Αντρίκο μου, καλοτάξιδος.

Καλό ταξίδι "καουμπόυ" μου και να μου φιλήσεις τη "βλαχοπούλα" μας,  που θα σε υποδεχτεί.

   Στη ζωή και τις ανάγκες της καθημερινότητος, που τρέχει αμείλικτη, υπάρχουν στάσεις αναπόφευκτες. Άλλες γιά ανάσα και ανασυγκρότηση και άλλες γιά θλίψη και περισυλλογή. Σταθμοί που, προς στιγμή, σε βγάζουν από τον ρυθμό σου και σε αποσυντονίζουν, καθώς το δέος ενός απόλυτου τέλους παύει κάθε άλλη σκέψη και μέριμνα. Το αίμα παγώνει, ρέοντας αργά, και ο νους στρέφεται, μηχανικά και φευγαλέα, σε νοσταλγικές αναδρομές παλιών ευτυχισμένων εποχών. Εκεί στο κλουβί των χρόνων της παιδικής τρέλας και, συνάμα, της αθωότητος, όπου η ματαιότητα των εγκοσμίων αποτελούσε έννοια ασύλληπτη από τα εποπτικά μας μέσα.
   Αφήνοντας έξω και παραβλέποντας όσα πικρά, ή δυσάρεστα, μας επεφύλαξε η μετέπειτα διαδρομή του χρόνου, το εκράν του μυαλού γεμίζει μόνο με ευχάριστες εικόνες.

   Κυριαρχούν τα καθαροδευτεριάτικα αμολήματα χαρταετών στο Λουτράκι, οι καλοκαιριάτικες περιπέτειες στη Ν. Ερυθραία, με τις... ιστιοδρομίες στο ρέμα της Χελιδονούς των μικρών ιστιοπλοϊκών, των σκαλισμένων στη φλούδα πεύκου, οι ριψοκίνδυνες βόλτες με την κλεμμένη μοτοσυκλέτα του πατέρα που έκανε ανύποπτος τη μεσημεριανή του σιέστα και όλο εκείνο το πλήθος των γλυκών παιδικών εικόνων, που ξαναγυρίζουν τώρα σαν πικρά εφιαλτικά φαντάσματα, υπερτονίζοντας αυτή την ματαιότητα της ζωής που γλίστρησε μέσα από τις χούφτες μας και έφυγε ανεπίστροφα.

   Καθώς η μοίρα κυλούσε το νερό στον μύλο της ζωής, οι δρόμοι μας χώρισαν στο μεγάλο σταυροδρόμι της βιοπάλης. Μέχρι που η ίδια αποφάσισε, τσιγκούνικα, να σου στείλει την τελευταία της σταγόνα στις 6 το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου.

   Καρφωμένος, μισοακίνητος, από ένα ξαφνικό λουμπάγκο, τούτη ακριβώς την ώρα που κατεβαίνεις το τελευταίο μέτρο της επίγειας διαδρομής σου, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου στείλω -καλέ μου αδελφέ Αντρίκο-  ένα τελευταίο, νοερό, φιλί και να σου ευχηθώ καλό ταξίδι και καλή αντάμωση. Κάτι που δεν προβλέπεται, δα, και τόσο απόμακρη.