Κάθε φορά που ακούω τα λόγια του Επισμηναγού Δημήτρη Βολακάκη συγκινούμαι. Γιατί θυμάμαι τον μακαρίτη, πλέον, εξάδελφό μου Μανόλη. Υπήρξε ένας από το πρώτο "Καρέ των Άσσων", όπως ονομάζονταν οι τετράδες των ελληνικών ακροβατικών αεροσκαφών που εθαυμάζοντο στις διάφορες αεροπορικές επιδείξεις του ΝΑΤΟ.
Θυμάμαι, όπως είχε γίνει γνωστό τότε, μιά... τρέλα -από τις πολλές- του αείμνηστου Μανόλη. Σε κάποια άσκηση κόλλησε το πηδάλιο του αρχηγού του σμήνους, του Κωνστ. Κόκκα και του δημιουργήθηκε σοβαρό πρόβλημα. Τότε ο Μανόλης, που πετούσε στα δεξιά του, τον πλησίασε και με την άκρη του φτερού του δικού του αεροσκάφους το... ξεκόλλησε!
Αποτέλεσμα, μαζί με κάποιο μετάλλιο ανδραγαθίας, εισέπραξε και κάποιες ημέρες φυλακή, επειδή, λέει, έβαλε σε κίνδυνο δύο αεροσκάφη!
Τώρα γιατί τα γράφω αυτά. Πιστεύω ακράδαντα πως ελάχιστη -έως μηδαμινή- σημασία έχει το να αντλείς περηφάνεια από κατορθώματα των προγόνων σου. Σημασία έχει οι επίγονοι να υπερηφανεύονται γιά κάποια δικά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου