ORPHEAS

Θέσεις - Απόψεις

Η Κομισιόν άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. " Σύνταξη στα 65. Άντρες, γυναίκες, όλοι"
Κι αμέσως ξεχύθηκαν τ' απωθημένα, η αρλουμπολογία, οι πολιτικολογίες, ο φανατισμός, οι εμπάθειες και όλα εκείνα τα ωραία χαρακτηριστικά της ελληνικής επιπολαιότητος και αμορφωσιάς σε συνδυασμό με την έμφυτη ψυχική ευγένεια και τις ευπρεπείς εξωτερικεύσεις. Και, κατά συνέπειαν, η λογική, η νηφάλια σκέψη και ο πολιτισμένος διάλογος, έντρομοι, αποσύρονται στη γωνία !
Ας προσπαθήσουμε να τους βγάλουμε. Και να τους ακούσουμε.
Είμαι άντρας, συστηματικός και αποκλειστικός, που λατρεύει το γυναικείο φύλο και το προτιμά σε κάθε ανθρώπινη επαφή, συναλλαγή και συναναστροφή πιστεύοντας στην υπεροχή του ενστίκτου, της ευαισθησίας και της ποιότητος συμπεριφοράς του. Άρα με ότι παραθέσω, εν συνεχεία, μάλλον γιά μεροληψία υπέρ των γυναικών θα μπορούσα να κατηγορηθώ παρά γιά προκατάληψη εις βάρος τους.
Δεν πιστεύω στην ισότητα των δύο φύλων, με την αυστηρά μαθηματική έννοια του όρου. Πως να πιστέψει κανείς σε κάτι που, εκ φύσεως και ανατομικής κατασκευής, δεν υπάρχει ! Πιστεύω όμως, ακράδαντα, στην απόλυτη ισοδυναμία τους, από πλευράς δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Δηλαδή, τα δύο φύλα δεν υπακούουν στην αρχή του 4+3=4+3=7 αλλά στη λογική του 4+3=5+2=7.
Τα δύο φύλα τα χωρίζουν σημαντικές διαφορές στη κατασκευή και βιολογική τους λειτουργία αλλά και τα ενώνει η ανάγκη της κοινής δράσης γιά την επιβίωση, τη διαιώνιση και τη δημιουργία καλύτερων συνθηκών ζωής. Αυτό που λέμε " ποιότητα ζωής ".
Στον αγώνα αυτόν είναι αυτονόητη η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η κατανόηση και ο συντονισμός. Χωρίς διακρίσεις, χωρίς ανταγωνισμούς και χωρίς τρικλοποδιές, στη λογική του καταναγκασμού, της επιβολής, της εκμετάλλευσης. Του "imperium" .
Οι σύγχρονες ανάγκες, σαν είδος και μέγεθος, απαιτούν την, επί ίσοις όροις, συμμετοχή του ζευγαριού στα κοινά προβλήματα, κατ' αναλογίαν πάντα, των δυνάμεων και δυνατοτήτων της κάθε πλευράς. Η γυναίκα, μπορεί και πρέπει, να εργάζεται συνεισφέρουσα στον οικογενειακό κορβανά και ο άντρας να βοηθά στη λειτουργία και συντήρηση του νοικοκυριού. Να σκουπίζει, να σιδερώνει, να πλένει πιάτα. Γιατί όχι, αφού τόσοι και τόσοι άντρες το κάνουν στα πλαίσια της επαγγελματικής τους απασχόλησης.
Η εικόνα του άντρα-αφέντη που παρακολουθεί, αραχτός στο καναπέ, τηλεόραση ενώ η γυναίκα του σκοτώνεται στη κουζίνα και στο ξεσκάτισμα του μωρού είναι αναχρονισμός, είναι συντήρηση, είναι εκμετάλλευση. Και αυτό πρέπει να χτυπηθεί και να εκλείψει. Κι αυτό δεν γίνεται ούτε με διατάγματα, ούτε με οδηγίες Κομισιόν, αλλά με την αλλαγή νοοτροπίας και των πατροπαράδοτων συνηθειών.
Αυτό θα πεί "πρόοδος", αυτό θα πει "εκσυγχρονισμός" της καθημερινής ζωής.
Εκεί πρέπει να επικεντρωθεί ο αγώνας γιά την εξίσωση και όχι στην αποτροπή του ίσου χρόνου εργασίας και προυποθέσεων συνταξιοδότησης, που ( υπό την προυπόθεση υγείας κι αντοχής, κάτι που ισχύει και γιά άντρες ), εκφράζει δίκαιο.
Η γυναίκα στην αγορά εργασίας έχει μπει δυναμικά και αποφασιστικά. Οι σύγχρονες προηγμένες κοινωνίες την αποδέχονται και την αμείβουν χωρίς διάκριση. Ανάλογα με την αξία των προσφερομένων υπηρεσιών της. Γνωρίζω αρκετές γυναίκες που βγάζουν πιό πολλά λεφτά από άντρες ομοίας απασχόλησης. Κι αυτό γιά λόγους ποιοτικής υπεροχής της δουλειάς τους.
Σήμερα δεν ισχύει θεσμικό "απαγορευτικό" σε κανένα επάγγελμα το οποίο η γυναίκα θέλει και μπορεί να ασκήσει. Η γυναίκα δεν "τρώει πόρτα" ,πλέον, πουθενά.
Και αν δεν την είδαμε ακόμη να πιλοτάρει Τζάμπο η στο τιμόνι μιάς Φόρμουλας 1, αυτό δεν οφείλεται σε κανένα θεσμικό αποκλεισμό. Απλώς δεν ωρίμασαν οι συνθήκες γιά το γεγονός.
Άρα, αφού η γυναίκα ζει, εργάζεται, απασχολείται, προσφέρει, συμμετέχει και απολαμβάνει ισότιμα με τον άντρα γιατί να βγαίνει στη σύνταξη στα 40 ; Επειδή γεννά υπακούοντας σε μιά φυσική επιταγή γιά την οποία η κοινωνία, αναγνωρίζοντας την ιδιαιτερότητα, της παρέχει τις απαραίτητες διευκολύνσεις ( άδειες, επιδόματα, κλπ ) θά πρέπει να χρήζει διακρίσεων διά βίου;
Αν, ναι περνάμε στην ,εξ αντιθέτου, καταστρατήγηση της έννοιας της ισότητος.
Δεν γίνεται να τα θέλουμε όλα, μονά - ζυγά, δικά μας. Η ισότητα, για να γίνει πράξη, θέλει υποχωρήσεις, θυσίες και απαλλαγή από το απατηλό επιχείρημα, τη φενάκη, των λεγομένων "κεκτημένων δικαιωμάτων" και την αντιμετώπιση του προβλήματος από μηδενικής βάσεως. Αρχής γενομένης από τη μονάδα, το αρχικό κύτταρο, που είναι η οικογένεια . Εκεί θα διαμορφωθούν οι συνθήκες της ισοδυναμίας και μετά θα περάσουν στη κοινωνία. Οπότε οι παρεμβάσεις της όποιας Κομισιόν θα είναι περιττές.
Αυτά χωρίς κορώνες πολιτικής αντιπαράθεσης και ευκαιριακής εκφωνήσεως μανιφέστων. Το θέμα είναι, πρωτίστως, υπόθεσης λογικής, πολιτισμού και ανάγκης επιβίωσης, σε καιρούς μάλιστα ιδιαίτερα δύσκολους, όπου έννοιες που αρχίζουν από σ υ ν , λ.χ. συνεργασία, συμμετοχή, σύμπνοια, κ.α. είναι, αφόρητα, απαραίτητες.
Και όσοι πάν να λύσουν τα προβλήματα με παρωχημένες θεωρίες και αδιέξοδες πρακτικές, καταδικασμένες σε αποτυχία, είναι άξιοι της μοίρας και της μιζέριας τους.
Εννοείται ότι τα ανωτέρω απηχούν προσωπικές απόψεις και η στήλη είναι, όπως πάντα, ανοιχτή στον αντίλογο.