'Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Η αρχή του τέλους.

 Μετά τα πανηγύρια, η μελαγχολία.

"Να ζει κανείς, ή να μη ζεί... με το Ίδρυμα;"

    Στη φούρια της παράδοσης του Ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου στο... έλεος του Δημοσίου, μου διέφυγαν κάποιες λεπτομέρειες από το ιστορικό της όλης υπόθεσης. Η ψυχρή, έως απαξιωτική, στάση του... μικρού Μυγχάουζεν γέμισε τα αυτιά μου με ψύλλους. Γνωρίζοντας καλά την μηδενιστική τακτική του συριζαρέικου συρφετού απέναντι σέ κάθε μεγάλο έργο, ή και μικρό, που θα πήγαινε τον τόπο λίγο εμπρός, δίνοντας -ταυτόχρονα- ψωμί σε χιλιάδες εργαζόμενους, (π.χ. Ελληνικό, γήπεδο Παναθηναϊκού, γήπεδο ΑΕΚ, κ.λπ.), κάθισα και σκάλισα το θέμα. Έτσι ανακάλυψα την γνωστή λυσσαλέα αντίδραση των "τριαμιστών", (Μοχθηρία, Μιζέρια, Μίσος), αριστερών που πολέμησαν μέχρις εσχάτων γιά να μην γίνει το έργο!

   Η στάση εκείνη, μαζί με την χλιαρή συμπεριφορά του Τσίπρα, (εννοείται πως μόλις πήρε τον λόγο έκλεισα τον δέκτη), και των λοιπών λέτσων και σκατίβλαχων που παρακολούθησαν, κορδωτοί, κορδωτοί, -ως επίσημοι αλιτήριοι- την τελετή παράδοσης ενός έργου, η αξία και η σκοπιμότητα του οποίου, πόρρω απέχει από της "αξίες" της... "αριστεράς και της προόδου", δημιουργεί βάσιμες υποψίες -σε βαθμό βεβαιότητος- πως το Ίδρυμα πέραν του διορισμού σ' αυτό μερικών εκατοντάδων άξεστων και πειναλέων συριζαρέων, δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει ως πολιτιστικό κέντρο. Αριστερά, μόρφωση και πολιτισμός αποτελούν άξονες ασύμβατους. Όποιος έχει εικόνες από ελληνικά Πανεπιστήμια, κατ' εξοχήν πνευματικά ιδρύματα της χώρας, καταλαβαίνει.

   Και δεν θα εκπλαγώ καθόλου, αν μέχρι το καλοκαίρι το αρχιτεκτονικό αριστούργημα του Renzo Piano έχει μετατραπεί σε θερινό παράρτημα των... Εξαρχείων. Τύποι σαν τον εικονιζόμενο εγγυώνται απολύτως γιά το μέλλον του κορυφαίου πολιτιστικού Ιδρύματος της χώρας.

   Ο καπιταλισμός πρέπει να χτυπηθεί και... θα χτυπηθεί αμείλικτα!