Μιά επέτειος, μιά γιορτή και μιά διπλή ανάγνωση.

   Η προσωπική μου κατάσταση και το πρόσφατο δράμα που είναι ακόμη νωπό, δεν αφήνει περιθώρια γιά γιορτές και πανηγύρια. Όμως, και ανεξάρτητα από προσπίπτουσες συμπτώσεις και παραμέτρους της καθημερινότητος, μιά γενεθλιακή επέτειος αποτελεί -και εκφράζει- βασικό σταθμό στη ζωή των ανθρώπων. Και, ως εκ τούτου, οπωσδήποτε ο συμβολισμός είτε εορτάζεται, ή απλά υποσημειώνεται. Όμως το γεγονός -όπως τα πάντα στη ζωή- υπόκειται σε διπλή ανάγνωση.

   Έτσι, τα πρώτα χαρούμενα παιδικά γενέθλια κουβαλούν χαρά, προσδοκία, ελπίδα. Μετά ακολουθεί μιά μακρά σταθερή περίοδος των δημιουργικών χρόνων, που ο εορτασμός των γενεθλίων τείνει να γίνει ρουτίνα και -από ένα σημείο και μετά- συνοδεύεται από μελαγχολία που, προϊόντος του χρόνου μεγαλώνει, καθώς το τέρμα αρχίζει να διαγράφεται. Στην αρχή αχνό και -χρόνο με το χρόνο- ορατό και ευδιάκριτο.

   Παρ’ όλα αυτά, από βάθους καρδίας, ευχαριστώ όλους όσοι με σκέφτηκαν σήμερα και μου ευχήθηκαν. Νομίζω, όμως, πως εκείνο που -σήμερα- θα με εξέφραζε καλύτερα είναι το πιό κάτω ποίημα του μεγάλου Καβάφη.

«Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας

σα μιά σειρά κεράκια αναμένα-
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Ή περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μιά θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων
τα πιό κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω, με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διώ και φρίξω
τί γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τί γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.»