Ο λόγος Τσίπρα στην Κ. Επιτροπή, σε δεύτερη ανάγνωση.

Όταν ο ρομαντισμός της αυταπάτης γίνεται άφρων στρατηγική.

- Έτσι και γίνω Καγκελάριος, τα πιάσατε τα λεφτά σας!

    Μέσα στη διάχυτη αντιφατικότητα και πολυγλωσσία που χαρακτηρίζει τον κυβερνητικό συρφετό, το αλαλούμ που δημιουργείται από συνεχείς σπασμωδικούς, αποτυχημένους και  αλλοπρόσαλλους χειρισμούς, με την πλήρη  ανικανότητα διοικήσεως και την τρικυμία που επικρατεί στα άδεια κρανία των ανεγκέφαλων «στέλεχον» που παριστάνουν τους υπουργούς, σκορπώντας με τα καμώματά τους περισσότερο γέλιο και από τους παλιούς πρωταγωνιστές επιθεωρήσεων, η χθεσινή ομιλία του ηγέτη τους μου δημιουργεί μιά, ακόμη, υποψία.

   Έχοντας μάθει, πλέον, να αποκωδικοποιώ τις κουτοπόνηρες σκέψεις που δημιουργεί η καιροσκοπική και τυχάρπαστη πολιτική του και ο αφελής σχεδιασμός της στρατηγικής του, (Καρανίκας, γαρ), οσμίζομαι κάτι και διακυβεύω μία πρόβλεψη, εξηγώντας και το πόθεν μου γεννήθηκε.

   Τελευταία, ο υποψήφιος των Γερμανών σοσιαλιστών, ο Μάρτιν Σουλτς, διαφοροποιούμενος σε πολιτική γραμμή από την Μέρκελ, ποντάροντας και στο ελληνικό χαρτί, έχει ανέβει τόσο ψηλά στις δημοσκοπήσεις, ώστε το αποτέλεσμα πλέον των εκλογών του Σεπτεμβρίου να θεωρείται αβέβαιο και οριακό.

   Συνεπώς, και συνεπής προς την συριζαρέικη ασυνέπεια  -όπως βρίσκω τον καιρό, έτσι τον αρμενίζω- ο Τσίπρας θα τρενάρει την διαπραγμάτευση, με τα γνωστά του τερτίπια, μέχρι τις γερμανικές εκλογές, ευελπιστώντας στη νίκη Σουλτς, γεγονός που θα σημάνει απαλλαγή του από τον βραχνά... Σόιμπλε και πως όλα, πλέον, θα μπουν σε νέα πολιτική βάση ευνοϊκότερης διαπραγμάτευσης!

   Αν αυτό συμβαίνει, πολύ φοβάμαι πως μία ακόμη αυταπάτη ξετυλίγεται στην πολιτική σκηνή και φουσκώνει το μυαλό του. Όμως κι αυτή του η αυταπάτη θα σκάσει σαν σαπουνόφουσκα, καθώς τις διακρατικές σχέσεις και τις σπουδαίες υποθέσεις δεν τις καθορίζουν οι κομματικές συγγένειες, αλλά τα συμφέροντα κρατών και λαών. Θυμάμαι την ιερή συγκίνηση, την ευλάβεια και την τρεμούλα των Λαφαζάνη και Βαλαβάνη, κατά το... προσκύνημά τους στην Μέκκα του κομμουνισμού, το Κρεμλίνο, όταν πήγαν να... «ζητιανέψουν» από τους Ρώσους δανεικά ρούβλια, εν ονόματι... του αγωγού, (που δεν θα γίνει ποτέ!), και γύρισαν πίσω -σαν βρεγμένες γάτες-  με την ουρά στα σκέλια, τρώγοντας πόρτα και χυλόπιτα!
   Τελικά, τον λογαριασμό εμείς θα τον πληρώσουμε πάλι!