Ζητείται εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.

Πραγματική όμως και όχι γιαλαντζή και χάρη λαϊκισμού και δημαγωγίας.

Οι... θεσμοί ξεπαρκάρουν και στρίβουν αριστερά χωρίς φλάς!

     Το θέμα στη βάση και την ουσία του είναι απλό. Τί ζητούμε από τους Ευρωπαίους εταίρους, (πρώην και μετά από λίγο «τοκογλύφους») μας; Ζητούμε χρήματα γιατί χωρίς δανεικά δεν επιβιώνουμε. Πεθαίνουμε! Άδεια ταμεία, «σκουπισμένα» αποθεματικά, υποχρεώσεις που τρέχουν και ο χρόνος αμείλικτος. 

   Μιά οικονομία στυμμένη λεμονόκουπα, επιχειρηματίες αβοήθητοι και απογοητευμένοι και μιά εθνική παραγωγική μηχανή νεκρή με χαριστική βολή από μία κυβέρνηση που θεωρεί την ιδιωτική πρωτοβουλία ταξικό της εχθρό και το κεφάλαιο προϊόν κλοπής! 

   Το επιχείρημα -εν πολλοίς σωστό- πως το πλείστον των νέων δανείων κατευθύνεται στην εξόφληση των παλαιών, στερείται ουσίας καθ’ όσον και τα παλαιά δάνεια εμείς τα είχαμε πάρει. Και αυτή η σκυταλοδρομία του συνεχούς δανεισμού γιά εξόφληση προηγουμένων δανείων, φτάνει κάποτε σε κάποια αρχικά, τα οποία σπαταλήθηκαν σε κακοδιαχείριση, διαπλοκή και διαφθορά. Κανείς δεν μας υποχρέωσε να δανειστούμε με το ζόρι. Μόνοι μας μπήκαμε στο «τρυπάκι» του δανεισμού με τις ανόητες  υπέρογκες ανάγκες που, εν πολλοίς, δημιουργήσαμε αφρόνως, μιμούμενοι τις δυτικές προηγμένες καταναλωτικές κοινωνίες. 

   Το τελευταίο σύμφωνο δανεισμού, διάβαζε «μνημόνιο», συνήφθη με συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις, όπως όλα τα αντίστοιχα μνημόνια και άλλων φαλιριμένων χωρών. (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία), οι οποίες τήρησαν ακριβώς τις σκληρές θεραπευτικές συνταγές και τελικά έσωσαν την οικονομία τους και απηλλάγησαν απ’ αυτά. Εμείς όμως, καθ’ όσον τσίφτες, μάγκες και καραμπουζουκλήδες -όλοι ξέρουμε τις στρεψοδικίες όλων των μεταμνημονιακών κυβερνήσεων- εφαρμόζαμε μνημονιακά ημίμετρα σε βάση περιορισμού του πολιτικού κόστους και αποθέωσης της παραδοσιακής μας κουτοπονηριάς. Ακριβώς αυτής του γνωστού θιασάρχη του θεάτρου σκιών. Το αποτέλεσμα γνωστό με κύρια συνέπεια την πλήρη ανυποληψία και αναξιοπιστία της χώρας σε όλο το ευρωπαϊκό φάσμα, πολιτικό και κοινωνικό. Δηλαδή μείναμε στη πεμπτουσία του: «Εμ΄, κόπηκες, εμ΄, δεν ξυρίστηκες!». 

   Όσοι διατηρούν κοινωνικές διεθνείς σχέσεις το εισπράττουν και το γνωρίζουν. Όσοι δεν έχουν, ας ρωτήσουν κάποιον που έχει. Και ας μην κορδώνονται επειδή κάποιοι τους κάνουν ενέσεις… ψευτοαξιοπρέπειας. Κατάπτυστοι και ρεζίληδες είμαστε στην Ευρώπη με τα καμώματα των νέων πολιτικών μας αγραβάτωτων αστέρων. Και αυτό προσωπικά και με αδικεί και με ενοχλεί.

   Σήμερα ο κόμπος βρίσκεται όντως στο χτένι. Οι κουτόφραγκοι, έγκαιρα προειδοποιημένοι από δημιουργικές ασάφειες και άλλες παρεμφερείς αερολογίες, δεν εννοούν να πετάξουν ανεξέλεγκτα άλλα χρήματα, σε έναν λαϊκίστικο καιάδα που θα τα σκορπίσει κι αυτά στην ικανοποίηση παλαιολιθικών κομμουνιστικών ιδεοληψιών. Απαιτούν -περισσότερο από ποτέ- αυτό που λέμε «ονόματα και διευθύνσεις». Δηλαδή σαφήνεια και λεπτομερείς αναφορές σχετικά με προϋπολογισμό, μέτρα και μεταρρυθμίσεις χωρίς κενά, ασάφειες και κυρίως χωρίς ελλείμματα που τροφοδοτούν το δημόσιο χρέος. Όμως οι δικοί μας, με τη γνωστή baroufaκειο ασάφεια απαιτούμε χρήματα και αρνούμεθα σοβαρό έλεγχο γιά το πώς θα τα διαχειριστούμε! Και αυτή η πολιτική θεωρείται έντιμη και δίκαιη -οι Έλληνες πάντα έχουν το δίκιο με το μέρος τους- και όσοι πιστωτές αρνούνται να ξαναπιαστούν κορόιδα είναι φασίστες, ναζιστές και τουλάχιστον- ανθέλληνες!

    Όσοι πραγματικά επιμένουν να εννοούν έτσι στρεβλά και παράλογα την πραγματική υπερηφάνεια, θα πρέπει να ξέρουν πως τα υψηλά και ωραία ιδεώδη περνούν από την ατραπό της άρνησης, της στέρησης και της θυσίας. Ας βγουν λοιπόν οι... εθνικώς περήφανοι -φόρα παρτίδα- και να καταγγείλουν κάθε προηγούμενη συμφωνία-μνημόνιο, να βγάλουν τους έκπληκτους τροϊκανούς από τα γκαράζ και τα υπόγεια των ξενοδοχείων, να τους βάλουν στο αεροπλάνο και να τους στείλουν στο καλό! Μετά να διακόψουν κάθε κουτοπόνηρο κλεφτοπόλεμο με τους… τοκογλύφους και να γυρίσουν τη χώρα -χρεωκοπημένη, εξαθλιωμένη αλλά υπερήφανη- στον μοναχικό δρόμο της -κατά τη δική τους θεωρία- ανάπτυξης με νέο εθνικό νόμισμα, δραχμή, μνα ή φοίνικα, δεν έχει σημασία. Μιά τέτοια εξέλιξη, καταστροφική μεν και τελείως αντίθετη προς την επιθυμία μου, δεν μπορώ παρά να την θεωρήσω υπερήφανη. Πλανημένη μεν, αλλά συνεπή προς κάποια ιδεοληψία. Στην ίδια λογική που αντιμετωπίζω το σάλτο των Σουλιωτισσών στο Ζάλογγο. Γιά να δούμε αν θα το αντέξουν οι καλοβολεμένοι οπαδοί τους και οι εξαπατημένοι... αξιοπρεπείς.

   Αν οι κυβερνώντες διαθέτουν, πράγματι, κότσια, ιδεολογική συνέπεια και σοβαρότητα, ας πορευτούν στο δρόμο της συνείδησής τους και της ρήξης με την Ευρώπη. Η Ιστορία θα τους κρίνει και θα τους αξιολογήσει. Αλλιώς  ας αφήσουν τις κουτοπονηριές και τους ψευτολεονταρισμούς και να τελειώσουν, μιά ώρα αρχύτερα, αυτό το παραμύθι της… σκληρής διαπραγμάτευσής, όπου από τη μιά παρακαλούν και ζητιανεύουν κι από την άλλη προσπαθούν να ξεγελάσουν τους έξω… κουτόφραγκους και τους μέσα αφελείς και χαχόλους.  Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει και δεν μπορεί, γιά ό,τι κακό θα μας βρει, να φταίνε μονίμως οι κακοί… προηγούμενοι.

Αεροπορικές και φορολογικές ψυχοπάθειες!

Αναγνωρίστηκε "Άντρεας Λούμπιτζ" στο πηδάλιο της νέας; Κυβέρνησης.

Η κυρία Σαββαΐδου, της Γ.Γ. Δημ. Εσόδων  επί το έργον.

   Πολλές συζητήσεις γίνονται -κατόπιν εορτής- γύρω από την ψυχική και πνευματική ισορροπία του αυτόχειρα δολοφόνου πιλότου. Άχρηστη πλέον και περιττή πολυλογία και παραφιλολογία. 

   Νομίζω πως καλύτερα -και απείρως χρησιμότερο- θα ήταν ν’ ασχοληθούμε με την ψυχική ισορροπία των σκοτεινών μυαλών που σκαρφίστηκαν επιβολή φορολογίας εισοδήματος επί ανείσπρακτων ενοικίων. 

   Επιστρατεύοντας και το τελευταίο ψήγμα λογικής και υπομονής προσπαθώ να εμβαθύνω στη σκέψη και τη φιλοσοφία τόσον αυτού που συνέλαβε την ιδέα, όσο και αυτών που τόλμησαν -ανερυθρίαστα- να την υιοθετήσουν. Στο μόνο συμπέρασμα που μπορεί να οδηγηθεί κανείς είναι πως πρόκειται περί επικίνδυνα διεστραμμένων τύπων και αμείλικτων εχθρών της κοινωνίας, οι οποίοι βρίσκουν τώρα την ευκαιρία να βγάλουν το μίσος τους γι’ αυτήν! 

   Με όσα ζούμε τελευταία, εκπληκτικά στο μέγεθος του θράσους, της σκόπιμης σύγχυσης και της σατανικής παραπληροφόρησης, που όχι απλά υποτιμούν αλλά μηδενίζουν τη νοημοσύνη μας, αν τη βγάλουμε στο τέλος καθαρή, σε όλα τα επίπεδα, θα πρόκειται περί θαύματος. Αδέλφια κουράγιο! Όχι γιά όσα συμβαίνουν τώρα, αλλά γι’ αυτά που εκ του ασφαλούς- θα ακολουθήσουν. Και δεν θα εκπλαγώ καθόλου, αν το επόμενο «χτύπημα» στον… «καπιταλισμό» και την ατομική ιδιοκτησία, περιλάβει και τα κενά διαμερίσματα, γραφεία, καταστήματα και αποθήκες. Θα μπορούσαν δηλαδή, με βάση τα μέτρα και την αντικειμενική τους αξία να βγάλουν… τεκμαρτό υποθετικό ενοίκιο και να το… φορολογήσουν κι αυτό!

   Όχι τίποτε άλλο, αλλά ας σκεφτεί κανείς πως προεκλογικά μιλούσαν -και μιλούν ακόμη- γιά ένα νέο, δίκαιο φορολογικό σύστημα!

Η αεροπορική τραγωδία των Άλπεων.

….και η απλή λύση γιά να μην ξανασυμβεί!

Με την ευχή να είναι το τελευταίο ατύχημα-έγκλημα.

   Πριν εμφανισθεί και εξαπλωθεί το φρούτο της τρομοκρατίας στον ευπαθή τομέα της πολιτικής αεροπορίας τα αεροπορικά ταξίδια ζούσαν τα δικά τους χρόνια… της αθωότητος. 

   Λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης, συνδεδεμένης απόλυτα με το αεροπλάνο, πέρασα κάμποσες ώρες στο κόκπιτ τζάμπο της Ολυμπιακής στις διαδρομές, μπρος-πίσω, σε Μπάνγκοκ και Σινγκαπούρη. Φιλοξενούμενος φίλων πιλότων που γνώρισα στο κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών του περίφημου Ρομπέρτο, στην Όρτσαρντ Ρόουντ της δεύτερης. Εκεί ήταν το στέκι όλων των πληρωμάτων της Ολυμπιακής, καθώς και βασική προμηθευτική πηγή σε τέτοια είδη των αμέτρητων ελληνικών γκρουπς που πατούσαν πόδι στη Χώρα του Λέοντος. Το πλήθος της ελληνικής πελατείας και η συνεχής συναναστροφή με Έλληνες είχαν κάνει τον πανέξυπνο, γλυκύτατο και εξυπηρετικότατο Ρομπέρτο, αν και Ινδός, να μιλά ελληνικά το ίδιο καλά όσο εγώ κι εσείς. Και αρκετούς από τους υπαλλήλους του να συνεννοούνται, τσάτρα-πάτρα, με τις ορδές των Ελλήνων που κατέκλυζαν τα μαγαζιά του. Εκεί γνώρισα αρκετά πληρώματα και αρκετοί πιλότοι με «φιλοξενούσαν» μετά στα… ιδιαίτερα δώματά τους εν πτήσει. Η επικοινωνία με το θάλαμο διακυβέρνησης, τότε, ήταν απλή και εύκολη, αρκεί να σου το επέτρεπε ο Κυβερνήτης.

   Η αλματώδης αύξηση των αεροπειρατειών ως εκβιαστικό μέσον -στην αρχή- και τρομοκρατικό στη συνέχεια, δημιούργησε πρόσθετους κανόνες ασφαλείας των πτήσεων, ένας των οποίων ήταν και η ασφαλής απομόνωση του θαλάμου διακυβέρνησης του αεροσκάφους. Όμως να που μιά απρόβλεπτη λεπτομέρεια, όπως το… πιπί του Καπετάνιου, έδωσε την ευκαιρία σ’ έναν παλαβό και ψυχολογικά ασταθή συγκυβερνήτη να πάρει στο λαιμό του μιάμιση εκατοντάδα ψυχές. 

   Αυτά που λέγονται γιά την ύπαρξη δύο πάντοτε ανθρώπων στο κοκπιτ, όταν ο ένας πιλότος -ο υγιής- πάει προς… νερού του, γιά να μην μένει ποτέ πίσω μόνος ο πιθανός… τρελός και ζημιάρης, με την είσοδο κάποιας αεροσυνοδού ή κάποιου φροντιστού στο θάλαμο, δεν λύνει το πρόβλημα, αφού στον κυκεώνα των οργάνων ένας μη ειδικός δεν μπορεί να πάρει χαμπάρι μιά καταστροφική κίνηση ή λαμογιά ενός ειδικού, ενώ μιά γυναίκα αεροσυνοδός μπορεί να εξουδετερωθεί εύκολα από έναν μανιακό αποφασισμένο άντρα.

   Η λύση είναι απλή και απορώ πως δεν την σκέφτηκε ακόμη κανείς. Ήδη υπάρχουν 6 και μία επιβεβαιωμένες περιπτώσεις «δολοφονιοαυτοκτονίας» πιλότων που είναι, όντως, πολλές και απαιτείται επειγόντως λύση. Και τέτοια υπάρχει. Απλή και εύκολη σαν το αυγό του Κολόμβου. Αντί τα μέλη του θαλάμου διακυβέρνησης να βγαίνουν γιά τουαλέτα, να κατασκευαστεί μία μέσα στο θάλαμο! Όσοι έχουν πετάξει με αεροπλάνο γνωρίζουν πως οι τουαλέτες είναι μιά σταλιά, φτιαγμένες με σοφή εργονομία ώστε να προσφέρουν όλα τα απαραίτητα σε ελάχιστο χώρο. Ο οιοσδήποτε σχεδιαστής-αρχιτέκτων του εσωτερικού των αεροπλάνων θα μπορέσει άνετα και χωρίς φαλκίδευση του υπόλοιπου χώρου, να προσθέσει-στριμώξει, κατά τον σχεδιασμό του πιλοτηρίου, ένα μικρό WC και να λύσει κάθε σχετικό πρόβλημα ενός πιθανού  παρόμοιου μελλοντικού περιστατικού, ανάλογου με το πρόσφατο τραγικό, διά της καταργήσεώς του! 

   Ελπίζω κάποιος αρμόδιος να διαβάσει αυτή την ανάρτηση.

«Και συ τέκνον Πάνο; Πέσε λοιπόν… σοσιαλισμέ!»

Το είδαμε κι αυτό!

   Αποδεικνύεται άλλη μία φορά πως, «κωλοτουμπάρει καλά όποιος κωλοτουμπάρει τελευταίος»! Ομολογώ πως η περίπτωση με άφησε κατάπληκτο. Όλα τα περίμενα από το κυβερνητικό  τσούρμο, (ο όρος ανήκει στον Dr Baroufakis), αλλά να δω και τον Λαφαζάνη λικνιζόμενο σε ελληνικό στρατιωτικό εμβατήριο, παρακολουθώντας φρεσκοξυρισμένος στρατιωτική παρέλαση, ποτέ! 

   Τουλάχιστον να ήταν η «Καλίνκα», παιγμένη από την ορχήστρα του Ερυθρού Στρατού, υπό τον Αλεξαντρώφ, πάει στα κομμάτια, ή έστω ο Ύμνος του ΕΑΜ, να το καταλάβω! Κρίμα. 
   Τελικά τη σήμερον ημέραν, οι ιδέες υποκλίνονται στην ηδονή της εξουσίας και το «καρεκλάτο» αποδεικνύεται γλυκύτερο του… ορθόδοξου. Οπότε, όντως, υπάρχει ελπίς! 

  ΥΓ. Γιά να το ευχαριστηθούν κι οι χαχόλοι μας, εφαρμόσαμε την γνωστή πρακτική της εποχής και προσαρμόσαμε τα εμβατήρια της παρέλασης καταλλήλως. Όχι τίποτε άλλο, αλλά γιά να νοιώσουν, άλλη μία φορά, εθνική περηφάνεια και κάργα αξιοπρέπεια! Ολέ... (που λένε κι οι Podemos).