Μιά βραδιά με τον αείμνηστο Δάκη.

Κυριακή, 22 Ιανουαρίου 1967.

Η γνωστή, δημοφιλής και συνήθης ελληνική νυχτερινή διασκέδαση δεν υπήρξε ποτέ της αρεσκείας μου. Η πρώτη -και μοναδική μου φορά- που, με συντροφιά φίλων, πήγαμε στην ταβέρνα του «Τζίμη του Χοντρού», στην οδό Αχαρνών, απέναντι από το Β΄ Γυμνάσιο του διαβόητου γυμνασιάρχη Πάτρα, ήταν και η τελευταία. Θυμάμαι πως τραγουδούσε η Πόλυ Πάνου και ο λόγος που διέγραψα τα μπουζούκια από το ρεπερτόριο της προσωπικής μου διασκέδασης ήταν το γεγονός πως στον λογαριασμό πρόσθεταν και 5 δραχμές ανά καρέκλα! Λες και θα μπορούσες να φας και να ψυχαγωγηθείς… όρθιος!

Έκτοτε, μου γεννήθηκε μιά γενική αποστροφή και άπωση γιά τις πάσης φύσεως τραγουδιστικές νυχτερινές εξόδους.

Η μνήμη μου δεν περιέχει ανάλογες εμπειρίες που να ξεπερνούν, σε μέτρημα, τα δάκτυλα της μίας παλάμης. Η πιό έντονα χαραγμένη στην ψυχή μου είναι αυτή που, με πολλή νοσταλγία, θα σας εξιστορήσω παρακάτω.

Ήταν Κυριακή 22 Ιανουαρίου 1967. Την επομένη επρόκειτο να καταταγώ, νεοσύλλεκτος, στο Κέντρο νεοσυλλέκτων Κορίνθου. Εκείνη την εποχή, με τις αβεβαιότητες του επαγγελματικού μέλλοντος και το άγνωστο βουνό της στρατεύσεως, ένα μικρό ειδύλλιο διασκέδαζε τις φοβίες και τις ανασφάλειες ενός πιεσμένου και προβληματισμένου νεαρού, εμένα! Λεγόταν Λίζα, ήταν Αγγλίδα και εργαζόταν ως… νταντά στο σπίτι ενός συναδέλφου μου μηχανικού, μεγαλύτερης ηλικίας και επαγγελματικά φτασμένου. Η Λίζα φρόντιζε τα δύο κοριτσάκια του, το μεγαλύτερο των οποίων είναι σήμερα σύζυγος πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδος!

Η αυστηρότητα των στρατιωτικών δεδομένων της εποχής, έκανε την τελευταία Κυριακή της ελευθερίας μου να μοιάζει, περίπου, με την συντέλεια του Κόσμου, καθ΄ όσον θα ακολουθούσε μεγάλη περίοδος εγκλεισμού στο στρατόπεδο. Οπότε θα έπρεπε να εορταστεί με ανάλογη επισημότητα. Έτσι, έκλεισα τραπέζι στα «Αστέρια» Γλυφάδος, όπου η εξήγηση της σοβαρότητος της εξόδου στον μαιτρ -συνοδευμένη και από κάποιο γερό φιλοδώρημα- μας εξασφάλισε το «πρώτο τραπέζι πίστα», όπως λέγεται στην αργκό των μυστών αυτού του είδους διασκέδασης.

Ακόμη θυμάμαι και το μενού που επιλέξαμε. Η Λίζα δεν έτρωγε κρεατικά - ήταν «βίγκαν» θα την λέγαμε σήμερα- οπότε διαλέξαμε ψάρι: Γλώσσα ψητή με πατάτες, σαλάτα, φρούτα και παγωτό. Με ένα μπουκάλι άσπρο κρασί, «Σάντα Έλενα» να τα συνοδεύει.

Στο κέντρο τραγουδούσε ένας νεαρός, ανερχόμενος, τραγουδιστής. Ένα γελαστό και πρόσχαρο παιδί, ονόματι… Δάκης!

Το νεαρό και καλοφτιαγμένο ζευγάρι, καθισμένο μπροστά-μπροστά, του κίνησε το ενδιαφέρον και τους έπιασε συζήτηση. Μετά τις εξηγήσεις που του δόθηκαν, σχετικά με την περίσταση, έκαναν τον συνομήλικο Δάκη να τους συμπαθήσει και να «τριγυρίζει» γύρω τους όλη τη νύχτα, αφιερώνοντας σ΄ αυτούς ολόκληρο το ρεπερτόριό του.

Η βραδιά εκείνη -αξέχαστη και απαράγραπτη από την μνήμη- συνεχίστηκε σε κάποια τριγύρω... ερημιά και ολοκληρώθηκε με μία από τις μεγαλύτερες τρέλες της ζωής μου. Επιστρέφοντας στην Αθήνα και φτάνοντας στον στρογγυλό -έτσι ήταν τότε- κόμβο της κατάληξης της οδού Συγγρού στο Φάληρο, με μία αιφνίδια έμπνευση ανακοίνωσα στην Λίζα πως θα την πήγαινα σπίτι της οδηγώντας προς τιμήν της,... εγγλέζικα. Και ανέβηκα ολόκληρη την Συγγρού… ανάποδα! Δηλαδή στις αριστερές της λωρίδες, μέχρι τις στήλες του Ολυμπίου Διός, όπου η πύκνωση της κυκλοφορίας με επανέφερε, αναγκαστικά, στην κανονικότητα.

Το περίεργο της υποθέσεως ήταν πως κανένα περιπολικό της Τροχαίας δεν με σταμάτησε, με μόνη αντίδραση το κομφούζιο των κορναρισμάτων, τα σινιάλα των μεγάλων φώτων, οι φωνές -Πού πας έτσι, ρέεεε- οι μούντζες και τα: «Ο, my God»! της Λίζας…

Έκτοτε, κύλισε πολύ νερό στο μύλο του χρόνου και η ζωή μας πήγε όλους -μιά εδώ και μιά εκεί- μέχρι που ο θάνατος -συνταρακτική ψυχρολουσία- ξαναφέρει στη μνήμη, ολοζώντανη, εκείνη τη νύχτα.

Αντίο γελαστό παιδί Δάκη και καλή αντάμωση…

Δυστυχώς, όλες οι γλυκές «καραμέλες» της ζωής μας είναι μοιραίο να έχουν ως άχαρο περιτύλιγμα τον… θάνατο! 

Άχρηστες αναπολήσεις.

  Η Όπερα του Μανάους.

Στις ώρες της απέραντης μοναξιάς το μυαλό αδρανεί και μπαίνει στον αυτόματο πιλότο. Καθώς η ψυχή δεν το τροφοδοτεί με πρώτη ύλη θεμάτων, αυτό γυρίζει σαν την μπίλια στη ρουλέτα και κάθεται -τυχαία- σε όποιο σταθμό την μνήμης τελειώνει η φόρα της.

Χθες, «κάθισε» σε μια παλιά μου ανάμνηση και τη μανία που μου δημιούργησε η απίστευτη ιστορία ενός Ιρλανδού τυχοδιώχτη, ο οποίος -όντας μετανάστης στο Περού- βάλθηκε, μετά ανάλογης μανίας κι αυτός, να «στήσει» Όπερα στον Αμαζόνιο, πιστεύοντας πως η μουσική θα εξημέρωνε τους άγριους ιθαγενείς του. Και μάλιστα να φέρει να τραγουδήσει στα εγκαίνιά της τον… Καρούζο! Ο τύπος λεγόταν, μάλλον, Μπράιαν Φιτζέραντ και ήταν έμπορος καουτσούκ. Κατ΄ άλλους ήταν γιατρός.

Είχα δει προ πάρα πολλών χρόνων την σχετική ταινία: «Φιτσγκαράλντο, ο τυχοδιώχτης του Αμαζονίου», με πρωταγωνιστές τον Κλάους Κίνσκυ και την Κλαούντια Καρντινάλε, και κάθε φορά, από τις έξη φορές που ταξίδεψα σ΄ εκείνα τα μέρη, οδηγώντας γκρουπ και μένοντας 2-3 νύχτες σε διάφορες λότζες περί το Μάντρε ντε Ντίος, «ξεψάχνιζα» τους ιθαγενείς, προσπαθώντας να μάθω την πραγματική ιστορία αυτού του απίθανου γεγονότος. Και κάθε φορά άκουγα και διαφορετική εκδοχή, καθώς ο μύθος υπερεκάλυπτε την αλήθεια και η πλοκή του εξηρτάτο από την φαντασία αυτού που τον αναπαρήγαγε. Η ιστορία αυτή είχε καταντήσει μανία για μένα.

Τελικά -και κατά την επικρατέστερη, κατ΄εμέ, εκδοχή- όντως υπήρξε κάποιος τέτοιος παλαβορομαντικός τύπος ο οποίος ήταν γιατρός, και κυκλοφορώντας με ένα πλοιάριο, περιέθαλπε τους άρρωστους ιθαγενείς, όπως έκανε ο Λίβινγκστον στην Αφρική. Κάποτε, αναπλέοντας τον Αμαζόνιο και προκειμένου να… κόψει δρόμο έβγαλε το καράβι του στην ξηρά και με γλίστρες από κορμούς ξύλων, σκοινιά, πρωτόγονα βαρούλκα και μπόλικους ιθαγενείς βαστάζους, ανεβοκατέβηκε έναν λόφο και έριξε το καράβι του στον απέναντι κλάδο του ποταμού. Με την υπόθεση αυτή να φαντάζει σαν θαύμα για την εποχή της!

Η ιστορία του δεν ξέρω πως διασταυρώνεται με την Όπερα, όμως στην τελευταία μου επίσκεψη σ΄ εκείνα τα μέρη, κατάφερα να βρώ -μέσα σε μια μικρή λιμνούλα δίπλα στον ποταμό, την οποία δημιούργησε κάποτε μεγάλη και αιφνίδια υπερχείλισή του- το κουφάρι ενός μικρού καραβιού που σάπιζε παγιδευμένο μέσα της. Φαίνεται πως το καραβάκι δεν μπόρεσε να βγεί καθώς τα νερά του ποταμού τραβήχτηκαν γρήγορα και εκείνο «κάθισε» στον πάτο της. Υπήρξε ένας πλωτός σταθμός α΄ βοηθειών στη ζούγκλα του Αμαζονίου, που η φύση του διέκοψε απότομα την δράση και αποστολή.

Όσο για την Όπερα, πράγματι κατασκευάστηκε στο Μανάους της Βραζιλίας, στη συμβολή των δύο μεγάλων κλάδων του Αμαζονίου, (Ο Ρίο Νέγκρο χύνεται στον Αμαζόνιο), και όντως στα εγκαίνιά της, (7/1/1897), τραγούδησε ο Καρούζο! Όσο ποιά παράσταση πρωτοανέβηκε, δεν κατάφερα να μάθω ποτέ!

Πανάθεμά σε Ζωή. Εσένα και τα καπρίτσια σου!

Όμως..., υποκλίνομαι μπροστά σου!

Είναι παρατηρημένο και συμβαίνει ευρέως. Όχι όμως σε όλους, αλλά μόνον σε όσους έχουν περάσει το προσωπικό… peak, (ελληνοπρεπώς... «κορύφωμα»), της ζωής τους και αρχίζουν να… κατηφορίζουν προς το σημείο απ΄ όπου ξεκίνησαν. Δηλαδή το «μηδέν» της ανυπαρξίας. Άλλοι με απελπισμένη αντιδραστική προσπάθεια -φρενάροντας απεγνωσμένα και προσπαθώντας αγωνιωδώς να καθυστερούν την πτώση- και άλλοι να γλιστρούν «κουτρουβαλώντας» ακράτητοι. Με σπουδή και βιασύνη.

Όσο πιό ακοπίαστο, ισορροπημένο και μέτριο, από πλευράς ανησυχιών, βολέματος, στόχων και προσπαθείας, υπήρξε το ανέβασμα στο κατακτημένο… «peak», τόσο γλυκύτερο και πιό ανώδυνο το γλίστρημα στην «τσουλήθρα» του χρόνου. Συμβιβασμένοι, αμέριμνοι, ανύποπτοι, αντιμετωπίζουν ήρεμα και μοιρολατρικά την παρακμή… Αυτούς τους ικανοποιούν οι διαδρομές του παρελθόντος και προχωρούν προς την έξοδο νοιώθοντας πληρότητα και ικανοποίηση από τα «μικρά» πεπραγμένα τους. Χορτάτοι ως λιτοδίαιτοι, ψελλίζουν το… «νυν απολύεις τον δούλον σου Κύριε»... και «φεύγουν» ήρεμοι γιά το πουθενά!

Όμως κάποιους άλλους -τους λίγους, ανήσυχους, αχόρταγους, ασυμβίβαστους και ανυπότακτους- τους «στοιχειώνουν» οι μερικές, μοναδικές και ξεχωριστές εμπειρίες που εβίωσαν και τους καταθλίβει το γεγονός πως οι αποστερημένες, πλέον, δυνάμεις δεν τους επιτρέπουν βάδισμα πάνω στα ίδια, τα παλιά, καλά και γνώριμα χνάρια. Με πλήρη επίγνωση ενός πιθανού κινδύνου αστοχίας - έως και γελοιοποιήσεως- να καιροφυλακτεί, επιμένουν πεισματικά στην άρνηση συνθηκολόγησης με τον πανδαμάτορα χρόνο και την, αμαχητί, παράδοσή τους στους κανόνες της ανημποριάς. Και -όπως οι Ουκρανοί μαχητές, που αρνούνται με πείσμα να καταθέσουν τα λιγοστά εναπομείναντα … «όπλα» τους - κρέμονται ακροβατώντας μετέωροι μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητος. Σε μιά απελπισμένη, ύστατη μάχη οπισθοφυλακών, προτάσσουν ένα ισχυροποιημένο «θέλω», επιμένοντας ουτοπικά να το μετατρέψουν σε ένα -έστω μέτριο, νοσταλγικό- «μπορώ». Και αν χρειαστεί, πέφτουν ηρωικά υπέρ των ονείρων τους.

Λέγονται πολλά ως… «ανεπίστροφα». Όπως: «Χρόνος που φεύγει άπρακτος», «Λόγια πικρά που εκστομίζονται», «Ευκαιρίες που χάνονται ανεκμετάλλευτες», κ.λπ., κ.λπ. Όλα συνοδευόμενα -κατόπιν εορτής, βέβαια- από ένα μεγάλο, πονεμένο … «αχ, γιατί;»! Προσωπικά θεωρώ σαν κύριο «ανεπίστροφο»- το πώς και πόσο πονά περισσότερο η μνήμη δυνατών στιγμών που βιώθηκαν, αλλά δεν μπορούν πλέον να επαναληφθούν και καταπλακωμένες από τα επόμενα ασήμαντα, η ύπαρξή τους να θαμπώνει και να τίθεται εν αμφιβόλω.

Ω΄, Μνήμη! Εσύ ο τροφοδότης ζωοφόρων ονείρων με αναδρομική εξαργύρωση. Ταχυδρόμος που φέρνει αναπολήσεις με στιγμιαίες χαρές και διαρκείς λύπες. Και, πάντα, με μπόλικο… πόνο. Άλλοτε γλυκό και ηδονικό και άλλοτε δυνατό κι αφόρητο. Τέτοιον και τόσον, που η λύτρωση από δαύτον να αιωρείται μεταξύ απώλειας συνειδότος -δηλαδή προϊούσης άνοιας- και ολοκληρωτικού αλτζχάιμερ! Εγκεφαλικοί χώροι όπου οι αναμνήσεις γίνονται γράμματα κι αριθμοί, γραμμένοι με κιμωλία σ΄ ένα τεράστιο μαυροπίνακα του νου, απ΄ όπου ένα γιγάντιο χέρι τις σβήνει με ένα μεγάλο σφουγγάρι. Καθ΄ ον χρόνο τα όνειρα, όλα τα όνειρα, μοιάζουν πλέον με αδύναμες φλογίτσες σε παλιές λάμπες πετρελαίου που αργοσβήνουν, καθώς το δοχείο τους αδειάζει από καύσιμο.

Όλα τα πιό πάνω αποτελούν σκόρπιες σκέψεις, που γεννήθηκαν και γράφτηκαν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου μιάς εφιαλτικής χθεσινής νύχτας. Στα ενσυνείδητα διαλείμματα ενός συνεχώς διακοπτόμενου ανήσυχου ύπνου. Σκέψεις που απευθύνονται σε όσους -ανάλογους- μπορούν να καταλάβουν.

(Σημ. Οι «όσοι»..., θα καταλαβαίνουν σίγουρα).

 

Η διπλή ανάπλαση στον Βοτανικό.

"Σύλλογος μεγάλος, δεν υπάρχει άλλος..."

Επί τέλους, η υπόθεση με την ανταλλαγή των εκτάσεων και την κατασκευή νέου γηπέδου του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό έφτασε στο τέλος της. Αυτή την εβδομάδα έρχεται στη Βουλή γιά ψήφισμα κάποια μικροτροπολογία περιβαλλοντολογικού χαρακτήρα και μετά ανοίγει ο δρόμος γιά… τις μπουλντόζες.

Στοιχηματίζω πως η, κατ΄ επάγγελμα, αντιπολίτευση θα καταψηφίσει. Πιθανότατα γιά δύο σοβαρότατους λόγους. Ένα, γιά να μην ενοχληθεί η επώαση των αυγών των… κορμοράνων, οι οποίοι -ως γνωστόν- ενδημούν στην περιοχή! Και, δύο, -πασίγνωστον αυτό- επειδή γα... ται ο Μητσοτάκης!!

Προσκλητήριο Μεγάλων Ελλήνων: Μείον ένας….

-VANGELIS: …. Απών!

Κάποτε, άγνωστο πότε και μετά από άγνωστο πλήθος εκατομμυρίων ετών φωτός -αλλά σίγουρα κάποτε- κάπου στην απεραντοσύνη του Διαστήματος και στο πρώτο ουράνιο σώμα που θα διαθέτει έλλογη ζωή, (στατιστικά και μόνο, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία πως υπάρχει πλήθος τέτοιων), θα ακουστούν οι νότες της Μυθωδίας του δικού μας VANGELIS. Ως μήνυμα και γιά εκείνους πως υπάρχει κι αλλού ζωή, στο Σύμπαν της Δημιουργίας.

Θλίψη, απογοήτευση και… χάχανα!

 -Yes, Sir...!!!

Μετά την ευπρεπή και σεμνή εμφάνιση του σοβαρού, υπεύθυνου και μετρημένου Έλληνα πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο και την εντυπωσιακή και ουσιαστική ομιλία του στην πολιτική ελίτ των Ηνωμένων Πολιτειών, η συριζαρέικη κομπανία θορυβήθηκε τόσο, που μετά το πρώτο σοκ, δεν ήξερε τί να πει και πού να κρυφτεί. Έτσι, γιά πρώτη -ίσως- φορά της δεν πρόλαβε να συντονίσει την χολή και τη σαχλαμάρα της. Καθένας τους προσπάθησε -όπως, όπως- να παίξει αντιπολιτευτικό το βιολί του.

Όμως ένας από το κοπάδι ξεπέρασε όλους σε βλακεία, κατά τους πολλούς που τον άκουσαν. Αλλά, καλοεξετάζοντας την φαινομενική παπαρδέλα του, τελικά προκύπτει πολύ σωστός και παρεξηγημένος.

Και εξηγούμαι:

Ο γνωστός υιοθετημένος ρομά -επιφανής «στέλεχον»- εξέφρασε… «θλίψη», «απογοήτευση» και… «χάχανα» γιά την εμφάνιση Έλληνα πρωθυπουργού στην αμερικανική Βουλή! Και όντας παρεξηγημένος… γελοιοποιήθηκε αδίκως μ΄ αυτή του την δήλωση. Γιατί ο τύπος, προφανώς δεν αναφερόταν στην εμφάνιση Μητσοτάκη αλλά στην προηγούμενη επίσκεψη του αφεντικού του στον Πρόεδρο Τραμπ. Διότι τότε -όντως- η μισοκακόμοιρη εμφάνιση ενός ψοφοδεούς και εντυπωσιασμένου συμπλεγματικού Τσίπρα προκαλούσε «θλίψη», ως εμφάνιση, (κακοντυμένος φτωχοσυμπέθερος, σαν κομπάρσος σε παλιά ελληνική ταινία), και σκόρπιζε «απογοήτευση» μόλις άνοιγε το στόμα του και έβγαζε εκείνα τα θαυμάσια -κορακίστικα- οξφορδιανά αγγλικούλια του. Τα δε «διασκεδαστικά» χάχανα του ρομά λακέ -του Τσίπρα λακέ- ανέβλυσαν αυθόρμητα στη θύμηση εκείνης της καταπληκτικής «γλειφτικής» ατάκας…: «Ο Πρόεδρος Τραμπ μπορεί να φαίνεται διαβολικός, αλλά είναι γιά… καλό»!!!

Γι΄αυτό, να μην σπεύδετε να βγάζετε συμπεράσματα. Υπάρχει μπόλικη… σοφία στον «Σύριζα… προοδευτική συμμαχία»!

Η ασύλληπτη μιζέρια και κακομοιριά της συμπλεγματικής και χολεριασμένης αριστεράς.

«Οία η μορφή, τοιάδε και η ψυχή».

Πιστεύοντας απόλυτα στη γλώσσα του σώματος, αρχίζω με το γνωστό απόφθεγμα του Αισώπου, το οποίο βλέπω ανάγλυφο στην μεγαλοπρέπεια, το κομψό ντύσιμο, την αρχοντιά και τη σιγουριά που αποπνέει ο αεράτος Μητσοτάκης, σε σχέση με την κακομοιριά, την δουλικότητα, το κακό ντύσιμο της «αγραββατωσύνης» και την άβολη αμηχανία που βγάζει ο «φτωχοσυμπέθερος» Τσίπρας. Ένα βλαχαδερό που δεν πιστεύει το πώς, πού και γιατί βρέθηκε από τα… «αλώνια στα σαλόνια»!

Ένα ευτυχώς: Η χολή, το μίσος, ο μισελληνισμός και η αθλιότης που λυσσαλέα εξεμούν, συνταιριαγμένα εν χορώ, τόσο τα λιβελλογραφήματα των κιτρινιάρικων εντύπων των ακροαριστεροδέξιων ρυπαρογράφων κονδυλοφόρων, όσο και οι αστείες δηλώσεις των στελεχών τους, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να ενδυναμώσουν την πεποίθηση των υγιώς σκεπτομένων πολιτών και να γείρουν την πλάστιγγα των αναποφάσιστων. Η σύγκριση και η διαφορά καταφανής.

Ένα δυστυχώς: Με την προφανή αστοχία όλων των αντιπολιτευτικών επιχειρημάτων και την διαβολικότητα των αριστερών γραικύλων, οι οποίοι δεν ορρωδούν προ ουδενός, προκειμένου να επιστρέψουν στην εξουσία μέσω… οργής και «νεοαγανακτήσεως» -γνωστή κουτοπόνηρη συνταγή- έστω καταστρέφοντας την χώρα, προκειμένου να πλήξουν τον «άτρωτο» Μητσοτάκη, θεωρώ υπερσίγουρο το γεγονός πως οι φετεινές πυρκαγιές -100% συριζαρέικοι εμπρησμοί- θα καταρρίψουν κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Και -κακά τα ψέματα- ουσιαστική προστασία των δαΣσών από κακόβουλες δραστηριότητες είναι, σχεδόν, αδύνατη. Όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα με θυμηθείτε σύντομα!

Και μία πρόβλεψη: Δεν έχω καμμία αμφιβολία -1000%- οι εκλογές θα γίνουν στην ώρα τους. Δηλαδή στη λήξη της 4/τίας. Ο λόγος απλός: Ο σοβαρός και υπεύθυνος Μητσοτάκης θα προτάξει την εντιμότητα και την συνέπεια που τον διακρίνει, έναντι του οιουδήποτε κομματικού συμφέροντος. Ο άνθρωπος δεν είναι ευκαιριοσκόπος και… θα το αποδείξει. Έχοντας διακηρύξει, πλειστάκις, αυτή την άποψη, δεν πρόκειται να μιμηθεί τον… Τσίπρα στην ανακολουθία και την μπαγαμποντιά. Στο πιό πάνω διακύβευμα… δέχομαι στοιχήματα! 

Με την αγωνία στο κατακόρυφο!

"Αλέκσησ και ξερό ψωμί" 

Όσο πλησιάζει η Κυριακή... τρελλαίνομαι. Έχω φάει 4 νύχια, τρία μανίκια πιτζάμας, 5 μαξιλάρια και τα... λυσσακά μου. Το ερώτημα βασανιστικό: Άραγε θα εκλεγεί το παιδί Πρόεδρος, ή θα καταφέρει να τρέξει μόνο και να τερματίσει... δεύτερο; Από τον Αλέκσης όλα να τα περιμένεις. Ξέρεις τί του είναι αυτός; Όλα μπορεί να τα πετύχει. Όπως τότε που κοκορευόταν γιά στροφές... 360 μοιρών, γιά το γνωστό σκίσιμο... -"μ΄ ένα νόμο κι ένα άρθρο"- του μνημονίου και γιά το "ατού" του που είναι η οικονομία, βάζοντας Υπουργό της τον νάρκισσο Γιάνη και καταργώντας ΕΝΦΙΑ, λογαριασμούς ΔΕΗ και πληρωμή στα βενζινάδικα. Του λοιπού -και μέχρι να τελειώσουν τα ομόλογα της Ανατολής -οι εκτιμήσεις λένε μέχρι να βγει ο ήλιος από την Δύση- όλα... τζάμπα παντού!

Ήδη, διάφορες φήμες που κυκλοφορούν θέλουν, με την βεβαία επάνοδό του στην εξουσία, ως υπουργό των Οικονομικών της... "την δεύτερη φορά Αριστεράς" το γνωστόν μάγο της Οικονομίας, τον αξιότιμον κ. Αρτέμη Σώρραν.

Στο εικονιζόμενον ομόλογον της Τραπέζης της Ανατολής, φαίνεται καθαρά πως το Ελληνικό Δημόσιο δικαιούται κεφάλαιον 25.000.000 χρυσών -όχι παίζουμε- φράγκων -πλέον νομίμων τόκων γιά 112 συναπτά έτη- με το οποίον όλοι, πλέον, οι Έλληνες θα... "ενεργηθούμε" στο τάληρο, δικαιώνοντας έτσι τις αφειδείς και πλουσιοπάροχες υποσχέσεις του νεοεκλεγόμενου -αν τα καταφέρει τελικώς- "ηγέτου της εκατονταετίας".

Γι΄ αυτό, μην αμελείτε, μην παραλείψετε, μην ολιγωρήσετε. Όλοι την Κυριακή στις... χίλιες κάλπες. Με πείσμα και φανατισμό. Αλέκσης και πάλι Αλέκσης! Και προσοχή στο ψηφοδέλτιο. Κοίτα μη τυχόν και κάποιος πονηρός σαν πασάρει τίποτις άλλο. Τα μάτια σας δεκατέσσερα!

Άντε, στις κάλπες πρωί-πρωί την Κυριακή και... "καλό βόλι"

Όπου η χυδαιότητα κονταροχτυπιέται ανταγωνιστικά με την ηλιθιότητα.

Διάβασα σε, ανηρτημένη σε περίπτερο, έντυπη φανατική ρυπαρότητα ακροδεξιού προσανατολισμού, η οποία «Μακελεύει» την αλήθεια μαζί με κάθε λογική, κοσμιότητα, αξιοπρέπεια και δημοσιογραφική δεοντολογία, την εικονιζόμεη απίθανη εκδοχή, σχετικά με την γενεαλογία του… Κυριάκου Μητσοτάκη. Μιά… «δημοσιογραφική επιτυχία» - λαβράκι του γνωστού ακροδεξιού σκουπιδαριού, το οποίον ανταγωνίζονται επιτυχώς και με αντίστοιχες επιδόσεις οι κομματικοί λιβελλογράφοι του απέναντι -τσιπροπολλακιστικού- χώρου.

Κατά το βλακώδες δημοσίευμα, που πιστεύουν πως πλήττει… «μάνα» και «γιό», ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι νόθος γόνος του Τέρη Χρυσού και της… Ντόρας Μητσοτάκη!!!

Βεβαίως, το έντυπο του αληταριού δεν είναι τόσο αφελές, ώστε να μην ξέρει την αλήθεια, κάνοντας τον απλό υπολογισμό που δημοσιεύω πιό κάτω, αλλά -απλώς- ψαρεύει στα θολά νερά της αφέλειας, του φανατισμού και της κλασικής πνευματικής μειονεξίας που χαρακτηρίζει τις επιχειρηματολογίες των άκρων του πολιτικού φάσματος και αυτών που τις διατυπώνουν. Γεγονός αρκετό στους οπαδούς τους, που… χάφτουν ό, τι «παπαρδέλα» τους σερβίρουν, αρκεί να εξυπηρετεί το μίσος και την βλακεία τους.

Και εξηγούμαι, γιά την εύκολη απόδειξη της πραγματικότητος:

-Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γεννήθηκε στις 4/3/1968 και η Ντόρα Μπακογιάννη στις 6/5/1954. Δηλαδή η χρονική απόσταση που γεννήθηκαν είναι 13 χρόνια, 9 μήνες και 29 ημέρες… ακριβώς.

Συνεπώς, γιά να αληθεύει η συκοφαντία θα έπρεπε η Ντόρα να έχει «συλλάβει» τον Κυριάκο σε ηλικία 13 ετών! Ήτοι, μαθήτρια στη Β΄ Γυμνασίου !!!

Άρα… το συμπέρασμα το αφήνω σε σας…. 

ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ

   Πολλοί θα γνωρίζουν το θεατρικό έργο του αθυρόστομου Έντουαρντ  Άλμπυ: «Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ» και περισσότεροι θα έχουν ακούσει, απλώς, τον τίτλο του. Όμως πολύ λιγότεροι θα γνωρίζουν ποιά ήταν και τί φοβόταν η Βιρτζίνια Γούλφ.

   Υπήρξε Αγγλίδα μυθιστοριογράφος, πρωτοπόρος στο ύφος και γιά την εποχή της. Γεννήθηκε στις 25/1/1882 στο Λονδίνο και πέθανε, αυτοκτονώντας, στις 28/3/1941, βουτώντας στον ποταμό Ουζ με τις τσέπες του παλτού της γεμάτες πέτρες! Γεμάτη κατάθλιψη και ανορεξία κι η ίδια, που την κατάντησαν να έχει σπασμένα νεύρα και βάρος μόλις 28 κιλά.

   Το τελευταίο της γράμμα προς τον σύζυγό της, τον Λέοναρντ Γουλφ, που αναρτώ πιο κάτω, φανερώνει μιά προσωπικότητα και μιά αγάπη που δεν προέκυπτε καθόλου από την, εν γένει, ερωτική συμπεριφορά της και το «ιδιόρρυθμο» σεξουαλικό ταμπεραμέντο της, καθ΄ όλο τον έγγαμο βίο της. Δείχνει όμως όλη την πίκρα της ψυχής, την μελαγχολία που την κύκλωνε συνεχώς και την απελπισία που, στο τέλος, την λύτρωσε.

   Και μιά αποκάλυψη. Ο μεν Άλμπυ διαπραγματευόταν το ποιός φοβόταν την Βιρτζίνια Γουλφ, η σημερινή μου ανάρτηση αποκαλύπτει τί φοβόταν περισσότερο η Βιρτζίνια Γούλφ. Κι αυτά ήσαν το σκοτάδι του υπνοδωματίου της και η οχλαγωγία του πλήθους στον δρόμο!

   "Αγάπη μου,

είμαι σίγουρη ότι τρελαίνομαι πάλι. Νιώθω ότι δε θα αντέξουμε άλλη μία τέτοια κρίση. Αυτή τη φορά δε θα αναρρώσω. Άρχισα πάλι να ακούω φωνές και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Γι’ αυτό θα κάνω αυτό που θεωρώ σωστό γιά την περίσταση. Μου έχεις προσφέρει τη μεγαλύτερη ευτυχία.(…) Δε νομίζω ότι υπήρξαν ποτέ πιό ευτυχισμένοι άνθρωποι, μέχρι που ήρθε αυτή η απαίσια αρρώστια. Δεν μπορώ να την πολεμήσω άλλο. Ξέρω ότι καταστρέφω τη ζωή σου κι ότι, αν δεν είχες εμένα να φροντίζεις, θα μπορούσες να δουλέψεις. Και θα τα καταφέρεις.                         

    Βλέπεις, δεν μπορώ να γράψω σωστά. Δεν μπορώ να διαβάσω. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι σου χρωστάω όλη τη ευτυχία της ζωής μου. Ήσουν τόσο υπομονετικός μαζί μου και τόσο καλός. Θέλω να το πω αυτό –όλοι το ξέρουν.         Αν μπορούσε να με σώσει κάποιος, αυτός θα ήσουν εσύ. Με έχουν εγκαταλείψει όλα, εκτός από τη σιγουριά μου γιά την καλοσύνη σου. Δεν μπορώ να καταστρέφω τη ζωή σου άλλο.                                                                                  Δε νομίζω ότι δύο άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι πιό χαρούμενοι από εμάς.

   Β." 

ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ (1885 – 1972)

 

Αμερικανός, μέγας παρεξηγημένος ποιητής, μέγας αρχαιολάτρης και μέγας θαυμαστής του Μουσολίνι.

Η τελευταία του ιδιότητα σαφώς αδίκησε το ποιητικό του ανάστημα, το οποίο -απομονωμένο από τον οργίλο του χαρακτήρα και τις πολιτικές, εθνικιστικές του υπερβολές- υπήρξε τεράστιο.

Ορκισμένος εχθρός ολοκλήρου του τραπεζικού συστήματος υπεστήριζε τα πιό κάτω υπερβολικά:

«Το χρήμα δεν θα έπρεπε να ήταν τίποτα περισσότερο από ένα αποδεικτικό, ένα έντυπο πιστοποιητικό της πραγματικής εργασίας του ανθρώπου. Ένα «μέτρο» του χρόνου που αφιερώνει κάθε εργαζόμενος και της αξίας που προσδίδει στα έργα που παράγει. Όμως στην πορεία έχασε το στόχο, παραστράτησε από τη φύση του και κατέληξε ένα απλό… «εμπόρευμα που πουλιέται, αγοράζεται και, γενικά, διαπραγματεύεται Την απώλεσε από «τα γουρούνια των τραπεζών», που μονοπωλούν την οικονομία. Οι τραπεζίτες, άνθρωποι απρόσωποι, καλυμμένοι πίσω από την ανωνυμία διοικητικών συμβουλίων των τραπεζών, ελέγχουν την κυκλοφορία του χρήματος εις βάρος της κοινωνίας και υπέρ των μεγάλων συμφερόντων, των τοκογλύφων και των μονοπωλίων.

Έτσι κερδοσκοπούν δημιουργώντας βαθιά χάσματα μεταξύ εθνικού προϊόντος και δίκαιης κατανομής του».

Τον ποιητή Έζρα Πάουντ, με την ασκητική φυσιογνωμία που μου θυμίζει έντονα τον ημέτερο Κωστή Παλαμά, τον θυμάμαι από έναν στίχο του, πού κάποτε συνάντησα και με εντυπωσίασε σφόδρα. Αλλά δυστυχώς -επειδή «ου γαρ έρχεται μόνον»- δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποιό ποίημα ανήκει:

«Μου αρκούν οι λίγοι, μου αρκεί ο ένας, μου αρκεί ο κανένας»!

Η σημερινή μου απέραντη μοναξιά που ο φίλος μου παπα-Θεαγένης, με την σχετική του ανάρτηση, την κέντρισε οδυνηρά, είναι οι γενεσιουργές αιτίες αυτής της ανάρτησης.

ΥΓ. Αν κάποιος αναγνώστης, (π.χ. η Βαλή ή ο Πέτρος, πιθανότατα), γνωρίζει κάτι σχετικό, θερμά παρακαλώ ας με ενημερώσει.

Επιστήμη και Τέχνη

Αποτελούν τα δύο από τα σπουδαιότερα έλλογα «εργαλεία» του ανθρώπου, που τον κάνουν να ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο έμβιο κόσμο.

Η Τέχνη προϋποθέτει… «ανησυχία» και έμφυτα προσωπικά ιδιοχαρακτηριστικά, που λέγονται «κλίση» ή ταλέντο.

Εκδηλώνεται αυθόρμητα με διάφορες σχετικές «ανησυχίες» και διαπιστώνεται εύκολα, ειδικά από ένα έμπειρο μάτι… ειδικού.

Οπωσδήποτε αναπτύσσεται και εξελίσσεται, αναλόγως του πρόσφορου εδάφους που θα συναντήσει. Θα προχωρήσει, θα εξελιχθεί, θα διακριθεί, ή θα χαθεί ανεκμετάλλευτο, αν αυτό το έδαφος προκύψει άγονο, ή αν παραμεληθεί γιά διάφορους λόγους.

Στις εκδηλώσεις της Τέχνης κυριαρχεί η υπερβολή, η υπέρβαση, η αιθεροβασία -ανεμελιά, η ελευθερία, η ελευθεριότητα, μπορεί κάποτε, η εκκεντρικότητα, δηλαδή το να προηγείσαι της εποχής σου - να είσαι… «προχώ» στην αργκό των κουλτουριαρέων- αλλά και η ανησυχία, η ασυνέπεια, η βαρεμάρα και η ανάγκη της συνεχούς αναζήτησης έμπνευσης. Να δυσκολεύεσαι να μείνεις σταθερός στην ρουτίνα της καθημερινότητας και, ως απροσάρμοστος, να θέλεις συνεχώς, να την πολεμάς, προσπαθώντας να την αλλάζεις. Πνεύμα δημιουργικό, δυναμικό, επαναστατικό, ανήσυχο.

Στην Επιστήμη τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Απαιτείται σοβαρότητα, υπευθυνότητα, μελέτη, έρευνα, γνώση, σκεπτικισμός, αντιδογματική συνείδηση, εργώδης προσπάθεια, υπομονή και επιμονή. Η συνέπεια και η σταθερότητα αποτελούν θεμελιώδη συστατικά της, όπως και η προσήλωση σε πρότυπα, κατασταλαγμένα θεωρήματα που, επαληθευόμενα, μετατρέπονται σε πρακτικές εφαρμογές, σε σταθερές του χαρακτήρα και σε πιλοτικά αξιώματα ζωής. Εφαλτήρια προόδου και περαιτέρω εξελίξεως και ανελίξεως. Κοντολογίς, πρέπει ως επιστήμων να είσαι προσγειωμένος, γήινος.

Κάνοντας αναγωγή των ανωτέρω στον έρωτα, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως: «Τέχνη» είναι το να θέλεις να σ΄ αγαπάν και «Επιστήμη» το ν΄ αγαπάς.

5 Μαΐου 2018 – 4 Μαΐου 2022

Η μνήμη ενός ανθρώπου -που τελειώνει την επίγεια διαδρομή του και αναχωρεί γιά έναν καλύτερο, επουράνιο κόσμο- χάνεται μόνον όταν αυτός ξεχαστεί απ΄ όσους αγάπησε και αγαπήθηκε απ΄ αυτούς στη Γη.

Αύριο, Τετάρτη 4 Μαΐου, στο μικρό εκκλησάκι του κτήματός της στην Ερέτρεια, η Άλκηστις, ως πνεύμα, θα κάνει την τέταρτη ετήσια «βόλτα» της στους κήπους και τους χώρους που δημιούργησε, έζησε και αγάπησε γιά το τελευταίο μεγάλο τμήμα της ζωής της.

Με την επίκληση του σεβαστού φίλου μου Παπα-Θεαγένη θα συναντηθεί νοερά μαζί μου, με όσους τύχει να παρευρεθούν εδώ στις 11.00΄ το πρωί, αλλά και με όσους -ανεξαρτήτως τόπου που θα βρίσκονται- συντονίσουν εκείνη την ώρα τη σκέψη τους μαζί της.

Όσα χρόνια θα γίνεται αυτή η θρησκευτική διαδικασία -σίγουρα εφ΄ όσον και γιά όσο θα ζω- είναι βέβαιον πως η άποψη της πρώτης παραγράφου θα επαληθεύεται. 

Καλή Πρωτομαγιά.

 

Καλώς μας ήρθε ο Μάης! Κάποιοι τον αναζήτησαν κάπως αλλιώς και κάποιοι τον έπιασαν κάπως... έτσι.

Σας εύχομαι το "αλλιώς", κρατώντας γιά πάρτη μου το αισιόδοξο... "έτσι"!

Όταν το όνειρο γίνεται εφιάλτης,

(Διήγημα ενός "φίλου") 

Μπήκε στη ζωή του απότομα. Γελαστή, κοκέτα, ανέμελη κι αμαρτωλή. Κατέπλευσε αιφνίδια και, αργά-αργά, σαν περήφανη σημαιοστόλιστη κουρσάρικη κορβέτα έσκισε τα ακίνητα, τελματωμένα νερά του ερημωμένου λιμανιού της ψυχής του κι έδεσε στο έρημο αραξοβόλι της. Εκείνος αναθάρρησε και πίστεψε πως θα πατούσε το κατώφλι μιάς χαμένης, πολυπόθητης και οφειλόμενης, ευτυχίας. Σηκώθηκε από την ανιαρή του αδράνεια, προχώρησε περιχαρής και χτύπησε την πόρτα της καρδιάς της, χωρίς να φαντάζεται τη συνέχεια. Του άνοιξε ένας Εγωισμός που σαν Κέρβερος φοβερός την φύλαγε.

-Τί θέλεις εσύ;, τον ρώτησε βλοσυρά.

- Να περάσω στην Κυρά σου, απάντησε.

-Χμμμ. Γιά να περάσεις θα πρέπει να πληρώσεις.

-Και σαν πόσα ζητάς;

-Πρώτα, πρώτα, την αξιοπρέπεια, την περηφάνια και τον αυτοσεβασμό σου!

Κοντοστάθηκε, σκέφτηκε κι αναλογίστηκε. Βαρύ το τίμημα. Από τη μιά η ντροπή, η ταπείνωση και ο διασυρμός κι από την άλλη τα σκληρά σκοτάδια της μοναξιάς, που σαν μανιασμένος βοριάς χτυπούσαν αλύπητα τα ξεχαρβαλωμένα παραθυρόφυλλα της καρδιάς του. Τα ζύγιασε κι αποφάσισε:

-Πάρ΄ τα, του είπε, και τα σώριασε -μέχρι τελευταία σταγόνα- στα πόδια του.

Αυτός τα κοίταξε ψυχρά, τα ποδοπάτησε σαν αποτσίγαρα και τα έλιωσε με τα χοντρά ποδάρια του, όπως τις ανοιξιάτικες κάμπιες που, βγαίνοντας από τα κουκούλια τους, κατεβαίνουν απ΄ τα πεύκα και κάνουν στρατιές στους εξοχικούς δρόμους περιμένοντας να γίνουν πεταλούδες. Μετά… σάρκασε:

-Δεν μου φτάνουν αυτά, θέλω κι άλλα.

Εκείνος αγρίεψε προς στιγμή, μα συγκράτησε την οργή του:

-Τί άλλο θέλεις;

-Θέλω ένα νησί και δυό ποτάμια!

-Δυό ποτάμια κι ένα νησί; Τί είναι αυτά που λές; Τί εννοείς; Δεν είμαι Θεός να έχω τέτοια πράγματα.

-Έχεις! Θέλω ένα ποτάμι από τα δάκρυα κι ένα από το αίμα σου!

-Και το νησί;

-Αυτό είναι η καρδιά σου.

-Καλά, και πώς θα στα δώσω;

-Δεν ξέρω, βρες τον τρόπο μόνος σου. Ξερίζωσέ την με τα χέρια σου, ας πούμε. Το ύφος περιπαικτικό, στην αρχή, και μετά επιτακτικό. Με το αίτημα αδιαπραγμάτευτο.

Τελικά, το τίμημα της αγάπης έγινε ασήκωτο κι ο πόνος της αβάσταχτος. Αναζήτησε, μηχανικά, στο γραφείο τον μικρό κόφτη του σχεδιαστηρίου που έκοβε το ρυζόχαρτο. Κράτησε σφιχτά την κοφτερή λάμα, την ζύγιασε σταθερά στο χέρι κι ετοιμάστηκε γιά την καίρια μαχαιριά, που θα σκόρπιζε την πυρωμένη καρδιά του σε χιλιάδες φωτεινά κομμάτια. Ένα κινέζικο πυροτέχνημα που θα απλωνόταν και θα καταύγαζε τον άναστρο ουρανό.

Τότε, το ξυπνητήρι στο κομοδίνο στρίγγλισε -ξαφνικά και λυτρωτικά- διώχνοντας στο βάθος της επερχόμενης αυγής τον σκοτεινό εφιάλτη.

Σηκώθηκε λουσμένος σ΄ ένα ποτάμι ιδρώτα. Ένα άλλο ποτάμι δικό του, που -όμως- δεν του ζητήθηκε…