Μονόλογη "πλύση εγκεφάλου" και μετά... "σιωπητήριο ανεγκεφάλων".

 

Αποκορύφωμα δημοκρατικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς, του -κατά Σύριζα- "αρχιχουνταίου" Μητσοτάκη, ο οποίος ζητεί "αυτοδυναμία" στη Βουλή, γιά να κυβερνηθεί η χώρα και να μην ξαναπέσει στο μόνιμο και στείρο "όχι" των Συριζαρέων, είναι το γεγονός ότι συνέστησε στους δικούς του χαμηλούς τόνους και σεμνότητα.

Από την άλλη, εντυπωσιάζει η... "προοδευτική" φίμωση της συριζαρέικης σύναξης κατά το χθεσινό μνημόσυνο γιά την κυριακάτικη πανωλεθρία. Ο "ηγέτης" έβγαλε τον αναμενόμενο δεκάρικο λόγο του και, αναλαμβάνοντας την… ευθύνη, παρέμεινε, ακλόνητος, στη θέση του. Και όλοι… οι φιμωμένοι παριστάμενοι χειροκρότησαν... Προοδευτικά και δημοκρατικά!

Ακούγοντας από τα διάφορα τσιπρέικα «παραφερνάλια» όλες αυτές τις βλακώδεις ερμηνείες του πρόσφατου εκλογικού αποτελέσματος και βλέποντας την χθεσινή σύναξη, εμπέδωσα κάτι που ήξερα, μεν, αλλά διατηρούσα κάποια ίχνη αμφιβολίας.

Στον επίγειο παράδεισο της αλήστου μνήμης σταλινικής Σοβιετίας είχαν καταργηθεί οι φυλακές, αλλά είχαν αυξηθεί τα… ψυχιατρεία! Τρόφιμοι όλοι όσοι -ταλαίπωροι- δεν μπορούσαν να "συναισθανθούν", σε τί Παράδεισο ζούσαν και τολμούσαν να… διαμαρτυρηθούν και αμφισβητήσουν τον... "ηγέτη" τους!

(Σημ. «συναίσθηση» = τελευταίο λεκτικόν απόκτημα του… διεθνούς εμβελείας ηγέτου… Τσίπρα).

Ο μέγας Broεδρος, κατά την εκτίμηση σεπτής γύφτισσας δεσποσύνης… "μας έκανε ΑΘΡΩΠΟΥΣ"!!!, με πρώτα τα άβουλα "γιουσουφάκια" του...

«Ο ψεύτης και ο κλέφτης, τον πρώτο χρόνο χαίρονται»!

Αναμφισβήτητα, σ΄ αυτή την κατηγορία περιέχεται ολόκληρος ο -όντως αξιοπερίεργος και εμπίπτων στο επαγγελματικό ενδιαφέρον της ψυχιατρικής- αριστερός συριζαρέικος κόσμος.

Ζώντας στον ίδιο χώρο και χρόνο, συνεχώς απορούσα πώς είναι δυνατόν να υπάρχει -εδώ και δίπλα μου- και κάποιος παράλληλος κόσμος που εγώ αδυνατούσα να δω!

Πλήθος από μίσθαρνα τρολλάκια διέδιδαν καθημερινά απίθανα ψεύδη και διοχέτευαν μίσος και χολή στην ατμόσφαιρα. Μιά απίθανη μυθοπλασία, γεμάτη προκαταλήψεις, αγκυλώσεις, λαϊκισμό και στενοκεφαλιά δηλητηρίαζαν την κοινωνία. Από την μία ακούγαμε γιά επερχόμενη… συντέλεια και από την άλλη βλέπαμε τον κόσμο να ζει φυσιολογικά και, οπωσδήποτε, κάθε μέρα και καλύτερα. Η κυβέρνηση, παρ΄ όλα τις χίλιες μύριες αναποδιές και φουρτούνες που της έλαχαν αναπάντεχα, προσπάθησε φιλότιμα και τις πάλεψε με γενναιότητα, αποφασιστικότητα, ικανότητα, σθένος, εντιμότητα και συνέπεια, καταφέρνοντας να βγάζει το καράβι από τις καταιγίδες. Με ασφάλεια και τις λιγότερες αβαρίες.

Έτσι, το σαθρό αριστερό οικοδόμημα της μόνιμης αρνήσεως των πάντων, της συμφοράς και της επερχόμενης καταστροφολογίας κατέρρευσε με πάταγο στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, καταστρέφοντας μόνο τους… «καταστροφολόγους» και το παράλληλο σύμπαν στο οποίο ζούσαν.

Και τώρα, μετά το… «η χώρα διαλύεται, ο λαός πεινάει, η μεσαία τάξη -αυτή των 5000 ε.- φτωχοποιείται, η χούντα του Μητσοτάκη… παρακολουθεί από το γεμάτο καλώδια Μαξίμου τον μισό πληθυσμό(!), ο τύπος φιμώνεται -ιδίως ο Χίος κι ο Μπαξεβάνης- και ένα σωρό ανοησίες που ακούγαμε, ήρθε η ώρα του λογαριασμού γιά τα άθλια, λυσσασμένα αιμοβόρα και θρασύδειλα ανθρωπάκια της «Κουμουντούρου»!

Ψελλίζοντας νέες ασυναρτησίες τύπου -«να μην γίνει ο… αλαζόνας Μητσοτάκης ηγεμόνας»- διαπιστώνω, ευτυχώς, πως για δαύτους δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά συνεχίζουν να αρμενίζουν στραβά. Οπότε δύο τινά εύχομαι: Να μην εφησυχάσει ο νουνεχής λαός και να προσέλθει στις προσεχείς κάλπες, καθ΄ όσον το τέρας όταν ξεψυχά γίνεται πιό επικίνδυνο και -το σπουδαιότερο- να συνεχίσουν ν΄ αρμενίζουν… στραβά οι συριζαρέοι ηγέτες.

Η Δημοκρατία και οι περίεργες συριζαρέικες αντιλήψεις γι΄αυτήν.

Προεκλογικά: «Θα επιβάλλουμε τη Δημοκρατία με το καλό ή… με το άγριο», «Θα ελέγξουμε τους αρμούς της εξουσίας», «Αν δεν βάλουμε κάποιους φυλακή δεν θα δούμε εξουσία», «Θα σας… ΦΑΜΕ»!

Μετεκλογικά: «Μη ψηφίζετε Μητσοτάκη γιατί είναι κίνδυνος για την… Δημοκρατία. Θα γίνει… ηγεμόνας αλαζόνας»! Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη, αλλά γιά μένα αυτό σημαίνει… παραμένω»! (Κορόιδο είμαι;!!!).

Τα συμπεράσματα δικά σας!

Και όποιος μπερδεύεται με την ερμηνεία της λέξεως «αλαζονεία», υπάρχει στο Λεξικό Μπαμπινιώτη. Ας ανατρέξει εκεί…

Ελπίζω και εύχομαι, ο φίλτατος Bro-εδρος να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο αντιπολίτευσης. Διότι, ως γνωστόν, "το, γαρ, πολύ της θλίψεως γεννά ..."!

Ευτυχώς που υπάρχει ο Τσίπρας!

Συντριβή αναπάντεχου μεγέθους, επιφυλακή και σύνεση για την τελική νίκη.

Ο μικρής ευφυΐας, αλλά μεγάλης κουτοπονηριάς, αμετροέπειας και «γλώσσας» ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, τσακίστηκε στα ρηχά του 20%. Ίσως γιατί ερχόταν με… μεγάλη φόρα! Μεγαλύτερη από εκείνη που του αναλογούσε…. Πλήρωσε, έτσι, την αμετροέπεια, την μεγαλοστομία και την φαυλότητα με την οποία έστησε το εκλογικό παιχνίδι, (απλή αναλογική), και οργάνωσε την προεκλογική τακτική του, χωρίς να δείχνει ακόμη και τώρα πως κατάλαβε, (ευτυχώς, γιά μας!), γιατί… πάτωσε!

Από την αρχή της εκλογικής περιόδου -οι αναγνώστες θα το θυμούνται- επαναλάμβανα συνεχώς: «Οι εκλογές αυτές αποτελούν αναμέτρηση του «καλού» με το «κακό». Και είναι αδύνατον το «κακό» να νικήσει το «καλό»!

Ψέματα, διαστρεβλώσεις, παραπληροφόρηση, χυδαιότητα και φτηνά, σαχλά, ευφυολογήματα δεν μπορούν να καλύψουν την έλλειψη σοβαρών επιχειρημάτων και σταθερών πολιτικών προσανατολισμών. Οι προσωπικές επιθέσεις, οι ύβρεις και η αντιστροφή χαρακτηρισμών, (π.χ. ειρωνεία, τυμβωρυχία, βλασφημίες, οικογενειακές σπιλώσεις, κ.λπ.), προδίδουν αλητεία και όχι σοβαρή και υπεύθυνη παράταξη την οποία μπορεί να επιλέξει ένας λαός για να κυβερνήσει τη χώρα του.

Τα θηριώδη ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ σε «εκλεκτές» συντεχνίες, ομάδες και ομαδούλες του περιθωρίου, π.χ. Φυλακές, Ρομά, «Πακιστανά», αποτελούν… ευχάριστα ακούσματα για τους νουνεχείς και σοβαρούς πολίτες της… απ΄εδώ πλευράς. Μαζί με τις απειλές Σπρίτζη, («με το καλό ή το άγριο»), τις υστερίες των αηδών-αοιδών («θα σας φάμε!»), τις φορομπηχτικές παλινωδίες του εστέτ συντρόφου με την «pochette» και οι κοινωνικές ταξινομήσεις της γηραιάς με τα «γεμιστά», (5000 ευρώ = μεσαία τάξη!), έδωσαν το πραγματικό στίγμα της εξουσιολάγνου αριστερής κομπανίας.

Όμως, το πιο ευχάριστο των προχθεσινών εκλογών είναι πώς οι ανόητοι-νόες των επιφανών συριζαρέικων στελεχών είναι το γεγονός πως δεν έπιασαν σωστά την… «σπιλιάδα» των αποτελεσμάτων. Έτσι , ο ένας -μελαμψός από το φούμο της αποτυχίας- ανασκαλεύει μνήμες των παππούδων του με τα… ξερονήσια, (λες και θα έπρεπε οι νικητές να ράνουν με άνθη τους κατσαπλιάδες ηττημένους, ευθύς ως έληξε ο εμφύλιος), ενώ ένας άλλος χαζός…. «μεγαλοστέλεχον» απετόλμησε το πανηλίθιον επιχείρημα: «Το 60% του ελληνικού λαού… αποδοκίμασε τον Μητσοτάκη»! Χωρίς να περάσει από το κλούβιο μυαλό του πως η παρέα του αποδοκιμάστηκε από το… 80%!

Κοντολογίς, όλοι οι νουνεχείς και σώφρονες θα πρέπει -σεμνά, ταπεινά και ψύχραιμα- χωρίς εκτροχιαστικούς πανηγυρισμούς ,να περιμένουμε την αποφασιστική δεύτερη εκλογή, προκειμένου να ξεμπερδέψουμε οριστικά με το αλαζονικό και εφιαλτικό μίασμα των Τσιπροπολάκηδων. Ως τότε, ας τους παρατηρούμε -απαθώς, αμέτοχοι και απ΄αλάργα- να τρώγονται με τους Πασόκους γιά την πρωτοκαθεδρία της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως.

Μπροστά στην κάλπη…

Ζητείται σύνεση και μία… παράκληση προσωπική.

Από όλα τα θλιβερά και ευτράπελα που χαρακτηρίζουν την απεγνωσμένη προσπάθεια των τυχάρπαστων συριζαρέων γιά νέο ρεσάλτο προς επανακατάκτηση της εξουσίας, με εντυπωσιάζει η πλήρης απουσία σοβαρότητος και υπευθυνότητος που τους χαρακτηρίζει, καθώς ο μόνος γνώμονας που τους καθοδηγεί είναι -πάση θυσία και παντί τρόπω- η κατάληψη της εξουσίας. Με συνταγή Μακιαβέλι, διευκρινισμένη και εμπλουτισμένη από τον νεομακιαβελικό φιλόσοφο, τον δυσκοίλιο Σπρίτζη: «Με το καλό, ή το άγριο»!

Με κορυφαίο το… μανιφέστο Κατρούγκαλου, που ανερυθρίαστα «κουρεύει εν χρω» κάθε παραγωγική ιδιωτική ανθρώπινη μονάδα, έρχεται η κυράτσα των … «γεμιστών» -ναι, εκείνη που κάποτε μιλούσε για… «πλούούούσιους» και γέμιζε ο «στόμας» της πλούτια- να οριοθετήσει την μεσαία τάξη στις ετήσιες απολαβές των 5000 ευρώ, την οποία και θα... προστατέψει!!!

Όμως, έχοντας βγει από τα 15 μου στη βιοπάλη και έχοντας λιώσει γιά 80 χρόνια στο μαγκανοπήγαδο της ζωής, με πολλαπλές δουλειές κι απασχολήσεις, η προσοχή μου εστιάζεται, αποκλειστικά, στην περίπτωση εκείνου του … αγοριού με το κοιμισμένο ύφος και την ξύλινη γλώσσα. Τυπικός γόνος κομματικού, συριζαρέικου βέβαια, σωλήνα, αγνοεί το πότε υποβάλλονται οι … φορολογικές δηλώσεις! Παρ΄ όλη την ηλικία του, (τον «γραδάρω» γύρω στα 40), προφανώς δεν έχει υποβάλλει ποτέ του δήλωση στην Εφορία, γιατί -προφανέστατα- δεν έχει δουλέψει ποτέ! Εννοείται πλην κομματικών αφισοκολλήσεων σε τοίχους, μάντρες και κολώνες.

Δεν ξέρω πού ακριβώς κατεβαίνει υποψήφιος γιά… «πατέρας του έθνους» αυτή η «προοδευτική ελπίδα της αλλαγής», όμως παρακαλώ θερμώς όλους όσοι θα έχουν την τύχη να τον «διασταυρώσουν» εκλογικά, να σπεύσουν να τον «σταυρώσουν». Και μάλιστα μονοκούκι! Η πατρίδα χρειάζεται, απολύτως, τέτοιους λαμπρούς και «προοδευτικούς» νέους να κοσμούν με την ακτινοβολία τους τα έδρανα του Κοινοβουλίου. Να τους εκπροσωπούν αποτελεσματικά και να… αγωνίζονται γιά την επίλυση των προβλημάτων τους !

Επειδή… «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».

Αντιγράφω κάποια αποσπάσματα από κείμενο της κ. Ρέας Βιτάλη στο Protagon.

"Ο Διονύσης Σαββόπουλος μίλησε για το Σημείο. Το πιο ενδιαφέρον Σημείο του ανθρώπου.... Το έχω ακούσει το Σημείο και από ένα σωρό ανθρώπους. Από αυτούς που μοιράζονται, όπως τώρα ο Νιόνιος. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που μοιράζονται. Το άκουσα από εκείνη την 95χρονη, την επιζήσασα του Αουσβιτς, που έσκυψα και της φίλησα το νούμερο στο χέρι της, γιατί συνταράχτηκα ότι φιλούσα την Ιστορία."

Τώρα που πλησιάζει η ώρα της κάλπης έρχεται η στιγμή της αλήθειας. Είδαμε και ακούσαμε πολλά. Από άκρως σοβαρά, έως ανόητες σαχλαμάρες. Απωθημένα και εσώψυχα «ωνίων» της πολιτικής και λάγνων της εξουσίας.

Από την μία η αλήθεια των γεγονότων, η σοβαρότητα των προθέσεων και η σοφία -κατακάθι της πείρας- και από την άλλη το σκόπιμο ψεύδος, ο τσαρλατανισμός του παραλογισμού, ο αμετροεπής προσεταιρισμός του πάσης φύσεως περιθωρίου και η αδίστακτη εξουσιολαγνεία. Με έκφραση τον αμετροεπή λαϊκισμό και όπλο της την αλητεία.

Με οικογενειακές καταβολές στην παλιά, άδολη αριστερά -εκείνη των αγνών, και αφελών, όπως απεδείχθη, αγωνιστών- έζησα εκ του σύνεγγυς όλο το δράμα της συνειδητοποίησης της πλάνης που έζησαν μιά ζωή και της άφατης θλίψης που γεννά η κατάρρευση των οραμάτων της ουτοπικής, ως απεδείχθη, ιδεολογίας τους. Έτσι κατανόησα πλήρως τον πόνο με τον οποίον, ουσιαστικά, αποστασιοποιήθηκαν απ΄ αυτήν, αλλά το παρελθόν, οι αγώνες, οι κόποι και οι θυσίες που έκαναν, τα τραύματα και οι αναπηρίες, ανακατεμένα με τον αιμάσσοντα εγωισμό τους, δεν επέτρεψαν την ανοιχτή και πλήρη ομολογία του Επικούρειου… «λάθε βιώσαντος», στην κυριολεκτική εκδοχή του.

Επιφανείς αριστεροί ιδεολόγοι και αγωνιστές, όταν ωρίμασαν και κατάλαβαν την πλάνη και την ουτοπία την οποία έζησαν, με τον τρόπο τους -έμμεσα λόγω πληγωμένου εγωισμού- το «ομολόγησαν». Και ορισμένοι άλλοι, λιγότερο εγωιστές και περισσότερο θαρραλέοι το διατράνωσαν, αδιαφορώντας γιά το κόστος που θα πλήρωναν και τον αντίκτυπο που θα είχε η κάθε σχετική δήλωσή τους στα φανατισμένα μορμολύκεια. Στους πρώην «συντρόφους» των.

Έναν τέτοιο μετανοημένο -ντροπαλό και πληγωμένο, συνονόματο θείο- τον... έζησα προσωπικά το 1975 σε ατέρμονες και πολυήμερες -de profundis- εξομολογήσεις. Eνώ έναν πιό θαρραλέο και πιό ξεκάθαρο, τον γνώρισα τώρα στο πρόσωπο του Διονύση Σαββόπουλου.

Η ξαναζεσταμένη, άνοστη σούπα των παρακολουθήσεων.

Επειδή ο πνιγμένος προσπαθεί να σωθεί πιασμένος από τα μαλλιά του, ο Bro-εδρος Τσίπρας, μέσα στην απελπισία από την άγονη αντιπολιτευτική του τακτική και προ της επερχόμενης εκλογικής ήττας, θυμήθηκε πάλι τις… το… «Ανδρουλάκη΄ s gate».

Κατ΄ αρχήν, αφού θυμίσω την εκ μέρους του περίπτωση παρακολουθήσεως του υφυπουργού του Πιτσιόρλα, επανέρχομαι στην υπόθεση Ανδρουλάκη. Σ΄ αυτήν τον κύριο λόγο είχε η ελληνική ΕΥΠ, η οποία ενεργούσε μυστικά, μεν, αλλά κάτω από εισαγγελική έγκριση, κάλυψη και εποπτεία.

Ο χρόνος στον οποίο εγένετο η παρακολούθηση, ο Ανδρουλάκης ήταν ένας απλός ευρωβουλευτής και όχι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και, άρα, ηγετικός και στρατηγικός πολιτικός αντίπαλος του Μητσοτάκη. Αν ο Πρωθυπουργός ενδιαφερόταν να «κρυφακούει» τους πολιτικούς του αντιπάλους θα άρχιζε -και θα τέλειωνε- στον Τσίπρα και κανέναν άλλον.

Όσο γιά την ουσία του θέματος -με την εμπλοκή και άλλων σημαντικών στρατιωτικών παραγόντων στην υπόθεση- επανέρχομαι, απόλυτα πεπεισμένος γι΄ αυτό, πιστεύοντας πως οι διαστάσεις της υποθέσεως ξεπερνούν τα στενά κρατικά ελληνικά όρια και απλώνονται σε παγκόσμια κλίμακα. Ως θέμα εντάσσεται στις αθέατες πλευρές του παρασκηνίου, με λογικές και προφανείς μυστικές ενέργειες των αρμοδίων με την εθνική ασφάλεια Υπηρεσιών.

Αντικείμενο της όλης ιστορίας η προετοιμαζόμενη, τότε, ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία και συνδετικός κρίκος αυτής με τον Ανδρουλάκη, ο… αδελφός του! Ήταν πρόξενος της Ελλάδος στην ουκρανική Μαριανούπολη και, προφανώς, θα είχε τηλεφωνικές επαφές με τον ευρωβουλευτή Νίκο Ανδρουλάκη. Ακόμη και ως ενδεχόμενο, οι πολύπλοκοι και περίπλοκοι μηχανισμοί ασφαλείας ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσίας και Ουκρανίας, όφειλαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός και να καλύψουν κάθε πτυχή αντλήσεως χρήσιμων, γι΄ αυτούς, πληροφοριών.

Θεωρώντας ευρύτερα, από γεωπολιτικής απόψεως, την όλη υπόθεση, επιμένω πως στο «μεγάλο πολιτικοστρατιωτικό παιχνίδι» του Ρωσο-ουκρανικού πολέμου είναι μπλεγμένες όλες οι μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις, οι οποίες δεν αφήνουν σκοτεινό και αδιευκρίνιστο το παραμικρό ψήγμα, από το οποίον μπορεί να αντληθούν πολύτιμες, γιά πάρτη τους, πληροφορίες.

Και όλα αυτά, σφαιρικά και ολοκληρωμένα, εντάσσονται στο μυστικό και αθέατο παρασκήνιο, με το οποίο προετοιμάζεται και σκηνοθετείται η γραφή της Ιστορίας, της οποίας το πραγματικό βάθος, το μέγεθος και τα πραγματικά στοιχεία, απαιτείται πολύς χρόνος γιά να βγουν στην επιφάνεια με τις σωστές, αντικειμενικές τους διαστάσεις.

Όσοι, τώρα, διαφωνούν με την πιό πάνω θεώρηση, παραπέμπονται στην… «πρόσφατη» ελληνική Ιστορία και την «πραγματικότητα» της Επαναστάσεως του 1821, η όποια μόλις τώρα -200 χρόνια μετά- αρχίζει, δειλά-δειλά, να «αχνοφαίνεται» στις αληθινές της διαστάσεις. Πολύ πέραν -και εντελώς αλλοιώτικα- από όσα διδαχθήκαμε στα σχολεία.

Παλιά, ξαναζεσταμένη παρλάτα. Αλλά πάντα επίκαιρη και διδακτική!

Ο ΜΕΝ ΚΑΙ Ο "ΔΕΝ"

-«Σερβιτόρε», η κομπανία, στο τραπέζι στη γωνία

υποφέρει ο γέρος, άκου, νουθεσίες μα του κάκου.

ο μικρός τον περιπαίζει στο γωνιακό τραπέζι...

- Παιδί μου μάθε γράμματα - Δε θέλω τέτοια πράγματα.

- Άμε, γιέ μου στο σχολείο - Ώρα γιά σκασιαρχείο.

- Να αγαπάς τη μάθηση - Η μάθηση είν΄εξάρτηση

- Γράφε με κονδυλοφόρο - Τοίχους με το μαρκαδόρο

- Μας το παίζετε ωραίοι - Χρησιμοποιώ και σπρέυ...

- Το σχολείο είναι φως - Της μαμάς σου ο ... ποπός.

- Να πάρεις τα εφόδια - Φτιάχνω πολεμοφόδια

- Όχι στις προκαταλήψεις - Προχωρώ σε καταλήψεις

- Μην ακούς τον Κολοζώφ - Έτοιμες κι οι... μολοτώφ!

- Που μπλέκεις με τα φρόκαλα - Ορμάμε με τα ρόπαλα.

- Τί σου φταιν τα μαγαζάκια - Θα τα καίμε με γκαζάκια!

- Μη μου λες ανοησίες - Προσεχώς και εκκλησίες.

- Άσε αυτές τις ιστορίες - Ερυθρές Ταξιαρχίες!

- Έλα κάνε μου τη χάρη - Και ο Χάρος όποιον πάρει.

- Τέρμα η κουβέντα ετούτη - Θα πετάμε και γιαούρτι.

- Μην ακούς οδηγητές - Μόνο στους καθηγητές!

- Παιδί μου, είσαι χούλιγκαν; - Και χούλιγκαν κσι σκούλιγκαν.

- Άφησε τις παρλαπίπες - Τώρα μάλιστα, το είπες.

- Στο σχολείο να προκόβεις - Άσε γέρο, δε με κόβεις.

- Να ’σαι και μελετηρός - Πάει, πέρασε ο καιρός.

- Γι.ά να μπεις Πολυτεχνείο - Το ’καναν κωλοχανείο!

- Να φοιτάς μ’ επιτυχία - Μόνο μπαρ και καφενεία.

- Γιά να πάρεις το πτυχίο - Μμμ, τη κάναμε λαχείο.

- Να γενείς διπλωματούχος - Πιό καλά περιπτεριούχος

- Δεν σ’ αρέσει επιστήμων; - Στο μπιλιάρδο είμαι ειδήμων.

- Μη χαζολογείς στα πάρκα - Ναι, τη κάτσαμε τη βάρκα.

- Κάθεσαι ανενεργός. - Όχι, είμαι απεργός!

- Όλοι οι φίλοι σου κουμπούρες. - Προτιμάμε τις μαστούρες

- Να σου βρω καμιά θεσούλα; - Θα ταράξω τη ρεμούλα.

- Να τα έχεις τετρακόσια - Πώς θα ζήσω μ’ εφτακόσα;

- Και θα ζεις, με επαιτείες; - Με κλοπές και με ληστείες.

- Θα σε χώσουν φυλακή. - Σερβιτόρε, μιά ρακή.

- Άφησε τις κουζουλάδες - Πιάσε δυό μακαρονάδες...

- Θα πεθάνεις τη μαμά. και τις δύο με κιμά!

- Σε κάναμε μουρόχαβλο. - Για κοίτα ένα μπουρτζόβλαχο

- Κάνεις τη καρδιά μου μαύρη. - Έχω αρχίσει και τη "μαύρη"!

- Σήκω, άσ΄ το αραλίκι. - Γέρο, κάνω τσιγαρλίκι...

- Γιέ μου, βλάπτει η νικοτίνη. - Φίνα, φέρε... ηρωίνη!

- Άκουσε τις παραινέσεις. - Θα βαρέσω δυό ενέσεις...

- Θες να γίνεις γυψαδόρος; - Παπατζής κι αβανταδώρος.

- Θες να πας ηλεκτρολόγος; - Είμαι αγνός ιδεολόγος.

- Αυτά δεν είναι εργασία. - Ντάντυ είσαι αφασία.

- Βρε, πως θα ζείς χωρίς λεφτά - Μπαμπάκα μου να φας σκατά.

- Και ψωμάκι πώς θα τρως; - Παντεσπάνι και "μπό φρόστ".

- Γιόκα μου δεν έχεις τσίπα! - Θα ψηφίζω μόνο... Τσίπρα!

- Πρόσεξε μη γίνεις « Ιμο » - Όχι, Περλεπέ, ούτε Σίμο.

- Μπράβο, γιέ μου, να μου ζήσεις - Ήθελες να με γεννήσεις!

ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΣ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΣ: - Θέε μου, που έφταιξα ο γέρος;

ΘΕΟΣ : - ΔΕΝ "ΤΡΑΒΗΧΤΗΚΕΣ" ΕΓΚΑΙΡΩΣ ! !

Το μεγαλείο της απλότητος και η απλότητα του μεγαλείου.

 

Με το μυαλό παραζαλισμένο από την κρίσιμη βαβούρα της καθημερινότητος και τον μόνιμο πόνο στη μέση, το χέρι έπαιζε αφηρημένα με το τηλεκοντρόλ, κάνοντας τα κανάλια να στριφογυρίζουν στο τηλεοπτικό εκράν.

Ξαφνικά, η γνώριμη φιγούρα του Μανώλη Μητσιά σε ένα κρατικό κανάλι, με έβγαλε από τον λήθαργο της αμηχανίας και με γύρισε κοντά… μισόν αιώνα πίσω. Στα χρόνια και της δικής μου ουτοπικής αθωότητος. Τον Μανώλη τον γνώρισα φευγαλέα, καθώς κουρευόταν στον Ναπολέοντα, τον μεγάλο -αείμνηστο τώρα- κομμωτή και σπουδαίο κι ευγενέστατο φίλο, ο οποίος έμενε στον κατώτατο όροφο της πολυκατοικίας μας. Ήταν με την γυναίκα του, ένα πανέξυπνο θηλυκό που κυριάρχησε -και κυριαρχεί ακόμη- στη ζωή του, διαφεντεύοντάς την. Άκρως σεμνό, διακριτικό, ευγενικό και γελαστό άτομο, μου εμπιστεύτηκε κάποια διαπραγμάτευση αγοράς ακινήτου, η οποία δεν ευτύχησε τελικά. Μετά… χαθήκαμε, αφήνοντάς μου παρακαταθήκη δύο από τα πιό αγαπημένα μου τραγούδια. Την «Ελευσίνα» και τον «Γιάννη το φονιά».

Στη συνέντευξη που έδινε… και έβλεπα με μεγάλο ενδιαφέρον, διαπίστωσα αναλλοίωτα -ίσως και επηυξημένα μετά τόσα πολλά χρόνια- όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που χαρακτηρίζουν τους πραγματικά σπουδαίους ανθρώπους. Τον αντιβεντετισμό, την απλότητα και τη συναίσθηση του ότι κάνουν -απλά- τη δουλειά και το… καθήκον τους. Χωρίς έπαρση, χωρίς εγωισμούς, με απίστευτη σεμνότητα και χωρίς προβολή του τεράστιου ταλέντου και της σπουδαίας καριέρας του, χωρίς συναδελφικούς ανταγωνισμούς και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Μια ζωή στρωτή, σαν ένα μικρό και ήρεμο ποταμάκι που ρέει απαλά και απλά…

Η περίπτωση Μητσιά με γύρισε –περίπου ίδια εποχή- και σε άλλη μία περίπτωση, όπου η ανθρώπινη απλότητα κάλυπτε ευγενικά, διακριτικά και βελούδινα την μεγαλοφυία και το ταλέντο. Σ΄ ένα μικρό υπόγειο, δεξιά κατεβαίνοντας και λίγο πριν το τέλος της οδού Πινδάρου, βρισκόταν το ατελιέ του Αντώνη Κανά, ενός σπουδαίου ζωγράφου, με προτίμηση την θαλασσογραφία.

Περνούσα ατέλειωτες ώρες παρακολουθώντας τον να δουλεύει, με την άσπρη ρόμπα και το μπερεδάκι στο κεφάλι. Τον αποκαλούσα «Δάσκαλε» και πολύ του άρεσε η προσφώνηση και ταξίδευα μαζί του με μπρίκια, σκούνες, τρικάταρτα και πολεμικά. Σε άγριες θάλασσες και ήρεμα νερά, αλλά και εικόνες από την αγαπημένη του Αίγινα στην οποία πηγαινοεργόταν με ένα μικρό σκαφάκι που είχε και την αποτύπωνε μαεστρικά στον καμβά.

Ο Κανάς συνήθιζε -σχεδόν κάθε δύο-τρία χρόνια να κάνει ατομικές εκθέσεις στην Θεσσαλονίκη, νομίζω στο «Ηλέκτρα Πάλλας». Ετοιμάζοντας μια τέτοια Έκθεση, τύπωνε καταλόγους έργων και πλήρωνε κριτικούς να γράφουν μέσα τα… γνωστά γλειπτικά! Με αισθήματα, συναισθήματα, ενοράσεις, αλληγορίες και διάφορα τέτοια βαρύγδουπα.

-Κοίτα, παιδί μου -έτσι με έλεγε- τί βλακείες και παραμύθια αραδιάζει τούτος εδώ. Εγώ, απλά, ζωγραφίζω ό, τι βλέπω και όπως το νοιώθω!

Ας είσαι καλά Μανώλη. Μου θύμισες και τον αείμνηστο «Δάσκαλο» του χρωστήρα, αλλά και τον μακρινό Μένανδρο με την πανανθρώπινης αξίας ρήση του: «Ως χαρίεν δ΄ εστί άνθρωπος, εί άνθρωπος ή».

Με το ζόρι παντρειά;

Ο μεγάλος απών

- Ο Τσίπρας -πάντα στον κόσμο της βουλιμίας του γιά εξουσία- μιλάει συνεχώς περί «προοδευτικής κατεύθυνσης διακυβέρνηση», αλλά με επί κεφαλής την «αφεντιά» του, χωρίς, στο σημερινό πολιτικό φάσμα, να διαφαίνονται … κολαούζα τύπου Καμένου που θα σπεύσουν να του φορέσουν το… στέμμα, ενώ οι ίδιοι θα αρκούνται στο να «γλείφουν» ένα κοκκαλάκι κάποιου Υπουργείου.

- Ο Νικολάκης του ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, αρνείται κάθε συνεργασία με Μητσοτάκη και Τσίπρα, αν δεν γίνει πρωθυπουργός ο… ίδιος!

- Το ΚΚΕ διακηρύσσει προς όλους πως… «δεν σφάξανε»!

- Ο Γιάνης , αγκαλιά με την «Δήμητρά» του, προτιμά να γίνει «Αφροδίτη της Μήλου». παρά να στέρξει να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ.

- Και ο Βελόπουλος -έκανε κι η μύγα…- αρνείται, λέει, να συγκυβερνήσει. Θέλει, λέει, να κυβερνήσει!

Μέσα σ΄αυτό το παρανοϊκό και αλαμπουρνέζικο πολιτικό μπουρλέσκ, και καθώς το γνωστό σκελετωμένο φάντασμα -λέγε με Βασίλη Λεβέντη - απουσιάζει από το προσκήνιο έχοντας χάσει την παλιά του ορμή, μαζί με την πολιτική ισχύ, και αδυνατεί να συμβάλει στο «κόλπο», με την γνωστή εύθυμη πινελιά του, προσπαθώ να ανακαλύψω πώς θα λειτουργήσει η περίφημη -αγνή και ανόθευτη- απλή αναλογική και από πού θα βρεθούν τα απαιτούμενα «συνεταιράκια». Αλλά και πώς θα πεισθούν τα υπάρχοντα γκρουπούσκουλα να συμμετάσχουν στην περίφημη δημιουργία βιώσιμης κυβέρνησης… «προοδευτικής κατεύθυνσης», με αρχηγό, (βέβαια), τον μεγάλο ηγέτη… Τσίπρα.

Διαβάζοντας τους κούφιους πηχυαίους τίτλους των αντιπολιτευομένων εφημερίδων, εκπλήσσομαι από την αφελή ευρηματικότητα και τα ανόητα αντιπολιτευτικά επιχειρήματα, που συνεχώς ξεφουρνίζονται. Τελευταίο… «εύρημα» το φοβερό και τρομερό… pretador, το οποίο δεν αφήνει τους συριζαρέους οπαδούς να εκδηλωθούν στις δημοσκοπήσεις! Όμως στην κάλπη… τρέμε Μητσοτάκη! 

Κυνηγώντας ανεμόμυλους… με την απλή αναλογική.

 Το νέο αμφιθέατρο της Νομικής Αθηνών

Τα κωμικοτραγικά επιθεωρησιακά σκετς του ευρηματικού αριστερού θιάσου, κατά την προεκλογική περίοδο είναι πολλά. Άλλα ξεκαρδιστικά και άλλα, απλώς διασκεδαστικά. Εστιάζω στα… πιό «σοβαρά». Δηλαδή σ΄ αυτά που βγάζουν περισσότερο… γέλιο!

Με την «πρόοδο» να τρέχει δρομαίως ώστε να δικαιώνεται κάθε αριστερή «προοδευτικότητα», βασική καινοτομία της η υιοθέτηση ντόπιων νομισμάτων. Και μάλιστα σε στενή ελληνική περιφέρεια. Δηλαδή ανά πόλεις-κράτη, κατά το αρχαιοπρεπές πρότυπον.

Έτσι, στην Αθήνα -και την ευρύτερη Αττική- οι ντόπιες συναλλαγές θα γίνονται με… «Ασπασίες», στην Βοιωτία με «Φρύνες», στην Βόρειο Πελοπόννησο με «Λαΐδες», στην Νότιο με «Ελένες», στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου με τις λεσβίες «Σαπφές» (νεολογισμός!»), στην Μακεδονία με «Θαΐδες», στην Κρήτη με «Αριάδνες» και στον απόδημο ελληνισμό με υπερεθνικές … «Γαβριέλλες»!

Άλλο… Με το αυτονόητο ερώτημα του ποιό σκοπό εξυπηρετούν οι Πανελλήνιες -Πανελλαδικές επί το προοδευτικότερον- εξετάσεις, αφού καταργούνται οι βάσεις και όλοι θα μπαίνουν, αβέρτα-κουβέρτα, στα Πανεπιστήμια, προτείνω -γιά καθαρά οικονομικούς λόγους- την άμεση κατάργηση τους! Όλοι να εισάγονται σε όποια σχολή γουστάρουν, επί τη δηλώσει!

Ολοκληρώνοντας την ρηξικέλευθη πρόταση του πλήρως εγγράμματου Bro-έδρου μας, και γιά λόγους χωρητικότητες της επερχόμενης φοιτητοπλημμύρας, προτείνω τα εξής: Τα φιλολογικά και φιλοσοφικά μαθήματα να παραδίδονται στο Ηρώδειο αμφι-θέατρο, οι πολυτεχνικές σχολές να λειτουργούν στο Καλλιμάρμαρο των Αθηνών και το Στάδιο «Κλεάνθης Βικελίδης» της Θεσσαλονίκης, οι ιατρικές σχολές να διατηρούν εργαστήρια στα κατά τόπους -υπάρχουν άφθονα στην Ελλάδα- Ασκληπιεία και οι καθηγητές της Νομικής σχολής να παραδίδουν μαθήματα στο ΟΑΚΑ, στην Αθήνα και στο Καυτατζόγλειο της Θεσσαλονίκης. Ειδικά γιά την Νομική, εις περίπτωσιν υπερπληρώσεως ακροατηρίου και ανεπάρκειας των Σταδίων, θα μπορούν να συνεπικουρούν το Στάδιο Γ. Καραϊσκάκης, στο Φάληρο και το γήπεδο της Τούμπας της συμπρωτεύουσας!

Διερμηνεύοντας, επίσης, και τον καημό κάποιου παλιού συριζάριου υπουργού της κατακαημένης Παιδείας, ο οποίος δεν κατάφερε να περάσει το πρώτο σκαλί της Νομικής, προτείνω -σε αμέσως επόμενη φάση εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης- την κατάργηση κάθε προαγωγικής εξετάσεως, με το πτυχίο να αποστέλλεται… οίκαδε, μετά παρέλευσιν ευλόγου χρόνου από της ηλεκτρονικής εγγραφής εκάστου φοιτητού. Ο χρόνος αυτός θα καθορίζεται ως αντιστρόφως ανάλογος του βάρους και της ηλικίας του!

Και όποιος, τώρα, θεωρήσει αστεία τα πιό πάνω… ας το ξανασκεφτεί. Γιατί υπάρχει κάποιος καταφερτζής τύπος που διέπρεψε ως μαθητής προαυλίων και καταλήψεων, ως φοιτητής της πλάκας σε κάποιο Πολυτεχνείο της Βουλγαρίας με μεταγραφή στο ΕΜΠ, (από όπου πέρασε by), και ο οποίος πήρε πτυχίο πολιτ. μηχανικού -γιά «ξεφόρτωμα», (Ιδέ κ. Θεοδ. Τάσσιο), και άνευ καταλήψεων του Ιδρύματος, χωρίς να μάθει ποτέ την διαφορά μεταξύ 180 και 360 μοιρών, ούτε καν τί χρώμα έχει το μπετόν! Τελικά, αυτός ο μπαγασάκος, κατάφερε -ξεγελώντας όλον τον «κατιμά» της ελληνικής κοινωνίας- να αναρριχηθεί στο ύψιστο ενεργό πολιτικό αξίωμα!

Και τώρα προσπαθεί να το επιτύχει πάλι, κουτοπόνηρα, με… «προγραμματικές συγκλίσεις» κομμάτων που, όμως, όχι μόνο δεν… συγκλίνουν μεταξύ τους, αλλά «μαλλιοτραβιούνται» καθ΄ όλους τους δυνατούς συνδυασμούς!

Επειδή πιστεύω πως η ουτοπική φάμπρικα της «απλής αναλογικής» δεν έχει κανέναν σκοπό… «προοδευτικής σύγκλισης και συνεργασίας», παρά μόνο να «χαλάσει» την πορεία του Μητσοτάκη, καταθέτω την άποψη -πρώτος από όλους- πως το βράδυ της 21ης Μαΐου, οι τζαναμπέτηδες συριζαρέοι θα κραυγάζουν γιά… «βία και νοθεία» της χούντας «Μητσοτάκης Α.Ε.».

Και γιά όποιον αμφιβάλλει… «κοντός ψαλμός… αλληλούια».

ΑΛΚΗΣΤΙΣ

 Πέντε χρόνια μετά και... χωρίς.

Αύριο συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την ημέρα -Σάββατο 5 Μαΐου 2018- που ο Μέγας Αρχιτέκτονας του Σύμπαντος κάλεσε κοντά του την Κυρά του Gigiland. Ίσως, ποιός το ξέρει, γιά να Του στολίσει τον Παράδεισο…

Ως βασικός «επικαρπωτής» της επίγειας παρουσίας της, θεωρώ υψίστη υποχρέωση να τιμήσω, πρώτος απ΄ όλους, τη μνήμη της ζητώντας από τον φίλο μου τον παπα-Θεαγένη να μεσολαβήσει, ως καθ΄ ύλην αρμόδιος, στον Πλάστη να δεχθεί τις ευχές όλων όσοι είχαν την τύχη να την γνωρίσουν στην επίγεια παρουσία της και την εξετίμησαν, ώστε να την τακτοποιήσει στην χορεία των εκλεκτών.

Όσοι εξ αυτών διαβάζουν τώρα αυτές τις γραμμές, αύριο -κατά τις 12.00 το μεσημέρι- αν θέλουν, ας διακόψουν ό,τι κάνουν, ας στρέψουν το κεφάλι προς τον ουρανό και ας διακτινίσουν, γιά μιά στιγμή μόνο, τη σκέψη τους προς αυτήν. Είμαι βέβαιος πως εκείνη θα το νοιώσει, θα ευχαριστηθεί και θα συγκινηθεί… Τουλάχιστον όσο κι εμείς εδώ.