ΚΑΤΕΥΌΔΙΟ…

Σπάρθηκε σε λάθος ώρα και ήρθε στον κόσμο από την πίσω πόρτα της ζωής. Ανύποπτος, καταφρονεμένος, απαρνημένος, αποδιωγμένος και αθώος.

Παραδόθηκε σε ξένα χέρια, γαλουχήθηκε από μπουκάλι με μπιμπερόν και όχι από το μητρικό βυζί. Μεγάλωσε χωρίς το τρυφερό χάδι της μάνας και την ορμήνια του πατέρα. Όμως άντεξε, καθώς βαστούσε -όπως φάνηκε- από ανθεκτική φύτρα.

Διακρίθηκε στη μόρφωση και βγήκε στη βιοπάλη από γερό μετερίζι. Δόθηκε στην υπηρεσία του Ανθρώπου, ίσως για δώσει ό,τι αυτός στερήθηκε. Το ενδιαφέρον, τη στοργή, την ανθρωπιά. Και αγωνίστηκε για όσα ενστερνίστηκε, βαδίζοντας στο δρόμο που μόνος του επέλεξε.

Αγωνίστηκε με πείσμα και αυταπάρνηση στον μεγάλο αγώνα κατά της φονικής πανδημίας. Από τους πρώτους στις επάλξεις, παρέμενε σταθερός εκεί και πάλευε, μέχρι που «έπεσε»… Νικημένος μεν, από τη νομοτελειακή ανθρώπινη αδυναμία, αλλά όρθιος και περήφανος, στα 34 του χρόνια.

Άγνωστε φίλε, αδελφέ και γιέ… καλό σου ταξίδι και καλή αντάμωση στον όλβιο τόπο της μελλοντικής «γνωριμίας» μας. Και στο μακρινό ταξίδι σου, ούριους να ΄χεις άνεμους και θάλασσσες γαλήνιες.

Το μόνο που μπορώ να κάνω πλέον, είναι να σε προπέμψω με μιά καθυστερημένη -άχρηστη πιά- συγγνώμη, μιά αργοπορημένη αγάπη και λίγη μουσική που θέλω να σε συνοδέψει μελωδικά και πιστεύω να σου αρέσει. Αντάξιά σου και αντάξιά μας....