ORPHEAS

Γιά γέλια και γιά κλάματα





Πολύ φοβάμαι, μάλλον είμαι σίγουρος, ότι το παρακάτω κείμενο είναι, δυστυχώς, μόνο γιά κλάματα.
Μιά ωραία περιοχή της Εύβοιας, αρκετά πράσινη και ήσυχη. Τοπείο γλυκό, με ελιές και πεύκα. Στο βάθος η θάλασσα ξεκουράζει μάτι και ψυχή.
Σε κάποιο πλάτωμα του δρόμου ο δήμος, σωστά και χρήσιμα, έχει τοποθετήσει 4-5 κάδους σκουπιδιών που τους αδειάζει κάθε μέρα.
Ε, λοιπόν, τουλάχιστον 300 μέτρα γύρω τους το απλωμένο σπουπιδαριό, διάχυτο και προκλητικό, τυπικός ελληνικός πολύχρωμος τάπητας, σε μελαγχολεί και σ' απογοητεύει. Τόσο δύσκολο είναι λοιπόν να μαζεύουμε και ρίχνουμε σωστά τα σκουπίδια μας. Τέτοια αδιαφορία, τόση ανεμελιά. Δίπλα στο σπίτι μας.
Έχω δει πολλά αυτοκίνητα να κουβαλάν σακκούλες σκουπιδιών στο καπώ τους, μπάς και τους λερώσουν το πεντακάθαρο σαλόνι η πορτ μπαγκάζ του.
Και το τρελλό της υπόθεσης είναι ότι, αν τους πέσει η σακκούλα στο δρόμο δεν σταματούν να την μαζέψουν, την αφήνουν εκεί που έπεσε ! Κισμέτ !
Μόνο, αν τολμήσεις να πεις σε μιά παρέα τη μεγάλη αλήθεια, τη πικρή αλήθεια ότι ο λαός μας είναι από τους πιό βρώμικους λαούς της Ευρώπης, και γιατί όχι και του κόσμου, θίγονται ! Κανείς κλέφτης δεν θέλει να τον πεις "κλέφτη". Προσβάλλεται. Όμως συνεχίζει να κλέβει !
Οι λεγόμενοι " τριτοκοσμικοί λαοί " έχουν πάρα πολλά δίκια να είναι βρώμικοι. Φτώχεια, ένδεια, έλλειψη νερού, έλλειψη πληροφόρησης, αμορφωσιά ,κλπ αποτελούν ισχυρότατα ελαφρυντικά τα οποία, δυστυχώς, δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε στους Έλληνες. Γιατί, απλούστατα, κανένα δεν υφίσταται πλήν της αμορφωσιάς. Κι αυτή μόνο με την έννοια της σχολικής εκπαίδευσης ( ο Θεός να την κάνει, κι αυτή, τέτοια, τέλος πάντων ). Όμως με την έννοια της πνευματικής και ψυχικής καλλιέργειας, της ευγένειας, της κοινωνικής ευαισθησίας, του σεβασμού στον συνάνθρωπο και το περιβάλλον που, στο κάτω κάτω, είναι κι αυτό σπίτι μας υπό κάποια ευρύτερη έννοια, είμαστε ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Δυστυχώς εκπαίδευση, γιά όσους θέλουν, έχουμε, προσφέρουμε. Όμως, σαν επαγγελματικό εργαλείο και μόνο. Γιά να βγάζουμε το ψωμί μας. Και, μάλιστα, διαθέτουμε αρκετούς και καλούς επιστήμονες. Όμως καλλιέργεια, κουλτούρα, μόρφωση τίποτε. Περί το μηδέν. Γιατί η πραγματική μόρφωση είναι αυτό που μένει όταν ξεχαστούν οι ειδικές γνώσεις που λαμβάνονται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, τα επαγγελματικά εφόδια. Είναι το λεπτό λούστρο που χαρακτηρίζει τον, πράγματι, φίνο και ευαίσθητο άνθρωπο. Τον άνθρωπο πού θα προτιμήσει να φάει ένα σκουπίδι παρά να το πετάξει κάτω, τον άνθρωπο που φεύγοντας από μιά παραλία θα την αφήσει καθαρότερη απ' όσο τη βρήκε. Τον άνθρωπο που δεν θα πει ποτέ την ποιό κλασσική ελληνική φράση. " Έλα, καυμένε, δε βαριέσαι ! " Τον άνθρωπο που θα "βαριέται" γιά τους πάντες και τα πάντα. Αυτόν που έψαχνε ο αρχαίος Διογένης με το φανάρι και δεν εύρισκε. Από τότε και που, αν ζούσε μέχρι σήμερα, ακόμα θα έψαχνε ανεπιτυχώς ! Άλλο ένα πιστοποιητικό γνησιότητος της φυλής ! ( Σ' αποστόμωσα, άθλιε Φαλμεράγιερ ! ).
Όποιος διαφωνεί η δυσπιστεί ας ανατρέξει στις " κοσμικές " στήλες των εφημερίδων γιά να δει τη ποιότητα των " ξεφαντωμάτων " των " επωνύμων " και " ανωνύμων " επάνω στα τραπέζια, στα διάφορα
" in " στέκια και, αν μπορεί, ας σκεφτεί, αναλογιστεί κι ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Ειλικρινά μπερδεύομαι και προβληματίζομαι γιά τον αν απεδόθη σωστά το νόημα της φράσης του μεγάλου Γ. Σεφέρη : " Όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει.. "
Τί, άραγε, εννοούσε, τι τον πλήγωνε περισσότερο μ' αυτά που έβλεπε έξω, η μνήμη του τόπου η των ανθρώπων του !