Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Θέλει ο φτωχός ν' αγιάσει...

Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις...

   Κάποιοι φίλοι παρατήρησαν. "Καλά τί σ' έπιασε με το Ίδρυμα Νιάρχου, λύσσαξες γράφοντας συνέχεια γι' αυτό. Άλλο θέμα δεν βρήκες";

   Αντί απαντήσεως αναρτώ ένα έγγραφο που μου ενεχειρίασε ένας πολύ καλός φίλος, με την παρατήρηση: "Ούτε οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνος δεν είχαν τόσους κηπουρούς"!

   Εννοείται πως λόγω των συνθηκών προκήρυξης γιά την πρόσληψη των 236!!! κηπουρών και της ασφυκτικής προθεσμίας υποβολής των αιτήσεων,  (από 24 μέχρι 28 Φεβρουαρίου), αν μεταξύ των φωτογραφικά προσλαμβανομένων -αξιοκρατικά, πάντα- υπάρξει ένας μη συριζάριος, να μου τρυπήσετε τη μύτη. 

   Α΄, ρε μπαγάσα  Καρανίκα -στρατηγικέ προγραμματιστή- έσκισες πάλι!

 

'Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Η αρχή του τέλους.

 Μετά τα πανηγύρια, η μελαγχολία.

"Να ζει κανείς, ή να μη ζεί... με το Ίδρυμα;"

    Στη φούρια της παράδοσης του Ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου στο... έλεος του Δημοσίου, μου διέφυγαν κάποιες λεπτομέρειες από το ιστορικό της όλης υπόθεσης. Η ψυχρή, έως απαξιωτική, στάση του... μικρού Μυγχάουζεν γέμισε τα αυτιά μου με ψύλλους. Γνωρίζοντας καλά την μηδενιστική τακτική του συριζαρέικου συρφετού απέναντι σέ κάθε μεγάλο έργο, ή και μικρό, που θα πήγαινε τον τόπο λίγο εμπρός, δίνοντας -ταυτόχρονα- ψωμί σε χιλιάδες εργαζόμενους, (π.χ. Ελληνικό, γήπεδο Παναθηναϊκού, γήπεδο ΑΕΚ, κ.λπ.), κάθισα και σκάλισα το θέμα. Έτσι ανακάλυψα την γνωστή λυσσαλέα αντίδραση των "τριαμιστών", (Μοχθηρία, Μιζέρια, Μίσος), αριστερών που πολέμησαν μέχρις εσχάτων γιά να μην γίνει το έργο!

   Η στάση εκείνη, μαζί με την χλιαρή συμπεριφορά του Τσίπρα, (εννοείται πως μόλις πήρε τον λόγο έκλεισα τον δέκτη), και των λοιπών λέτσων και σκατίβλαχων που παρακολούθησαν, κορδωτοί, κορδωτοί, -ως επίσημοι αλιτήριοι- την τελετή παράδοσης ενός έργου, η αξία και η σκοπιμότητα του οποίου, πόρρω απέχει από της "αξίες" της... "αριστεράς και της προόδου", δημιουργεί βάσιμες υποψίες -σε βαθμό βεβαιότητος- πως το Ίδρυμα πέραν του διορισμού σ' αυτό μερικών εκατοντάδων άξεστων και πειναλέων συριζαρέων, δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει ως πολιτιστικό κέντρο. Αριστερά, μόρφωση και πολιτισμός αποτελούν άξονες ασύμβατους. Όποιος έχει εικόνες από ελληνικά Πανεπιστήμια, κατ' εξοχήν πνευματικά ιδρύματα της χώρας, καταλαβαίνει.

   Και δεν θα εκπλαγώ καθόλου, αν μέχρι το καλοκαίρι το αρχιτεκτονικό αριστούργημα του Renzo Piano έχει μετατραπεί σε θερινό παράρτημα των... Εξαρχείων. Τύποι σαν τον εικονιζόμενο εγγυώνται απολύτως γιά το μέλλον του κορυφαίου πολιτιστικού Ιδρύματος της χώρας.

   Ο καπιταλισμός πρέπει να χτυπηθεί και... θα χτυπηθεί αμείλικτα!

Πολιτιστικό κέντρο Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Συριζαρέικη λετσαρία... βουρ!

   Τώρα που τα φώτα της λαμπρής τελετής παραδόσεως του έξοχου πολιτιστικού κέντρου Ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου στα στιβαρά χέρια της αριστερής μας κυβέρνησης και τα πλήθη των επισκεπτών αναμένεται να συρρεύσουν, η στήλη ανέτρεξε στα πρώτα άτομα τα οποία πιστεύει πως θα αποτελέσουν τους τακτικότερους θαμώνες του λαμπρού οικοδομήματος.

   Εννοείται πως πρώτο μέλημα των... αναδόχων τη διαχείρηση, αποτελεί η στελέχωση. Και επίσης εννοείται, πως αυτή θα γίνει με όσους συριζάριους δεν έχουν διοριστεί ακόμη, υπό την εποπτεία του στρατηγικού συμβούλου-μπάρμαν, αξιότιμου κ. Καρανίκα.

   Ο δεύτερος, με βλέμμα περισπούδαστο, νοσταλγικό και βυθισμένο στα άδυτα της... "κουλτούρας να φύγουμε", οραματίζεται στον χώρο μιά... ψαραγορά πρώτης. Με λαχταριστές γόπες, σαφρίδια και φαληριώτικο μαριδάκι, που να τρώει η μάνα -γλέιφοντας δάχτυλα- και του παιδιού να μην δίνει.
   Το επόμενο ζευγαράκι -προσοχή στο γυαλιστερό μάτι του κυρίου- υπολογίζουν νοερά πόσοι λαθρομετανάστες θα μπορέσουν να κάνουν ηλιοθεραπεία, μέσα από τις πελώριες τζαμαρίες που θα τους προστατεύουν από το κρύο.
   Ο Orang hutan της επόμενης φαντάζεται το πλήθος των αναρχικών που θα μπορεί να στήνει σκηνές στον ανοιχτό χώρο, στο επόμενο φεστιβάλ αναρχικών και αλληλέγγυων, ουρώντας και αφοδεύοντας στην λιμνούλα, η οποία θα αναπληρώσει την μεγάλη έλλειψη τουαλετών που παρατηρήθηκε στο περυσινό... φεστιβάλ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.
   Ο επόμενος, λαχαναγορίτης στα σίγουρα, θα υπολογίζει το στήσιμο μιάς μόνιμης λαϊκής, με έμφαση στα οπωροκηπευτικά, η οποία θα εξυπηρετούσε τις λαϊκές μάζες στην γραμμή, από Πέραμα μέχρι την αρχαία Αιξωνή.
   Όσο γιά τον τελευταίο, κάτι μεταξύ εκπολιτισμένου Νεάντερταλ και αυθεντικού Βαραββά, όπου ο πολιτισμός ρέει στο αίμα του και τον διαποτίζει, όπως ο ζωογόνος Νείλος αρδεύει τις πεδιάδες της Αιγύπτου, σίγουρα θα ικανοποιείται από τις ατέλειωτες τζαμαρίες που αποτελούν ιδανικό στόχο και του πλέον ατζαμή και άστοχου τραμπούκου λιθοβόλου.
   Το κατάλληλο... Ιδρυμα, που ήρθε την... κατάλληλη στιγμή, στα πιό... κατάλληλα χέρια. Ζήτω η αιωνία Ελλάς. Η χώρα του πολιτισμού και της... φαιδράς πορτοκαλέας.

Νίκας, Μανίκας, Καλαμπαλίκας, Καρανίκας... ούρδου!

Αντεπιστέλλον μέλος του ΙΣΝ, εξόχου μορφώσεως.

Ιδρυτικά μέλη του ΙΣΝ.

Φανατικό μέλος του ΙΣΝ. Η δικαίωση του Δαρβίνου.

Φανατικό μέλος του ΙΣΝ. Η αρχαιολατρεία το φόρτε του.

Φανατικό μέλος του ΙΣΝ. Ο πολιτισμός στο αίμα του

Κέντρο πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Να κλαις από συγκίνηση και να μελαγχολείς γιά το πώς θα καταντήσει προσεχώς.

   Με ανάμεικτα συναισθήματα παρακολούθησα την παράδοση του Πολιτιστικού κέντρου που το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος είχε τη μεγαλοψυχία να κατασκευάσει, κοσμώντας μιά πρωτεύουσα στην οποία δεν πλεονάζουν τέτοια περίτεχνα στολίδια. Τόσον από πλευράς κατασκευής, όσον και από πλευράς σκοπού, στόχων και λειτουργίας. 

   Βλέποντας στις πρώτες σειρές τα διάφορα συριζαρέικα μπουμπούκια να καμαρώνουν με τα εκδρομικά τους, κατάλαβα την ματαιότητα της επένδυσης. Κρίμα στα 617 εκατομμύρια που σκόρπισε το Ίδρυμα γιά να το κατασκευάσει και διπλό κρίμα που το παρέδωσε την διαχείριση στα χέρια άσχετων και αμόρφωτων μπαστουνόβλαχων, π.χ. ο ταβερνιάρης Πόρκυ, γιά να το κουμαντάρουν.

   Ευελπιστών πως δεν θα ακούσω γιά απεργίες υπαλλήλων αύριο, δεν θα... απολαύσω τα εξαίσια γκράφιτις που διακοσμούν την πρωτεύουσα και την κάνουν ν' ανταγωνίζεται επάξια την... Καλκούτα και δεν θα σκοντάφτω -οψέποτε αξιωθώ να το επισκεφτώ- σε σωρούς διάσπαρτων σκουπιδιών, άφησα τον θαυμασμό και την εθνική περηφάνεια μου -καταπλακωμένη από όσα δεινά μας κατατρύχουν- να ξεχειλήσει και παρακολουθούσα με συγκίνηση την τελετή παράδοσης.

   Οσάκις οι ομιληταί της τελετής ανεφέροντο στον Νιάρχο και η εικόνα στρεφόταν στο ακροατήριο που χειροκροτούσε, με εντυπωσίασε η απάθεια και ψυχρότητα του πρωθυπουργού μας. Όταν, μάλιστα, ανέβηκε στο βήμα γιά να πει τα... δικά του -προφανώς ψέματα και υποκρισίες, κατά τη συνήθειά του- δεν το άντεξα. Έκλεισα τον δέκτη και καταπιάστηκα μ' αυτή την ανάρτηση.

   Είθε η υγιής μερίδα του λαού μας και οι πραγματκά μορφωμένοι και πολιτισμένοι επισκέπτες του να αγκαλιάσουν τον χώρο και τα κτίρια, να απολαύσουν όσα αυτά τους προσφέρουν και να τα προστατέψουν από τις ορδές των βαρβάρων αριστερών ψευτοκουλτουριαρέων και τους βανδαλισμούς που θα επιδιώξουν να τους προξενήσουν, χτυπώντας 'ετσι ένα από τα κάστρα του... καπιταλισμού!  Μακάρι να διαψευστώ. 

Η αξιολόγηση που κλείνει, η λιτότητα που τέλειωσε και τα πανηγύρια της πλάκας.

«Άπαξ απατεώνες, πάντα απατεώνες».

Με τη σκέψη στον Βελουχιώτη, που απελευθέρωσε τα... Γιάννενα!

   Δεν μπορεί, το φαινόμενο έχει βαθύτερες ρίζες και, σίγουρα, αποτελεί αντικείμενο ενδελεχούς έρευνας από  ειδικούς μελετητές επιστήμονες της ψυχιατρικής. Προϊόντος του χρόνου, οι άνθρωποι που μας κυβερνούν -θεωρώντας εαυτούς εδραιωμένους στην καρέκλα και απόλυτα εξασφαλισμένους στην κάψα τους- αφήνουν να απελευθερωθεί, διαχεόμενο στα πέριξ, το απίθανο εσώψυχό τους. Γεμάτοι αλαζονεία, αυθεντία, θράσος και αυτοπεποίθηση.

   Με τις λίγες γνώσεις ψυχοπαθολογίας που διαθέτω, θεωρώ πως η δίχρονη εξουσία που ασκούν, σε σχέση με τις ηλίθιες κομμουνιστικές παπαρδέλες που είναι εμποτισμένοι και «εκτοξεύουν» αδιάντροπα, (π.χ. «η αριστεία είναι ρετσινιά»), όχι μόνο τους επέτρεψε να δημιουργήσουν ένα παράλληλο σύμπαν αυταπάτης γύρω τους, αλλά και να εισχωρήσουν περιχαρακωνόμενοι σ’ αυτό, επιδιώκοντας να παρασύρουν μαζί τους και ολόκληρη την κοινωνία. Τα εξώνητα μορμολύκεια των πιστών τους ΜΜΕ, μαζί με τους βλακέντιους χειροκροτητές, ένα φρούτο που -δυστυχώς- ευδοκιμεί από εμπάθεια ή συμφέρον στην ελληνική κοινωνία, τους έχουν φτιάξει το κατάλληλο σκηνικό και τους ενθαρρύνει στις καταστροφικές επιδιώξεις τους. Αποτέλεσμα, η χώρα ζει και κινείται στη σφαίρα του παραλόγου, του πλαστού και του καταφανούς ψεύδους, θυμίζοντας την παλιά κινηματογραφική ταινία -The Truman show-- του Τζιμ Κάρεϋ. Το... «βάλτε μας φόρους» του Πετρόπουλου, το... «πετυχαίνουμε θαύματα» του χαραμοφάη Μέντορα και διάφορες άλλες κουταμάρες που διασπείρουν, ασυλλόγιστα κι ανεύθυνα, τα διάφορα... «στέλεχον», έχουν ξεπεράσει το φράγμα της αγανάκτησης του κοσμάκη και... κολυμπούν στα πελάγη της γελοιότητος.

   Αποκορύφωμα -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- της συριζαρέικης φαρσοκωμωδίας τα πανηγύρια που έστησαν γιά να ξεγελάσουν και πάλι το αδαές «πόπολο» που εξακολουθεί να καταπίνει αμάσητο τον σανό που το ταΐζουν, σε σχέση με τα αποτελέσματα του πρόσφατου eurogroup.

   Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, με βάση τα πραγματικά στοιχεία και όχι τις κουτοπονηριές που μας πλασάρισαν... πανηγυρίζοντας. Πρώτα-πρώτα, η αξιολόγηση δεν έκλεισε, με ό,τι αυτό σημαίνει. Δηλαδή ούτε δόση, ούτε ποσοτική χαλάρωση, ούτε αγορά κρατικών ομολόγων από τον Ντράγκι. Οψόμεθα επ’ αυτού.

   Μετά ας δούμε τί εστί... λιτότητα, το τέλος της οποίας ανήγγειλε περήφανα ο ανιστόρητος κομματικός σουλατσαδόρος με το δυσκοίλιο ύφος, στα Γιάννενα. Ως γνωστόν η λιτότητα αποτελεί κατάσταση η οποία δημιουργείται από έλλειψη χρημάτων που, με τη σειρά της, μειώνει την αγοραστική δύναμη των πολιτών και -άρα- την κατανάλωση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η θεραπεία της δεν γίνεται με λόγια, με αποφάσεις, εγκυκλίους και διατάγματα. Απαιτεί πρόσθετο χρήμα στην τσέπη των πολιτών και δι’ αυτών στην αγορά, κάτι που γίνεται είτε με αύξηση αποδοχών και μείωση της ανεργίας, είτε με ελάττωση φόρων και εισφορών. Αντί αυτών η κυβέρνηση ενέδωσε σε πρόσθετη προσεχή φορολόγηση, ούτως ώστε να επιτευχθεί στα δύο επόμενα χρόνια πλεόνασμα 3,6 δις. Τώρα, πώς αυτό σημαίνει... τερματισμό της λιτότητος, ας ερωτηθούν οι πανηγυριστές φιρφιρίκοι του Σύριζα που βγήκαν να το διαλαλούν σε ρούγες και κανάλια. Όσο γιά τα περίφημα... αντισταθμιστικά, αυτά που -1 +1 = 0, πέραν του εύλογου ερωτήματος: Αν επιτυγχάνεται, όντως, εξισορρόπηση, δηλαδή «ούτε γάτα ούτε ζημιά», προς τί όλο αυτό το πάρε-δώσε; Όμως οι άθλιοι απατεώνες σοφίστηκαν αυτό το φραστικό επιχείρημα προκειμένου να ρίξουν -άλλη μιά φορά- στάχτη στα μάτια των αφελών και των ηλιθίων. Γιατί -πρώτον- η δημιουργία των περίφημων αντισταθμιστικών προϋποθέτει πλεόνασμα πάνω από τα 3,6 δις που υποχρεούμαστε να βγάλουμε γδέρνοντας τις σάρκες μας, κάτι που αποτελεί όνειρο απατηλό και πλάσμα φαντασίας. Κι αυτό το καταλαβαίνουν πολύ καλά οι θρασύτατοι λαϊκιστές, και αξιοποιούν το επιχείρημα του υπουργού τους επί του Αυνανισμού: «Μέχρι το 2019, ποιός ζει και ποιός πεθαίνει»! Και δεύτερον, στην απίθανη περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο, τον λόγο γιά τη διανομή του θα τον έχουν οι δανειστές.

   Συνεπώς, μέσα στον πρωτοφανή τυχοδιωκτισμό που χαρακτηρίζει την χειρότερη κυβέρνηση της χώρας, όλων των εποχών, τα πανηγύρια που έστησαν γιά να αντιστρέψουν -άλλη μιά φορά- την πραγματικότητα, αποδεικνύουν το πόσο αδίστακτοι είναι στη χρήση παραπλανητικών και διαστρεβλωμένων στοιχείων, το πόσο «ψαρεύουν» -πάση θυσία- πολιτικό χρόνο και πόσο αδιαφορούν γιά τη σύντομη διάψευση των μυθευμάτων τους.  - «Μωρέ παραμύθιασε τώρα τα κορόιδα και μετά... βλέπουμε»!

   Τελικά ο Θεοδωράκης δικαιώνεται άλλη μία φόρα: «Αλέξη, είσαι μεγάλος μάγκας αγόρι μου»! Το «μάγκας», με την έννοια του απατεώνα, εννοείται.  

Σάκης Μπουλάς. Τρία χρόνια απουσίας.

Μιά νοσταλγική στάλα ποιότητος στη διάχυτη ευτέλεια.

   Τον άνθρωπο δεν τον γνώρισα εν ζωή. Ίσως γιατί το αντικείμενο του καλλιτεχνικού του ρεπερτορίου δεν αποτελούσε και το φόρτε μου. Μετά τον θάνατό του, όμως, 21 Φεβρουαρίου 2014 -και εντελώς τυχαία- άκουσα να τραγουδά το Caruso του Lucio Dalla. Με συγκίνησε τόσο και με γέμισε ενοχές, γιατί δεν πρόσεξα τον άνθρωπο και τον καλλιτέχνη νωρίτερα. Όσο ζούσε και το άξιζε.   

   Σαν ελάχιστη υποχρέωση και αποκατάσταση της συνείδησής μου αποφάσισα να τιμώ τη μνήμη του, όσο θα ζω. Αναρτώντας το κομμάτι αυτό στην εξαίρετη εκτέλεση από τον αείμνηστο Σάκη. Καλή αντάμωση, φίλε!

Επί τέλους! Κάποιος να τους μαζέψει.

Όταν ο Τσίπρας έμαθε και τον... Βολταίρο! (Δεξί μπακ στην Παρί Σαιν Ζερμαίν).

Η "ατσίς" του θριάμβου!

   Ο κόσμος, αποσβολωμένος και αμήχανος, παρακολουθεί τα τελευταία καμώματα της συριζαρέικης στρατηγικής σε ένα κρεσέντο  τερατώδους ψευδολογίας, απίθανης ανευθυνότητος, διαβολικής διαστρέβλωσης και τυχοδιωκτικών χειρισμών. Ενορχηστρωμένος όλος ο εσμός στη θρασύτατη αντιστροφή πραγματικότητος, εννοιών, γεγονότων, ευθυνών και αποτελεσμάτων, μας βυθίζει ολοένα και βαθύτερα στην καταστροφή, την μελαγχολία, την κατάθλιψη.

   Πρωταθλητές, την τελευταία εβδομάδα, στο μίγμα θρασύτητος, αφέλειας και κουτοπονηριάς έως ηλιθιότητος, ένα σύγχρονο «Τρίο Στούτζες», που μέσα στην τραγικότητα των στιγμών, κατάφερε να βγάλει μπόλικο πικρό, έστω, γέλιο.

   Κορυφαίος όλων -και αριστίδην εγγραφόμενος στο βιβλίο Γκίνες, ως πρωταθλητής χαζομάρας- ο υφυπουργός Εργασίας κ. Πετρόπουλος, ο οποίος πίστεψε την πλάκα που του έκανε κάποιος ταλαίπωρος έμπορος και βγήκε να διαλαλήσει πως ο λαός όχι μόνο δεν υποφέρει από την υπερφορολόγηση, αλλά το καταφχαριστιέται και ζητάει... κι άλλους φόρους κι άλλες εισφορές!!! Περί τοιαύτης και τοσαύτης ηλιθιότητος πρόκειται.

Ο λαϊκός αγωνιστής οραματιζόμενος τους νέους φόρους.

    Άλλος θρασύτατος καρεκλοκένταυρος της εξουσίας ο περιπατητής της πολιτικής, ο διαβόητος Τειρεσίας με το... «φουστάν΄ του κουρουμπλή», που τραγουδούσε κάποτε η τραγουδίστρια της νίκης, Σοφία Βέμπο. Χορτάτος και καλοζωισμένος από τις παχυλές αμοιβές που εισπράττει γιά να... ασκεί εξουσία, «βλέπει» ακόμη... «φορολογητέο λίπος» στον δεινοπαθούντα από ανέχεια κοσμάκη.

Ενεός προ του συντελούμενου θαύματος!

    Τρίτος και ανοητότερος όλων, ο οινόφλυξ Μέντωρ και... υπουργός Αργοσχολίας, ο οποίος, όταν πιεί λιγάκι παραπάνω, βλέπει γύρω του... θαύματα! Ενώ δεν μπορεί να δει τους πάμπολλους πειναλέους συμπολίτες μας που κάνουν μακροβούτια στους σκουπιδοτενεκέδες -ανταγωνιζόμενοι τους γάτους της γειτονιάς- μπάς και ανακαλύψουν κανένα ψαροκόκαλο, ή τίποτε άγλειφτο παϊδάκι γιά να κάνουν... Πάσχα. 

   Πιό πίσω, αναπληρωματικός και... απλώς ανόητος, ο δήθεν υπουργός της Δημοσίας Τάξεως, ο οποίος... σφυρίζει αμέριμνα και δεν διαπιστώνει ιδιαίτερη παραβατικότητα καθ’ ον χρόνο, από τη μία η εταιρεία εγκαθιστά μηχανήματα ελέγχου της λαθρεπιβίβασης σε λεωφορεία και σταθμούς μετρό και από πίσω έρχονται τα τάγματα των μπαχαλάκηδων που τα ξεχαρβαλώνουν. Συν την, κατά περίπτωση και γιά ποικιλία δράσης και ξεμούδιασμα, πυρπόληση τρόλεϋ και λεωφορείων.

   Κατά τα άλλα, η επένδυση στο Ελληνικό -στοιχηματίζω- θα πάει φούντο, αφού θυμάμαι, σαν να είναι τώρα, την βλοσυρή μαϊμού με το σκουλαρικάκι -έναν από τους 18 που υπέγραψαν την προσφυγή γιά τα... αρχαία του αεροδρομίου- να δηλώνει αμέσως μετά την υπογραφή της συμβάσεως:

   -Υπογράψαμε με βαριά καρδιά, αλλά το έργο δεν θα γίνει! Το κράτος έχει την υποχρέωση να υπογειοποιήσει την παραλιακή λεωφόρο, ώστε να ενωθεί η έκταση με την θάλασσα. Υπογράψαμε να την κάνουμε, αλλά δεν υπογράψαμε το πότε. Ε΄, λοιπόν, αυτή η υπογειοποίηση δεν θα γίνει ποτέ. Οπότε...!!!

   Και τέλος -και να μου το θυμηθείτε- οι σκιτζήδες τζογαδόροι της αριστεράς, (...και της προόδου, βεβαίως!), έχουν ποντάρει όλα τα λεφτά στον ίππο... «Σουλτς»! Θεωρούν οι κουτεντέδες -μετά λόγου γνώσεως ο χαρακτηρισμός μετά το προηγούμενο πάθημα του ίππου... «Μπαρουφάκης»- πως ο Σουλτς, στην απίθανη περίπτωση που εκλεγεί καγκελάριος, θα τον έχουν του... χεριού τους! Κούνια που τους κούναγε τους αφελείς. Αυτούς που με ιερό τρέμολο ζητιάνεψαν δανεικά στη Μόσχα, στο Πεκίνο, στη Μπραζίλια, μέχρι και στο πειναλέο Καράκας, και πήραν, τελικά, αυτό που έλεγε ο εξαφανισμένος εσχάτως Μητσικώστας.