Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος II

Αναδρομές

Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος II

Σκέψεις

   Σημείο στροφής και αλλαγής πορείας η μεταπολίτευση. Το γύρισμα της σελίδας και η απαρχή μετασχηματισμού της φυσιογνωμίας της χώρας.
   Μέχρι τότε την ξέραμε από τα σχολικά βιβλία της Γεωγραφίας, κυρίως, ως γεωργική χώρα που παρήγαγε ελιές, καπνό και κρασί! Τη βιοτεχνία της την αποτελούσαν, ως επί το πλείστον, οι οικιακές συσκευές της ΙΖΟΛΑ, οι γκαζιέρες του Πίτσου και κλωστές «Πεταλούδα» (η ατσάλινη κλωστή, των διαφημίσεων!) και κάτι τέτοια ψιλοπράματα. Και ο τουρισμός, που απεκλήθη, κατόπιν, "τουριστική βιομηχανία" (sic).

   Οι πρώτες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή ξεκίνησαν το τόπο από το μηδέν. Γύρισαν σελίδα. Ανέστησαν την, από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 αίτηση της Ελλάδος γιά ένταξη στην Ε.Ε, που λεγόταν τότε ΕΟΚ, και ενεργοποίησαν, με ταχείς ρυθμούς, την παγωμένη, λόγω της προηγούμενης ανώμαλης περιόδου πολιτικής αστάθειας και δικτατορίας, διαδικασία.
   Το προσωπικό κύρος του Έλληνα ηγέτη και οι ισχυροί δεσμοί φιλίας που διατηρούσε με τους τότε εκπροσώπους των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών έκαμψε τις δικαιολογημένες αντιδράσεις των μικρότερων και η αρχή της δεκαετίας του’80 βρήκε την Ελλάδα ισότιμο μέλος της ΕΟΚ, δημιουργουμένων, έτσι, νέων προϋποθέσεων οικονομικής ανάπτυξης της χώρας και σταθεροποίησης του δημοκρατικού της πολιτεύματος. Κι αυτό παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Κάθε παράταξη, γιά τους δικούς της ιδιοτελείς κομματικούς σκοπούς, πολέμησε το μεγαλύτερο πολιτικό επίτευγμα της χώρας στην νεώτερη Ιστορία της.

   Η πολιτική κόπωση αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της φυλής. Από αρχαιοτάτων χρόνων, από την εποχή του Αριστείδη του Δίκαιου, η παρατεταμένη διοίκηση από τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια κόμματα, τις ίδιες αντιλήψεις και τους ίδιους μηχανισμούς κουράζει, δημιουργεί πλήξη, τελματώνει και, γιατί όχι, γιγαντώνει τη διοικητική διαφθορά, (η παρατεταμένη κατοχή του δημόσιου μελιού ξυπνάει πειρασμούς, όχι μόνο βουτήγματος του δακτύλου σ’ αυτό, αλλά ολόκληρης βουτιάς!). Το γεγονός κρίνεται ως φυσιολογικό και, απολύτως, λογικό. Η «αλλαγή», ένα σύνθημα στο οποίο, πανέξυπνα, ποντάρισε ο Α. Παπανδρέου υπήρξε ο κινητήριος μοχλός που εξέφρασε και πραγματοποίησε τη νομοτελειακή αναγκαιότητα γιά θεσμικές αλλαγές. Ο λαός μπαϊλντισμένος από το «σφίξιμο» δεκαετιών αποφάσισε να γυρίσει σελίδα. Ο Καραμανλής είχε αποχωρήσει από τη μάχιμη πολιτική και η Δεξιά συρρικνώθηκε από εξάντληση ιδεών και μετριότητα ηγεσίας. Ό,τι είχε να δώσει το έδωσε.

   Η «αλλαγή» ήταν μιά ιστορική αναγκαιότης. Το ΠΑΣΟΚ ήρθε επελαύνοντας. Οι οιωνοί ήσαν άριστοι και οι προοπτικές λαμπρές. Οι πακτωλοί ενίσχυσης της ελληνικής οικονομίας, ούτως ώστε να αλλάξει βηματισμό και να συντονιστεί με αυτόν της ενωμένης Ευρώπης, πλημμύρισαν τη χώρα. Λεφτά με ουρά!
   Ο Α. Παπανδρέου, ιδρυτής του νεοελληνικού λαϊκισμού και μαιτρ της δημαγωγίας, παρ’ όλα τα αρχικά του, ως αντιπολίτευση, τσαλίμια «δούλεψε» με το καλύτερο τρόπο τους «κουτόφραγκους» και μεγιστοποίησε, όντως, τις προς την Ελλάδα παροχές και ενισχύσεις, μακραίνοντας και τους χρόνους χάρητος ενισχύσεων και επιδοτήσεων. Κάπου εκεί, όμως, χάθηκε και το τρένο γιά την αναμόρφωση της Ελλάδος.
   Μέχρι τότε η οικονομία, καθυστερημένη μεν, έβραζε, γενικώς, σε χαμηλή φωτιά. Μικροί προϋπολογισμοί, μικρός δημόσιος τομέας, λίγα ελλείμματα, χαμηλό δημόσιο χρέος. Αλλά και στο προφίλ των πολιτικών συντελούνται σοβαρές αλλαγές. Η τυπική φυσιογνωμία πολιτικού, όπου ο «σοβαρός» που, μιά ζωή στη πολιτική, ζούσε με μέσα εισοδήματα και μέσες περιουσίες, (ακόμα και τα λεγόμενα πολιτικά «τζάκια») και, το «ψώνιο» που σπαταλούσε στο στίβο της πολιτικής, συνήθως άσκοπα κι ανεπιτυχώς, τεράστια ποσά και, συνηθέστατα επίσης, πέθαινε στη ψάθα, εξαφανίζονται, σιγά-σιγά, από τη πολιτική «πιάτσα». Η κατάσταση αλλάζει κι εδώ. Διακηρύσσεται, επισήμως, η ανάγκη δημιουργίας νέων πολιτικών «τζακιών». Ξεφυτρώνουν απ’ το πουθενά νέα πρόσωπα και νέες απόψεις περί της πολιτικής και του τρόπου ασκήσεώς της και θεσμοποιείται η ουσιαστική μετατροπή της ιδιότητος του «πολιτικού» από ευγενές λειτούργημα σε, αναξιοπρεπές ως απεδείχθη στη πορεία, επάγγελμα Υπεράνω η πάρτη και μετά…. βλέπουμε!
   Απόδειξη του ανωτέρω ισχυρισμού, η ομοφωνία των βουλευτών όταν ψηφίζουν ιδιοτελή διατάγματα, συντεχνιακού ενδιαφέροντος, και οι σχετικές δημοσκοπήσεις που το επισημαίνουν. Σήμερα το πλείστον των πολιτών, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, εκφράζονται απαξιωτικά, με αηδία και περιφρόνηση, στον όρο αλλά και το πρόσωπο, «πολιτικός»!
   (Εδώ, εννοείται, αναφέρεται ο κανόνας, γιατί υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις, οι οποίες, όμως, απλώς τον επιβεβαιώνουν και, δυστυχώς, χάνονται διυλιζόμενες στον ωκεανό του).

   Βρισκόμαστε στην εποχή πού οι νέοι, (σε θέση, άποψη και ηλικία), βουλευτές προσέρχονται, στην Βουλή, αρχικά με «παπάκια» ή πεζή, με ζιβάγκο και τζιν, με μούσια και γένια. Φέρνοντας, τάχα, νέο ύφος και ήθος. Δήθεν «λαϊκό» και , κατά συνέπειαν, φιλολαϊκό! Μπατίρηδες και με αντιστασιακούς τίτλους και περγαμηνές, (οι περισσότεροι πλαστοί ή της πλάκας), και απαιτήσεις άμεσης εξαργύρωσης.

(συνεχίζεται)





4 σχόλια:

  1. η ένταξη τής ελλάδας στήν ΕΟΚ ήταν πρόχειρη ,άνέφικτη και χωρίς προοπτική ,ήταν μιά πονηριά τής "αστικής ταξης" γιά νά φάη λεφτά .αφού εφαγαν ολα τα λεφτα απο τα σχεδια μαρσαλ , τρούμαν κλπ είδαν την ενταξη στήν ΕΟΚ σαν μια ακόμα ευκαιρία γιά νά φανε...τό μόνο πού σκέφτηκε τότε ο "εθναρχης" τί θά ωφεληθούμε ...καί οχι τί έχουμε έμείς νά προσφέρωμε στήν Ευρώπη ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο ηλεκτρισμός φέρνει κι ηλεκτροπληξίες, όπως και το αυτοκίνητο αναπηρίες και θανάτους από δυστυχήματα. Όμως η κατάργησή τους δεν αποτελεί λύση.
    Υπάρχει πάντοτε η σωστή οδός, έστω κι αν δεν ακολουθείται. Ο δρόμος της καμήλας.
    Αχ', αυτή η αστική τάξη που όλα τα φταίει και όλα τα κάνει στραβά!
    Σαν πόσα "προλεταριακά" λαμόγια την αρμέγουν, ξορκίζοντάς την!
    Α', ρε Κιμ που μας χρειάζεται!
    Τουλάχιστον με τον μισητό καπιταλισμό μπορούμε και κλαίμε το χάλι μας ελεύθερα. Στον παράδεισο του σοσιαλισμού, αυτό θα ήταν δυνατόν μόνο όταν χάναμε, (σε βαθιά γεράματα εύχομαι), την... Παπαρήγα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "τό νά άποδώσει κανείς τό χάρισμα τής ίστορικής πρόβλεψης στήν έλληνική άστική τάξη είναι πράξη άνεπίτρεπτης φιλοσοφικής έλεημοσύνης " ...Γερασιμος κακλαμανης μαθηματικός
    Πόσω μάλλον νά άποκαλείς τόν καραμανλή "εθναρχη" συμπληρώνω εγω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η παρούσα σειρά αναρτήσεων δεν αποτελεί περισπούδαστη και «κουλτουριάρικη» ανάλυση, αλλά απλή και ξερή επιτομή καταγραφής της πολιτικής και οικονομικής εξέλιξης της χώρας, από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν. Από άνθρωπο που την έζησε σε ώριμη ηλικία και δεν την «παπαγαλίζει» από αλλότριες και φανατισμένες πλύσεις εγκεφάλου. Με αποστασιοποίηση από τα γεγονότα, χωρίς δυσνόητη «θολοκουλτούρα»,(τύπου "...Γεράσιμος κακλαμάνης μαθηματικός) και, κατά το δυνατόν, αντικειμενικότητα. (Γιά την απόλυτη απαιτείται καταστάλαγμα αιώνων).

    Σ’ αυτήν πουθενά δεν αναφέρεται και ούτε καν υπονοείται καμία «ιστορική πρόβλεψη», όπως και πουθενά δεν αναφέρεται η λέξη «Εθνάρχης».

    Η παρούσα κρίση δικαιολογεί τρικυμίες εν κρανίω, αλλά ένας σοβαρός διάλογος προϋποθέτει κατανόηση των απέναντι γραπτών και απαιτεί όχι υπερβολές και «σάλτα λογικής». Γιατί τότε αποδυναμώνονται και τα τυχόν ορθά επιχειρήματα του αντίλογου. (Εξ όνυχος τον λέοντα).

    Καλόν θα ήταν να περιμένει κανείς την ολοκλήρωση της ανάλυσης, ούτως ώστε να σχηματίσει σφαιρική άποψη και να τοποθετηθεί αναλόγως. Εκτός αν ανατρέξει στην αρχική της δημοσίευση, αλλά και πάλι θα πρέπει τα σχόλια να είναι συμβατά με το κάθε μέρος.
    Αλλά, προς Θεού, όχι παρανόηση, όχι αλλοίωση, ούτε παραποίηση στα λόγια του γράφοντος. Μας βλέπουν κι άλλοι κι εκτιθέμεθα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή