Ασήμαντες κουβέντες ασήμαντων ανθρώπων.

Μέσα από την φλύαρη "παπαρολογία" εστιάστε στο διάστημα από 4.30΄μέχρι 11.20΄ της συνέντευξης.

   Αυτές τις ώρες της βαθύτατης οδύνης γιά την τραγική μοίρα και άδικη απώλεια δεκάδων αθώων ανθρώπων, πέραν από την αναλγησία, την αναισθησία και την ανικανότητα που είναι αυταπόδεικτη, οι αρμόδιοι ανευθυνοϋπεύθυνοι του μεγάλου μεγέθους της τελευταίας καταστροφής -όλοι επιφανή κομματόσκυλα της αριστεράς, διορισμένα με κομματική ταυτότητα και όχι αριστεία, αφού αυτή αποτελεί... ρετσινιά, (ιδέ περίπτωση του ημέτερου «Άβερελ Ντάλτον - Τόσκα), τώρα που ήρθε η ώρα του απολογισμού και καταλογισμού- διαγκωνίζονται στην επίδειξη μικρότητος με την αποποίηση των ευθυνών τους. «Όχι εγώ, αυτός!» Έτσι, μετά το περιλάλητο και απολύτως τεκμηριωμένο και πολλαπλώς διασταυρωμένο... «ηθικό πλεονέκτημα» που μονοπωλεί η αριστερά του Τσίπρα, του Παπαδημούλη και του Πολάκη, σήμερα προκύπτει, βάσει των ενορχηστρωμένων δηλώσεων όλου του κυβερνητικού εσμού, και το... «αλάθητον». Κατ’ ευθείαν κληρονομημένο από τον Πάπα Ποίον(;) τον ΙΓ΄, τον επονομαζόμενον και... «Γκαντέμη»! Παρ' όλες τις συμφορές που η κυβερνητική αβελτηρία μεγέθυνε, π.χ. η διπλή πλημμύρα στην Μάντρα, η καταστροφή του Σαρωνικού, οι πρόσφατες πυρκαγιές της Αττικής κ.α. αποτελούν απλή... κακή συγκυρία, χωρίς καμμία ευθύνη της αριστερής κυβέρνησης. Τέτοιες ευθύνες υπάρχουν μόνον επί κεντροδεξιών κυβερνήσεων, στη λογική -διατυπωμένη από την ηγερία της αττικής περιφέρειας, την ξανθή Νταβαντούρου- όπου "η αντιμνημονιακή περισυλλογή των σκουπιδιών είναι καλύτερη από την αντίστοιχη των "μνημονιακών"! Τελεία, παύλα,... παρένθεση!

   Προσωπικά, μέσα στον ορυμαγδό της βιβλικής καταστροφής, εκείνο που με εντυπωσιάζει και συγκινεί βαθύτατα είναι ένα γεγονός που πέρασε, μάλλον, απαρατήρητο και -κυρίως- ασχολίαστο. Οσάκις ανακαλύπτονται καρβουνιασμένα πτώματα, πέραν του ενός, αυτά βρήκαν τον θάνατο σφισταγκαλιασμένα! Ενστικτώδης ανθρώπινη αντίδραση, την ώρα του μοιραίου ραντεβού με τον Χάρο, η καταφυγή στην ανθρώπινη αγκαλιά. Η συνειδητοποίηση της σκληρής και αναπόφευκτης έλευσης του θανάτου, αναζητεί ύστατη παρηγοριά στο μοίρασμα του ανθρώπινου πεπρωμένου με τον όποιον «πλησίον» βρίσκεται δίπλα του. Αντλώντας δύναμη «ο ένας από τον άλλο» προσπάθησαν να ελαχιστοποιήσουν τον τρόμο και το δέος, συμμεριζόμενοι την μοιραία συνάντηση. Μιά συνάντηση που -πιστέψτε με- θέλει μεγάλη προσπάθεια, πολλή φιλοσοφική εξάσκηση, ιδιαίτερο κουράγιο και επιστράτευση της τελευταίας ικμάδος ψυχικής και πνευματικής δυνάμεως, γιά να ξεπεράσεις την αυτοσυντηρητική λιποψυχία της τελευταίας στιγμής, όπου η συναίσθηση της μοναξιάς σε κατακλύζει.