ORPHEAS

Α Κ Ε Φ Ι Α


Δεν ξέρω τι φταίει.
Ίσως η ζέστη, η καλοκαιρινή ραστώνη, τα χρόνια που κυλούν,
το γενικό χάλι, η συντριβή των ονείρων, η οτιδήποτε άλλο.
Ίσως και όλα μαζί.
Δεν ξέρω, αλήθεια, τι φταίει.
Μιά γενική ατονία, μιά ακεφιά καλύπτει σαν βαρύ πέπλο την
ατμόσφαιρα γύρω μου. Και με περισφίγγει ασφυκτικά.
Και το ίδιο, παρατηρώ, είναι διάχυτο σε όσους έρχομαι σε επαφή.
Μπορεί να είναι η ιδέα μου. Μιά φαντασία, ένας εφιάλτης. Μακάρι.
Όμως και σαν τέτοιος αρκεί. Γιά να αδρανώ. Να βλέπω τους
δείκτες των ρολογιών να γυρνούν χωρίς ν' αλλάζει τίποτε γύρω
μου. Τίποτε μέσα μου.
Μιά σιωπή. Μιά απέραντη, εκκωφαντική σιωπή. Ποιός είπε ότι η
σιωπή δεν έχει ήχο; Λάθος τεράστιο. Σαν τον ήχο της που τρυπά
το νου και την ψυχή σου.
Αμήχανα κι ανόρεχτα βλέπω τις μέρες να περνούν και να μοιάζουν
σαν σβησμένα κεριά, πίσω μου. Καβαφικά κεριά που αχνοκαπνί-
ζουν. Τρομακτικά απομεινάρια, μελαγχολικά σημάδια ματαιότητος.
Ένας Φειδιππίδης, λίγο έξω από την Αθήνα. Ξέπνοος αλλά, φεύ,
χωρίς το χαρμόσυνο νικητήριο μαντάτο.