Ο «Κούλης» και ο «Τούλης».

"Οταν τα παιδία (τον) παίζει"!

 

   Τα αριστερούλικα τζιμάνια -τα μπαγάσικα και ατιμούλικα- όταν αναφέρονται στον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον αποκαλούν κοροϊδευτικά... «Κούλη» και αχνογελούν πονηρούτσικα, παίζοντας μαριόλικα τα ατσίδικα ματάκια τους. Θεωρούν πως έτσι γελοιοποιούν, λοιδορούν και -εν τέλει- υποτιμούν τον άνδρα. Κάποιον που οι σπουδές, το βάρος και η σοβαρότητα των πτυχίων του ξεπερνούν το άθροισμα του μορφωτικού παλμαρέ ολόκληρου του αριστερού κυβερνητικού θιάσου!

   Πέραν -όμως- απ’ αυτό και προσπαθώντας να δούμε το φαινόμενο στα σοβαρά, τα πάσης φύσεως παρατσούκλια ανήκουν σε τρεις μεγάλες κατηγορίες. Σε αυτά που σχετίζονται με το όνομα, π.χ. Κυριάκος - Κυριακούλης - Κούλης, σε όσα έχουν σχέση με εμφανισιακά χαρακτηριστικά, π.χ. καμπούρης, στραβούλιακας, χαβούζας και -τρίτον- σε ποιοτικά ιδιοχαρακτηριστικά του λοιδορούμενου, π.χ. ψευταράς, ηλίθιος, παραμυθατζής, αδερφάρα, σουπιά, κ.λπ. Προφανώς η εκμαίευση χλεύης από σπέκουλα του ονόματος αποτελεί κουταμάρα που αντανακλά σ’ αυτόν που «παίζει εν ου παικτοίς», καθ’ όσον το όνομα αφορά οικογενειακή επιλογή, εντελώς άσχετη με τον κάτοχό του και εν αγνοία του δοσμένο. Η εκμετάλλευση σωματικής αναπηρίας ενός αντιπάλου αποτελεί -οπωσδήποτε- άνανδρο χτύπημα κάτω από τη μέση, καθώς στοχεύει σωματική μειονεξία και θέση, εκ φύσεως δημιουργηθείσα, η οποία απαιτεί σεβασμό αλλά και πρόνοια, αφού κανείς δεν ξέρει τί του επιφυλάσσει η μοίρα και το μέλλον. 

   Συνεπώς όσο απρεπές θα ήταν να αποκαλέσει κανείς τον Κουρουμπλή... στραβούλιακα, άλλο τόσο είναι να χλευάσει την αναπηρία του... Σόιμπλε. Βεβαίως -και εδώ βρίσκεται το πραγματικό ηθικό πλεονέκτημα- ουδείς δεξιός διανοείται να «χτυπήσει» έτσι τον γυρολόγο υπουργό των εσωτερικών μας, αλλά ο εθνικός μας... διασκεδαστής -διαπρεπής αριστερούλης- διέπραξε την... απρέπεια με τον Γερμανό Υπουργό των Οκονομικών.  Προφανώς, όμως, η διακωμώδηση της πνευματικής μειονεξίας και συμπεριφοράς, δεδομένου πως αυτές συνδέονται άρρηκτα με τα εξωτερικευόμενα ψυχικά και πνευματικά ιδιοχαρακτηριστικά και τη δραστηριότητα του ατόμου, αποτελεί -και πρέπει- το κυρίως πεδίον κριτικής, επαίνου ή ψόγου και χλεύης του κάθε δημόσιου προσώπου.

   Κάτω από την προαναφερθείσα ανάλυση, το προσωνύμιο-παρατσούκλι... «Τούλης», από το «ψευτούλης», ή ακόμη και το... «Ρούλης», από το «ψευταρούλης» -διαλέξτε και πάρτε- ταιριάζουν γάντι και, πάντως, απείρως καλύτερα στον αξιότιμο Πινόκιο-πρωθυπουργό, από τον άχρωμο «Κούλης», που -στο κάτω, κάτω-  δεν λέει και τίποτα κατά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίυευσης.

   Αλλά είπαμε, αριστεροί είναι, οπότε έχουν ελευθέρας στη βλακεία, τον χαϊβανισμό και την σανοτροφία.