Αντιγράφω κάποια αποσπάσματα από κείμενο της κ. Ρέας Βιτάλη στο Protagon.
"Ο Διονύσης Σαββόπουλος μίλησε για το Σημείο. Το πιο ενδιαφέρον Σημείο του ανθρώπου.... Το έχω ακούσει το Σημείο και από ένα σωρό ανθρώπους. Από αυτούς που μοιράζονται, όπως τώρα ο Νιόνιος. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που μοιράζονται. Το άκουσα από εκείνη την 95χρονη, την επιζήσασα του Αουσβιτς, που έσκυψα και της φίλησα το νούμερο στο χέρι της, γιατί συνταράχτηκα ότι φιλούσα την Ιστορία."
Τώρα που πλησιάζει η ώρα της κάλπης έρχεται η στιγμή της αλήθειας. Είδαμε και ακούσαμε πολλά. Από άκρως σοβαρά, έως ανόητες σαχλαμάρες. Απωθημένα και εσώψυχα «ωνίων» της πολιτικής και λάγνων της εξουσίας.
Από την μία η αλήθεια των γεγονότων, η σοβαρότητα των προθέσεων και η σοφία -κατακάθι της πείρας- και από την άλλη το σκόπιμο ψεύδος, ο τσαρλατανισμός του παραλογισμού, ο αμετροεπής προσεταιρισμός του πάσης φύσεως περιθωρίου και η αδίστακτη εξουσιολαγνεία. Με έκφραση τον αμετροεπή λαϊκισμό και όπλο της την αλητεία.
Με οικογενειακές καταβολές στην παλιά, άδολη αριστερά -εκείνη των αγνών, και αφελών, όπως απεδείχθη, αγωνιστών- έζησα εκ του σύνεγγυς όλο το δράμα της συνειδητοποίησης της πλάνης που έζησαν μιά ζωή και της άφατης θλίψης που γεννά η κατάρρευση των οραμάτων της ουτοπικής, ως απεδείχθη, ιδεολογίας τους. Έτσι κατανόησα πλήρως τον πόνο με τον οποίον, ουσιαστικά, αποστασιοποιήθηκαν απ΄ αυτήν, αλλά το παρελθόν, οι αγώνες, οι κόποι και οι θυσίες που έκαναν, τα τραύματα και οι αναπηρίες, ανακατεμένα με τον αιμάσσοντα εγωισμό τους, δεν επέτρεψαν την ανοιχτή και πλήρη ομολογία του Επικούρειου… «λάθε βιώσαντος», στην κυριολεκτική εκδοχή του.
Επιφανείς αριστεροί ιδεολόγοι και αγωνιστές, όταν ωρίμασαν και κατάλαβαν την πλάνη και την ουτοπία την οποία έζησαν, με τον τρόπο τους -έμμεσα λόγω πληγωμένου εγωισμού- το «ομολόγησαν». Και ορισμένοι άλλοι, λιγότερο εγωιστές και περισσότερο θαρραλέοι το διατράνωσαν, αδιαφορώντας γιά το κόστος που θα πλήρωναν και τον αντίκτυπο που θα είχε η κάθε σχετική δήλωσή τους στα φανατισμένα μορμολύκεια. Στους πρώην «συντρόφους» των.
Έναν τέτοιο μετανοημένο -ντροπαλό και πληγωμένο, συνονόματο θείο- τον... έζησα προσωπικά το 1975 σε ατέρμονες και πολυήμερες -de profundis- εξομολογήσεις. Eνώ έναν πιό θαρραλέο και πιό ξεκάθαρο, τον γνώρισα τώρα στο πρόσωπο του Διονύση Σαββόπουλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου