Η Gucci και η Ακρόπολη.

Η αποστείρωση μνημείων και εγκεφάλων.

Γυμνή φωτογράφιση από την Nelly στον Παρθενώνα, το 1929

   Το θέμα είναι γνωστό και η διεθνής πρακτική επίσης. Η μεγάλη εταιρεία μόδας Gucci ζήτησε την Ακρόπολη γιά μία δεκαπεντάλεπτη παρουσίαση-ντεφιλέ κάποιας κολεξιόν της, με εντυπωσιακά υψηλά οικονομικά ανταλλάγματα.

   Το αρμόδιο ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο) -κέρβερος σωστός του Παρθενώνος και ιεροφάντης της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, απέναντι στα... ταπεινά οικονομικά αλισβερίσια- απέρριψε περήφανα και ομόφωνα το αίτημα, ως νεώτεροι Λεωνίδες και αμύντορες της παρθενίας του Ναού της παρθένου Αθηνάς, προστατεύοντας το κορυφαίο πολιτιστικό μνημείο της χώρας από την... βεβήλωση που θα του προκαλέσουν οι κουνιστοί γλουτοί των διαφόρων καλλίπυγων μοντέλων της Gucci. Κάτι σαν ένα «ξεπαρθένεμα» της θεάς, υπό τα όμματα εκατομμυρίων θεατών της παγκοσμίου κοινότητος! 

   Στην ουσία, τώρα. Αδυνατώ να κατανοήσω την μεσαιωνική αιδημοσύνη των μελών του ΚΑΣ και την -ελαφρά τη καρδία- μετά βδελυγμίας άρνηση της πρότασης, χωρίς προηγούμενη διαπραγμάτευση και διευκρινήσεις.

   Δεν ξέρω αν η απόφαση στηρίζεται σε στενομυαλιά ή ιδεοληπτική αγκύλωση, όμως έρχεται σε κατ’ ευθείαν αντίθεση με κάποια, αντίστοιχα, συμβαίνοντα σε άλλες σοβαρές ευρωπαϊκές χώρες που διαθέτουν αντιστοίχου σπουδαιότητος ιστορικά μνημεία. Πρόχειρα αναφέρω πως εκδηλώσεις διάφορες -και μόδας- έχουν λάβει χώρα στο Κολοσσαίο της Ρώμης, στο παρισινό Λούβρο και στο Αβαείο του Ουέστμινστερ του Λονδίνου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως Βρετανοί, Γάλλοι και Ιταλοί διαθέτουν λιγότερη ευαισθησία στα ιστορικά τους μνημεία από μας. Μάλιστα, αν δεν με απατά η μνήμη, και παλαιότερα είχαν γίνει εκδηλώσεις τέχνης και μόδας με σκηνικό τον Παρθενώνα. (Περίπτωση γυμνής φωτογράφισης της διάσημης φωτογράφου Nelly' s).

   Με τα σημερινά δεδομένα και κρατούντα, τα διάφορα παγκόσμια μνημεία της ανθρώπινης πολιτιστικής κληρονομιάς δεν θα πρέπει να διατηρούνται σε απόμακρη αποστείρωση από την καθημερινότητα, αλλά να εισχωρούν σ' αυτήν με τρόπο ευφυή, καλόγουστο και -προ πάντων- εξασφαλίζοντα την ακεραιότητά τους. Δεν μοιάζει καθόλου βέβηλο η ανάμειξη του παλιού με το μοντέρνο, (π.χ. η πυραμίδα στο Λούβρο), αρκεί να τηρείται μία δεοντολογία που δεν θα επιτρέπει φθορές ή δυσφήμιση του μνημείου και να είναι εμφανής ο σεβασμός στην χρησιμοποίησή του. Σ’ αυτό θα έπρεπε να εστιάσει την προσοχή του το ΚΑΣ με ενδελεχείς προληπτικούς ελέγχους και όχι στην, ασυζητητί, απόρριψη του αιτήματος. Στο κάτω-κάτω, η διαφήμιση της Ακρόπολης και της χώρας θα ήταν τόσο μεγάλη και ικανή να άρει τις όποιες θεωρητικού και συναισθηματικού χαρακτήρα αιτιάσεις περί του αντιθέτου.

   Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως βεβήλωση δεν προκαλούν οι στοχευμένες και καλομελετημένες εκδηλώσεις στον Ιερό βράχο, αλλά οι βάρβαρες καταλήψεις με αναρτήσεις πανό, το άτσαλο ποδοπάτημα των ευαίσθητων μερών του μνημείου από ορδές κάφρων διαμαρτυρομένων γιά άσχετα αιτήματα και οι πιθανές φθορές που προκαλούν οι ασεβείς βαρβαρικές ορδές των καταληψιών και ματαιόδοξων τουριστών που χαράζουν τα ονόματά τους στα ιερά μάρμαρα.