Αμερικανός, μέγας παρεξηγημένος ποιητής, μέγας αρχαιολάτρης και μέγας θαυμαστής του Μουσολίνι.
Η τελευταία του ιδιότητα σαφώς αδίκησε το ποιητικό του ανάστημα, το οποίο -απομονωμένο από τον οργίλο του χαρακτήρα και τις πολιτικές, εθνικιστικές του υπερβολές- υπήρξε τεράστιο.
Ορκισμένος εχθρός ολοκλήρου του τραπεζικού συστήματος υπεστήριζε τα πιό κάτω υπερβολικά:
«Το χρήμα δεν θα έπρεπε να ήταν τίποτα περισσότερο από ένα αποδεικτικό, ένα έντυπο πιστοποιητικό της πραγματικής εργασίας του ανθρώπου. Ένα «μέτρο» του χρόνου που αφιερώνει κάθε εργαζόμενος και της αξίας που προσδίδει στα έργα που παράγει. Όμως στην πορεία έχασε το στόχο, παραστράτησε από τη φύση του και κατέληξε ένα απλό… «εμπόρευμα που πουλιέται, αγοράζεται και, γενικά, διαπραγματεύεται Την απώλεσε από «τα γουρούνια των τραπεζών», που μονοπωλούν την οικονομία. Οι τραπεζίτες, άνθρωποι απρόσωποι, καλυμμένοι πίσω από την ανωνυμία διοικητικών συμβουλίων των τραπεζών, ελέγχουν την κυκλοφορία του χρήματος εις βάρος της κοινωνίας και υπέρ των μεγάλων συμφερόντων, των τοκογλύφων και των μονοπωλίων.
Έτσι κερδοσκοπούν δημιουργώντας βαθιά χάσματα μεταξύ εθνικού προϊόντος και δίκαιης κατανομής του».
Τον ποιητή Έζρα Πάουντ, με την ασκητική φυσιογνωμία που μου θυμίζει έντονα τον ημέτερο Κωστή Παλαμά, τον θυμάμαι από έναν στίχο του, πού κάποτε συνάντησα και με εντυπωσίασε σφόδρα. Αλλά δυστυχώς -επειδή «ου γαρ έρχεται μόνον»- δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποιό ποίημα ανήκει:
«Μου αρκούν οι λίγοι, μου αρκεί ο ένας, μου αρκεί ο κανένας»!
Η σημερινή μου απέραντη μοναξιά που ο φίλος μου παπα-Θεαγένης, με την σχετική του ανάρτηση, την κέντρισε οδυνηρά, είναι οι γενεσιουργές αιτίες αυτής της ανάρτησης.
ΥΓ. Αν κάποιος αναγνώστης, (π.χ. η Βαλή ή ο Πέτρος, πιθανότατα), γνωρίζει κάτι σχετικό, θερμά παρακαλώ ας με ενημερώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου