«Μάρτιαι Ειδοί». (Κωνσταντίνος Καβάφης)

 

«Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.

Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις

αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις

να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,

τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.

Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια-

έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις,

τότε κυρίως πρόσεξε σαν βγεις στον δρόμον έξω,

εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία,

αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο

κανένας Αρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα,

και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα,

είναι μεγάλα πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν»,

μη λείψεις να σταθείς• μη λείψεις τους διαφόρους

που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις

(τους βλέπεις πιο αργά)• ας περιμένει ακόμη

κ’ η Σύγκλητος αυτή, κ’ ευθύς να τα γνωρίσεις

τα σοβαρά γραφόμενα του Αρτεμιδώρου».

Εδώ ολόκληρος Ιούλιος Καίσαρ και πιάστηκε θύμα της οίησης της εξουσίας και θα γλυτώσουν οι «ημιπιτσιρικάδες» και οι «ημικρονόληροι» του Σύριζα που ακόμη δεν μπορούν να αντιληφθούν την πραγματικότητα.

Γιά όσους τυχόν αγνοούν, τα μέσα των μηνών στην αρχαία Ρώμη, (άλλοτε στις 15 -Μάρτιος, Μάιος, Ιούλιος, Οκτώβριος- και στους υπόλοιπους μήνες στις 13), εορτάζοντο ιδιαιτέρως, αφιερωμένα σε κάποιο θεό και ελέγοντο «Ειδοί», (λατινικά Idus). Εν προκειμένω στον Άρη, (Mars – Μάρτιος, Μάρτιαι Ειδοί – Idus Martiae).

Ένεκα της δολοφονίας του Καίσαρα, (44 π. Χ.), η ημέρα επεκράτησε να θεωρείται εξόχως γρουσούζικη. Τραγική ειρωνεία και τρανή απόδειξη πως… «το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον», είναι πως ο Καίσαρ είχε τρεις ευκαιρίες γιά να αποφύγει την θανατηφόρο παγίδα στη Σύγκλητο, αλλά η αλαζονεία του τις… απέφυγε!

Πρώτα η Καλπουρνία, η γυναίκα του, είχε την προηγούμενη νύχτα έναν φοβερό εφιάλτη και τον προέτρεψε να μην πάει στη μοιραία συνεδρίαση της Συγκλήτου, όπου τον περίμεναν οι συνωμότες, αλλά δεν την άκουσε.

Δεύτερον, ένας οιωνοσκόπος -Σπουρίνα, ή κάπως έτσι, τον έλεγαν- προέβλεψε πως ο Καίσαρ θα πάθει κακό στις Ειδούς του Μαρτίου και μέχρι τέλους τον προειδοποιούσε. Εκείνος -στο δρόμο για τη Σύγκλητο- με την γνωστή του αλαζονεία βλέποντας τον Σπουρίνα που τον εκλιπαρούσε, του λέει κάπως έτσι: -« Μάγκα, ήρθαν οι Ειδοί και τίποτα δεν έγινε»! Κι ο τελευταίος –μελαγχολικός και πεισμωμένος- απάντησε: -«Ήρθαν, αλλά δεν πέρασαν»!

Τέλος, ο Αρτεμίδωρος, ένας Έλληνας σοφιστής που δίδασκε ελληνικά στη Ρώμη -τον οποίον αναφέρει κι ο Καβάφης- γνωρίζοντας την συνωμοσία, μέσα στη βαβούρα του πλήθους, του ενεχείρησε σημείωμα που του εξηγούσε τί του μαγείρευαν οι συνωμότες, αλλά ο Καίσαρ, μεθυσμένος από έπαρση και τις επευφημίες του όχλου, την έγραψε εκεί που… καταλαβαίνετε όλοι.

Επιμύθιο όλων: Η αλαζονεία είναι ολέθριο ελάττωμα που «απογειώνει» τον αλαζόνα, τον απομακρύνει από την πραγματικότητα και τελικά τον προσγειώνει -νομοτελειακά- ανώμαλα. Και στους μεν ισχυρούς και διάσημους η προσγείωση είναι απότομη, οδυνηρή και αιματηρή, π.χ. Ιούλιος Καίσαρ, Μουσολίνι, Μεντερές, Σαντάμ Χουσεϊν, συνοδευόμενη από δυστυχία και αίμα στον λαό τους, ενώ των μικρών και ασήμαντων λαϊκιστών δημαγωγών είναι απλά, μιά αργή διολίσθηση προς την απομυθοποίηση και την γελοιότητα. Π.χ. Λεβέντης, Μπαρουφάκης, Vole au vent, (Βαλαβάν-η), Λαφαζάν, Τσίπρας, κ.α.