Με το μυαλό παραζαλισμένο από την κρίσιμη βαβούρα της καθημερινότητος και τον μόνιμο πόνο στη μέση, το χέρι έπαιζε αφηρημένα με το τηλεκοντρόλ, κάνοντας τα κανάλια να στριφογυρίζουν στο τηλεοπτικό εκράν.
Ξαφνικά, η γνώριμη φιγούρα του Μανώλη Μητσιά σε ένα κρατικό κανάλι, με έβγαλε από τον λήθαργο της αμηχανίας και με γύρισε κοντά… μισόν αιώνα πίσω. Στα χρόνια και της δικής μου ουτοπικής αθωότητος. Τον Μανώλη τον γνώρισα φευγαλέα, καθώς κουρευόταν στον Ναπολέοντα, τον μεγάλο -αείμνηστο τώρα- κομμωτή και σπουδαίο κι ευγενέστατο φίλο, ο οποίος έμενε στον κατώτατο όροφο της πολυκατοικίας μας. Ήταν με την γυναίκα του, ένα πανέξυπνο θηλυκό που κυριάρχησε -και κυριαρχεί ακόμη- στη ζωή του, διαφεντεύοντάς την. Άκρως σεμνό, διακριτικό, ευγενικό και γελαστό άτομο, μου εμπιστεύτηκε κάποια διαπραγμάτευση αγοράς ακινήτου, η οποία δεν ευτύχησε τελικά. Μετά… χαθήκαμε, αφήνοντάς μου παρακαταθήκη δύο από τα πιό αγαπημένα μου τραγούδια. Την «Ελευσίνα» και τον «Γιάννη το φονιά».
Στη συνέντευξη που έδινε… και έβλεπα με μεγάλο ενδιαφέρον, διαπίστωσα αναλλοίωτα -ίσως και επηυξημένα μετά τόσα πολλά χρόνια- όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που χαρακτηρίζουν τους πραγματικά σπουδαίους ανθρώπους. Τον αντιβεντετισμό, την απλότητα και τη συναίσθηση του ότι κάνουν -απλά- τη δουλειά και το… καθήκον τους. Χωρίς έπαρση, χωρίς εγωισμούς, με απίστευτη σεμνότητα και χωρίς προβολή του τεράστιου ταλέντου και της σπουδαίας καριέρας του, χωρίς συναδελφικούς ανταγωνισμούς και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Μια ζωή στρωτή, σαν ένα μικρό και ήρεμο ποταμάκι που ρέει απαλά και απλά…
Η περίπτωση Μητσιά με γύρισε –περίπου ίδια εποχή- και σε άλλη μία περίπτωση, όπου η ανθρώπινη απλότητα κάλυπτε ευγενικά, διακριτικά και βελούδινα την μεγαλοφυία και το ταλέντο. Σ΄ ένα μικρό υπόγειο, δεξιά κατεβαίνοντας και λίγο πριν το τέλος της οδού Πινδάρου, βρισκόταν το ατελιέ του Αντώνη Κανά, ενός σπουδαίου ζωγράφου, με προτίμηση την θαλασσογραφία.
Περνούσα ατέλειωτες ώρες παρακολουθώντας τον να δουλεύει, με την άσπρη ρόμπα και το μπερεδάκι στο κεφάλι. Τον αποκαλούσα «Δάσκαλε» και πολύ του άρεσε η προσφώνηση και ταξίδευα μαζί του με μπρίκια, σκούνες, τρικάταρτα και πολεμικά. Σε άγριες θάλασσες και ήρεμα νερά, αλλά και εικόνες από την αγαπημένη του Αίγινα στην οποία πηγαινοεργόταν με ένα μικρό σκαφάκι που είχε και την αποτύπωνε μαεστρικά στον καμβά.
Ο Κανάς συνήθιζε -σχεδόν κάθε δύο-τρία χρόνια να κάνει ατομικές εκθέσεις στην Θεσσαλονίκη, νομίζω στο «Ηλέκτρα Πάλλας». Ετοιμάζοντας μια τέτοια Έκθεση, τύπωνε καταλόγους έργων και πλήρωνε κριτικούς να γράφουν μέσα τα… γνωστά γλειπτικά! Με αισθήματα, συναισθήματα, ενοράσεις, αλληγορίες και διάφορα τέτοια βαρύγδουπα.
-Κοίτα, παιδί μου -έτσι με έλεγε- τί βλακείες και παραμύθια αραδιάζει τούτος εδώ. Εγώ, απλά, ζωγραφίζω ό, τι βλέπω και όπως το νοιώθω!
Ας είσαι καλά Μανώλη. Μου θύμισες και τον αείμνηστο «Δάσκαλο» του χρωστήρα, αλλά και τον μακρινό Μένανδρο με την πανανθρώπινης αξίας ρήση του: «Ως χαρίεν δ΄ εστί άνθρωπος, εί άνθρωπος ή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου