Είθισται -τελευταίο, σχετικά, φρούτο- κάθε ημέρα να γιορτάζεται και κάτι. Συνήθως ανούσιο, ανόητο, ή κοινότοπο. Π.χ. "Ημέρα των χαμένων στον Ιππόδρομο", ή "Ημέρα του βαρύ γλυκού με τρεις φουσκάλες" και τέτοια.
Όμως μέσα στον κυκεώνα της αρλούμπας η σημερινή ημέρα αξίζει πράγματι εορτασμού. Και φυσικά συμμετέχω.
Κατ΄ αρχήν σκέφτηκα ν΄ ανοίξω κάποια γνωστής μάρκας σαμπάνια, ή κάποιο άλλο βαρύγδουπης ετικέτας φημισμένο... τερψιλαρύγγιο. Όμως, τελικά, προτίμησα ένα "σπιτικό", ταπεινό και παλιό κρασάκι. Σας το σερβίρω, λοιπόν, εις υγείαν της ημέρας και την δικιά σας.
Μ Ν Η Μ Ε Σ
- Όσο κι αν φεύγεις, να φύγεις δεν μπορείς,
οι μνήμες δεν σ’ αφήνουνε.
Σαν έρματα ασήκωτα εδώ θα σε κρατούν
κι ο λογισμός ακάθεκτος,
του νου τα βήματα βαριά
στα ίδια στέκια τα παλιά
ξανά θα σ΄ οδηγούν.
- Tί κι αν γυρίσεις, ή αν χαθείς
στο ύφασμα του χρόνου.
Το διάβα μου σημάδεψαν τα χείλη τα δικά σου
τα χέρια που μ’ αγκάλιασαν
κι οι ώρες οι ατελείωτες,
- μνήμες μου αναλλοίωτες –
χαμένες μακριά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου