Μνημόνια. Αλήθειες, ψέματα και λίγα σχόλια γύρω απ’ αυτά.

...αλλά και μπόλικο υλικό γιά σκέψη.
 

 

   Κατ’ αρχήν, οι ορισμοί: «Μνημόνιο» καλείται το συμβόλαιο που συνδέει τον δανειζόμενο -εμάς- με τους αντισυμβαλλομένους -εταίρους στην ΕΕ και ΔΝΤ. Σκοπός και στόχος η αποφυγή επίσημης χρεωκοπίας της Ελλάδος. Προφανώς, όπως και σε κάθε συμβόλαιο, ένα μνημόνιο περιέχει δικαιώματα και υποχρεώσεις των συμβαλλομένων. Εμείς δανειζόμαστε  χρήματα-οξυγόνο γιά την οικονομική μας επιβίωση και σε αντάλλαγμα δεσμευόμαστε με σειρά οικονομικών και δημοσιονομικών μέτρων προκειμένου να εξασφαλισθεί η οικονομική μας ανάκαμψη και η επιστροφή των δανεικών στους πιστωτές μας. Η περιοριστική οικονομική πολιτική χώρας και λαού -μέχρι να κλείσει ο χρόνος ισχύος ενός μνημονίου- λέγεται «λιτότητα». Δηλαδή περιορισμοί και αυτοπεριορισμοί της σπατάλης, αλλά και της κατανάλωσης. Με άλλα λόγια.... «ίσα να την βγάλουμε»!

   Μεγάλο ψέμα ο λαϊκίστικος χαρακτηρισμός των δανειστών μας ως... «τοκογλύφοι». Η προσφυγή στον μηχανισμό των μνημονίων έγινε λόγω αδυναμίας αντλήσεως κεφαλαίων-δανεικών από τις... «αγορές» ένεκα υψηλών επιτοκίων -άνω του 5%- γεγονός που καθιστούσε το χρέος μη βιώσιμο. Όσο πιό... «μπατίρο» και πιό αναξιόπιστη είναι μία χώρα, τόσο τα επιτόκια δανεισμού της ανεβαίνουν, μέχρι του σημείου τα «ομόλογά» της να καταστούν... «σκουπίδια» και το αναπόφευκτο «κραχ» να την οδηγεί είτε στο ΔΝΤ, είτε στον οικονομικό μαρασμό και το έλεος του Θεού. Με απλά λόγια, «ομόλογο» είναι ένα χρεόγραφο όπου ο εκδότης-δανειζόμενος «ομολογεί» προς τον δανειστή το ποσό που τον δανείζει και τους όρους αποπληρωμής της οφειλής, (χρόνο, επιτόκιο και διάφορες προϋποθέσεις). Οι δήθεν... «τοκογλύφοι» πιστωτές μας, μας δάνεισαν με επιτόκιο γύρω στο 1-1,5%, καθ’ όν χρόνον οι ίδιοι αντλούσαν από τις αγορές το ποσόν που μας δάνειζαν με αρκετά υψηλότερα επιτόκια. Στην προφανή απορία: «Μα πώς γίνεται αυτό; Ο άλλος να ζημιώνει χάριν ημών, όταν μάλιστα αυτό γίνεται από αρκετά φτωχότερες χώρες»; Η απάντηση βρίσκεται στους κανονισμούς αλληλεγγύης της ΕΕ και τον θεσμικό ρόλο του ΔΝΤ.

   Μεγάλη αλήθεια: «Η κρίση έφερε τα μνημόνια» και μεγάλο ψέμα: «Τα μνημόνια έφεραν την κρίση», όπως οι κουτοπόνηροι αριστεροί δημαγωγοί πλάσαραν, προκειμένου να έρθουν στην εξουσία. Όπερ και κατάφεραν. Κοινή λογική λέει πως αν τα κρατικά ταμεία δεν είχαν πατώσει, αλλά -πράγματι- «λεφτά υπήρχαν», όπως ο χαζοΓιώργης ισχυριζόταν γιά να πάρει -κι αυτός- την εξουσία, ποιός ο λόγος να προσφύγει, άρον-άρον και πανικόβλητος, στο μηχανισμό στήριξης: «Βοηθάτε χριστιανοί γιατί χανόμαστε, το καράβι βουλιάζει»!

   Όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, άλλη λιγότερο, άλλη περισσότερο, και αφού τσέπωναν την ζωογόνο... «δόση» τους, δυστροπούσαν στην εφαρμογή των υπεσχημένων υποχρεώσεών τους -αντιλαϊκών, πλην αναπόφευκτων γιά την εξυγίανση μέτρων- ένεκα του καταραμένου «πολιτικού κόστους»- και στρεψοδικούσαν ή κωλυσιεργούσαν «πετώντας την μπάλα στην εξέδρα γιά καθυστέρηση», προκειμένου να αποφύγουν, ή μετριάσουν, την λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί η μεγάλη ευθύνη του ελληνικού λαού, τόσο στην περίοδο της οικονομικής κραιπάλης, όπου λειτουργούσε -τουλάχιστον- ως αφελής κλεπταποδόχος της ασύδοτης κατασπατάλησης δανεικών ή κλεμμένων κεφαλαίων, των προμνημονιακών αντιπολιτεύσεων με τις μαξιμαλιστικές απαιτήσεις και διεκδικήσεις, αλλά και των τότε κυβερνήσεων, οι οποίες πιεζόμενες ενέδιδαν σ’ αυτές, γιά να μην φανούν... «αντιλαϊκές» και χάσουν τον λουφέ της εξουσίας. Από όλο το ετερόκλητο πολιτικό συνονθύλευμα των μνημονιακών χρόνων, την μικρότερη ζημιά προκάλεσε η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων -παρά τα λάθη  και τις αστοχίες της, με κορυφαίο ατόπημα τον φαύλο ΕΝΦΙΑ. Σταθερά, υπομονετικά, κούτσα-κούτσα και αθόρυβα γλιστρούσε τη χώρα προς την έξοδο -την πραγματική- από τον βραχνά των δύο πρώτων μνημονίων με το περίφημο «mail Χαρδούβελη». Όμως ένας αφόρητος λαϊκισμός των διψασμένων γιά εξουσία αριστερών κορυβαντιούντων δημαγωγών, σε συνδυασμό με την αφέλεια, την ευπιστία και την αγανάκτηση ανόητων νεαρών, αλαφροΐσκιωτων και ονειροπαρμένων αριστερών ιδεοληπτικά αγκυλωμένων, γερομπαμπαλήδων παλαιοσταλινικών, «αγανακτισμένων» καρεκλοκένταυρων του καφενέ και της φραπεδιάς και των πάσης φύσεως χαχόλων, συσπείρωσε ένα ετερόκλητο παραπλανημένο πλήθος πίσω από την κορυφαία μπούρδα όλων των εποχών ενός άξεστου κι αμόρφωτου λαοπλάνου: «Αν τους πούμε όλ’ αυτά θα μας παρακαλάν να μας... δανείσουν»!!! Το αποτέλεσμα αυτού του φαύλου γαϊτανακίου είναι να κρατιέται η χώρα σε συνεχή αναβρασμό, ώσπου με αφορμή την αδυναμία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας από την προηγούμενη Βουλή, να έρθουν οι φαύλοι Συριζανέλιδες στο Μαξίμου και ο αδρανής Φαυλόπουλος στο Προεδρικό μέγαρο. Η συνέχεια νωπή, γνωστή και επώδυνη. Περιττή η περαιτέρω ενασχόληση με δαύτη. Αρκεί μία μόνο λέξη γιά τον «χρωματισμό» της αλαλούμ διακυβέρνησης από την «ηθικώς πλεονεκτούσα αριστερά»: «Μπαρουφάκης»! Και η ιλαρότητα που προκαλεί η αναφορά αυτού του ονόματος απαλύνει, κάπως, τον πόνο μας.

   Σήμερα, όντως, η χώρα οδεύει προς την λήξη του τρίτου -και επαχθέστερου- μνημονίου, το οποίον οι συριζαρέοι αποκαλούν «πρόγραμμα» και το τέλος του: «καθαρή έξοδο». Δυστυχώς, η καλή τους επίδοση στην λογοπλασία δεν αρκεί γιά την επιχειρουμένη διαστρέβλωση της πραγματικότητος και την συσκότιση της καταστάσεως. Παρ’ όλες τις ετοιμαζόμενες φιέστες, φανφάρες και πανηγύρια γιά την... «καθαρή» έξοδο, αυτή όχι καθαρή δεν είναι, αλλά μόνο γιά... τα πανηγύρια! Η «έξοδος» αυτή είναι τυπική και προσχηματική, καθώς η ουρά που αφήνει πίσω της είναι τεράστια. Συνεχείς επιτηρήσεις και έλεγχοι γιά την πιστή εφαρμογή ανειλημμένων μακρόχρονων δεσμεύσεων και υποχρεώσεων θολώνουν -ουσιαστικά καταργούν- την περιβόητη... «έξοδο» και φαλκιδεύουν την εθνική ανεξαρτησία. Και, δυστυχώς, αυτές οι εξαρτήσεις και πιθαναγκασμοί θα μας ακολουθούν γιά πάρα πολλά χρόνια -ολόκληρο τον 21^ο αιώνα- και θα δεσμεύουν κάμποσες μελλοντικές γενιές.

   Και όποιοι εξακολουθούν να  παραμυθιάζονται από τις αυταπάτες του... «αυταπατεώνα» Τσίπρα και τις κωμικές παλινδρομήσεις του κουτοπόνηρου Μπούλη-κολαούζου, είναι άξιοι της μοίρας τους. Ας καθίσουν πίσω από τις επιδοματικές ελεημοσύνες που θα τους πλασάρουν γιά να υφαρπάξουν την ψήφο τους και, προλεταροποιούμενοι, θα βλέπουν τις -πάλαι ποτέ- κομμουνιστικές χώρες, π.χ. Εσθονία, Λετονία, Ουγγαρία, Τσεχία, να απογειώνονται, ενώ αυτοί και οι απόγονοί τους θα καθηλώνονται στη μιζέρια, την λοβοτομημένη αποκτήνωση και την καταδίκη τους στην αιώνια κομμουνιστική εξαθλίωση και εξαχρείωση που δημιουργεί Πάρκα του Άρεως, Καρανίκες και Αυλωνίτισες.