«Ενσυναίσθηση», ο απαραίτητος αριστερός «μαϊντανός»

Οι αμετροεπείς πομπώδεις μεγαλοστομίες του νεόκοπου αλεξιπτωτιστού πολιτικού αρχηγού, που εκτοξεύτηκαν από τα... έμπεδα, σχετικά με την υπόθεση των Τεμπών, αποτελούν φρενίτιδα αντιδράσεως με υστερικές βερμπαλιστικές κορώνες φανατισμού μιάς... κακιασμένης «αδελφής»!

Προσπαθώ να τον φαντασθώ «πρωθυπουργό», αλλά η φαντασία μου με προδίδει αδυνατώντας. Κι έτσι, το μόνο εντυπωσιακό που μου απομένει είναι η λέξη... «ενσυναίσθηση», η οποία από τη στιγμή που την λανσάρισε ο... «πρώην» (πολιτικός της 100/ετίας), έγινε το μοδάτο «μότο» της ελληνικής αριστεράντζας.

Προσπαθήστε να φανταστείτε την πατρίδα σας να κυβερνιέται από τέτοια κουμάσια, (Τζάκρες, Φαραντούρηδες, Ανδρουλάκηδες, Βελόπουλους, Κωνσταντοπουλάρες και σία) και... συνέλθετε!

Η λαχτάρα της απόλυσης.

"Η τσατσάρα του Στρατιώτη""

Κλασσική φανταρίστικη τακτική, όταν η θητεία κοντεύει στο τέρμα της, που δείχνει το άγχος του στρατιώτη να γυρίσει στην κανονική ζωή και ν¨ αρχίσει την καριέρα του είναι η συνήθεια της... τσατσάρας. Μια συνήθεια που κληρονομείται από τους παλιούς..., τις «παλιοσειρές» που λέμε, στους νέους. τούς... «ψάρακες». Έναν, περίπου, μήνα προ της... λυτρωτικής ημερομηνίας αγόραζαν μία τσατσάρα και της άφηναν τόσα δόντια όσες οι εναπομένουσες ημέρες στράτευσης, τα επί πλέον τα έκοβαν. Εν συνεχεία, κάθε ημέρα που περνούσε της έκοβαν και από ένα δόντι, οπότε η τσατσάρα, στην πολυπόθητη ημέρα έμενε τελείως ξεδοντιασμένη!

Στην εικόνα εμφανίζεται η τσατσάρα του... περήφανου ηρωικού «Γνωστού Στρατιώτη», του σύγχρονου Λέοντα της Θήβας.

Με μιά μικρή λεπτομέρεια. Η ως άνω ηρωική τσατσάρα απεικονίζει το σύνολο της ηρωικής θητείας του Λέοντα και πρόκειται να κατατεθεί και εκτεθεί, ανέγγιχτη, στο Πολεμικό Μουσείο.

Λίγη θλίψη γιά τη θανούσα «Γιούλα».

Με το μαλλιοτράβηγμα της Βουλής να θυμίζει... «κλουβί με τις τρελές», (και την Αλμπέν στα... έμπεδα), το κλείσιμο του ιστορικού εργοστασίου γυαλικών, η «Γιούλα», μονοπωλεί μνήμη και ενδιαφέρον μου.

Ήταν αρχές της 10/ετίας του ΄70. Νεαρός μηχανικός ήμουν επιβλέπων μηχανικός στο νεοαναγειρόμενο πύργο- ξενοδοχείο “PRESIDENT», ιδιοκτησίας Γεωργίου Κεφάλα, επί της Λεωφόρου Κηφισίας, με μελετητή στατικών τον δάσκαλο, μέντορα, συνάδελφο και εξέχοντα φίλο μου πολ. μηχανικό Λεωνίδα Λογοθέτη, στον οποίον οφείλω την καριέρα μου.

Αξέχαστες εποχές δημιουργίας και εμπειρίας. Εργολαβική εταιρεία του έργου η των Γεωργ. Μεταξά και Νικ. Περδικούλη, οι οποίοι, ταυτόχρονα, κατασκεύαζαν κάποιες προσθήκες στο εργοστάσιο της «Γιούλας». Σε κάποια στιγμή αρπάχτηκαν με τον ιδιοκτήτη, τον κ. Βουλγαράκη, και η υπόθεση οδηγήθηκε στην διαιτησία. Η εμπιστοσύνη και εκτίμηση των εργολάβων στο πρόσωπό μου με όρισαν διαιτητή τους. Επιδιαιτητής κοινής αποδοχής ο Λ. Λογοθέτης.

Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, παρά ότι οι διαφορές εξομαλύνθηκαν και η υπόθεση έκλεισε με συμβιβασμό. Θυμάμαι μόνο την σοβαρότητα, την γλυκύτητα και την αξιοπρέπεια του... «αντιδίκου» κ. Βουλγαράκη, κυρίου με τα όλα του, ο οποίος στο τέλος μου χάρισε μερικά έξοχα γυαλικά. Πέραν αυτού, αξέχαστο μου έμεινε και το εξής γεγονός: Στην αυλή του εργοστασίου, στο parking πελατών, έβλεπα πλήθος από... «DATSUN», της... συμπαθούς τάξεως των «κλεφταρέων» της γνωστής... ευαίσθητης κοινωνικής ομάδος που ρημάζουν ότι κλέβεται. Ιδίως χάλκινα καλώδια, χυτοσιδηρά καπάκια φρεατίων και γενικώς ότι λειώνει στα κλεπταποδοχικά χυτήρια! Στην διατυπωθείσα απορία μου, για το πως εμπιστεύεται συναλλαγές με τέτοιους τύπους, ο κ. Βουλγαράκης μου είπε χαμογελώντας: «Φίλε μου, αυτοί είναι οι πιο συνεπείς πελάτες μου. Πρώτα περνούν από το ταμείο και αφού εξοφλήσουν μέχρι δραχμής, μετά φορτώνουν εμπόρευμα. Ούτε βερεσέδια, ούτε τεφτέρια, ούτε γραμμάτια, ούτε επιταγές. Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν...».

Εμπιστοσύνη εν τοις πράγμασι...

Η τραγωδία, η καπηλεία, η υποκρισία

Παρακολούθησα χθες, επιστρατεύοντας όρια υπομονής, μετά μεγάλης προσοχής το τηλεοπτικό σόου της Βουλής. σχετικά με το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.

Κατάφορτος, ήδη, αηδίας από το αντίστοιχο σόου της μαυροντυμένης «τραγωδού» στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου λειτούργησε περισσότερο ως πολιτική «μαστροπός» του παιδιού της, παρά ως χαροκαμένη μάνα, περίμενα κάποιο συμπέρασμα από τους έντονους και πομπώδεις διαξιφισμούς μέσα σε ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Τελικά... τζίφος! Πλην του εντυπωσιασμού από την πληθωρικότητα της νταρντάνας, πού "έπλεε ελεύθερα", προτάσσοντας πλούσια στήθη, ούτε χθες διευκρινίστηκε το φύλο των Αγγέλων του Κυρίου. Άλλη μία βυζαντινολογία χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα...

Κάτω από το πρίσμα των σύγχρονων συνθηκών, καλή ιδέα αντιπαράθεσης θα ήταν να αντιμετωπιστεί και το ενδεχόμενο τα μικρά αγγελάκια να είναι... loatki+. Ας συσταθεί σχετική εξεταστική, προανακριτική, λαϊκή, ή όπως διάολο την ονομάζουν, επιτροπή. Τάχιστα! Όχι άλλη συγκάλυψη!

Ο ανθρώπινος πόνος, η πολιτική του εργαλειοποίηση και η Θεία Δίκη.

Προσωπικές εκτιμήσεις και παρατηρήσεις πάνω στην σημερινή ζοφερή πραγματικότητα.

-Θυμάμαι την -όχι και πολύ παλιά- τραγωδία με τα 104 θύματα στο Μάτι. Κάποιος ανόητος γέρος θέλησε να κάψει μερικά ξερόκλαδα και έκαψε ολόκληρον οικισμό και χιλιάδες στρέμματα. Από πλευράς αντιμετωπίσεως, μιά ιστορία αλαλούμ και προϊόν ανικανότητος και ασυνεννοησίας κρατικού και διοικητικού οργανισμού.

Θυμάμαι, ακόμη, μία κυρία -προφανώς αριστεροσυριζαρέικου προσανατολισμού- να γράφει στο facebook, την επομένη του συμβάντος και σχετικά μ΄αυτό, κάτι με το εξής, περίπου, νόημα: «Μάθαμε να κατηγορούμε πάντα το κράτος, ή κάποιους άλλους. Ποτέ τον εαυτό μας»! Υπονοώντας, προφανώς, τον γεροξεκούτη.

-Ατυχής συγκυρία, έφερε την εν λόγω κυρία να δοκιμάσει στην τραγωδία των Τεμπών, τον ίδιο πόνο με εκείνον των οικείων των 107 νεκρών της πυρκαγιάς στο Μάτι. Τώρα όμως -υποκινούμενα καταλλήλως από τα γνωστά κέντρα- τα αντανακλαστικά της διαφοροποιήθηκαν και εμβαπτίζοντας την προσωπική της οδύνη στις πολιτικές της σκοπιμότητες κι επιδιώξεις, σκυλεύει το συγγενικό της θύμα. Προσπαθεί κι εκμεταλλεύεταιτο ζήτημα. Κινεί Ουρανό και Γή εφευρίσκοντας πολιτικές ευθύνες και κατασκευάζοντας εγκληματικές κυβερνητικές, ενοχές. Καπηλεύεται τον πόνο της και δυσφημίζει τη χώρα στα διεθνή fora, υπό την συνοδευτική αιγίδα γνωστού, (αντιπαθή ανεγκέφαλου κρεμανταλά), ανθέλληνα αριστερού ευρωβουλευτή. Άλλοτε ως θλιμμένη χαροκαμένη μάνα και άλλοτε ως χαριεντιζόμενη βαμπ, ποζάρει στις κάμερες και «χτίζει» μελλοντική πολιτική καριέρα, γεγονός για το οποίο δεν έχω ουδεμία αμφιβολία. (Συγκρατείστε το όνομά της και θα δείτε!).

-Μπορεί να πέφτω έξω, όμως στην αλληλουχία των δύο τραγωδιών, βλέπω καθαρά μιά θεϊκή ανάμειξη, γνωστή ως... Θεία Δίκη.

Σκουριασμένα αισθήματα...

Σε ορισμένους ανθρώπους το αίσθημα είναι από λαμαρίνα πάφυλλη και «σκουριάζει» γρήγορα. Έτσι, χωρίς τον προστατευτικό της ρόλο παραδίδονται -εύκολα και αμαχητί- στο θυμό της παρόρμησης και την φενάκη του ενστίκτου.

Μακάριοι όσοι δεν συμπεριλαμβάνονται σ΄αυτούς. 

Μικρή σπονδή προς τιμή της ημέρας και μιάς ζωής, που κύλησε σαν νερό και φεύγει από τη χούφτα μου, χωρίς να το καταλάβω...

(Από «Το έβδομο βιβλίο», ενός... φίλου μου).

«ΜΝΗΜΕΣ, ΑΝΑ∆ΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΕΣ»

   Κάποιος προοδευτικός νους στη φτωχογειτονιά της Ακαδ. Πλάτωνος -τότε γνωστής και ως «Βούθουλας»- όπου λόγω του φυσικού γουβώµατος στο οποίο βρισκόταν γεωγραφικά, έτσι κι έβρεχε πέραν ενός ορίου η περιοχή θύµιζε Κωπαΐδα λίγο πριν αποξηρανθεί, έριξε την ιδέα γιά µιά ρεφενέ εκδροµή, επ’ ευκαιρία της Καθαράς ∆ευτέρας, αλλάζοντας έτσι τη ρουτίνα της καθηµερινότητος της φτωχογειτονιάς.   

   Όσο θυµάµαι, ποτέ πριν δεν υπήρξε, µέχρι τότε, παρόµοια κινητοποίηση. Πιθανώς γιά την εκδροµή να έγινε και κάποια σχετική τοιχοκόλληση στη στάση Κρίθαρη, ή στον τοίχο του ψιλικατζίδικου του Μπενέτου, επί της οδού Πλάτωνος, προκειµένου να µαζευτεί κόσµος. ∆εν είµαι βέβαιος, καθ’ ότι - τότε- ήµουν... πολύ µικρός και «απερπάτητος»! Αυτή η πρόταση είχε γίνει ευχάριστα αποδεκτή, τουλάχιστον από καµιά  τριανταριά Βουθουλέους, καθώς η µεταπολεµική φτώχεια και µιζέρια δεν άφηναν πολλά περιθώρια γιά έξοδα τοσαύτης... πολυτελείας, όπως φάνταζε η αποµάκρυνση πέραν του ενός χιλιοµέτρου από την έδρα του κάθε Βουθουλέου φαµελιάρη. Τα απέραντα περιβόλια που περιέβαλαν τη γειτονιά ήσαν ό,τι έπρεπε γιά περιπτώσεις εορταστικών εκδηλώσεων στην ύπαιθρο, όπως τα Κούλουµα και η Πρωτοµαγιά. Έτσι ο... νεωτερισµός της µακρινής απόδρασης από τα παραδεδεγµένα αιφνιδίασε, εντυπωσίασε και... δίχασε. Άλλοι µέτρησαν τα λιγοστά τους χρήµατα και δήλωσαν συµµετοχή και άλλοι -οι περισσότεροι- σφύριξαν, απλά, αδιάφορα.

   Οι λίγοι πρώτοι, νωρίς-νωρίς την Καθαρά ∆ευτέρα περίµεναν υποµονετικά, στην πλατεία Μαυροµάτη, την άφιξη του ναυλωµένου φορτηγού, προκειµένου να επιβιβαστούν. Προορισµός το... µακρινό Λουτράκι, γιά το οποίο οι φήµες ήθελαν τα... καλύτερα. Μεταξύ όλων των... εκδροµέων και η ηµετέρα οικογένεια. Έξι, συνολικά, τον αριθµό τα µέλη της. Μπαµπάς, µαµά και τέσσερα τέκνα. Ο συνοδευτικός εξοπλισµός όλων των εκδροµέων... άστα να πάνε. Ένα σηµερινό ασκέρι εξευγενισµένων γυφταρέων, που έχει εγκαταλείψει το τσαντίρι και την περιπλάνηση, θα αισθανόταν αποτροπιασµό, ακόµη και στην πιθανότητα να συνταξιδέψει µαζί µας. Το τί συµπράγκαλο κουβαλούσε µαζί του το ταξιδιωτικό «κοινό» δεν περιγράφεται. Καλάθια, κοφίνια, δίχτυα, τζετζερέδια. Και όλα µε φαγώσιµα, συν µιά κουρελού γιά... τραπεζοµάντηλο.

  Τελικά, το αγκοµάχηµα του σαράβαλου που ακούστηκε αχνό στην αρχή, στην στροφή του Άη Γιώργη, έγινε µουγκρητό Στούκας όσο πλησίαζε. Ήταν ένα ασθµαίνον τέως στρατιωτικό GMC, Τζαίηµς τα λέγαµε τότε, που γύρευε πώς, µετά τη λήξη του πολέµου, ξαπόµεινε στα χέρια κάποιου επιτήδειου, να κουβαλάει πατάτες από την Αράχοβα -συνήθως- και µε κάποια αρπαχτή εκδροµή -καλή ώρα- να τσοντάρει στις γλίσχρες αποδοχές του αφεντικού του.

    Μιά σιδερένια απότοµη σκάλα, που στήθηκε αµέσως στο πίσω µέρος του ψηλού φορτηγού και η ευγενική συνδροµή του οδηγού, εξασφάλισαν την επιβίβαση του µικρού συρφετού χωρίς απώλειες. Οι δύο πάγκοι που ήσαν τοποθετηµένοι παράλληλοι στα πλάγια του φορτηγού δεν επαρκούσαν γιά να καθίσουν όλοι, οπότε κάποιες κουρελούδες, που βγήκαν και στρώθηκαν κάτω στο κέντρο της καρότσας, έλυσαν αυτό το µικροπρόβληµα.

   Οι µεγαλύτεροι από τους µικρούς, εγώ φερ’ ειπείν, στριµώχτηκαν όρθιοι στους πάγκους, ανάµεσα στους µεγάλους, και παρακολουθούσαν µαγεµένοι τη θέα της διαδροµής. Τότε πρωτοσκέφτηκα πως ο κόσµος θα πρέπει να ήταν πολύ µεγαλύτερος από αυτόν που χωρούσε το µυαλό  µου. Αυτό µε εντυπωσίασε τόσο πολύ ώστε έκτοτε βάλθηκα να τον ανιχνεύω, να τον µετρώ, να τον αποκρυπτογραφώ και να τον µαθαίνω. Τυχαία καθόµασταν στην αριστερή πλευρά, όπως πήγαινε το φορτηγό, οπότε όταν έσκασε µύτη η θάλασσα, λίγο πριν την Κακιά Σκάλα, καθώς το Τζαίηµς εβρυχάτο στις ανηφόρες, η συγκίνηση έγινε έντονη από ένα θέαµα που πρωτόβλεπα. Κάτω ο παρατεταµένος γκρεµός προκαλούσε δέος κι ενδιαφέρον, όχι από συναίσθηση κινδύνου -αφού τέτοιος δεν υπήρχε στο παιδικό ρεπερτόριο- αλλά απ’ αυτό που έβλεπα και χρόνια µετά συνειδητοποίησα πως, απλά, λεγόταν... οµορφιά!

   - Μαµά, µαµά, κοίτα µιά µικρή βαρκούλα και δυό µικρά ανθρωπάκια µέσα που κάνουν κουπί! Οι κραυγές ενός µπόµπιρα, λίγο πιό δίπλα σε αντίστοιχο παρατηρητήριο, µε ξάφνιασαν, µε εντυπωσίασαν και µε προβληµάτισαν. Πράγµατι, οι ιστορίες από τα ταξίδια του Γκιούλιβερ, που είχα διαβάσει, (Σηµ.: Λόγω επαγγέλµατος του πατέρα, µε τα βιβλία που µου κουβαλούσε σπίτι, είχα µάθει να διαβάζω πριν πάω σχολείο), τελικά ήσαν αληθινές! Φαίνεται πως υπήρχε όντως η Λιλιπούτη και η Μπλαφούσκου που ανέφερε στις διηγήσεις του και ίσως κάποια από δαύτες να ήταν κοντά στο... Λουτράκι. Κάθε φορά που  θυµάµαι τη σκηνή -ακόµη και τώρα- γελώ µε την παιδική αφέλεια, που δεν καταλάβαινε από µεγέθη, αποστάσεις και φυσικά φαινόµενα. Η φαντασία είναι ο καλύτερος και πιό αρεστός φίλος του παιδιού. Του φτιάχνει τα πράγµατα όπως εκείνο τα θέλει και τα καταλαβαίνει. Κρίµα που η µαγεία της χάνεται αργότερα, πνιγµένη στο βαθύ τέλµα της πεζής πραγµατικότητας, της ενηλικίωσης και της γνώσης.

   Η µνήµη τώρα, κάνοντας άλµατα γιά να γεµίσει τα κενά και τα χάσµατα που δηµιουργεί ο χρόνος και η αλλοίωση των κυττάρων, στέκεται σε ό,τι την εντυπωσίασε τότε. Το Λουτράκι ήταν µιά µικρή ήσυχη πόλη, µε µιά απέραντη και άδεια παραλία γεµάτη µεγάλα πλακέ βότσαλα. Η µητέρα, όπως και όλες οι άλλες µανάδες, να στρώνει στα χαλίκια της παραλίας την κουρελού-τραπεζοµάντηλο και στη συνέχεια να βγάζει -σαν τυµβωρύχος, ή θαυµατοποιός- από τα βάθη ενός µεγάλου κοφινιού, τα διάφορα σαρακοστιανά καλούδια που επιµελώς είχε στοιβάξει από την προηγουµένη. Ο πατέρας να χάνεται µε το µεγάλο χακί ντεπόζιτο άδειο και να το γυρίζει γεµάτο:

   -Το καλύτερο νερό της Ελλάδος, µας λέει µε στόµφο. Πιείτε όσο θέλετε και φεύγοντας θα το ξαναγεµίσω, να το πάρουµε σπίτι γεµάτο!

   Κάτι ανάλογο έκαναν όλοι οι µεγάλοι, γεµίζοντας παγούρια και σταµνιά από την πηγή Καραντάνη, αλλά οµολογουµένως, εγώ δεν κατάλαβα καµιά διαφορά πίνοντας. Προσωπικά, το καλύτερο νερό ήταν εκείνο που κατέβαζα µονορούφι ιδρωµένος και ξέπνοος, µετά το ξελύσσασµα στις αλάνες µε το πολύωρο τρεχαλητό, πίσω από ένα µεγάλο τόπι. Η κανονική µπάλα, εννοείται, εκείνη την εποχή ήταν είδος πολυτελείας και σε πλήρη αφάνεια. Τέλος, εµείς η πιτσιρικαρία, να ασχολούµαστε µε τους χαρταετούς. Κανονικούς, βουίχτάρια, σµυρνάκια, απ’ όλα. Τελευταία µέριµνα η ουρά, τα ζύγια και οι πιό µερακλήδες να τους βάζουν και «αυτιά». Οι αετοί, τότε, δεν πουλιόντουσαν σε παιχνιδάδικα και ψιλικατζίδικα, αλλά ήσαν ατοµικά αντικείµενα... homemade. Σαν τη σαρακοστιανή ταραµοσαλάτα, τα τουρσιά και τα γλυκά του κουταλιού. Χαρτί πολύχρωµο λαδόκολλα, σπάγκος κερωµένος γιά περισσότερη αντοχή, αλευρόκολλα και -προπάντων- µαστοριά µεταφερµένη από την συσσωρευµένη πείρα των µεγαλυτέρων γαβριάδων της γειτονιάς.

   Το πέταγµα του χαρταετού ήταν πραγµατική απόλαυση και η τεχνική του µυσταγωγία. Το θαλασσινό αεράκι και η απουσία καλωδίων της ∆ΕΗ -το µεγαλύτερο πρόβληµα και άγχος των πιτσιρίκων του Βούθουλα, ήσαν αυτά τα καλώδια καθώς αποτελούσαν θανάσιµη παγίδα, όπου έπεφταν οι απρόσεχτα και ατζαµίδικα χειριζόµενοι χαρταετοί και, τελικά, κατέληγαν σε µελαγχολικό κοιµητήρι τους- έκαναν την διασκέδαση σούπερ. Γιά να σηκωθεί ο αετός δεν χρειαζόταν ούτε καν... «κεφάλι», όπως λεγόταν η υποβοήθηση που πρόσφεραν οι µικρότεροι αδελφοί, κρατώντας τον αετό σε κάποια απόσταση, µέχρι να πάρει ύψος, αµέσως µε το πρώτο τράβηγµα. Λίγο τρέξιµο, σε συνδυασµό µε σταδιακό άφηµα του σπάγκου και... αµόλα καλούµπα. Ο αετός ανυψώνεται... φουσέκι!

   Στο γέρµα της ηµέρας πήρα το πρώτο µεγάλο µάθηµα πως όλα τα ωραία πράγµατα τελειώνουν πάντα µε ένα µελαγχολικό τέλος. Αυτό που αναπόφευκτα και νοµοτελειακά ακολουθεί, καιροφυλακτώντας, την κάθε αρχή. Γιά να κλείσει ο κύκλος που, ως κίνηση, διέπει τα πάντα.

   Την ώρα που ο φωτεινός δίσκος του άστρου της ζωής έγερνε κουρασµένος στο βάθος του ορίζοντα, έτοιµος να βουτήξει στη θάλασσα, και ένας ζωντανός λεβάντες κρατούσε σταθερά τον χαρταετό µας ακίνητο στα ύψη, το κορνάρισµα του οδηγού σήµανε την αρχή του τέλους της εκδροµής. Ο πατέρας, τότε, είπε:

   -Παιδιά, περάσαµε όµορφα και σήµερα. Εδώ τελειώνουν οι Απόκριες και ο αετός µας, που τόσες φορές πετάγατε γιά τρεις εβδοµάδες από την ταράτσα του σπιτιού και τα περιβόλια του Τσεβά, θα πρέπει κι αυτός, κουρασµένος, να αναπαυθεί. Και τί καλύτερο κρεβάτι απ’ αυτή εδώ την πλατειά γαλάζια αγκαλιά. Του χρόνου, θα φτιάξουµε και θα πετάξουµε έναν φρέσκο, νέο, πιό µεγάλο και πιό όµορφο αετό.

   Η σιγή που ακολούθησε τα λόγια του σήµανε συγκατάθεση και ο πατέρας µε ένα µαχαίρι έκοψε το σπάγκο και ο αετός µας άρχισε ν’ αποµακρύνεται, παρασυρµένος ελεύθερα από το αεράκι, µέχρι που χάθηκε απ’ τα δακρυσµένα µάτια µου στο βάθος του ορίζοντα, προς τη µεριά του ήλιου, αρνούµενος µε πείσµα να πνιγεί στη θάλασσα.

   Από τότε, ένα πλήθος... «χαρταετοί» υψώθηκαν στη ζωή µου. Άλλοι ζωηροί και καµαρωτοί και άλλοι σκοτεινοί και µίζεροι. Όλοι τους, στο τέλος, χάθηκαν στα βάθη των οριζόντων. Μέχρι που έπαψα να τους µετράω.

ΤΕΛΟΣ

Η φιλοζωία και το γήρας.

Ανέκαθεν πίστευα πως η αγάπη γιά τα ζώα συντροφιάς αποτελεί πρόδρομο και επιβεβαίωση της αγάπης γιά τον άνθρωπο. Όμως από τα ζώα μπορείς να πάρεις, ανταποδοτικά, πολύ περισσότερη και πιό άδολη αγάπη.

«Μπολιάστηκα» στην φιλοζωία από την Άλκηστη, την «απελθούσα» σύζυγό μου, και στο μέγιστο είχαμε σε κτήμα και σπίτι 36 σκυλιά και 9 γατιά!

Ο «εμβολιασμός» μου αυτός, όμως, μου άφησε μία πολύ σοβαρή παρενέργεια, το μέγεθος και η σοβαρότητα της οποίας φαίνεται τώρα. Τώρα με τη «δύση» μου ορατή διά γυμνού οφθαλμού, ο πόνος και η αγωνία γιά το τί θα γίνουν τα εναπομείναντα 4 σκυλάκια και το 1 γατάκι, επικαλύπτουν κάθε άλλη σκέψη, έννοια και προτεραιότητα... γιά την... διαδοχή και την επόμενη ημέρα.

Θέλω και ελπίζω πως κάποιοι από τους φίλτατους αναγνώστες της στήλης θα στέρξουν να φροντίσουν 4 ορφανά και στειρωμένα θηλυκά, (3 σκυλιά + 1 γατούλα) κι έναν ηλικιωμένο αρσενικό σκυλάκο... όταν αυτό θα χρειαστεί.

Ο Θεός, «ος τα πάνθ΄ορά», σίγουρα θα τους ανταμείψει.

Και μιά σχετική συμβουλή: Όσοι είσαστε ηλικιωμένοι και μόνοι, μην διατηρείτε κατοικίδιο συντροφιάς, αν δεν έχετε εξασφαλίσει την μετέπειτα τύχη του. Όχι τίποτε άλλο, θα σας το «χρεώσει» στο ποινικό μητρώο της ψυχής σας ο Δημιουργός του παντός.

Χθες βράδυ αργά,

    Χθες βράδυ αργά, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι και ψάχνοντας στα κανάλια τον λυτρωτικό ύπνο, που τόσο πολύ μου λείπει τελευταία, τυχαία έπιασα κάπου μιά... «βαθυστόχαστη» συζήτηση περί της «αξίας της ανθρώπινης ζωής».

Άκουσα διάφορα, χωρίς αυτό -κάτι πολύ απλό- που, από καιρό, έχει καρφωθεί στο μυαλό μου. Ο άνθρωπος έχει αξία και χρησιμότητα όταν, όσο και εφ΄ όσον τον αγαπούν αυτοί που εκείνος αγαπά...

Με τη σκέψη αυτή... λαγοκοιμήθηκα....

«Μηδέν άγαν»

«Θέλω να είμαι ο εαυτός μου»!

Τελικά έχουμε ξεσαλώσει εντελώς! Το μέτρο χάθηκε εντελώς, η λογική χάνει στροφές ξεκουρδισμένη.

Η φιλομοφυλία, όντως, δεν αποτελεί ανωμαλία, αλλά ιδιοτροπία της φύσεως. Όχι κάτι αφύσικο. Αφύσικο είναι... το να περπατάς στο ταβάνι. Ιδίως αν μετρηθεί σωστά και η αναλογία στην ύπαρξή της. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός, κάτι που παρατηρείται σε όλο το φάσμα της γήινης πανίδας, π.χ. πιγκουίνοι, είναι υπόθεση DNA και -επ΄ουδενί- δεν μπορεί να χαρακτηριστεί... αφύσικος.

Προκαταλήψεις αιώνων έχουν οδηγήσει τους φιλομόφυλους στη χλεύη και στο περιθώριο των κοινωνιών. Ιδίως στις πιό καθυστερημένες κοινωνίες τους έχουν στριμώξει στη γωνία, με ακραίο φαινόμενο την θανάτωσή τους, (Ιράν).

Συνήθη παρακολουθήματα των φιλομοφύλων είναι -σταδιακά εκδηλούμενα- η ειρωνεία, η λοιδορία, ο χλευασμός, ο προπηλακισμός και η δημόσια... «εκφώνηση», (κοινώς ξεφώνημα).

Ο κοινωνικός απομονωτισμός, πολλάκις επεκτεινόμενος στη δυσπιστία ικανοτήτων τους, τους αποκλείει από την επαγγελματική αγορά και τους σπρώχνει σε αναξιοπρεπή επαγγέλματα, στην πορνεία, την περιφρόνηση, την παρανομία. Λάθος και άδικο μέγα! Έχω γνωρίσει πολλούς... «τέτοιους» που ήσαν ικανότατα , σοβαρότατα και αξιολογότατα άτομα. Καθώς αρκετοί απ΄ αυτούς έκρυβαν από ντροπή τις προδιαθέσεις και προτιμήσεις τους.

Ήταν αρκετή η ανάληψη της αρχηγίας του Σύριζα από έναν αυτομολογούμενον «αδελφή», (ελληνιστί «γκέι»), ώστε ν΄ ανοίξει ο σχετικός ασκός του Αιόλου. Έτσι, μετά και την, αμφιλεγόμενης αποδοχής, νομιμοποίηση του γάμου των φιλομοφύλων, οι επί αιώνες καταπιεσμένοι "συνειδησιακοί βρικόλακες" βγήκαν από τα κοινωνικά έγκατα στην επιφάνεια, ζητώντας ρεβανσιστικά το... «αίμα» των φιλετεροφύλων! Μαζί και όλα όσα δικαιώματα είχαν στερηθεί! Όπλο κι επιχείρημα: «Θέλω, επί τέλους, να είμαι ο εαυτός μου!»

Ως γνωστόν, η Ελλάδα είναι χώρα της υπερβολής, όπου οι δράσεις κι οι αντιδράσεις εναλλάσσονται με αστραπιαία ταχύτητα και φορά. Οπότε η εξεζητημένη συμπεριφορά των καταπιεσμένων loatki+ είναι αναμενόμενα υπερβολική. Τώρα βλέπουμε να κυκλοφορούν στους δρόμους, φανταχτερά ντυμένα και μακιγιαρισμένα «φρικιά», θέλοντας να τονίσουν αυτό το... «είμαι ο εαυτός μου»!

Όμως δεν είναι έτσι. Ένα βασικό συνεκτικό στοιχείο κάθε συμπαγούς και συγκροτημένης κοινωνίας είναι η εξαφάνιση -μέχρι μηδενισμού- οιασδήποτε προκλητικής συμπεριφοράς, ικανής να προσβάλλει την λεγόμενη «δημόσια αιδώ» στους δημόσιους χώρους.

Π. χ. αν μου αρέσει πολύ ο γυμνισμός, το δικό μου... «θέλω να είμαι ο εαυτός μου», επ΄ ουδενί δικαιολογεί και μου επιτρέπει μια βόλτα -τσίτσιδος- στην Ομόνοια, ή το Σύνταγμα.

Διαφωνώ κάθετα με τις προσπάθειες εφαρμογής του νόμου του Λιντς, πάνω στους «κραυγαλέα ιδιότροπους» νεαρούς, που βγήκαν σαν μικροί Καρνάβαλοι, να σουλατσάρουν προκλητικά με το εξεζητημένο τους παρουσιαστικό, νυχτιάτικα Κυριακής, στην φίσκα από νεαρό βάρβαρο αληταριό, αντιθέτου υπερβολής αλλά ομοίας προκλητικότητος, που ασχημονεί ποικιλλοτρόπως στην Πλατεία Αριστοτέλους. Οπότε το μίγμα έγινε εκρηκτικό και το αποτέλεσμα αναπόφευκτο.

Ούτε οι δημόσια ξεφωνημένοι «καρνάβαλοι» εκφράζουν την «πρόοδο», αλλά ούτε κι οι αφιονισμένοι «κανίβαλοι» συνιστούν την επιτομή της «συντήρησης».

Προσωπικά ήμουν, είμαι και θα είμαι με την μέση οδό. Τον αρεστό «δρόμο της καμήλας».... «Μηδέν άγαν» 

Τρελλά, κουτοπόνηρα, απίθανα και... συριζαρέικα!

Τώρα ψάχνουν να βρούν τρόπο -διά της πλαγίας- να βάλλουν στη Βουλή τον αρχηγό τους. Και μηχανεύονται μύρια όσα κόλπα και τρύκς, γιά να ντριπλάρουν την λογική και τον Νόμο. Αυτά που θέλουν την σειρά και την κατάταξη επιτυχίας εκεί που δεν υπάρχουν σταυροί προτιμήσεως. Κατά τα άλλα στο νομοσχέδιο γιά την τριτοβάθμια εκπαίδευση, το Σύνταγμα τους μάρανε.

Έτσι, στη λίστα των βουλευτών Επικρατείας -gratis και άνευ αγώνος εισερχομένων στη Βουλή- όπου εκφράζεται η επιθυμία του κόμματος και του αρχηγού του στο ποιούς θέλει να βάλλει κατά σειράν προτεραιότητος, υπάρχουν στην πάρτη» του Σύριζα οι εξής τρεις επιτυχόντες: Όθων Ηλιόπουλος, Έλενα Ακρίτα και Ευάγγελος Αποστολάκης. Ακολουθούν -προ Κασσελάκη- οι εξής έξι: Πόπη Τσαπανίδου, Μιχ. Καλογήρου, Τζ. Λειβαδάρου, Θαν. Τσακρής και Ζωρζέτ. Λάλη.

Τα κουτοπόνηρα αριστερά αλεπουδόπουλα σκαρφίστηκαν να βρούν έξι... Ιφιγένειες! Μία ψηφισμένη και πέντε... «μαυρισμένες», οι οποίες θα στέρξουν να θυσιαστούν γιά χάρη του... ηγέτη τους!

Εξ αυτών, ο Όθων -μάλλον περί... «Κόθωνος» πρόκειται- αφού μόλις τώρα ανακάλυψε πως δεν τα... «προκάμει» όλα -και καθηγητής στο Μασατσούτσες των ΗΠΑ και... βουλευτής εδώ- οπότε, εκών άκων, ανεβαίνει στο θυσιαστήριο «μασσώντας τσούτσες»! Από τους άλλους, φαίνεται πως όλοι μάλλον ενέδωσαν, πλην του τελευταίου «αναχώματος», της κ. Λάλη, (ή Λαλή), η οποία στη σχετική επικοινωνία με το Στέφανο -κλασσική συριζαρέα «αλώπηξ»- του είπε... "Πρίτς! Λαλή είμαι, δεν είμαι... λωλή! Και η... μαγιονέζα δείχνει να χαλάει.

Όμως η στήλη -πάντα ρηξικέλευθη - έχει πάντα λύσεις, όχι μόνο μία.

α) Ο... «Κόθων» να δηλώσει... γκαίη και οι εκλογομάγειροι του Σύριζα να ερμηνεύσουν -βάσει της αρχής της... ισότητος- πως: «Ένας βγαίνει- ένας μπαίνει, μία βγαίνει- μία μπαίνει, «ένα» βγαίνει- «ένα» μπαίνει». Άρα... Κασσελάκι!

β) Να αφήσει το Στεφανο μούσι, ακριβώς σαν του «Κόθωνα», με ανάλογη νομολογική ερμηνεία.

γ) Αυτό -αστεία, αστεία- μπορεί και να υποστηριχτεί σοβαρά, (Σύριζα είναι αυτός, όλα να τα περιμένεις). Να παραιτηθεί ο... Τσίπρας και να γίνει... ανταλλαγή: Αρχηγός αντί αρχηγού!

Σκέψεις επικαιρότητος...

Α) Δεν συνηθίζω να κάνω κουτοπόνηρες σκέψεις, ούτε να διανοούμαι ανήθικα και άνανδρα φερσίματα. Γι΄αυτό και συχνά συγκρούομαι.

Όμως βλέποντας: α) το αβυσσαλέο μίσος των απανταχού αριστεροδεξιούληδων «προοδευτικούριων» κατά Μητσοτάκη προσωπικώς. β) την αδιαφορία γιά το εθνικό συμφέρον και γ) την πνευματική, ηθική και πολιτική καχεξία όλων αυτών των αντιπολιτευτικών στοιχείων, δεν θα με εξέπληττε καθόλου το ενδεχόμενο κάποιος από δαύτους να «σφύριξε» στις ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών την μετάβαση Μητσοτάκη στην Οδησσό.

Β) Ως προς την εκπληκτική -στην αθλιότητά της- θεωρία Κουτσούμπα, που ταυτίζει την φοίτηση σε ιδιωτικά Πανεπιστήμια με την πορνεία, καταθέτω μία προσωπική εμπειρία:

Ήταν το 1970, που επισκέφτηκα τη Ρωσία, μέσω μεγάλης διαδικασίας λόγω χούντας, προκειμένου να δώ Μόσχα και Πετρούπολη, κατά το πρόγραμμα, με πρόφαση ένα ποδοσφαιρικό ματς του Ολυμπιακού με μία ρώσικη ομάδα, νομίζω την Δυναμό.

Στο γκρουπ ήμουν ο μικρότερος και ελάχιστοι από εμάς ενδιαφερόνταν πραγματικά γιά τον αγώνα. Η πλειονότης ήταν άρρωστα «γερούνδια» που ήθελαν να επισκεφθούν γιατρούς -μεταξύ των οποίων και ο κάποτε ιδιοκτήτης του Απόλλωνος Αθηνών Οικονόμου, που έτρεμε από πάρκινσον- και πλήθος ξελιγωμένων ραμολιμέντων με αποσκευές γεμάτες από στυλό διαρκείας Bic και νάυλον κάλτσες! Σκοπός... να «πηδήξουν» καμαριέρες των ξενοδοχείων!

Στη Μόσχα μείναμε στο ξενοδοχείο «Ουκράινα», έναν από τους εφτά, τότε, πύργους της πόλεως και στην Πετρούπολη, νομίζω χωρίς να είμαι σίγουρος, στο «Νέβα».

Στην αρχή ειρωνευόμουν και λοιδωρούσα την όλη ιστορία των τουριστολιγούρηδων του σεξ, μέχρι που στην πτήση του γυρισμού, ακούγοντας τις ερωτικές ιστορίες-κατορθώματα που συζητούσαν, μεταξύ τους κομπορρημονώντας αυτάρεσκα, κατάλαβα ότι το «εμπόρευμα» που κουβάλησαν... ξεπουλήθηκε. Και σε καλή τιμή!!

Συμπέρασμα: Ακούγοντας τον Κουτσούμπα θυμήθηκα εκείνο το γεγονός, μαζί με το αρχαίο... «εξ ιδίων τα αλλότρια»!

Ε΄, και;

Πολύ κακό γιά το τίποτα.

Πολύς ντόρος γιατί, λέει, η ευρωβουλευτής της ΝΔ, κυρία Μισέλ Ασημακοπούλου «απέκτησε», κατά κάποιον τρόπο, τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις Ελλήνων κατοίκων του εξωτερικού και τους έστειλε -προφανώς προπαγανδιστική και διαφημιστική γιά πάρτη της- επιστολή, εν όψει των επερχομένων ευρωεκλογών. Και η αντιπολίτευση ξεσηκώθηκε οργίλη γιατί, ξαναλέει, εθίγησαν τα... προσωπικά δεδομένα των αποδήμων. Σιγά τα ωά!

Καθημερινά, έρχεται στο email μου πλήθος μηνυμάτων, κυρίως διαφημιζομένων προϊόντων, τα οποία και διαγράφω αμέσως, χωρίς να ενοχληθώ ιδιαιτέρως και χωρίς, βεβαίως, να ζημιωθώ στο ελάχιστο.

Όποιος, προφανώς αριστερούλης, ακροδεξιούλης και γενικώς διαφορετικών πολιτικών φρονημάτων, ενοχλείται από την λήψη κάποιου -του όποιου- τέτοιου μηνύματος, ας το διαγράψει αμέσως. Καμμία βλάβη δεν υφίσταται.

Το email, αποτελεί κάτι ανάλογο με την διεύθυνση κατοικίας μας και από τη στιγμή που, κατ΄ επιλογή μας έστω, το δίνουμε σε γνωστούς και φίλους παύει να αποτελεί αυστηρά «προσωπικό» δεδομένο. Π.χ. όπως το ιατρικό, το φορολογικό, ή το ποινικό ιστορικό που είναι αυστηρά απόρρητα στοιχεία.

Όποια επιστολή -γραπτή ή ηλεκτρονική- μας στέλνουν και δεν την... «γουστάρουμε» την ρίχνουμε, απλά, στον κάλαθο των αχρήστων ή την διαγράφουμε αδιάβαστη.

Αν κάποιοι θα πρέπει να ενοχληθούν από το γεγονός, αυτοί είναι οι συνυποψήφιοι της κ. Μισέλ στη ΝΔ. Από το στόμα αυτών διεκδικεί αθεμίτως την... «μπουκιά» η κυρία.

Τα παιδία παίζει. Μέρος ΙΙ

 

Δυστυχώς, παρατηρώ μεγάλη απροθυμία του ακροατηρίου μου γιά ενασχόληση και επίλυσή του γρίφου που έβαλα προ τριών ημερών. Κρίμα γιατί είναι και εύκολος και ευκαιρία γιά λίγο... «τρίψιμο» μυαλού.

Έτσι, τον ξαναγράφω, φανερώνοντας και τη λύση.

1) Ο Λάκης, ο Σάκης κι ο Τάκης είναι αδέλφια. Το άθροισμα των ηλικιών όλων είναι 12 και το γινόμενο 64. Ο Σάκης είναι γαλανομάτης κι ο Λάκης ο ψηλότερος.

Ερώτημα: Ποία η ηλικία του Τάκη;

Με τη λογική των αριθμών και την θεωρία των πιθανοτήτων, ο μόνος συνδυασμός τριών αριθμών με άθροισμα 12 και γινόμενο 36 είναι ... 4, 4 και 4. Δηλαδή: 4+4+4 = 12 και 4 Χ 4 Χ 4 = 64

Συνεπώς τα τρία αδέλφια είναι τρίδυμα ηλικίας 4 ετών. Άρα η ζητούμενη ηλικία όλων, και του Τάκη, είναι 4 έτη.

2) Η Λούλα, η Σούλα και η Τούλα είναι, επίσης, αδελφές. Το άθροισμα των ηλικιών τους είναι 13 και το γινόμενο 36. Η Λούλα είναι ξανθιά και η μόνη που πηγαίνει σχολείο.

Ερώτημα: Ποιά είναι μεγαλύτερη, η Σούλα ή η Τούλα;

Αντιστοίχως, σ΄ αυτήν τη περίπτωση υπάρχουν δύο συνδυασμοί αριθμών που πληρούν τα επιτάγματα αθροίσματος και γινομένου. Είναι οι συνδυασμοί 6, 6, 1 και 2, 2, 9

Ο πρώτος: 6 + 6 + 1 = 13 και 6 Χ 6 Χ 1 = 36 και Ο δεύτερος : 2 +2 + 9 =13 και 2 Χ 2 Χ 9 = 36.

Όμως, επειδή μόνο μία αδελφή πηγαίνει σχολείο, αποκλείεται ο πρώτος συνδυασμός διότι σ΄ αυτή την περίπτωση θα πήγαιναν σχολείο οι 2 εξάχρονες αδελφές. Συνεπώς ισχύει ο δεύτερος. Οπότε στο σχολείο πηγαίνει η μεγάλη, η Λούλα, ενώ οι άλλες δύο είναι δίδυμες, 2 ετών κάθε μία. Άρα δεν υπάρχει μεγαλύτερη και μικρότερη μεταξύ τους και η απάντηση είναι... καμία, (αφού είναι συνομήλικες!)

Καπηλεία, σπέκουλα, καφρίλα.

Ντροπή!

Σε αυτό το γράψιμο στον Άγνωστο Στρατιώτη των ονομάτων των 57 θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών, διαβλέπω μιά καινούρια -κακόγουστη κι απαράδεκτη- αριστερόστροφη αντιπολιτευτική «μηχανή», που θα πρέπει να κοπεί... «σύριζα». Και σαν πράξη και σαν ιδέα.

Αλίμονο αν τα ιερά και όσια σύμβολά μας γίνουν "μοδάτα" έρμαια στα γκράφιτυ του κάθε ανόητου και ασεβούς αλήτη, που νομίζει πως μπορεί να «μαγαρίζει» τα πάντα, ανεξέλεγκτα κι ατιμώρητα.

«Φύλακες γρηγορείτε» κι αφήστε τους άθλιους λαϊκιστές υποστηρικτές τους να υλακτούν!

Η Βουλή θα πρέπει, τάχιστα και πριν εδραιωθεί το κακό, να ψηφίσει αυστηρότατο, σχετικό και αποτρεπτικό, Νόμο.

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ Ο ΣΑΜΙΟΣ

Αύριο στη Χαλκίδα γίνεται μία σπουδαία διάλεξη, την οποία θα προσπαθήσω να παρακολουθήσω. Ομιλητής ο γνωστός μαθηματικός και φυσικός Δημήτρης Χριστοδούλου, μία από τις λαμπρότερες διάνοιες που γέννησε, αλλά και... «έδιωξε», ο τόπος μας.

Ακροθιγώς και πλημμελώς έμαθα γιά τη διάλεξη και το θέμα της. Μου είπαν κάτι περί Πυθαγόρα και Πυθαγορείων.

Τον Πυθαγόρα, (6ος προς 5ο π. Χ. αιώνας), οι περισσότεροι γνωρίζουν ως μαθηματικό, φιλόσοφο και θεωρητικό της μουσικής, (μουσική = μαθηματικός παράγων «μέτρου» και «αρμονίας»), ο οποίος διατύπωσε το γνωστό γεωμετρικό θεώρημα των ορθογωνίων τριγώνων.

Προσωπικά, η περίπτωσή του με άγγιζε γενικότερα. «Έξυσα», λοιπόν, τη μνήμη μου γιά να βγάλει στην επιφάνειά της κάποια στοιχεία που -αφ΄ ότου τα πρωτοσυνάντησα παλιά- έγιναν πετσί και συνειδησιακός «μπούσουλάς» μου, μαζί με κάποιες άλλες πλατωνικές γενικότητες.

Κατ΄ αρχήν οι απόψεις του περί αθανασίας της ψυχής και της «μετενσαρκώσεως, Μιά θεωρία που αργότερα συνάντησα ατόφια στον ινδουισμό, με τον οποίο «ζυμώθηκα», ταξιδεύοντας πολύ στην Άπω Ανατολή.

Στη συνέχεια, οι ρίζες της φιλοζωίας μου και, γενικότερα, ο σεβασμός στη Φύση, μάλλον σ΄ αυτόν οφείλεται. Επίσης, ο Πυθαγόρας δεν παραδεχόταν τις προσφιλείς στον χύδην όχλο, απατηλές, πρόσκαιρες και εφήμερες απολαύσεις, αλλά εκείνες που έχουν διάρκεια, σταθερότητα, αγνότητα προθέσεων και είναι απαλλαγμένες από δόλο, υστεροβουλία και ιδιοτέλεια.

Όμως εκείνα που -ακόμη και σήμερα, στα γεράματα- έμαθα να τηρώ ευλαβικά, από τις πυθαγόρειες οδηγίες, είναι, μαζί με την βραδυνή προσευχή, το πώς θα πρέπει να κλείνει η προηγούμενη -προ ύπνου- ημέρα και να ανοίγει η -με την αφύπνιση- επομένη. Απολογισμός, αξιολόγηση και αυτοκριτική της προηγουμένης και ορθολογιστικός προγραμματισμός της επομένης.

Τέλος, η συνειδητοποίηση της -πλέον δυσνόητης- αποθέωσης της φιλοσοφίας του: «Ο αριθμός δεν είναι κάτι που γίνεται αντιληπτό μέσω της αίσθησης, αλλά μόνο μέσω της συνειδητοποιημένης νόησης».

Αυτά τα ολίγα...

«Μηδέν άγαν»

"Τίποτα καθ΄υπερβολήν" 

Το παράγγελμα-γνωμικό του τίτλου, αποτελεί το γνωστότερο, ίσως, από τα 147 δελφικά παραγγέλματα και, ταυτοχρόνως, το μεγαλύτερο, προληπτικό και κατασταλτικό, αντίβαρο στην εγγενή ελληνική ουτοπία.

Σε μιά χώρα αέναης υπερβολής, ένας λαός -αυτάρεσκα αυτοπροσδιορισμένος ως ο ευφυέστερος παγκοσμίως- παλεύει μονίμως με τα πάθη, τις εμμονές, τις ιδεοληψίες, την ιδιοτέλεια και τα ένστικτά του. Βουτηγμένος μέχρι το λαιμό σε βολικούς μύθους και απωθημένα, επηρεάζεται εύκολα, παρασύρεται ευκολότερα και «τσιμπάει» ευκολότατα στα παραμύθια του κάθε τυχάρπαστου κουτοπόνηρου, ή και ευφυούς, δημαγωγού, ο οποίος ποντάρει στον άκριτο λαϊκισμό και υπηρετεί ταπεινά ένστικτα και όχι ευγενή αισθήματα και ψύχραιμη λογική.

Στο γλυκόλαλο «παραμύθι» τους αναζητεί την «παραμυθία» των απωθημένων και των παρορμήσεών του, με τον λίθο του αναθέματος σε "υψωμένες χείρες". Αν σ΄ αυτό το «χαρμάνι» προστεθούν οι πάσης φύσεως «οπαδισμοί», π.χ. ποδοσφαιρικός, πολιτικός, θρησκευτικός, κ.λπ., τότε το μίγμα γίνεται εκρηκτικό, ο έλεγχος χάνεται και η αποπροσανατολιστική φαυλότητα επιπλέει και επικρατεί.

Μέσα σ΄ αυτόν το διάχυτο παραλογισμό, κάποια διάσπαρτα ψήγματα κρύου αίματος και ψυχρής λογικής μοιάζουν με ψίθυρο σε οχλαγωγία αρχαίου Ιπποδρόμου.

Από την επίκαιρη ιστορία του συνταρακτικού δυστυχήματος των Τεμπών κρατώ δύο -αντιφατικά- χαρακτηριστικά. Αφ ΄ενός τον πατέρα που έχασε τρία κορίτσια και γαρνίρει τον πόνο του με μία στεντόρεια εκδικητική επίκληση της λέξεως... «μίσος» που τον διακατέχει!!! και, αφ΄ ετέρου, την σεμνότητα μιάς άλλης μητέρας που εξέφραζε την άφατη οδύνη της σεμνά και χαμηλόφωνα.

Πίστευα και πιστεύω πως ο πραγματικός πόνος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την σιωπή και φαίνεται σπαρακτικότερος όταν εκφράζεται με μία σεμνή, αλλά εκκωφαντική σιωπή. Γιατί μαζί της «βγαίνει» και το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους. Η αξιοπρέπεια!

Τέλος, αδυνατώ να κατανοήσω την βεβήλωση του Ιερού χώρου του Αγνώστου Στρατιώτου με οιαδήποτε ενέργεια, πλην όσων αποτίουν φόρον τιμής στις μυριάδες «άγνωστους» πεσόντας. Όσους -διά μέσου χιλιετιών- έδωσαν την ευκαιρία σε άφρονες κατιόντες τους να είναι σήμερα ελεύθεροι και να μπορούν ακόμη και να βεβηλώνουν την μνήμη της θυσίας τους, έστω με δίκαιης αφετηρίας δικαιολογίες.

Αλίμονο αν, επ΄ ευκαιρία κάθε άδικου χαμού ανθρωπίνων ζωών, γεμίζαμε με ονόματα και συνθήματα τα Μνημεία μας! Αν όμως είναι πρέπον και επιτρεπτό, τότε μετά τα -σχετικά πρόσφατα- 104 εξ ίσου αθώα θύματα στο Μάτι, τα 24 της Μάντρας και τα 84 της Ηλείας, ζητώ από την κ. Ντόρα Μπακογιάννη να πάει να γράψει το όνομα του συζύγου της Παύλου, αφήνοντας σειρά και γιά μένα. Σε μιά γωνίτσα της πλατείας, θα πάω να γράψω το όνομα του πατέρα μου! Γιατί στις 30 Αυγούστου 1957, στην ανηφόρα του Αμαρουσίου, ανεβαίνοντας με μοτοσυκλέτα κλείστηκε από -μηδέποτε συλληφθείσα- πολυτελή λιμουζίνα και στριμωγμένος στην άκρη του πεζοδρομίου, απέναντι από το Αμαλίειο, προσέκρουσε σε δέντρο, αφήνοντας στον τόπο τη ζωή του και στον κόσμο τέσσερα ανήλικα και μιά χήρα να βολοδέρνουν γιά επιβίωση.

Γιά εκείνο το ανεξιχνίαστο έγκλημα και την τότε... βεβαιότατη «συγκάλυψη», ζητώ τώρα κι εγώ... δικαίωση!