Κυριάκος Μαμιδάκης

Κατευόδιο σε έναν ευπατρίδη. Έναν πραγματικό ντεληκανή.

Καλό σου ταξίδι και καλή αντάμωση

    Είχα την ύψιστη τιμή να τον γνωρίσω στις αρχές της καριέρας μου. Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν στέγαζε τις δραστηριότητές του στα μικρά γραφεία επί της οδού Αμερικής. Είχα την υψίστη τιμή να κερδίσω την εμπιστοσύνη και την εκτίμησή του προσφέροντας την συνεργασία μου σε διάφορα έργα που μου εμπιστεύτηκε ως μηχανικό. Από την μελέτη κι επίβλεψη των εγκαταστάσεων της Μινογκάζ, εταιρείας υγραερίων που διέθετε με συνέταιρο έναν άλλο τραγικό αυτόχειρα τον Διον. Γιαννούλη, σε Ασπρόπυργο Αττικής και Διαβατά Θεσσαλονίκης, μέχρι να απορροφηθούν από την Πετρογκάζ,  τις νομιμοποιήσεις της VITOM AE, του μεγαλυτέρου σε έκταση αυθαιρέτου εργοστασίου της Ελλάδος, μέχρι τις εγκαταστάσεις αποθήκευσης πετρελαιοειδών στο Καλοχώρι. 

   Στην μακροχρόνια συνεργασία μας είχα την ευκαιρία να θαυμάσω τις άμετρες αρετές του μικρού στο δέμας, αλλά τεράστιου σε ψυχικές αρετές ξεχωριστού ανδρός. Με κυριότερες αυτές που καθρεφτίζονταν στα μάτια και το αγαθό του χαμόγελο και τις διαπίστωνες με την πρώτη επαφή μαζί του. Την καλοσύνη, την πραότητα και την εντιμότητα.

   Πολυσχιδές και πολυτάλαντο επιχειρηματικό πνεύμα ασχολήθηκε και με την ναυτιλία και μέχρι την μή ευοδωθείσα διαπραγμάτευση ανάμειξής του σε διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές! Σαν τώρα θυμάμαι ένα απόγευμα στο γραφείο του, μιλώντας γιά κάποια εγκατάσταση, να χτυπάει το τηλέφωνό του και να συνδιαλέγεται με την... Βανέσα Ρέντγκραίηβ!
   H συναίσθηση ευθύνης γιά τον κύκλο των ανθρώπων που τον πλαισίωσαν και η αδιαμφισβήτητη ευαισθησία του δεν επέτρεψαν στον ντεληκανή ευπατρίδη να συμβιβαστεί με το μοιραίο τέλος του δημιουργήματος ζωής που με τόση αγάπη, μεράκι, μόχθο και θυσίες έχτισε. Δεν άντεξε να δει το θάνατο των ονείρων του και λεβέντικα πρόταξε τον δικό του.

   Όμως, πάνω και πέρα απ' όλα, δεν μπορώ παρά να εκφράσω την οφειλόμενη αιώνια ευγνωμοσύνη μου στον εκλιπόντα "Άνθρωπο", γιά το αμέριστο ενδιαφέρον του και την διευκόλυνση μεταφοράς χρημάτων στις ΗΠΑ, όταν χρειαζόμουν άμεσα δολάρια γιά την ιατρική μετάβαση της κόρης μου στο Rush Hospital του Σικάγου.

   Γιά ένα, πάντως, είμαι σίγουρος. Με τον καλό του χαρακτήρα και την αγάπη που εισέπραξε όσο ζούσε και τις ευχές που θα τον συνοδεύουν τώρα που "έφυγε", οπωσδήποτε θα είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.