Το φαινόμενο Καρανίκα, από κοινωνικοπολιτικής και πολιτισμικής άποψης.

- Έμπαινε Νικόλα!!!

Ακούγοντας...Ζαμπέτωφ!

   Φίλτατοι αναγνώστες... βαθειά εντυπωσιασμένος και προβληματισμένος αποκαλύπτομαι!

   Προσπαθώντας -μάταια- να διαβάσω μέχρι τέλους την, de profundis, συγκλονιστική εξομολόγηση του άφθαστου εσωτερικού αριστερού μεγαλείου προσώπου, αυτής της εξόχου και πολύπλευρης μορφώσεως προσωπικότητος που ακούει στο όνομα Νικόλας Καρανίκας, κατεπλάγην!

   Την μεγίστη κατάπληξη ακολούθησε ένας βαθύτατος σεβασμός και μιά άγρια ζήλεια. Ποιός είμαι εγώ ο ασήμαντος -σκέφτηκα και αναρωτιέμαι ακόμη-  που θα τολμήσω να αναμετρηθώ με αυτού του διαμετρήματος αστέρα της πνευματικής, κοινωνικής και πολιτικής συριζαρέικης νομενκλατούρας. Αυτού του έξοχου πεφωτισμένου ατόμου που παίζει στα δάκτυλα και τον Πασκάλ, και τον Μπρυκνέρ, και τον Καρλ, και τον Μαρξ, και τον Μπακούνιν (και άλλους... «ποιητές», που έλεγε ο αξέχαστος Ανδρεάδης), ενώ παίζει με τα δάκτυλα και το... Κουκούνιν του! Ποιός είμαι εγώ; Ε΄, ποιός είμαι εγώ! «Τί... βάθο, τί πλάτο και τί ύψο» μόρφωσης που διαθέτει αυτό το άτομο, τα οφέλη της οποίας απολαμβάνει πλέον ολόκληρος ο ελληνικός λαός, τρίβοντας τα μάτια -που είπε κι ο σοφός γερο-Μέντορας, μόλις κατέβασε δυό μισές σπατανέικο γιοματάρι- μέσω της σοφής επιλογής του αφεντικού του να τον προσλάβει γιά να του... χαράζει την κυβερνητική του στρατηγική! «Το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο...».

   Με τις τύψεις να βομβαρδίζουν το άδειο μου κεφάλι -σαν τα Στελθ και τα F35 που σπεύδει ν’ αγοράσει ο Μπούλης, βαδίζοντας στ’ αχνάρια του «Άκη δεσμώτη», γιά να προλάβει κι αυτός κανένα μπριζολάκι -με τον μεγαλομέτοχο της συγκυβέρνησης να ξερογλείφεται γιά φιλέτο- τώρα που πλησιάζει το... «τέλος εποχής», νοιώθω αποτυχημένος και ασήμαντος, αφού σπαταλώντας τη νιότη μου δεν αξιώθηκα να εντρυφήσω στα ιερά, τα όσια, αλλά και καρποφόρα διδάγματα της αναρχοαριστερής θολοκουλτούρας. Έτσι, το μόνο διασκεδαστικό που κατάφερα να αποκομίσω από αυτή την συνομοταξία του απλυτοφιλόσοφου... Ζίζεκ- είναι κάποια ωραία τσιτάτα του Προυντόν: Όπως το: «η ιδιοκτησία είναι κλοπή», το οποίο παραπέμπει συνειρμικά στον ημέτερο Μπαλντά, («Η αριστεία είναι ρετσινιά»), και το απολαυστικό: «Αν η εργασία ήταν προϋπόθεση πλουτισμού, όλοι οι εργάτες θα ήσαν... πλούσιοι»! Οπότε θα τους καταδίωκε η κυρά-Θεανώ, πετώντας τους... γεμιστά στη μούρη, συμπληρώνω εγώ. Πλατςςςς!

   Αυτό το τελευταίο το απέφυγε επιμελώς ο σύντροφος Καρανίκας, ο μέγας φιλόσοφος, και ως θεσμικά αντίθετος κάθε πλουτισμού, διεκρίθη ως... άνεργος, χτυπώντας, έτσι, αλύπητα και έμπρακτα τον καπιταλισμό!

   Ασφαλείς -και διασταυρωμένες- πληροφορίες της στήλης αποκαλύπτουν πως την εκλεκτή βιβλιοθήκη του συντρόφου, πλην των υπ’ αυτού αιδημόνως αναφερθέντων πολιτικών συγγραμμάτων, που... ρούφηξε αμπελοφιλοσοφώντας μαζί με τις φραπεδιές του, κοσμούν και άλλα αριστουργήματα της παγκοσμίου λογοτεχνίας -πλην των αγαπημένων του Ρώσων κλασσικών, (Ντοστογιέφσκυ, Τολστόι, Σολόχωφ, Αρμπούζωφ, κ.α.)- όπως: «Ο Καραγκιόζης φούρναρης», «Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος όφις», «Αι προφητείαι του Νοστράδαμου», «Ο Μπερτόλδος και ο υιός αυτού Μπερτολδίνος», "Πουφ, το αρκουδάκι" και, τέλος, το πολυαγαπημένο του μυθιστόρημα... «Αι δύο αδελφαί», (Η Μενεγάκη κι αυτός, ή μάλλον: Αυτός κι η Μενεγάκη)! 

   Υποκλίνομαι!