάδα με τους άλλους δύο. Το ημερομίσθιο του Γιάννη ήταν 200 δρχ και του Ζωγράφου 100 δρχ. Εγώ, ως δόκιμος, θα είχα αβέρτα... ποτά, γιατί με θεωρούσε ασόβαρο,  ασυνεπή κι αστάθμητο. Εντελώς ερασιτέχνη, κάτι που δυστυχώς αλήθευε! Αμοιβή τρίχες  δηλαδή, γιατί για τους 3-4 μήνες που κράτησε η... καριέρα μου, ποτέ δεν ήπια πάνω από ένα βερμούτ τη νύχτα!

   Εκείνο που θυμάμαι έντονα και χαρακτηριστικά, ήταν πως ο Πουλόπουλος ήταν ένα σεμνό, σοβαρό, μελαγχολικό και λιγομίλητο παιδί. Έπαιζε κιθάρα και συνόδευε μ’ αυτήν κι εμάς τους άλλους δύο. Μεγάλα σουξέ του ήσαν η «Μάγια» του Θεοδωράκη, σε στίχους Ελύτη, και το «Καράβια αλήτες», του Μάνου Λοΐζου. Ενώ η «ναυαρχίδα» του Ζωγράφου, με την ιδιόρρυθμη λίγο στριγκή φωνή,  ήταν  «Ο Ιρλανδός κι ο Ιουδαίος» του Χατζηδάκι. Σε μένα είχαν αφήσει  «Τ’ αστέρι του βοριά»  του Χατζηδάκι, την «Άρνηση» του Θεοδωράκη, σε στίχους Σεφέρη,  και δυό - τρία νεοκυματικά, όπως το «Μιά αγάπη γιά το καλοκαίρι» του Γιάννη Σπανού και 2-3 άλλα που δεν θυμάμαι.

   Εκεί, στο κουζινάκι στο βάθος του μαγαζιού, όπου έφτιαχνε τα ποτά ο Αργύρης και έπλενε τα ποτήρια, σύχναζε,  όρθιος  πάντα, το  -κατ’ εμέ- ιερό τέρας του νέου κύματος, ο Γιάννης Σπανός. Εκεί μας  απεκάλυψε με τεράστια σεμνότητα πως  το «Sidonie», ένα πεταχτό τραγουδάκι που τραγουδούσε ο θεοκόμματος  Μπριζίτ Μπαρντό σ’ ένα φιλμ του Λουί Μαλ με συμπρωταγωνιστή τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, νομίζω παίχτηκε λίγο πριν το 1964 και λεγόταν «Ιδιωτική ζωή», ήταν δικό του!

   Λίγα χρόνια μετά, νιόπαντρος, νανούριζα την κόρη μου σιγομουρμουρίζοντας το «Μέθυσ’ απόψε το κορίτσι μου», από τον πιό πολυπουλημένο ελληνικό δίσκο όλων των εποχών, τον «Δρόμο»  των Πλέσσα-Παπαδόπουλου, που ανέβασε τον  Γιάννη Πουλόπουλο εκεί που πραγματικά του άξιζε να πάει,  μεταφορικά, και εκεί  που τώρα αποφάσισε η μοίρα να μετοικήσει πραγματικά, στον Ουρανό.

   Καλή αντάμωση Γιαννάκη. Και σου υπόσχομαι, όταν ξανασυναντηθούμε  στο ουράνιο τερραίν, να σου σουτάρω μόνο συρτά. Γιά να μπορείς να αποκρούεις...

.

Ας τελειώνουμε επί τέλους με τα αυτονόητα!

"Κάτω η μάσκα, κάτω το εμβόλιο, κάτω ο... Κούλης ο νεοφιλελές"!

Συριζαρέοι διαδηλώνοντας κατά της μάσκας

   Με τον παραλογισμό, στα όρια της παράκρουσης, να χτυπά κόκκινο και την κοινωνία αποχαυνωμένη λόγω  θερινής ραστώνης και διαστρεβλωτικής αντιπολιτευτικής τακτικής ΣΥΡΙΖΑ,  οδεύουμε προς την πιο αδικαιολόγητη αυτοκαταστροφή που έχει γνωρίσει η χώρα από την εποχή του Τρικούπη. Συνηθέστατο το φαινόμενο, αλλά  οι σημερινές συνθήκες ευμάρειας, αμεριμνησίας  και  ευδαιμονισμού το μεγεθύνει σε αφρόσυνη αβελτηρία και  καταστρεπτικότητα.

   Έτσι, ενώ είναι  παγκοίνως γνωστό πως η επιδημία του κορωνοϊού σαρώνει την Υδρόγειο και ο Χάρος θερίζει αδιακρίτως, υπάρχουν  μικρόνοες και αφελείς Έλληνες που μάχονται κατά... της  ζωής και της υγείας τους, εμπνεόμενοι από  την μανία της αποτυχίας των πολιτικών τους πεποιθήσεων, την διάψευση των ουτοπικών κοινωνικών τους οραμάτων και  την οπαδική τους προσκόλληση στην... «ομαδάρα»  που πίστεψαν -και πιστεύουν- μολονότι αυτή προέκυψε... «κουρέλα» και πάτωσε και στο ελληνικό  πολιτικό πρωτάθλημα!  Με το μένος τους να γιγαντώνεται και από την απώλεια του χαμένου παραδείσου της εξουσίας, της  άδικης κοινωνικής ισοπέδωσης  και «πολτοποίησης» που προσδοκούσαν -χρυσός και μπρούτζος ένα πράγμα- και το Επικούρειο  «λάθε βιώσας» συνοδευόμενο από  την τακτική των γλίσχρων  επιδοτήσεων μιάς αριστερής αντιπαραγωγικής και ισοπεδωτικής οικονομικής πολιτικής, που θεωρεί το κέρδος... κλοπή, την καριέρα χολέρα και την αριστεία  στίγμα.  Μιάς πολιτικής που θα χρηματοδοτούσε το «λεφτόδεντρο» των πλούούούσιων, που έλεγε η «Κυρά Κατίνα» των γεμιστών και γέμιζε ο «στόμας της πλούτια»!

   Δυστυχώς, η γλυκόλαλη -σε ώτα αφελών, οκνηρών, συμπλεγματικών και παντός είδους περιθωριακών στοιχείων-  ρητορεία της... «ήσσονος προσπαθείας και των μείζονων απολαβών», αποδεικνύει -μετ’ εκπλήξεως και μελαγχολίας- πως η χώρα βρίθει  στοιχείων, τοιαύτης και τοσαύτης ευθυκρισίας και ανόητης νοητικής δυνατότητος  και δυναμικότητος, με αποτέλεσμα, όντως, το «πρώτο» με το «τελευταίο» κοινωνικό στοιχείο να τείνουν να εξισωθούν ισοπεδούμενα. (Στο χώρο βελονισμού που... συναγελάζομαι αναγκαστικά με κάθε καρυδιάς καρύδι, άκουσα κατάπληκτος επικρίσεις κατά Μητσοτάκη γιατί  επεσκέφθη τους πληγέντες της πρόσφατης ευβοϊκής  θεομηνίας με ελικόπτερο και όχι με  συγκοινωνία και φέρρυ μπώτ, όπως...  «ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ»!!!).

   Ήδη, η ανενδοίαστη και αποδοτική -όπως προκύπτει- διαβολική γκεμπελική προπαγανδιστική τακτική, «πυροβολεί» τις απεγνωσμένες προσπάθειες των ειδικών λοιμωξιολόγων -βασικά- και της κυβερνήσεως που υιοθετεί ασυζητητί τις προτάσεις τους, προκειμένου να συγκρατηθεί  η απερίσκεπτη -και ενθαρρυμένη διαβολικά από την αδίστακτη αριστερή πανούκλα-  ομαδική παράκρουση των κουρασμένων, απείθαρχων  και αφρόνων Συνελλήνων, υποθάλποντας και ενθαρρύνοντας συνεχείς αντιδράσεις. Πρακτική που  οδηγεί επιπόλαια -αθώους και ενόχους- σε ομαδική αυτοκτονία, με τακτικές που θυμίζουν  στίφη μυρμηγκιών  «μαραμπούντα» εν όψει διαβάσεως  ποταμού. (Θυσιάζονται πνιγόμενα τα πρώτα μιλιούνια, προκειμένου   να περάσουν,  πατώντας στα πνιγμένα τους πτώματα, τα υπόλοιπα).

   Έτσι, βομβαρδίζεται το διαδίκτυο με υλακές τύπου:  «Όχι στη μάσκα που σκοτώνει!», (Για να μην... «κονομήσει» ο Άδωνις, ο Κούλης, η Μαρέβα, ο... Σόρος, ο Ροκφέλερ, κ.λπ.!), «Όχι στο άνοιγμα των σχολείων»! (προφανώς για να μείνουν τα Ελληνόπουλα αμόρφωτα στουρνάρια, σαν το συριζαρέικο σκυλολόι και να «μανιπουλάρονται» εύκολα και αγεληδόν), «Όχι στο επερχόμενο εμβόλιο», (για να μην πάρει εύσημα η κυβέρνηση κι ο Μητσοτάκης και να μη μας χώσουν κανένα τσιπάκι και να βλέπει ο Γκέιτς αν -και ποιά- πηδάμε κατσίκες στα χωράφια), κι ας πάει στο διάβολο ο ελληνικός λαός. Έχουμε ανταλλακτικά για δαύτον. Φίνο πράμα από Ισλαμαμπάντ, Λαχώρη, Καμπούλ, Ντάκα, Τιμπουκτού και πάσης φύσεως  άλλους πολύχρωμους «δημοκρατικούς» πειναλέους, που είναι ώριμοι σαν ψηφοφόροι μας και όχι τίποτα... «νεοφιλελέδες» σαν τον Κούλη.

  Επειδή τα πράγματα έχουν ξεφύγει παντός ελέγχου και είναι πολύ σοβαρά, αρκεί μια νοερή παρέλαση των εκλεκτών κατσαπλιάδων, π.χ. Πολάκης, των λαχαναγορητών τζιτζιφιόγκων, π.χ. ο «ναι, ρε μαλάκα- όχι ,ρε μαλάκα», Παππάς και όλων αυτών των  άθλιων και επικίνδυνων ασχετίδηδων και αναξιάριων κοπριτών, που σκαρφάλωσαν λάθρα στην εξουσία και  -γλυκαθέντες- προσπαθούν, τώρα,  λυσσωδώς  να επανέλθουν σ' αυτήν. Τελειωτικά, όπως θρασύτατα οι ίδιοι  βροντοφωνάζουν, αφού τώρα ξέρουν πώς θα... εδραιωκατσικωθούν γιά πάντα στον σβέρκο μας. 

   Θα τους το επιτρέψετε;  Αν ναι, πετάξτε τις μάσκες, ώστε να σας βλέπουμε και να σας αποφεύγουμε. Και μην στέλνετε τα παιδιά σας σχολείο, αφήστε τα να γίνουν τούβλα σαν τα μούτρα σας. Μπας και μας δώσετε την "φυσιολογική" λύση από μόνοι σας!

«Ο έρωτας στα χρόνια του "Μιζέρια"»

Ο πραγματικός Άρης Βελουχιώτης και η νεκρανάστασή του.

   Κατ’ αρχήν απόσπασμα του ποινικού του μητρώου. Εύκολα διαπιστώνεται πως ο, κατά κόσμον, Θανάσης Κλάρας  υπήρξε ένα... «μπουμπούκι» ακόμη και πριν ασχοληθεί με την πολιτική. Από το 1925 μέχρι το 1938 είχε «μαζέψει» κοντά 9 χρόνια φυλακής από διάφορα αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Κλοπή, ψευδορκίες, πλαστογραφίες και τέτοια. 
   Γόνος εύπορης οικογένειας της Λαμίας, από μικρός είχε δείξει αντιφατικότητα στη συμπεριφορά του, που δεν είχε καμμία σχέση με την εικόνα που διατηρούν γι’ αυτόν τα σημερινά αριστερά «πετειναράκια». Μεγαλοκτηματίας και μεγαλοδικηγόρος ο πατέρας, από οικογένεια συμβολαιογράφων η μητέρα, από μικρός ο Θανάσης είχε μπλαζέ ύφος, κομψές φορεσιές -pochette και τέτοια- κλίση στην κλασική μουσική, την όπερα, την ποίηση και γενικώς μικροαστική εμφάνιση και συμπεριφορά. Οι φωτογραφίες του μελλοντικού κομμουνιστή αρχικαπετάνιου Αθανάσιου Κλάρα  δεν έχουν καμία σχέση με την κατοπινή εικόνα του «Αρχηγού των Ατάκτων»,  γνωστού με το τελικό  ψευδώνυμο:  «Άρης Βελουχιώτης».    Μάτια μπλαζέ και μελαγχολικά. Θεληματικό πιγούνι ελαφρώς ανασηκωμένο καθώς κοιτάζει ανφάς το φακό. Υποψιάζεσαι ότι κρύβει μέσα του ηδυπάθεια, ναρκισσισμό. Είναι φρεσκοξυρισμένος, με ίσια φαβορίτα και ένα τσαχπίνικο μικρό μουστάκι να στεφανώνει τα σφραγισμένα του χείλη. Ξεσκούφωτος, θυμίζει  Αρθούρο Ρεμπώ. Με το ψάθινο καπέλο του, δανδή του μεσοπολέμου. Στερεωμένος με καρφίτσα ο γιακάς του πουκαμίσου, πίσω από το στενό κόμπο της γραβάτας. 

Μετά και πριν

   Πιθανώς επηρεασμένος -εντελώς-  από το ίνδαλμά του, τον αναρχικό ποιητή Αρθούρο Ρεμπώ, με τον οποίο τον συνέδεαν και κοινές σεξουαλικές προτιμήσεις, (τριπλέτα με τον Καρανίκα), το 1932 παράτησε τα πάντα στη Λαμία, όπου είχε διοριστεί κάπου ως δημόσιος -τεμπέλης- υπάλληλος, κατέβηκε στην Αθήνα και άρχισε την κομμουνιστική του δράση με τον ψευδώνυμο... «Μιζέριας»! Εκεί τον περιέλαβε το μεταξικό καθεστώς και τον αλάλιασε στη σφαλιάρα και τα σχετικά. Μην  αντέχοντας τα βασανιστήρια -κι εδώ διαφωνώ κάθετα, παρά την γενική μου αντίθεση και περιφρόνηση προς κάθε τι κομμουνιστικό  και τους πάσης φύσεως «λεβέντες», ψευτόμαγκες του γλυκού νερού-  αναγκάστηκε κάτω από αφόρητη πίεση και τα βασανιστήρια, να υπογράψει δήλωση μετανοίας και ν’ αποκηρύξει την κομμουνιστική ιδεολογία. Κι αυτό κάποιοι «σύντροφοι» δεν του το συγχώρησαν ποτέ.

   Από το 1942, μέχρι την αυτοκτονία του, (15 Ιουνίου 1945), τότε άλλαξε το όνομά του σε «Άρη Βελουχιώτη», συγκροτώντας δική του ομάδα και με  καμμιά δεκαπενταριά,  περίπου, άτακτους αντάρτες- όργωσε τα βουνά της Στερεάς Ελλάδος, πολεμώντας και τους Γερμανούς, αλλά και τους μη κομμουνιστές χωρικούς, στους οποίους επέδειξε φοβερή βία και σαδιστική σκληρότητα. Με λαϊκά δικαστήρια, ωμότητες και ομαδικές εκτελέσεις. (Σημ. Το όνομα το πήρε -ως κατά βάθος ποιητική φύση- από τον αρχαίο θεό του πολέμου και το βουνό Βελούχι της  Ευρυτανίας).

   Σπουδαιότερη, ίσως και μοναδική θετική δράση των «Ατάκτων» του, η συμμετοχή τους στην επιχείρηση ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου, τον Νοέμβριο του 1942, την μόνη επιχείρηση στην οποία συνέπραξαν -προσωρινά ομονοούντες- ΕΛΑΣ ΚΑΙ ΕΔΕΣ του Ζέρβα.

Στα φοβερά αρνητικά του Άρη η συμμετοχή του και η ανελέητη στάση του στη μεγάλη σφαγή του Μελιγαλά κατά το 1944.

   Στο πολιτικό τώρα, τον Μάιο του 1944, η κυβέρνηση του βουνού, (ΠΕΕΑ), του απένειμε τον βαθμό του υποστρατήγου, αλλά μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, με την οποία ο Βελουχιώτης διαφωνούσε αλλά -κατ’ αρχήν- τη δέχτηκε, άρχισε το γνωστό κομμουνιστικό γαϊτανάκι του... «φύγε εσύ, έλα εσύ», στο οποίο -κατά μίαν εκδοχήν- οφείλεται και  ο όρος... «ελασίτης», («si non e vero e ben trovato»)!

   Αποτέλεσμα, στις αρχές Απριλίου, η ηγεσία του ΚΚΕ θα τον αποκηρύξει ως  «ύποπτο και τυχοδιωκτικό» στοιχείο. Αυτό το τελευταίο, η -κατά βάθος- τρυφερή ψυχή του «ευαίσθητου φονιά», αυτού που έβλεπε απτόητος το αίμα να ρέει σαν ρετσίνα σε σπαταναίικο ραβαϊσι,  δεν θα το αντέξει. Έτσι στις  15 Ιουνίου του 1945, περικυκλωμένος, έξω από την Άρτα  από τον εθνικό στρατό, αυτοκτονεί. Κι εδώ θα παιχθεί μια απροσδόκητη τελευταία πράξη του δράματος, που αποδεικνύει πως και στις αγριότερες προσωπικότητες ο παράγων «έρως» παίζει κυρίαρχο ρόλο. Ο... «έτσι» του Γιάννης Αγγελέτος -ψευδώνυμο Τζαβέλας- αγκαλιάζει το νεκρό μουστακαλή αγαπημένο και ανατινάζεται μαζί του με μια χειροβομβίδα!

   Αναζητείται σύγχρονος Ευριπίδης για να αφήσει στην Ιστορία το δράμα των ελληνικών ορέων και Ελλήνων ωραίων.

   Στη συνέχεια, ο ελληνικός στρατός διέπραξε μία απαράδεκτη αγριότητα και αθλιότητα. Κόντρα στον πατροπαράδοτο και απαράβατο θεσμό του σεβασμού του νικημένου αντιπάλου -κάτι που μέχρι κι οι  Μωάμεθ ο Β΄, ο Πορθητής έκανε για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και ο Αιγύπτιος Ιμπραήμ  για τον Παπαφλέσσα-  έκοψαν τα κεφάλια των μουστακαλήδων εραστών και τα κρέμασαν σ’ ένα φανοστάτη κεντρικής πλατείας των Τρικάλων. Απαράδεκτη ενέργεια.

   Σύγχρονες κακοήθειες, τις οποίες η στήλη ουδόλως υιοθετεί και αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας, συνδέουν το μουστάκι  και  τον φερετζέ με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες. Αν όμως υπάρχουν ψήγματα, έστω, αληθείας στην εν λόγω παρομοίωση-μεταφορά, τότε η μεταμφίεση του Άρη θα μπορούσε να θεωρηθεί, προστιθέμενη επαυξητικά,  ως... μπούργκα.

   Αυτά γιά την ιστορική αλήθεια μαζί με μιά ευχή. Ας μην αξιωθούν οι μελλοντικές γενιές -εγώ θα είμαι τέφρα τότε- να δουν τον Καρανίκα-Εκάβη, ν’ αγκαλιάζει το άψυχο σώμα του  Τσίπρα, αποβιώσαντος σε βαθύτατο γήρας,  να το πλένει με τα καυτά του δάκρυα και να το σκουπίζει με τις πλεξούδες του!

Η πανάκεια και η διάψευσή της.

- Το τσιπάκι, το βλέπετε;

   Μόλις γύρισα από την πόλη. Κάποια μικροψώνια με έστειλαν σε σούπερ μάρκετ και από εκεί  -παρ’ ολίγον- στα επείγοντα του Νοσοκομείου  Χαλκίδος, με εγκεφαλικό.

   Ένας τύπος με όλα τα χαρακτηριστικά -διακρινόμενα εξ αποστάσεως- του ψεκασμένου λεχρίτη αγόρευε κατά του, επί θύραις, αντικορωνοϊκού εμβολίου με τα γνωστά αριστερά επιχειρήματα: «Δεν υπάρχει κορωνοϊός, όλα είναι ψέματα του Μητσοτάκη και εφευρήματα του... Σόρος, της λέσχης Μπίντελμπεργκ,  του διεθνούς μεγάλου κεφαλαίου, των αφεντικών, των Σιωνιστών, των εξωγήινων, των..., των...».  Και με το εμβόλιο «θέλουν να μας βάλουν τσιπάκι γιά να μας ελέγχουν»!

   Πριν συγχυστώ εντελώς, βγω απ’ τα ρούχα μου και πάθω εγκεφαλικό  -ως άτομο ανήκων στις ευπαθείς ομάδες- βγήκα άρον, άρον, από το κατάστημα. Πρόλαβα όμως να ρίξω μιά τελευταία ματιά στον τύπο γιά τον οποίον ο κ. Σόρος έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον  ως προς  την επίγεια διαδρομή του, (γιά την ακρίβεια... «χέστ...»),  προκειμένου ν’ αποτυπώσω την αξιοπρόσεκτη προσωπικότητά του.

   Ήρεμος, πλέον, μπορώ να ασχοληθώ με το λήμμα: «πανάκεια» και το εύρος εφαρμογής της, γιά την οποία πίστευα μέχρι τώρα την παραδοσιακή της ερμηνεία. Δηλαδή πως πρόκειται γιά φάρμακο ικανό να θεραπεύσει... «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν»!  Τελικά καταλήγω -μετά και από όλα όσα τρελά, αφελή και παράλογα κυκλοφορούν εσχάτως- πως τέτοιο φάρμακο είναι αδύνατον να υπάρξει, καθ’ όσον η μαλ... είναι -διαπιστωμένα πλέον- ανίατο μέγεθος. 

   Μάλιστα, όσο παρακολουθώ την συριζαρέικη αντιπολιτευτική τακτική -πυρ ομαδόν και αδιακρίτως- από "ικανότατους" τύπους σαν... π.χ. τον Κουτσαβάκη στην Υγεία, τον "πολιτικό περιπλανώμενο βλαχοδήμαρχο της Πάρου" στα Εσωτερικά, τον δανδή με την pochette στα Εξωτερικά, την "κουρ...μηχανή" στην Παιδεία και τον παντελώς αγράμματο κουτομόγια στο τιμόνι, τόσο δοξάζω τον Θεό γιά την έμπρακτη και αποφασιστική συμβολή του στην προστασία του τόπου, κατά τις τελευταίες εκλογές. Όσο γιά τα διάσπαρτα ανόητα... "ζωντανά" και τη ζημιά που μπορούν να προκαλέσουν... «ο σώζων εαυτόν σωθήτω, από την ενδημική "μαλ..." που διασπείρουν. Το καλό είναι πως επισημαίνονται εύκολα. 

"Ο εν πολλαίς αμαρτίας περιπεσών ανήρ"

-Εμπρός στον δρόμο που χάραξαν ο Νίτσε, ο  Γκαίτε, ο Σαρτρ και άλλοι μεγάλοι... αθεϊσταί!

   Καταθέτω αυτούσιο το κείμενο του "στρατηγικού σχεδιαστή" του ΣΥΡΙΖΑ, σύντροφου Καρανίκα -κλασσικά ασύντακτο και ακαταλαβίστικο, ως λούμπεν αριστερής, λαϊκής και αμόρφωτης προελεύσεως- με το οποίο "κατσαδιάζει" τους συντρόφους του, οι οποίοι τόλμησαν να δυσαρεστηθούν από την όψιμα εκδηλωθείσα θρησκευτικότητα του ηγέτη του, του Ιερομόναχου Αλέξιου Τσίπρα.

   «Καλοί μου και αγαπημένοι μου σύντροφοι και συντρόφισσες, ο αντικοινωνικός αθεϊσμός δεν σημαίνει Αριστερά ούτε και πολιτισμό. (ΥΠΟΔΥΟΜΕΝΟΣ ΠΩΣ ΠΑΙΡΝΩ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΤΙΣ ΣΑΧΛΑΜΆΡΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ: ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΘΕΪΣΜΟΣ» ΚΑΙ ΠΟΙΑ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΘΕΪΣΜΟ», ΠΟΥ ΠΡΟΦΑΝΩΣ -ΚΑΤΑ ΚΑΡΑΝΙΚΑ-  ΣΗΜΑΙΝΕΙ... ΑΡΙΣΤΕΡΑ). Αντιθέτως θυμίζει άνθρωπο που δεν έχει διαβάσει και δεν έχει μελετήσει την ιστορία της αριστεράς και των λαϊκών παραδόσεων της και έχει σχέση αλλοτριωμένη με τη θεωρία του μηδενισμού.   (ΣΥΝΕΠΏΣ: Ο ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΘΕΙΣΜΌΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ... ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΑΛΛΑ «ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ... ΑΛΛΟΤΡΙΩΜΈΝΗ ΜΕ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΎ». ΔΗΛΑΔΗ...ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΦΗ ΚΑΝΕΛΛΑ!).

Κάτι σημαντικές και σοβαρές υπάρξεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ και της νεολαίας που ενοχλήθηκαν με τον Αλέξη Τσίπρα, που χαιρέτισε με σεβασμό την μεγάλη γιορτή του χριστιανισμού, (ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ -ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΓΙΑ «ΓΛΕΙΨΙΜΟ» ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ- ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ  Η ΛΕΞΗ... «ΣΕΒΑΣΜΟΣ» ΣΕ Ό,ΤΙ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΆ ΣΥΜΒΟΛΑ), ως πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενός κόμματος της αριστεράς με παράδοση και μνήμη, καλύτερα να ξανασκεφτούν την σχέση τους με την αριστερά και να πιάσουν αριστερές βάσεις ώστε να αποφύγουν την δημαγωγία και την απραξία των μικροαστών δημοσιοσχετιστών με τις συναισθηματικές σαλιάρες, στις ταβέρνες και τα bar.  (ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑΝΝΗ, ΚΟΥΚΙΑ ΣΠΕΡΝΩ ΚΑΙ ΕΚΔΗΛΟΣ Ο ΘΥΜΟΣ, Η ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΦΑΓΩΜΑΡΑ, ΔΙΑΓΡΑΦΉ ΚΑΙ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ ΚΆΘΕ ΓΝΩΜΗΣ ΠΟΥ ΑΠΟΚΛΙΝΕΙ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ )

   Ο Άρης Βελουχιώτης όσο αποτελεί αριστερό και λαϊκό σύμβολο τόσο θα σας θυμίζω ότι δεν είμαστε μηδενιστές και άσχετοι με τις παραδόσεις του λαού. (ΤΟΝ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ -ΠΟΥ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΟΚΗΡΥΓΜΕΝΟ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ- ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟΝ ΑΠΟΚΗΡΥΞΑΝ, ΤΟΝ ΚΑΤΑΞΕΦΤΙΛΙΣΑΝ, ΤΟΝ ΠΡΟΔΟΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ, ΟΠΩΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ΕΝΩ ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗ  ΩΣ ΧΑΦΙΕ. ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ, ΚΙ ΑΦΟΥ ΤΟΥΣ ΕΞΗΥΤΕΛΙΣΑΝ ΖΩΝΤΑΣ, ΟΣΑΚΙΣ ΤΟΛΜΗΣΑΝ ΝΑ ΠΑΡΕΚΚΛΙΝΟΥΝ -ΕΣΤΩ ΕΛΑΧΙΣΤΑ- ΤΗΣ... ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ. ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΣΤΑΛΙΝ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ 1936).Δίχως να αναπαράγουμε τις μεταφυσικές ανησυχίες τους, σεβόμαστε τον πολιτισμό της διαφορετικότητας.  (ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΛΕΣ). Στεναχωριέμαι που στο όνομα της αριστεράς κάτι σύντροφοι και συντρόφισσες του ΣΥΡΙΖΑ και της νεολαίας μιλάνε με ύφος μηδενιστών και γνώσεις γλυκανάλατες, αριστερού της βιασύνης του βερμπαλισμού, κατηγορούν τον Τσίπρα έχοντας όμως ως ευφυέστατα άτομα τον αέρα του απαίδευτου μέλους, θα τις / τους έλεγα ότι είναι καλύτερα να μετακινηθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ και να συνεχίσουν την πορεία τους σε φιλικές παρέες, των αριστερών της τέρψης, ώστε να περνάνε όμορφα μεταξύ τους λέγοντας ιστορίες ανιστόρητες. 

    (ΝΑΤΑ, ΝΑΤΑ, ΝΑΤΑ, ΝΑΤΑ!!! ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΗΘΟΥΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΝΑ ΤΡΩΓΟΝΤΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ, ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ. «ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΒΓΑΛΕ ΤΟ ΜΑΤΙ;  Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΣΟΥ; Α΄, ΓΙ’ ΑΥΤΌ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΙΑ Η ΠΛΗΓΗ!!!).

   Υ.Γ. ( ) Τα παραπάνω είναι απόψεις, συγνώμη όποιον και όποια προσβάλω».

   ΥΓ. (Δικό μου): Οι με κεφαλαία παρεμβολές, δικές μου.

" Κι η μυλωνού τον άντρα της... "

Σπεύσατε!

   Κι όσοι δεν προλάβετε, ή δεν τον γουστάρετε... υπομονή. Ακολουθεί αυτό της Σρι Λάνκα! Για να μην... "κονομήσει" μόνο ο Πούτιν!

«Παραμύθι με όνομα», του Οδυσσέα Έψιλον.

...Και διηγώντας τα να κλαις!

Ορκωμοσία Μητσοτάκη

Ορκωμοσία Τσίπρα

   









    
  

   Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν μιά χώρα που την έλεγαν Ρωσία. Ξαφνικά, κάπου στα 1917, η χώρα αυτή άρχισε να παράγει  ένα άγνωστο και αδοκίμαστο, αλλά πολύ ελκυστικό, φραστικά,  προϊόν,  που εγώ αποκαλώ... «ανεφάρμοστη αριστερίλα». Αφού «έχαψε» -δεξιά κι αριστερά της- διάφορα ταλαίπωρα κι ανίσχυρα κράτη, π.χ. Αρμενία, Γεωργία, Ουκρανία, Λευκορωσία, Λεττονία, Λιθουανία, Εσθονία, Καζακστάν, Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν και άλλα τέτοια... -ιστάν, χτίζοντας αυτοκρατορία υποτελών, άρχισε  -μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο-  ν’ ανοίγει υποκαταστήματα στην Ευρώπη και να διανέμει το «προϊόν» της, δίνοντας το φραντσάιζ  γιά την Ασία στην Κίνα.

   Γιά πάνω από μισό αιώνα οι δουλειές πήγαιναν φίνα σε Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία, Γιουγκοσλαβία, Αλβανία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία και αρκετά καλά στις υπόλοιπες δυτικές χώρες. Ώσπου ξαφνικά, οι λαοί κατάλαβαν πως το προϊόν ήταν σκάρτο κι η μηχανή του δεν... δούλευε. Αυτό που λαϊκά λέμε... «μάπα το καρπούζι». Οπότε άρχισαν -στην αρχή- να στραβομουτσουνιάζουν και στη συνέχεια να διαμαρτύρονται και να αντιδρούν έντονα. Ο Ντούμπτσεκ στην Τσεχοσλοβακία, ο Βαλέσα στην Πολωνία πρωτοπόροι στα όργανα, με τους υπόλοιπους να... σιγοβράζουν. Ώσπου... νααα κάτι ξέφτια στην αριστερή κουρελού, που αποδεικνύεται πλέον... κιλίμι γύφτικο, από πέρσικο χαλί που το θεωρούσαν! Μέχρι που κι ο ίδιος ο Ρώσος ηγέτης, ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, είδε κι αποείδε πως δεν γίνεται τίποτα και είπε την ιστορική φράση:... «Άει σιχτίρ, δεν πάει άλλο πιά»!, έβαλε λουκέτο στο μαγαζί και έδωσε τα κλειδιά στον μεθύστακα Γιέλτσιν γιά να το ξανανοίξει... υπό «νέα διεύθυνση»!

   Κάτι αντίστοιχο έγινε και στην Κίνα, μετά τον θάνατο του Μάο, όπου ο μικρόσωμος πολιτικός γίγας, ο Ντενγκ Χσιαοπίνγκ, κρατάει μεν την επιγραφή... "Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας" στην ταμπέλα της εξώπορτας, αλλά μόνο και μόνο γιά να μην έχει αντιπολίτευση στην Βουλή. Όμως λειτουργεί την επιχείρηση καπιταλιστικότερα των παραδοσιακών καπιταλιστών και έχει γεμίσει την Υφήλιο με φτηνά κινέζικα προϊόντα.  Αποτέλεσμα της "αφύπνισης" από τις κομμουνιστικές ουτοπίες και παπαρδέλες... πλην της Κίνας και όλες οι άλλες πρώην λιγούρικες και αντιπαραγωγικές κομμουνιστικές χώρες τώρα... πετάνε οικονομικά! Μέχρι κι η Κούβα αλλαξοπίστησε και μπήκε σε τροχιά προόδου.

   Όμως τί συμβαίνει σε... «τα μας». Στον εξυπνότερο λαό του κόσμου. Αν και το εργοστάσιο της παραγωγής αριστερίλας έχει κλείσει εδώ και χρόνια,  χρεωκοπημένο και ερειπωμένο, εμείς κρατάμε ανοιχτή την... αντιπροσωπεία του! Και μάλιστα φέραμε και στην εξουσία διάφορους άσχετους κοπρίτες και ελεεινούς κανάγιες γιά να την... πλασσάρουν ως πανάκεια διά κάθε νόσον και κάθε μαλ... που χαρακτηρίζει τους οπαδούς και θιασώτες αριστερούς! (π. χ. Πολάκης και σια), οι οποίοι -αν και βλέπουν την ματαιότητα του αριστερού εγχειρήματος, επιμένουν σε δαύτο με τη μανία και το πείσμα άσχημης γεροντοκόρης που υπεραμύνεται της... παρθενίας της. Έτσι, εξακολουθούμε να δεχόμαστε να μας κοροϊδεύουν, εξακολουθούμε να έχουμε πρότυπο τον... Βελουχιώτη, εξακολουθούμε να κάνουμε  γιορτές γιά την πανωλεθρία του, κατ' ευφημισμόν, Δημοκρατικού Στρατού, (περί ανοργάνωτων κατσαπλιάδων και  κλεφτοκοτάδων επρόκειτο), στον  Γράμμο και το Βίτσι, και -εν τέλει- εξακολουθούμε να συντηρούμε εκλογικά και με αρκετά υψηλά ποσοστά μάλιστα, ένα απερίγραπτης αμορφωσιάς και ανικανότητος αληταριό! (Γιά το τελευταίο ανατρέξατε στο ύφος, το ήθος, την ορθογραφία, την σύνταξη, το λεξιλόγιο και την υστερία των αναρτήσεων των γραικύλων κεκραχτών τους στο διαδίκτυο). Κι εμείς, οι πανύβλακες, τους ανεχόμαστε. Μπράβο μας!!!

   ΥΓ.   Γιά όσους, τυχόν, απορούν με τον τίτλο της ανάρτησης, τους παραπέμπω -συνειρμικά- στο "Παραμύθι χωρίς όνομα" της Πηνελόπης Δέλτα.

Θαύμα, θαύμα, θαύμα!!!

Το τελευταίο θαύμα της Μεγαλόχαρης!

- Να δω τον Τσίπρα να πηγαίνει γονατιστός και με κερί στο χέρι στην Παναγία και... λόγω τιμής θα τον ψηφίσω!

   Τα θαύματα της Παναγίας της Τήνου είναι πολλά και γνωστά. Εγώ απλά θα σταθώ στο πιό συγκλονιστικό, το τελευταίο. Αυτό που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο.

   Αφορά γνωστόν άθεο Έλληνα πολιτικό, ο οποίος -και γιά ψηφοθηρικούς λόγους- δήθεν ανέβλεψε. Κατ’ αρχήν παραθέτω αυτούσια την δική του δήλωση, επ’ ευκαιρία του εορτασμού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τον Δεκαπενταύγουστο.

   «Ο λαός μας τιμά σήμερα την Παναγία. Την Aνύμφευτη Nύμφη, την Υπέρμαχο Στρατηγό, την Ελεούσα, τη Γιάτρισσα, τη Θαλασσινή, την Παρηγορήτρα. Τη Μάνα που προστατεύει τους αδύναμους και σκέπει τους αδικημένους. Που συγχωρεί και δεν τιμωρεί, και το όνομά της βρίσκεται στα χείλη όσων αισθάνονται ότι έχουν την ανάγκη της

   Στις σκοτεινές μέρες που περνάμε, με την υγειονομική και την οικονομική κρίση, αλλά και με τις τουρκικές προκλήσεις σε βάρος της πατρίδας μας, χρειαζόμαστε όλες και όλοι το κουράγιο, την ελπίδα, το φως, που η πίστη καθενός, αλλά και ο σεβασμός στην πίστη καθενός, στις παραδόσεις και στη λαϊκή ψυχή, μπορούν να προσφέρουν.

   Χρόνια πολλά στις απανταχού Ελληνίδες, χρόνια πολλά στους απανταχού Έλληνες»!

   Εκπλήσσομαι, συγκινούμαι, ευλαβούμαι  και δοξάζω την... όλα αυτά που ομολόγησε ο ίδιος ο «χαπαχούπας» ηγετίσκος πως διαθέτει η Παναγία. Η δική μας Παναγία. 

   Με την επιφύλαξη κάποιας ακραίας πιθανότητος πράγματι να ανέβλεψε, πιστεύω ακράδαντα πως  ο αδίστακτος λαϊκιστής και δημαγωγός  δεν διστάζει -αυτός ο διακηρυγμένος άθεος και αθεόφοβος μπαγαπόντης- προκειμένου να εξαπατήσει πάλι κανένα αφελές θεοφοβούμενο κορόιδο και του υποκλέψει ξανά την ψήφο του!

   Τελικά, εκτός της βλασφημίας που εγκλείει η τυχοδιωκτική εκμετάλλευση της σεπτής Θεομήτορος, αποδεικνύεται, άλλη μία φορά, πόσο  θεομπαίχτης, ανακόλουθος και αναξιόπιστος  πρόκειται αυτός που κάποιοι ανόητοι εναπέθεσαν -και εξακολουθούν να εμπιστεύονται-  τις τύχες τους στα χέρια, την μπαμπεσιά και την κουτοπονηρία του.