Επιστήμη και Τέχνη

Αποτελούν τα δύο από τα σπουδαιότερα έλλογα «εργαλεία» του ανθρώπου, που τον κάνουν να ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο έμβιο κόσμο.

Η Τέχνη προϋποθέτει… «ανησυχία» και έμφυτα προσωπικά ιδιοχαρακτηριστικά, που λέγονται «κλίση» ή ταλέντο.

Εκδηλώνεται αυθόρμητα με διάφορες σχετικές «ανησυχίες» και διαπιστώνεται εύκολα, ειδικά από ένα έμπειρο μάτι… ειδικού.

Οπωσδήποτε αναπτύσσεται και εξελίσσεται, αναλόγως του πρόσφορου εδάφους που θα συναντήσει. Θα προχωρήσει, θα εξελιχθεί, θα διακριθεί, ή θα χαθεί ανεκμετάλλευτο, αν αυτό το έδαφος προκύψει άγονο, ή αν παραμεληθεί γιά διάφορους λόγους.

Στις εκδηλώσεις της Τέχνης κυριαρχεί η υπερβολή, η υπέρβαση, η αιθεροβασία -ανεμελιά, η ελευθερία, η ελευθεριότητα, μπορεί κάποτε, η εκκεντρικότητα, δηλαδή το να προηγείσαι της εποχής σου - να είσαι… «προχώ» στην αργκό των κουλτουριαρέων- αλλά και η ανησυχία, η ασυνέπεια, η βαρεμάρα και η ανάγκη της συνεχούς αναζήτησης έμπνευσης. Να δυσκολεύεσαι να μείνεις σταθερός στην ρουτίνα της καθημερινότητας και, ως απροσάρμοστος, να θέλεις συνεχώς, να την πολεμάς, προσπαθώντας να την αλλάζεις. Πνεύμα δημιουργικό, δυναμικό, επαναστατικό, ανήσυχο.

Στην Επιστήμη τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Απαιτείται σοβαρότητα, υπευθυνότητα, μελέτη, έρευνα, γνώση, σκεπτικισμός, αντιδογματική συνείδηση, εργώδης προσπάθεια, υπομονή και επιμονή. Η συνέπεια και η σταθερότητα αποτελούν θεμελιώδη συστατικά της, όπως και η προσήλωση σε πρότυπα, κατασταλαγμένα θεωρήματα που, επαληθευόμενα, μετατρέπονται σε πρακτικές εφαρμογές, σε σταθερές του χαρακτήρα και σε πιλοτικά αξιώματα ζωής. Εφαλτήρια προόδου και περαιτέρω εξελίξεως και ανελίξεως. Κοντολογίς, πρέπει ως επιστήμων να είσαι προσγειωμένος, γήινος.

Κάνοντας αναγωγή των ανωτέρω στον έρωτα, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως: «Τέχνη» είναι το να θέλεις να σ΄ αγαπάν και «Επιστήμη» το ν΄ αγαπάς.