ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ

   Πολλοί θα γνωρίζουν το θεατρικό έργο του αθυρόστομου Έντουαρντ  Άλμπυ: «Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ» και περισσότεροι θα έχουν ακούσει, απλώς, τον τίτλο του. Όμως πολύ λιγότεροι θα γνωρίζουν ποιά ήταν και τί φοβόταν η Βιρτζίνια Γούλφ.

   Υπήρξε Αγγλίδα μυθιστοριογράφος, πρωτοπόρος στο ύφος και γιά την εποχή της. Γεννήθηκε στις 25/1/1882 στο Λονδίνο και πέθανε, αυτοκτονώντας, στις 28/3/1941, βουτώντας στον ποταμό Ουζ με τις τσέπες του παλτού της γεμάτες πέτρες! Γεμάτη κατάθλιψη και ανορεξία κι η ίδια, που την κατάντησαν να έχει σπασμένα νεύρα και βάρος μόλις 28 κιλά.

   Το τελευταίο της γράμμα προς τον σύζυγό της, τον Λέοναρντ Γουλφ, που αναρτώ πιο κάτω, φανερώνει μιά προσωπικότητα και μιά αγάπη που δεν προέκυπτε καθόλου από την, εν γένει, ερωτική συμπεριφορά της και το «ιδιόρρυθμο» σεξουαλικό ταμπεραμέντο της, καθ΄ όλο τον έγγαμο βίο της. Δείχνει όμως όλη την πίκρα της ψυχής, την μελαγχολία που την κύκλωνε συνεχώς και την απελπισία που, στο τέλος, την λύτρωσε.

   Και μιά αποκάλυψη. Ο μεν Άλμπυ διαπραγματευόταν το ποιός φοβόταν την Βιρτζίνια Γουλφ, η σημερινή μου ανάρτηση αποκαλύπτει τί φοβόταν περισσότερο η Βιρτζίνια Γούλφ. Κι αυτά ήσαν το σκοτάδι του υπνοδωματίου της και η οχλαγωγία του πλήθους στον δρόμο!

   "Αγάπη μου,

είμαι σίγουρη ότι τρελαίνομαι πάλι. Νιώθω ότι δε θα αντέξουμε άλλη μία τέτοια κρίση. Αυτή τη φορά δε θα αναρρώσω. Άρχισα πάλι να ακούω φωνές και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Γι’ αυτό θα κάνω αυτό που θεωρώ σωστό γιά την περίσταση. Μου έχεις προσφέρει τη μεγαλύτερη ευτυχία.(…) Δε νομίζω ότι υπήρξαν ποτέ πιό ευτυχισμένοι άνθρωποι, μέχρι που ήρθε αυτή η απαίσια αρρώστια. Δεν μπορώ να την πολεμήσω άλλο. Ξέρω ότι καταστρέφω τη ζωή σου κι ότι, αν δεν είχες εμένα να φροντίζεις, θα μπορούσες να δουλέψεις. Και θα τα καταφέρεις.                         

    Βλέπεις, δεν μπορώ να γράψω σωστά. Δεν μπορώ να διαβάσω. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι σου χρωστάω όλη τη ευτυχία της ζωής μου. Ήσουν τόσο υπομονετικός μαζί μου και τόσο καλός. Θέλω να το πω αυτό –όλοι το ξέρουν.         Αν μπορούσε να με σώσει κάποιος, αυτός θα ήσουν εσύ. Με έχουν εγκαταλείψει όλα, εκτός από τη σιγουριά μου γιά την καλοσύνη σου. Δεν μπορώ να καταστρέφω τη ζωή σου άλλο.                                                                                  Δε νομίζω ότι δύο άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι πιό χαρούμενοι από εμάς.

   Β."