Το μείζον και το έλασσον

Θέσεις - Απόψεις

Η προσοχή του κόσμου είναι στραμμένη στις οικονομικές του δυσκολίες. Και γιά τον απλό, καθημερινό, άνθρωπο δικαίως. Αυτές βιώνει, αυτές τον πονούν και τον βασανίζουν, αυτές τον πιέζουν και, άρα, αυτές βλέπει. Κι όμως το πρόβλημα αυτό είναι το έλασσον. Ο κοσμάκης θα στριμωχτεί, θα υποφέρει, θα προσαρμοστεί και κάποια στιγμή θα το ξεπεράσει.
Όποιος βλέπει μακρύτερα καταλαβαίνει ότι το μείζον και ζέον πρόβλημα της Ελλάδος, που επελαύνει ορμητικό και απειλητικό, σαν χιονοστιβάδα, είναι το μεταναστευτικό.
Η παγκόσμια συγκυρία σε συνδυασμό με τη σύγχρονη τεχνολογία ευνοεί τις μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών προς άγρα καλύτερης ζωής και φέρνει στη πόρτα μας εκατοντάδες χιλιάδες δυστυχείς οικονομικούς μετανάστες. Δεδομένης, μάλιστα, της διευκόλυνσης που τους παρέχουν, καιροσκοπούσες, οι ενδιάμεσες χώρες.
Η γεωγραφική θέση της χώρας μας, σταυροδρόμι Ανατολής – Δύσης, Βορρά – Νότου και πύλη εισόδου στην Ευρώπη, σε συνδυασμό με το γεωγραφικό της ανάγλυφο, την καθιστούν ευάλωτη και τρωτή. Το πιό εύκολο πράγμα του κόσμου είναι η λαθραία είσοδος στην Ελλάδα. Ιδίως από τα ανατολικά μας σύνορα όπου οι άσπονδοι γείτονές μας, γιά τους δικούς τους προφανείς λόγους, διευκολύνουν, όσο μπορούν, την εισροή ξυπόλητων και πειναλέων λαθρομεταναστών από τα βάθη της Ασίας, μουσουλμανικού, κυρίως, θρησκεύματος. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε και τα βιώνουμε όλοι μας, αλλά τα ερμηνεύουμε και τα αντιμετωπίζουμε διαφορετικά.
Πέρα από κάθε πολιτική σκοπιμότητα, μιά και το θέμα είναι πολύ σοβαρό και, εξόχως, εθνικό η στήλη θα επιχειρήσει να ρίξει μιά καθαρή και ρεαλιστική ματιά στο όλο θέμα, χωρίς ίχνος ρατσιστικής διάθεσης και χωρίς καμία μισαλλοδοξία.
Η Ελλάδα είναι μιά μικρή ευρωπαϊκή χώρα με λίγο πληθυσμό, σε σταθερά φθίνουσα πορεία λόγω υπογεννητικότητος, και με μικρές οικονομικές δυνατότητες. Παρά τις διάφορες θεωρίες, π.χ. Φαλμεράγιερ και τις φιλότιμες προσπάθειες διαφόρων «φιλελλήνων» καλοθελητών, π.χ. Κίσινγκερ, έχει διαμορφώσει ένα συμπαγές έθνος με κοινά χαρακτηριστικά, όπως γλώσσα, θρησκεία, παραδόσεις και εθνική συνείδηση, με όλες τις φυσιολογικές, επί μέρους, τοπικές μικροδιαφορές. Και το έθνος αυτό, κουτσά- στραβά, τραβά την ιστορική του πορεία, με συγκεκριμένη φυσιογνωμία και ταυτότητα, μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου και δικαιωματικά ανήκει.
Ξαφνικά, στα τελευταία χρόνια, η μικρή Ελλάδα παρά τη θέλησή της, πλημμυρίζει από εκατομμύρια οικονομικούς μετανάστες που μη μπορώντας να επιβιώσουν στη πατρίδα τους ξεχύθηκαν γυρεύοντας στον ήλιο μοίρα. Και όλες αυτές οι ορδές των εξαθλιωμένων και απελπισμένων ανθρώπων εγκαθίστανται στη χώρα και της αλλάζουν, βίαια και άρδην, τη πολιτιστική, την πολιτισμική, τη θρησκευτική ταυτότητα και της κατεβάζουν, κατακόρυφα, την οικονομική της οντότητα. Κατά τις εκτιμήσεις του ΟΟΣΑ, το 2014 στην Ελλάδα θα ζουν 3,5 εκατομμύρια οικονομικοί μετανάστες. Και το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι.
- Αντέχει η χώρα τέτοιο ανθρώπινο φορτίο άπορων και άστεγων ανθρώπων ; Σίγουρα, όχι. Ούτε η Γη Χαναάν να ήταν δεν θα μπορούσε, σε λίγα χρόνια, ν’ απορροφήσει τόσους , σχεδόν 40% αύξηση πληθυσμού, πρόσθετους πειναλέους κατοίκους.
Σε μιά περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και με μιά κακή οικονομία, χωρίς βιομηχανία και χωρίς μεγάλες παραγωγικές μονάδες, που θα απασχοληθούν όλοι αυτοί όταν η ανεργία καλπάζει. Πως θα επιβιώσουν. Με ελεημοσύνες και φιλανθρωπία και λόγια συμπάθειας δεν λύνεται το πρόβλημα. Η παραβατικότης και το έγκλημα θα ακολουθήσουν πίσω από την εξαθλίωση καθ’ όσον αποτελούν τις λεωφόρους στις οποίες θα εκτραπούν, φυσιολογικά και μοιραία οι περισσότεροι. Και θα έχουν κάθε δίκιο μιάς και η πείνα είναι ο πιό κακός σύμβουλος του ανθρώπου. Και, ακόμη, θα γίνουν πολύτιμα όργανα και ο πολιορκητικός κριός των επιδιώξεων όλων των ντόπιων μηδενιστικών δυνάμεων της καταστροφής και ανατροπής, οι οποίοι τώρα τρίβουν ικανοποιημένοι τα χέρια τους από τα αναπάντεχα εργαλεία που τους προέκυψαν, αναφωνώντας το γνωστό « Μετανάστες, αδέρφια μας !».
Ακούγονται επιχειρήματα περί «πολυπολιτισμικότητος» και άλλες τέτοιες μπαρούφες. Ποίοι οι «πολιτισμοί» που θα φρεσκάρουν και θα εμπλουτίσουν τον ελληνικό. Ο πακιστανικός μουσουλμανικός φονταμενταλισμός, οι ιρακινές μέθοδοι των ανθρώπινων βομβών, οι ανατινάξεις των πανάρχαιων αγαλμάτων του Βούδα από τους Αφγανούς Ταλιμπάν η τα αφρικανικά ταμ – ταμ. Οι θιασώτες της άποψης δεν βλέπουν, τουλάχιστον, ντοκιμαντέρ γιά να αντιληφθούν τι είδους «πολιτισμικά» φρούτα εισάγονται και μεταφυτεύονται στη χώρα ; Δεν βλέπουν ότι ένας λαός που, ασθμαίνων, τρέχει να προλάβει το τρένο του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού αναγκάζεται, εκ των πραγμάτων, να γυρίσει, βαθειά, στο τρίτο κόσμο και τη βαρβαρότητα ;
Αν ήσαν, τουλάχιστον, τα εισαγόμενα μιλιούνια Σουηδοί, Ελβετοί, Γάλλοι ποιός θα είχε αντίρρηση γιά μιά τέτοια «πολυπολιτισμικότητα».
Και ας μην ακουστούν ηλιθιότητες, περί «ρατσισμού» της στήλης και άλλες τέτοιες υποκριτικές βλακείες. Κάντε μιά βόλτα στο κέντρο της Αθήνας τις Κυριακές η τα βράδια και πέστε αν αναγνωρίζετε την Αθήνα που ξέρατε. Κι αν σας αρέσει η εικόνα που παρουσιάζει τώρα, έναντι του, όχι και πολύ μακρινού παρελθόντος. Με το χέρι στη καρδιά, ποιός Έλληνας θα δεχόταν, π.χ. σαν γαμπρό του, έναν απ’ αυτούς που θα συναντήσετε σ’ ένα τέτοιο περίπατο. Με ποιόν θα μπορούσε ν’ ανταλλάξει «πολιτιστικές» απόψεις. Να συνδιαλλαγεί, να συνεργαστεί, να συζητήσει. Να τον εμπιστευθεί. Ας μην υποκρινόμαστε, η «γκετοποίηση» είναι το φυσικό επακόλουθο της κατάστασης. Και όλα τα επακόλουθα αυτού του «επακόλουθου».
Επιστρατεύοντας κάθε ικμάδα καλής θέλησης αδυνατώ να φανταστώ πως είναι δυνατόν ν’ αφομοιωθεί όλο αυτό τεράστιο κι ετερόκλητο πλήθος και ν’ αποτελέσει κοινωνικό χαρμάνι με τους γηγενείς. Σε μεγάλο βάθος χρόνου μοιάζει πιθανότερος ο εκχυδαϊσμός και εκβαρβαρισμός των Ελλήνων ( που ήδη με τα προϊόντα υποκουλτούρας που τους σιτίζει η τηλεόραση, ρέπουν προς τα εκεί) παρά ο εκπολιτισμός των λούμπεν αφροασιατών. Και αδυνατώ, επίσης, να φανταστώ πως θα είναι η καθημερινή ζωή το 2014 όταν κυκλοφορώντας στους δρόμους ο ένας στους τρεις που θα συναντώ θα είναι τέως ιρακινός, αφγανός, πακιστανός, νιγηριανός και νυν «έλληνας» ! Σε ποιά γλώσσα θα συνεννοούμεθα, τι θα συζητάμε, τι θα διδάσκονται τα παιδιά μας στα σχολεία, τι στρατός θα μας προστατεύει, ποιά πατρίδα θα υπερασπίζουμε, τι Θεό θα πιστεύουμε !
Όπως αδυνατώ να διανοηθώ το μέγεθος της αφροσύνης εκείνων των πολιτικών χώρων που στο βωμό της εκλογικής σκοπιμότητος και της εξασφάλισης κομματικής πελατείας θυσιάζουν (δεν υποθηκεύουν απλώς, αλλά σφαγιάζουν εν ψυχρώ) την ελληνική τους συνείδηση. Την ιστορία χιλιετηρίδων, την εθνική τους ταυτότητα, τους ποταμούς του αίματος που χύθηκε στους αγώνες για ανεξαρτησία και εθνική ακεραιότητα και τις παραδόσεις της φυλής.
Συνεπικουρούμενοι από συγχορδίες απάτριδων «εστέτ», δήθεν, προοδευτικής θολοκουλτούρας του τύπου «πατρίδα είναι οι παιδικές μας αναμνήσεις» και σημαία είναι ένα «κομμάτι πανί» αλλά και από ομάδες κομπλεξικών αποτυχημένων «κατεδαφιστών», μισούντων και φθονούντων κάθε επιτυχία και πρόοδο, προετοιμάζουν, με νοοτροπία μεταξύ Σαμψών και Ηρόστρατου, τη χαριστική βολή στον άμοιρο ελληνισμό. Με την αφειδή «ελληνοποίηση» και μετατροπή σε ψηφοφόρο του κάθε καρυδιάς καρυδιού που εισέρχεται στον ελληνικό χώρο.
Κάποιοι επιχειρούν, κουτοπόνηρα, να συσχετίσουν το σημερινό ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό ρεύμα προς τη χώρα με τη μεταπολεμική μετανάστευση Ελλήνων στη Γερμανία, την Αυστραλία, το Καναδά η τη προπολεμική στις ΗΠΑ.
Και, ηθελημένα, παρασιωπούν ότι κανένας Έλληνας δεν πάτησε πουθενά ποδάρι απρόσκλητος. Όλοι μετανάστευσαν με χαρτιά, αιτήσεις, άδειες, υγειονομικές εξετάσεις και εξασφαλισμένη εργασία στο τόπο της μετεγκατάστασής τους. Και το πιό σπουδαίο. Η παρουσία των Ελλήνων εμιγκρέ πουθενά δεν αλλοίωσε αισθητά τη πληθυσμιακή και πολιτισμική ταυτότητα της χώρας υποδοχής τους. Δεν αύξησε την εγκληματικότητα, δεν ασχήμυνε το τόπο και δεν ενόχλησε τις κοινωνίες στις οποίες ενετάχθη αρμονικά. Δούλεψαν σκληρά, πρόκοψαν και βοήθησαν τη χώρα που τους «φιλοξένησε». Τη σεβάστηκαν και την τίμησαν.
Το δυστύχημα για τον ελληνισμό, σήμερα, είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον γνήσιες, έντιμες και δυνατές φωνές να τον στηρίξουν και προφυλάξουν από τους σύγχρονους «Εφιάλτες». Ο Έλλην γίγας Μίκης Θεοδωράκης παραμένει απελπιστικά μόνος και η στεντόρεια ελληνική φωνή του δεν αρκεί για ν’ αφυπνίσει ναρκωμένες κι εξώνητες συνειδήσεις η να ταρακουνήσει μικρόνοες καιροσκοπικές βλέψεις. Δυστυχώς !