Η κομμουνιστική αριστερά, το έπος του ΄40 και το σημερινό κατάλοιπό της.

 Από την παρέλαση στις ΗΠΑ

Κατά το προπολεμικό μεταξικό καθεστώς ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ ήταν κρατούμενος στις φυλακές της Κέρκυρας, από το 1936, και τον Ιανουάριο του 1940 μεταφέρθηκε στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών. Όταν οι Ιταλοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα απέστειλε μιά επιστολή προς τον Ελληνικό λαό, ( 31/10/1940), με την οποία ζητούσε: «Ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό... να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.»

Υπήρχε όμως και μία παράγραφος, η οποία έδωσε τον τόνο στην συγκεκριμένη επιστολή: «Στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη».

Είναι προφανές πως η επιστολή αυτή βρισκόταν έξω από το πλαίσιο της απόφασης της Κομμουνιστικής Διεθνούς που είχε εκδοθεί νωρίτερα και μιλούσε γιά έναν πόλεμο μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, στον οποίον οι κομμουνιστές θα πρέπει να μείνουν αμέτοχοι. Γι΄ αυτό και τα ανώτατα στελέχη του ΚΚΕ, που βρίσκονταν στην παρανομία -με επικεφαλής τον αρχιβλάκα Ν. Πλουμπίδη- θεώρησαν το γράμμα αυτό πλαστό και κατασκευασμένο από τον… Μανιαδάκη, υπουργό Δημόσιας Ασφάλειας του Μεταξά.

Οπότε είκοσι τέσσερις ημέρες μετά από την πρώτη επιστολή και το «τράβηγμα του αυτιού» από τον κομματικό μηχανισμό, στις 26 Νοεμβρίου 1940, ο Ν. Ζαχαριάδης συντάσσει μία δεύτερη, με την οποίαν ζητεί «να ξανάρθουν τα πράγματα όπως ήταν στις «28 Οχτώβρη 1940, οι πολεμικές δυνάμεις της Αγγλίας να φύγουν από τα χώματα και τα νερά της Ελλάδας... και να ζητήσουμε αμέσως απ΄ την κυβέρνηση της ΕΣΣΔ να μεσολαβήσει γιά να γίνει ελληνοϊταλική ειρήνη».

Με απλά λόγια, πλήρης ευθυγράμμιση με την γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς, (Comintern).

Αναλύοντας τα παραπάνω, προκύπτει πως γιά τους κομμουνιστές το διεθνιστικό κομματικό καθήκον υπερίσχυε ανέκαθεν του εθνικού και απόλυτος εκφραστής αυτού του καθήκοντος ήταν το ΚΚΣΕ. Γιά τους κομμουνιστές, απανταχού της Γης, μόνη πατρίδα είναι η… μητέρα-πατρίδα ΕΣΣΔ και οι ορθόδοξοι κομμουνιστές θα έπρεπε να υπερασπισθούν τα συμφέροντα του σοσιαλισμού σε μία μόνον παγκόσμια χώρα (!) και κάθε αντιτιθέμενος, ή παρεκκλίνων αυτής της γραμμής ήταν… προδότης, κατάσκοπος, χαφιές και… όλα τα σχετικά! Ενώ πατριώτης εθεωρείτο μόνον όποιος υπερασπιζόταν εθνικά συμφέροντα, αρκεί όμως αυτά να συμπίπτουν με εκείνα της ΕΣΣΔ. Και στον αγώνα αυτόν η θυσία του κάθε προλετάριου πατριώτη ήταν επιβεβλημένη!!

Και τώρα πού κολλούν τα παραπάνω με την σημερινή κατάσταση της Ελλάδος. Μπορεί ως… «φωτεινός οδηγός» η Σοβιετική Ένωση να εξέλειψε, όμως η στείρα εμμονή στην κομμουνιστική ιδεολογία μιάς μερίδος Ελλήνων έχει παραμείνει. Όχι τόσο γιά εφαρμογή του συστήματος οικονομικής διαχείρισης της κοινωνίας, αλλά γιά την απεγνωσμένη εμμονή στο αποτυχημένο σύστημα και, κυρίως, την μέσω αυτής της «παλιάς» συνταγής στην επιβολή και διατήρηση της εξουσίας. Αυτό που λέμε… imperium και βλέπουμε, ήδη, να εφαρμόζεται στην Κίνα.

Διαθέτω μία δακτυλογραφημένη μετάφραση του βιβλίου ενός Ρώσου, Βίκτωρ Μπογκντάνοβιτς Ρεζούν λέγεται, ο οποίος με το ψευδώνυμο Βίκτωρ Σουβόρωφ κυκλοφόρησε από το 1980 ένα βιβλίο με τίτλο «Το παγοθραυστικό». Εκεί -μέσα από την ανατομία σκηνικού και παρασκηνίου του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου- φαίνεται ανάγλυφα ολόκληρη η διαβολικότητα της εφηρμοσμένης στην πράξη κομμουνιστικής ιδεολογίας. Τόσον από τον… «εισηγητή» στην Ρωσία Λένιν, όσο και από τον εγκληματία «οικοδόμο» της, τον αιμοσταγή Στάλιν, που με σύνθημα: «Ένας λαός, μία χώρα, μία κυβέρνηση», προφανώς της «Σοβιετικής Ένωσης», όπως μετονομάστηκε η Ρωσία… «χάφτοντας» τις ταλαίπωρες όμορες χώρες της.

Ερχόμενος στα καθ΄ ημάς, είναι καταφανές το εν γένει σημερινό «στήσιμο» του άθλιου και καθολικά αντιδραστικού πολιτικού σχηματισμού που λέγεται Σύριζα, με τα απύθμενης γελοιότητος καμώματα, τα απίθανα ψέματα, την χολεριασμένη στειρότητα και άρνηση των πάντων. Ένας αμόρφωτος, άσχετος, ανίκανος, αναιδής και εθνικά επικίνδυνος εσμός, που αδιαφορεί πλήρως γιά τον λαό –ύπαρξη, επιβίωση και συμφέροντα- τον χρησιμοποιεί ως εργαλείο εκπληρώσεως των σταλινικών προδιαγραφών επιδιώξεών του, αδιαφορώντας τελείως γιά τον παράγοντα «άνθρωπο», τον οποίο -με το ισοπεδωτικό… «προλετάριος» θεωρεί αναλώσιμο… εργαλείο.

Παρακολουθήσατε πώς κατευθύνουν τις αγελαίες μάζες τους -άλλη φρικτή λέξεις η… «μάζα» και τα παράγωγά της- σε γιά ψύλλου πήδημα συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια και πώς τις σπρώχνουν βορά στην πανδημία, προκειμένου -πατώντας στα πτώματα των αφελών και ανοήτων αριστερών- να επανέλθουν στην εξουσία. Την οποία, όπως οι ίδιοι διακηρύσσουν -απειλητικά και θρασύτατα- τώρα «έμαθαν» πώς θα την διαχειριστούν!

Πωλείται τρέλα και όποιος θέλει -αφελής ή ανόητος- αγοράζει!

Ακροτήμ 1953 - 1958

Κάθε φορά που ακούω τα λόγια του Επισμηναγού Δημήτρη Βολακάκη συγκινούμαι. Γιατί θυμάμαι τον μακαρίτη, πλέον, εξάδελφό μου Μανόλη. Υπήρξε ένας από το πρώτο "Καρέ των Άσσων", όπως ονομάζονταν οι τετράδες των ελληνικών ακροβατικών αεροσκαφών που εθαυμάζοντο στις διάφορες αεροπορικές επιδείξεις του ΝΑΤΟ.

Θυμάμαι, όπως είχε γίνει γνωστό τότε, μιά... τρέλα -από τις πολλές- του αείμνηστου Μανόλη. Σε κάποια άσκηση κόλλησε το πηδάλιο του αρχηγού του σμήνους, του Κωνστ. Κόκκα και του δημιουργήθηκε σοβαρό πρόβλημα. Τότε ο Μανόλης, που πετούσε στα δεξιά του, τον πλησίασε και με την άκρη του φτερού του δικού του αεροσκάφους το... ξεκόλλησε!

Αποτέλεσμα, μαζί με κάποιο μετάλλιο ανδραγαθίας, εισέπραξε και κάποιες ημέρες φυλακή, επειδή, λέει, έβαλε σε κίνδυνο δύο αεροσκάφη!

Τώρα γιατί τα γράφω αυτά. Πιστεύω ακράδαντα πως ελάχιστη -έως μηδαμινή- σημασία έχει το να αντλείς περηφάνεια από κατορθώματα των προγόνων σου. Σημασία έχει οι επίγονοι να υπερηφανεύονται γιά κάποια δικά σου.

Από αριστερά, στη φωτογραφία, ο υποσμηναγός Ιωάννης Στυλιανάκης, ο σμηναγός-αρχηγός του σμήνους Κωνστ. Κόκκας, ο υποσμηναγός Δημ. Δαμάσκος και τέλος ο Μανόλης Παπαδημητρόπουλος, ανθυποσμηναγός.

Όταν η αχαριστία γίνεται θυμός, μετά κακία και μετά...κατάρα!

Στη σημερινή πρωινή ανιχνευτική βόλτα -και με μιά ανησυχητική κατάρα στην πλάτη- βρήκα οκτώ σκυλιά μου να χοροπηδούν γύρω μου και ένα… να έχει αποδημήσει… Η Miss μου, ένα περίεργο, απόκοσμο και διαρκώς φοβισμένο μικρό ζωάκι.

Κρίμα… 

Ε΄... όχι και "άνθρωπέ" μου!

 

   Μέσα στην τούρλα του Σαββάτου -δηλαδή των πιό ενδιαφερόντων τελευταίων γεγονότων- παρέπεσε κάτι πολύ σημαντικό, κατά τη γνώμη μου.

   Όταν ο Τσίπρας στη Βουλή, με τον γνωστό πλέον θεατρινισμό του, έλεγε κάποια από τις πολλές παπαρδέλες του, ένας βουλευτής  -υπουργός νομίζω- της ΝΔ, εξανιστάμενος  τον διέκοψε και του είπε κάτι κάπως έτσι: «Μα τί λες άνθρωπέ μου»! Τότε ο αριστερός πολιτικός ογκόλιθος έγινε θηρίο και απαίτησε, λέει, σεβασμό! Δηλαδή ενοχλήθηκε που τον είπαν… «άνθρωπο»! Προφανώς γιατί θα έπρεπε να τον αποκαλέσει…ή  Πινόκιο, ή Ούφο!

   Συνεπώς, ή έχει επίγνωση το άτομο, ή... «γλώσσα λανθάνουσα…»

Ημέρα της ποιήσεως.

 

Είθισται -τελευταίο, σχετικά, φρούτο- κάθε ημέρα να γιορτάζεται και κάτι. Συνήθως ανούσιο, ανόητο, ή κοινότοπο. Π.χ. "Ημέρα των χαμένων στον Ιππόδρομο", ή "Ημέρα του βαρύ γλυκού με τρεις φουσκάλες" και τέτοια.

Όμως μέσα στον κυκεώνα της αρλούμπας η σημερινή ημέρα αξίζει πράγματι εορτασμού. Και φυσικά συμμετέχω.

Κατ΄ αρχήν σκέφτηκα ν΄ ανοίξω κάποια γνωστής μάρκας σαμπάνια, ή κάποιο άλλο βαρύγδουπης ετικέτας φημισμένο... τερψιλαρύγγιο. Όμως, τελικά, προτίμησα ένα "σπιτικό", ταπεινό και παλιό κρασάκι. Σας το σερβίρω, λοιπόν, εις υγείαν της ημέρας και την δικιά σας.

Μ Ν Η Μ Ε Σ

- Όσο κι αν φεύγεις, να φύγεις δεν μπορείς,

οι μνήμες δεν σ’ αφήνουνε.

Σαν έρματα ασήκωτα εδώ θα σε κρατούν

κι ο λογισμός ακάθεκτος,

του νου τα βήματα βαριά

στα ίδια στέκια τα παλιά

ξανά θα σ΄ οδηγούν.

- Tί κι αν γυρίσεις, ή αν χαθείς

στο ύφασμα του χρόνου.

Το διάβα μου σημάδεψαν τα χείλη τα δικά σου

τα χέρια που μ’ αγκάλιασαν

κι οι ώρες οι ατελείωτες,

- μνήμες μου αναλλοίωτες –

χαμένες μακριά σου.

«Τσίπρας μαινόμενος»

 

Άκρως εντυπωσιασμένος από το αντιπολιτευτικό ομαδικό Συριζαρέικο πυρ, με απρεπή και αμετροεπή τρόπο, αλλά άσφαιρο συνεχώς, θυμήθηκα το γνωστό ιπποτικό ποίημα του Αριόστο, το «Τσιπράντο φουριόζο», (με τον ατυχή έρωτα του Τσιπράντο γιά την ωραία... Εξουσία), και αναλογίστηκα τον δελφικό χρησμό της Πυθίας Φροξιλάνθης προς τον νεαρό σπουδαρχίδη τύραννο των Συρακουσών, τον Αρχίδαμο Β΄, όταν εκείνος ζήτησε συμβουλή γιά την διαμάχη του με τον σατράπη Πρίαπο της Βασιβουζουκίας:

«Κρείσσον γαρ πέρδεσθαι ου λαλείν»!

Αλλά το κόμμα, (του Σύριζα εννοείται), όπως είναι προφανές, μπέρδεψε το κόμμα του χρησμού. Εξ ου και οι... άσφαιρες βολές μεθανίου!

Νέο, εύκολο, κουίζ.

  

  Επειδή τα αποτελέσματα του προηγούμενου κουίζ ήσαν μάλλον μέτρια, (και δεν φαντάζομαι επειδή οι αναγνώστες να είναι τίποτις... συριζαρέοι), τώρα κάτι πολύ πιό απλό: "Πού, πότε γεννήθηκε ο Σωκράτης και -το σπουδαιότερο- ΓΙΑΤΙ;

«Γέλα παλιάτσο…»

Το πιό γνωστό κομμάτι από την όπερα -μουσική και λιμπρέτο- του Λεονκαβάλο είναι μία άρια από την πρώτη πράξη, το «Vesti la giubba», γνωστή ως… «Γέλα παλιάτσο». Στο περίπου, ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το κείμενο, που τραγουδά ο αρχιπαλιάτσος τενόρος, είναι κάπως έτσι:

« …βάλε κοστούμι, μακιγιάζ και πούδρα.

Ο κόσμος πληρώνει για να τον κάνεις να γελά

… γέλα παλιάτσο, γιατί η αγάπη σου τέλειωσε.

Γέλα έστω αν η θλίψη σου ματώνει την καρδιά».

Τώρα γιατί το θυμήθηκα αυτό πάλι. Υπάρχουν στη ζωή στιγμές που τα αδιέξοδα σε πνίγουν, η ψυχολογική σου κατάσταση φτάνει -ή και υπερβαίνει- τα όρια αντοχής σου και… τρελαίνεσαι ψάχνοντας διέξοδο.

Τούτη τη φορά διαλέγω την πιό ανάλαφρη και πιό ελπιδοφόρο, αφού κάποια άλλη μου βγήκε, παλαιότερα, ατελέσφορη. Με χιούμορ στοχεύω στο… τζέρτζελο μιάς θεραπευτικής διαδικασίας, με συμμετοχή των αναγνωστών.

Παραθέτω τρία κουίζ και θα περιμένω μέχρι και την Πέμπτη απαντήσεις-λύσεις. Ένα αίνιγμα, μία ερώτηση απλής αριθμητικής και μία… απλούστατης λογικής.

-Αίνιγμα: « Λύκος μαύρος και λιγνός, του πατέρα του καημός» Τί είναι;

-Ένα τραίνο έχει μήκος 100 μέτρα και τρέχει με 60 χιλιόμετρα την ώρα. Στη διαδρομή του συναντά ένα δάσος που έχει μήκος 1 χιλιόμετρο. Σε πόσο χρόνο το τραίνο μπαίνοντας στο δάσος, θα βγει ολόκληρο απ΄αυτό;

-Ένας άνθρωπος στέκεται σε απόσταση 2 μέτρων από έναν τοίχο και προσπαθεί με βήματα να τον φτάσει. Σε κάθε του βήμα καλύπτει την μισή απόσταση που τον χωρίζει από τον τοίχο. Πότε -με πόσα βήματα δηλαδή- θα φτάσει στον τοίχο;

Εννοείται πως ουδείς συριζάριος, τύπου: Σπίθα, Ζαχαριάδη, Πολάκη και τέτοιων, μπορεί να απαντήσει σωστά.

«Μάρτιαι Ειδοί». (Κωνσταντίνος Καβάφης)

 

«Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.

Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις

αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις

να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,

τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.

Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια-

έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις,

τότε κυρίως πρόσεξε σαν βγεις στον δρόμον έξω,

εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία,

αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο

κανένας Αρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα,

και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα,

είναι μεγάλα πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν»,

μη λείψεις να σταθείς• μη λείψεις τους διαφόρους

που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις

(τους βλέπεις πιο αργά)• ας περιμένει ακόμη

κ’ η Σύγκλητος αυτή, κ’ ευθύς να τα γνωρίσεις

τα σοβαρά γραφόμενα του Αρτεμιδώρου».

Εδώ ολόκληρος Ιούλιος Καίσαρ και πιάστηκε θύμα της οίησης της εξουσίας και θα γλυτώσουν οι «ημιπιτσιρικάδες» και οι «ημικρονόληροι» του Σύριζα που ακόμη δεν μπορούν να αντιληφθούν την πραγματικότητα.

Γιά όσους τυχόν αγνοούν, τα μέσα των μηνών στην αρχαία Ρώμη, (άλλοτε στις 15 -Μάρτιος, Μάιος, Ιούλιος, Οκτώβριος- και στους υπόλοιπους μήνες στις 13), εορτάζοντο ιδιαιτέρως, αφιερωμένα σε κάποιο θεό και ελέγοντο «Ειδοί», (λατινικά Idus). Εν προκειμένω στον Άρη, (Mars – Μάρτιος, Μάρτιαι Ειδοί – Idus Martiae).

Ένεκα της δολοφονίας του Καίσαρα, (44 π. Χ.), η ημέρα επεκράτησε να θεωρείται εξόχως γρουσούζικη. Τραγική ειρωνεία και τρανή απόδειξη πως… «το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον», είναι πως ο Καίσαρ είχε τρεις ευκαιρίες γιά να αποφύγει την θανατηφόρο παγίδα στη Σύγκλητο, αλλά η αλαζονεία του τις… απέφυγε!

Πρώτα η Καλπουρνία, η γυναίκα του, είχε την προηγούμενη νύχτα έναν φοβερό εφιάλτη και τον προέτρεψε να μην πάει στη μοιραία συνεδρίαση της Συγκλήτου, όπου τον περίμεναν οι συνωμότες, αλλά δεν την άκουσε.

Δεύτερον, ένας οιωνοσκόπος -Σπουρίνα, ή κάπως έτσι, τον έλεγαν- προέβλεψε πως ο Καίσαρ θα πάθει κακό στις Ειδούς του Μαρτίου και μέχρι τέλους τον προειδοποιούσε. Εκείνος -στο δρόμο για τη Σύγκλητο- με την γνωστή του αλαζονεία βλέποντας τον Σπουρίνα που τον εκλιπαρούσε, του λέει κάπως έτσι: -« Μάγκα, ήρθαν οι Ειδοί και τίποτα δεν έγινε»! Κι ο τελευταίος –μελαγχολικός και πεισμωμένος- απάντησε: -«Ήρθαν, αλλά δεν πέρασαν»!

Τέλος, ο Αρτεμίδωρος, ένας Έλληνας σοφιστής που δίδασκε ελληνικά στη Ρώμη -τον οποίον αναφέρει κι ο Καβάφης- γνωρίζοντας την συνωμοσία, μέσα στη βαβούρα του πλήθους, του ενεχείρησε σημείωμα που του εξηγούσε τί του μαγείρευαν οι συνωμότες, αλλά ο Καίσαρ, μεθυσμένος από έπαρση και τις επευφημίες του όχλου, την έγραψε εκεί που… καταλαβαίνετε όλοι.

Επιμύθιο όλων: Η αλαζονεία είναι ολέθριο ελάττωμα που «απογειώνει» τον αλαζόνα, τον απομακρύνει από την πραγματικότητα και τελικά τον προσγειώνει -νομοτελειακά- ανώμαλα. Και στους μεν ισχυρούς και διάσημους η προσγείωση είναι απότομη, οδυνηρή και αιματηρή, π.χ. Ιούλιος Καίσαρ, Μουσολίνι, Μεντερές, Σαντάμ Χουσεϊν, συνοδευόμενη από δυστυχία και αίμα στον λαό τους, ενώ των μικρών και ασήμαντων λαϊκιστών δημαγωγών είναι απλά, μιά αργή διολίσθηση προς την απομυθοποίηση και την γελοιότητα. Π.χ. Λεβέντης, Μπαρουφάκης, Vole au vent, (Βαλαβάν-η), Λαφαζάν, Τσίπρας, κ.α.

Μόνο αυτό μας έλειπε τώρα…

    

                                     Ρώσοι στρατιώτες αναζητώντας το πτώμα του Χίτλερ

   Την πιό ακατάλληλη  -γιά μένα- στιγμή τα ραδιόφωνα, έμπλεα συγκινήσεως και με φωνή παλλόμενη, ανεκοίνωσαν πως  ο αρχιεγκληματίας δολοφόνος Κουφοντίνας έπαψε να θέλει να γίνει… Ψοφοκουφοντίνας και διέκοψε, λέει, την εκβιαστική του ψευτοαπεργία πείνας.

   Γιά όσους, πιθανόν, της απ΄ εδώ -της δικής μου- πλευράς αρχίσουν τις ψευτοαιδημοσύνες… «μα τί λόγια είναι αυτά, δεν πρέπει τέτοιοι χαρακτηρισμοί» και λοιπές αφέλειες που προδίδουν ιστορική άγνοια και το πώς γράφεται η Ιστορία, απλά σημειώνω τα εξής: Όταν ο Κόκκινος σοβιετικός στρατός, περί τα τέλη Απριλίου του 1945, μπήκε στο κατεστραμμένο Βερολίνο, άρχισε να ψάχνει με μανία τον Χίτλερ. Όχι γιά να τον συλλάβουν, να τον δικάσουν και να τον κλείσουν σε κελλί με θέα, αλλά γιά να τον ξεκάνουν επί τόπου, κάνοντάς τον κομμάτια και στέλνοντας το κομμένο κεφάλι του στη Μόσχα. Και σταμάτησαν τις έρευνες μόνο όταν βεβαιώθηκαν πως το τέρας του ναζισμού είχε… «αυτοξεκανθεί», με πειστήριο την μαρτυρία της βοηθού του οδοντογιατρού του, η οποία αναγνώρισε την καμμένη… μασέλα του!

   Κατ΄αναλογίαν περιπτώσεων, επιμένω στο μένος μου γιά το ντόπιο «τέρας», ελπίζοντας πως οι της απ΄εδώ πλευράς θα με καταλάβουν. Γιά το τϊ θα πουν  οι της… απ΄εκεί πλευράς… απλά «χε…»!

   Ελπίζω η διακοπή της  απεργίας να συνεχιστεί ως… νηστεία, λόγω και της επερχόμενης Σαρακοστής. Να το προσέξουν αυτό οι δεσμοφύλακες και να μην τον κολάσουν τον άνθρωπο με τίποτε μπριζόλες, σουβλιστά αρνιά και κοκορέτσια. Γιατί αν το κάνουν, με την πείνα που τον δέρνει και τις εκλεκτικιστικές του ιδιοτροπίες, θα τον στείλουν -τσιφ- στην Κόλαση, άδικα των αδίκων.

ΚΑΤΕΥΌΔΙΟ…

Σπάρθηκε σε λάθος ώρα και ήρθε στον κόσμο από την πίσω πόρτα της ζωής. Ανύποπτος, καταφρονεμένος, απαρνημένος, αποδιωγμένος και αθώος.

Παραδόθηκε σε ξένα χέρια, γαλουχήθηκε από μπουκάλι με μπιμπερόν και όχι από το μητρικό βυζί. Μεγάλωσε χωρίς το τρυφερό χάδι της μάνας και την ορμήνια του πατέρα. Όμως άντεξε, καθώς βαστούσε -όπως φάνηκε- από ανθεκτική φύτρα.

Διακρίθηκε στη μόρφωση και βγήκε στη βιοπάλη από γερό μετερίζι. Δόθηκε στην υπηρεσία του Ανθρώπου, ίσως για δώσει ό,τι αυτός στερήθηκε. Το ενδιαφέρον, τη στοργή, την ανθρωπιά. Και αγωνίστηκε για όσα ενστερνίστηκε, βαδίζοντας στο δρόμο που μόνος του επέλεξε.

Αγωνίστηκε με πείσμα και αυταπάρνηση στον μεγάλο αγώνα κατά της φονικής πανδημίας. Από τους πρώτους στις επάλξεις, παρέμενε σταθερός εκεί και πάλευε, μέχρι που «έπεσε»… Νικημένος μεν, από τη νομοτελειακή ανθρώπινη αδυναμία, αλλά όρθιος και περήφανος, στα 34 του χρόνια.

Άγνωστε φίλε, αδελφέ και γιέ… καλό σου ταξίδι και καλή αντάμωση στον όλβιο τόπο της μελλοντικής «γνωριμίας» μας. Και στο μακρινό ταξίδι σου, ούριους να ΄χεις άνεμους και θάλασσσες γαλήνιες.

Το μόνο που μπορώ να κάνω πλέον, είναι να σε προπέμψω με μιά καθυστερημένη -άχρηστη πιά- συγγνώμη, μιά αργοπορημένη αγάπη και λίγη μουσική που θέλω να σε συνοδέψει μελωδικά και πιστεύω να σου αρέσει. Αντάξιά σου και αντάξιά μας....

Όταν η απάτη γίνεται πολιτική πρακτική.

 "Ψεύδεστε, ψεύδεστε, ψεύδεστε! Όλο και κάτι θα μείνει να πιστεύουν οι λωτοφάγοι"

   Σε προεκλογική ομιλία, κάπου στην Ελλάδα, είχα ακούσει… «ιδίοις ωσί» τον γίγαντα της ψευτιάς και του λαϊκισμού να λέει, επί λέξει: «Ή αυτοί, ή εμείς, ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν»!

   Σήμερα άκουσα –πάλι με τ΄ αυτιά μου- από κάποιο «μεγαλοστέλεχον» του Σύριζα, εκείνον που αν και ζει σε αριστοκρατικό προάστειο της Αθήνας, θυμίζει έντονα μάλλον προέλευση από… «κατά Ζεφύρι μέχρι Ασπρόπυργο» μεριά να δηλώνει εντελώς ξεδιάντροπα και προς αποδέκτας μηδενικού IQ τα εξής: «Ο Τσίπρας ΠΟΤΕ δεν είπε ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν» και αφού συνέχισε με τους συνήθεις ακαταλαβίστικους «μπακαλιάρους» κατέληξε  -ο αθεόφοβος- με το εξής αμίμητο: «Και αν το είπε, καλά έκανε και το είπε»!

   Κατόπιν τούτου, όλοι εσείς που διαφωνείτε με τον… διχαστικό Μητσοτάκη, σπεύσατε να πυκνώσετε τις συριζαρέικες τάξεις του ενωτικού... "Ή αυτοί, ή εμείς". Μόνο που θα πρέπει να ξέρετε πως ο Σύριζα είναι ένα «έκτακτο καιρικό φαινόμενο» εξ ίσου καταστρεπτικό.

  

 

Ένας άγνωστος "Χ"

Κάποιες φορές, ο πόνος και η αγωνία γιά έναν «δικό» σου, που δεν γνώρισες ποτέ είναι πολλαπλάσιες από αυτές όσων έχεις δίπλα σου. Άγνωστε φίλε, αδελφέ ή γιέ… κουράγιο. Η σκέψη κι οι προσευχές μου κοντά σου…

«Σας μάθαμε, σας γνωρίσαμε»!

Σπεύδω να προλάβω, πριν προλάβουν οι διαβολικοί κουτοπόνηροι να ανακοινώσουν το αντίθετο! Γνωστή μου τέχνη… κόσκινο! Το τζέρτζελο της Ν. Σμύρνης, όπου ο φουκαράς που εθελοντικά έσπευσε να ξυλοφορτωθεί… «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος», η …κυρία που έδωσε αντικειμενικές πληροφορίες, όσον και η γριοστρίγκλα που ανήρτησε φωτογραφία με μια γυμνή πλάτη-μαϊμού μαστιγωμένη –τάχα- άγρια είναι άπαντες στελέχη του Σύριζα.

Έχοντας πληροφορηθεί την δίωξη Παππά για την αθλιότητα με τις τηλεοπτικές άδειες, τον τηλεοπτικό συριζοσταθμό και την εμπλοκή του αφελούς Καλογρίτσα στην κομπίνα, έστησαν μία ακόμη προβοκάτσια ώστε να βγούν και να ισχυριστούν πως η κυβέρνηση κάνει αντιπερισπασμό για το μείζον θέμα της κυβερνητικής… χούντας!

Όποιος αμφιβάλλει… «κοντός ψαλμός… αλληλούια»

«Πονάω… ρε!»

Η νεάζουσα μεστωμένη αριστερή κυρία, με διάφορες αναρτήσεις και δηλώσεις, αριστερά και… αριστερά, (μόνο και πάντα), διατρανώνει με στεντόρεια φωνή πως… «πονάει»! Πονάει από τις μαγκουριές που εισέπραξε ένας ομοϊδεάτης της νεαρός, πηγαίνοντας γυρεύοντας, από έναν… «μπάτσο, γουρούνι, δολοφόνο». Ο νεαρός, προφανώς βρέθηκε εντελώς τυχαία στον χώρο την εντελώς τυχαία στιγμή και ουδόλως εκτελούσε, προβοκατόρικα, διατεταγμένη κομματική αποστολή… «αυτοκτονίας»! Και εντελώς απρόκλητα, άδικα των αδίκων και όπως πάντα, τον «περιποιήθηκαν» οι κακοί… μπάτσοι!

Και ο αφόρητος πόνος του τρύπησε βασανιστικά και την τρυφερή, ευαίσθητη ψυχή της αριστερής ώριμης κυρίας. Οπότε, πονώντας αφόρητα, απεφάσισε να… φύγει από την Ελλάδα, αφού πρώτα πιεί ένα αναβράζον Depon, που θα της τον καλμάριζε λιγουλάκι.

Εννοείται πως η καταφυγή της θα γίνει στο… «αποκούμπι» -δύο διαμερίσματα- που διαθέτει, (κατά δική της δήλωση), στο Λονδίνο!

(Σημείωση δική μου: Να γιατί ο κάθε αξιοπρεπής και προνοητικός αριστερός , π.χ. Τσαλακώτος, Μπαλαβάνη και λοιποί αριστεροί… μπαλαμούτηδες πρέπει να διαθέτει ένα-δυό «αναλγητικά» διαμερισματάκια κάπου στην Εσπερία, με προτίμηση Λονδίνο! )

Γιά πολλά θα μπορούσε να κατηγορηθεί η ηγετική αριστεράντζα, που πρώτα απ΄ όλα «δουλεύει» τους χαζοοπαδούς της, αλλά γιά έλλειψη συμφεροντολογικής προνοητικότητος… ποτέ! Αλίμονο στην πλέμπα. Και η… «γηραιά κυρία» με τις πολιτιστικές και θεατρικές καταβολές και παραισθήσεις είναι… πρώτη απ΄ όλους στο «δούλεμα». Η συναναστροφή, βλέπεις, με τον Εθνικό μας «καναπέ», μπορεί μεν, λόγω ηλικίας και φύλου, να μην εμπίπτει στα «ιδιαίτατα» γούστα του, έχει όμως συμβάλλει σε «διείσδυση» μέσα της κάποιου μέρους, έστω μικρού, από το τεράστιο ταλέντο του. Το θεατρικό. Εφ΄ ω και αναφωνεί πειστικά… «Πονάω, ρε!!!»

"Η υπέρκομψη…Μαρέβα"!

 

   Το να ασχολείσαι, με χολεριασμένο μίσος, με τα μέλη της οικογένειας των πολιτικών σου αντιπάλων, όταν δεν μπορείς ν΄ αντιμετωπίσεις λεβέντικα τους ίδιους και ενώ αυτά δεν αναμειγνύονται καθόλου με τα πολιτικά δρώμενα, είναι –τουλάχιστον- ανανδρία.

   Βεβαίως, γιά όσους βλέπουν και καταλαβαίνουν, αυτό είναι απόλυτα φυσιολογική και εξηγήσιμη συμπεριφορά από έναν ανίκανο και συμπλεγματικό αλήτικο εσμό, του οποίου ηγούνται -και κατευθύνουν- τύποι οι οποίοι, εξ απαλών ονύχων, στα μόνα που διεκρίθησαν ήταν η αναίδεια, η αλητεία, η αμετροέπεια, η αναξιότητα, η κουτοπονηριά, ο πολιτικαντισμός, ο φαβοριτισμός και η δόλια αναρρίχηση. Χωρίς καμμία μόρφωση και καμμία επιτηδειότητα, πλην της διά της ραδιουργίας υπονόμευσης των αντιπάλων και ανταγωνιστών τους. Εντός και εκτός των τειχών. Έρποντας, γλείφοντας και με τα κέρατά τους!

   Ερχόμενος, τώρα, στην ουσία των σιχαμερών, ποταπών και ποικιλόμορφων επιθέσεων κατά της δύσμοιρης λοιδορούμενης -αλλά και αφανούς- πρωθυπουργικής συμβίας, («Υπέρκομψη Μαρέβα»), παραθέτω μερικές εικόνες πραγματικά… υπέρκομψων συριζαρέων κυριών. Εννοείται, η ενασχόληση με δαύτες γίνεται αυτοδικαίως, καθ΄ όσον αποτελούν αυτόνομα και αυθύπαρκτα πολιτικά πρόσωπα, υποκείμενα σε κριτική. Ακόμη και γιά την… κομψότητά τους, αφού -όπως ευκόλως γίνεται αντιληπτόν- αυτή ξεχειλίζει!  

    

Αγρανάπαυση...

Η "Συνήγορος του... Διαβόλου"

 

                                  "Ένα φιλάκι είναι λίγο, πολύ λίγο... Αλλά πούν' το!"

   Επειδή ο υπολογιστής μου θα πάει στο γιατρό - έχει... «βαβά» και θέλει αναβάθμιση- με άγνωστη ημερομηνία επαναλειτουργίας, σπεύδω να αναρτήσω κάτι προγραμματισμένο γιά αυριανή δημοσίευση.

   Έχοντας γνωρίσει το επαγγελματικό παρελθόν της εν λόγω σκοτεινής κυρίας, έχοντας διαβάσει προσεκτικά τις τωρινές της δηλώσεις και εντρυφώντας, ψάχνοντας σε βάθος την άβυσσο της ψυχής της, λόγω πείρας ζωής αλλά και μετά λόγου γνώσεως, σας διαβεβαιώ πως το μόνο -αλλά τεράστιο- πρόβλημα της κυρίας είναι το σεξουαλικό! Πρόβλημα δύσκολο και δυσεπίλυτο, γενικώς, αλλά παρατηρώντας την φωτογραφία προσεκτικά το θεωρώ... άλυτο! Κάτι σαν το «Δήλιο», το «Ανατολικό», το «Κυπριακό» ή και όλα μαζί! 

   Και.. βάλε, θα πρόσθετα!

Μνήμες....

 Όσο παλαιότερα, τόσο καλύτερα!

Με το μυαλό μου ν' αδυνατεί να χωρέσει τα όσα συμβαίνουν στην τρελή μας χώρα, την τρελή σημερινή εποχή, αναζήτησα κάτι που να μπορεί να εκφράσει επιτομικά την αγελαία αυτοκτονική συμπεριφορά ενός λαού που -στην τούρλα του Σαββάτου- με τον κορωνοϊό να βράζει, αυτός επιμένει να γεμίζει κλινικές και νεκροταφεία, με πάρτυ, βόλτες, συλλαλητήρια. Και με έναν εγκληματικά -εδώ ταιριάζει απόλυτα ο όρος- ανεύθυνο Σύριζα να επενδύει στην επέκταση της πανδημίας -γεγονός απόλυτα συμβατό με την κομμουνιστική θεωρία που προτάσσει το συμφέρον του κόμματος έναντι της χυλοποιημένης λαϊκής "μάζας". (Όλοι, πιστεύω, θα γνωρίζετε τον όρο..."μαζικός/ή/ο", που χρησιμοποιούν οι αριστεροί... δημοκράτες, συνεγείροντας αφελείς και ανεγκέφαλους προκειμένου να χτυπήσουν την... δημοκρατία!).

Κυριολεκτικά... "απογειώνομαι" βλέποντας τον "πιτσιρικά" Βούτση, (πατέρα του "ημιπιτσιρικά" ληστή και κολλητού του αρχιδολοφόνου), να ξιφουλκεί στη Βουλή υπέρ Κουφοντίνα και το ραμολί Δρίτσα να "ψελλίζει" κάτι "ήξεις, αφίξεις" διαχωρίζοντας τον λαό σε ανησυχούντες δεξιούς και σε... "πέρα βρέχει" εφησυχάζοντες αριστερούς από την εγκληματική δράση των ομόαιμων αριστερών δολοφόνων.

Ευτυχώς, έρχεται το απόλυτο διασκεδαστικό και αστοιχείωτο ... "πράμα", (η μεγαλύτερη πολιτική νούλα της Ελληνικής πολιτικής Ιστορίας), να μου φτιάξει το κέφι. Ένα καραμελωμένο πολιτικό περίττωμα, που υποδύεται τον... "ηγέτη", θυμίζοντας μπουρλέσκ του Μίστερ Μπίν και Πήτερ Σέλλερς στα καλύτερά τους, (με το... "ατού μου η Οικονομία", το..."Ακαθόριστο εθνικού εισοδήματος", το "15Χ2/3 είναι μεγαλύτερο του 20Χ1/3", που θα επέτρεπε είσοδο στη χώρα , μόνο σε όσους έκαναν τεστ κορωνοϊού με αποτέλεσμα... θετικό), μου αναπτέρωσε το ηθικό -(δυστυχώς μόνο!)- και μου θύμισε περισσότερο από κάθε τί άλλο -μηδέ της υπερφίαλης απολαυστικής ηγερίας της τρομοκρατίας εξαιρουμένης- το μνημειώδες απόφθεγμα του Καρλ Κράους, σε μιά ανάρτηση που επαναδημοσιεύω, επακριβώς, μετά 3/τία από της πρώτης ανάρτησης!

"Διάβασα στην χθεσινή "Καθημερινή" ένα γνωμικό του Καρλ Κράους, σχετικά με την δημαγωγία. Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ τί μου θύμιζε το όνομά του και με τί τον είχα συνδέσει. Τελικά το κατάφερα. Υπήρξε ένας πολυτάλαντος λογοτέχνης του προ περασμένου αιώνα. Νομίζω Αυστριακός. Εκείνο που μου τον έφερε στην επιφάνεια της μνήμης είναι μιά πολύ ωραία δική του ρήση, που μαθητές συζητούσαμε στο Βαρβάκειο:

"Σε μερικές περιπτώσεις, η γυναίκα μπορεί να γίνει ένα χρήσιμο υποκατάστατο του αυνανισμού"!

Και από τότε.... πέσαμε με τα μούτρα στο... ψάξιμο υποκατάστατων!

Σήμερα, όμως, παρατηρώ στα πολιτικά δρώμενα, πως πάρα πολλοί εμμένουν στα κλασσικά, παραδοσιακά και εγνωσμένης αξίας, αρχέτυπα."