«Το ποντίκι που βρυχάται».

...ή  «βράζει η πορδή του και θαρρεί πως είναι... δύναμη»!

Άποψη της αυλής Κουμουντούρου σε στιγμές ευχάριστης ανεμελιάς.

  Την πιό πάνω λαϊκή παροιμία που έλεγε συχνά μιά μακρινή θειά μου, Σμυρνιά, μαζί με την μνημειώδη ταινία του αξέχαστου και πολυτάλαντου Πήτερ Σέλλερς με τίτλο που καθιέρωσε κωμικοτραγικές καταστάσεις, σαν αυτή που ζούμε σήμερα, μου την θύμισε ο αγέρωχος, ανυπότακτος και αδάμαστος υπουργός μας, ο Νίκος ο «Κότζακ», με το «δοχείο νυκτός» τοποθετημένο ευθυγραμμισμένο κάθετα στο κεφάλι του. Προφανώς γιά να «περιφρουρήσει» την θηριώδη οίηση που «κοχλάζει» στην σοφή κεφαλή του και απειλεί να ξεχυθεί σαν την λάβα του Βεζούβιου. Έτσι, το πανελλήνιον διασκεδάζει παρακολουθώντας τους αμετροεπείς λεονταρισμούς του -κατά τα άλλα- «τρυφερού ποιητού» να κανοναρχεί και «μαλώνει» την άτακτη ρωσική ηγεσία, που τόλμησε να μας βγάλει γλώσσα! Με κερασάκι στην τούρτα την ατάκα του γνωστού κωμικού συριζάριου ευρωβουλευτού, ο οποίος ανταγωνίζεται στις αστείες ατάκες τον Παπαδημούλη, του αξεπέραστου Culoγλου. Τα τελευταία σοφά λόγια του έγκριτου... Culoγλου είναι: «Η (μεγάλη) Ελλάδα δεν έχει ανάγκη την (μικρή) Ρωσία, η Ρωσία έχει ανάγκη την Ελλάδα»!!!

   -Παιδιά, ήρεμα! Ψυχραιμία. Μας ακούν και μας βλέπουν!

   Εννοείται, πως αυτοί οι κορδακισμοί, τα «κακαρίσματα» και η στροφή της πυξίδας των θρασύδειλων νεοσταλινικών κομμουνισταρέων μας οφείλεται στο φιλικό χτύπημα που τους έδωσε στην πλάτη ο νέος πάτρωνάς τους, ο... Τραμπ.

   Να δω την πορεία της 17^ης του προσεχούς «Νοέμβρη» ν’ αλλάζει προορισμό και αντί της αμερικανικής πρεσβείας να κατευθύνεται στη «ρούσικη», και... ας πεθάνω! Όπως καθιέρωσε, ως έκφραση, ο θρασύς σαχλαμαράκιας -τέως συριζάριος- σύγχρονος «Αριστοκλάνης».