Επικαιρότης
Η πολιτική δεν υπήρξε ποτέ στίβος ευγενούς άμιλλας. Κάθε άλλο μάλιστα. Δεν υπάρχει βρώμικο, ύπουλο, ακόμη και εγκληματικό μέσο που να μην επιστρατεύεται και χρησιμοποιείται, (κατά κόρον μάλιστα), στην υπηρεσία της. Απλώς, η επιλογή, ο τρόπος, ο χρόνος και η μεθόδευση ποικίλλουν και διαφοροποιούνται κατά περίπτωση. Ανάλογα με την χρησιμότητα του μέσου, την ευφυΐα και τους στόχους του πολιτικού και, κυρίως, του πνευματικού επιπέδου του πολιτικού πελατολογίου του. Όσο λαϊκότερος και μαζικότερος ο χώρος που απευθύνεται, (ο όρος τίθεται με την έννοια της χύδην άκριτης, αφελέστερης και εγκεφαλοπλυμένης μάζας, που κάνει τους ανθρώπους πρόβατα), τόσο πιό λαϊκιστής και απροκάλυπτος ο χρήστης πολιτικός αστέρας. «Γίνεται» το παιδί του λαού! Ο εκφραστής του, ο αγωνιστής, ο υπέρμαχος του δίκιου του. Ο φαύλος! Και όσο πιό πνευματικά καλλιεργημένα τα υποψήφια θύματα, τόσο πιό σοβαροφανής και ραφινάτος ο λόγος του. Έστω κι αν προκύπτει κούφιος και αέρας κοπανιστός, στο τέλος. Ένας συγκεκαλυμμένος φαύλος!
Ο κ. Ανδρ. Λοβέρδος αποτελεί τυπικό και τρανταχτό δείγμα-υπόδειγμα της πρώτης κατηγορίας. Ξεκίνησε την πολιτική του δράση από τα φοιτητικά του χρόνια, εντεταγμένος στην κομμουνιστική αριστερά. Κλασσικά, όπως όλοι οι συνεπείς «δημοκράτες» και όχι ανορθόδοξα όπως, π.χ. η κ. Κανέλλη που ξεκίνησε από δεξιά, "φαν" του Κωνσταντίνου Καραμανλή, (καθ’ ότι γυναίκα, άρα υπέρτερη σε πονηριά). Εξοπλισμένος πλήρως, με αμπέχονο, γένια, μαλλιά, μούσια και υψωμένη γροθιά πολεμούσε το «κατεστημένο», αποτελώντας ένα μαχητικό ελληνικό κακέκτυπο του Τσε Γκεβάρα, με κοινό σημείο, ίσως το μόνο, τη φυσική ευμορφία. (Ομορφάντρα μου!).
Με τον καιρό ωρίμαζε, η φούρια του κλατάρισε και η μαχητικότητά του ξεθύμαινε λίγο-λίγο. Και αφού η αριστερά δεν παρείχε αρκετό ψωμί, ικανό να χορτάσει τη λαιμαργία του για οφίτσια και εξουσία, άρχισε να την «κάνει», με πλάγια πηδηματάκια, δεξιότερα. Η πλατιά αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ, με την ψευδεπίγραφη ταμπέλα στην πόρτα και την κίβδηλη κορώνα του σοσιαλισμού στην προμετωπίδα, χωρούσε μιά χαρά τις πολιτικές φιλοδοξίες του «σύντροφου» μικρού Αντρέα, καθ’ ον χρόνον ο μεγάλος Αντρέας μεσουρανούσε στο πολιτικό στερέωμα της χώρας.
Κουρεύτηκε, ξυρίστηκε, (πλύθηκε, οπωσδήποτε), κατέβηκε από τα κάγκελα και βάζοντας το ξίφος στο θηκάρι, βάλθηκε να υπηρετήσει τον σοσιαλισμό από βολικότερο μετερίζι. Έγινε, λέει, και «συνταγματολόγος», οπότε αφού η Βουλή βρίσκεται στο Σύνταγμα, τι το φυσικότερο από το να βρίσκεται κι αυτός εκεί! Το πράγμα είναι φως-φανάρι! Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση!
Προϊόντος του χρόνου και βοηθούντος του εν γένει παρουσιαστικού και του προσωπικού ύφους, καλλιέργησε το στυλ του «παιδιού του λαού». Κάτι μεταξύ του πρώτου διδάξαντος ηθοποιού Νίκου Ξανθόπουλου και του μπασκετικού Παναγιώτη Γιαννάκη, γνωστού και ως «κλάψε-κλάψε». Ειλικρινής, φαινομενικά, και πονοψυχιάρης στην επιφάνεια, αλλά ανάλγητος και ψυχρός υπολογιστής στο βάθος και φοβερά επικίνδυνος σε μεγαλύτερο βάθος, αφού η πονηριά και η μόρφωση που διαθέτει του παρέχουν μεγάλες δυνατότητες ελιγμών, κάτι που αποδεικνύει συνεχώς.
Αναρριχήθηκε σύντομα στην κομματική ιεραρχία και στην εσωτερική διαμάχη γιά την αρχηγία, το 2007, ξιφούλκησε υπέρ Βενιζέλου, κιαλάροντας τη θέση του αντιπροέδρου, στην πιθανή επικράτηση του φαφλατά μέντορά του. Γεγονός που αρχικά φάνταζε σχεδόν βέβαιο, (ο αμετροεπής χοντρομπαλάς κ. Ευφράδειας, ως ….. «ξερογλειφόμενος» μέλλων αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, χορηγούσε, με μπόλικη μεγαλοπρέπεια και συγκατάβαση, άφεση στον μισοπάλαβο που τον μπουγέλωσε με καφέ !), αλλά στο τέλος κατέληξε σε φιάσκο.
Η ηχηρή σφαλιάρα μεταμόρφωσε τους εραστές της ηγεσίας από «Ορλάνδους μαινόμενους», σε συνεσταλμένες και σεμνές «αρσακειάδες», (στην επιφάνεια, αφού στο βάθος παρέμεναν φιλήδονες «παρτουζιάρες» της αρχής και της εξουσίας).
Μετά την εσωκομματική ψυχρολουσία ο μικρός Αντρέας, αφού πάντα ένα κρύο ντους καλμάρει το νευρικό σύστημα, έβαλε την ουρά στα σκέλια και ξαναγύρισε πειθήνια στο κομματικό μαντρί, εκμεταλλευόμενος την απόφαση του Γιωργάκη, στον οποίο οι σύμβουλοι υπέδειξαν να συγχωρέσει τους πρωτοκλασσάτους κομματικούς του αντιπάλους, στη λογική του «φιλάς το χέρι που θέλεις να δαγκώσεις, αλλά δεν μπορείς, ή δεν σε συμφέρει». Η άφεση δεν συμπεριέλαβε τον… Κουλούρη και τα άλλα λιμά, που πήραν «κουλούρι» στρογγυλό στη διαγωγή και εμπάργκο στους εκλογικούς συνδυασμούς!
- Κίμο, μηδέν και με τον κηδεμόνα σου!
Σήμερα ο Αντρέας ο μικρός, με τις κλάψες, τα κόλπα με τους φαρμακοποιούς, τις ίντριγκες, τις λαϊκίστικες εξάρσεις αυτοκριτικής, (- Ρε παιδιά, μα τη Παναγία, δεν υπάρχει σάλιο!) και τους φαύλους διορισμούς ημετέρων, ( σημ. Διαθέτω στοιχεία γιά τοποθετήσεις πολιτικών και ηθικών «ρεταλιών» σε θέσεις αργομισθίας), ενώ έκανε σκ…. ά την Υγεία, θεώρησε, προφανώς, εαυτόν επιτυχημένο υπουργό, ξετσουτσούρδωσε, ύψωσε ανάστημα και με την κλίκα που έφτιαξε θέλει τώρα, μέσα στο γενικό πασοκικό μπάχαλο, να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη»!
- Σιγά που θ’ αφήσω αυτόν το σαχλαμάρα τον χοντρομπαλά να με προσπεράσει! Και δώστου οι τρικλοποδιές και οι κλωτσές, κάτω απ’ το τραπέζι!
Τελευταία του κουτοπονηριά η «ιερή αγανάκτηση» και η έκρηξη αγάπης γιά τον… Γιωργάκη! Ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε!
- Κουφ… ες! Όποιος μου πειράξει το… μικρό, τον έσκισα. Εδώ θα γίνει της που… ας. Θα του φάω το γούργουρα!
Καλά, τέτοια λατρεία και τέτοια αφοσίωση πού στο διάβολο ήταν κρυμμένη τόσο καιρό και δεν την βλέπαμε! Τι μύγα τσίμπησε ξαφνικά τον Λοβέρδο κι από πολέμιος και σφετεριστής του «θρόνου» μεταμορφώθηκε σε Ντ’ Αρτανιάν του Γιωργάκη και, μαζί με Ρέππα, Καστανίδη και Παπουτσή, το παίζει τώρα «Οι τρεις σωματοφύλακες»!
Η εξήγηση είναι απλή και εύκολη. Σαν το αυγό του Κολόμβου! Ο ατσίδας Λοβέρδος, (ο Αντρίκος ο μικρός), ξέροντας πολύ καλά σε τι είδους πολιτικό πελατολόγιο απευθύνεται και αφού έσπρωξε κι αυτός με τον τρόπο του το χαζό παιδί στην έξοδο:
- Άι σιχτίρ, ξεφορτώσου μας!, θέλει τώρα να προσεταιριστεί τους φανατικούς παπανδρεϊκούς χαχόλους, (όσους απέμειναν, τέλος πάντων!), τους οποίους «γλείφει» με τον τρόπο του, κορδακιζόμενος -Σιγά, ρε μεγάλε και βαστάτε Τούρκοι τ’ άρματα!- και παρέχοντας ασπίδα προστασίας σ’ αυτόν που κι ο ίδιος βοήθησε να εκπαραθυρωθεί από την πρωθυπουργία.
Αν, πράγματι, ο μικρός Αντρίκος αγαπάει τόσο πολύ το μικρό Γιωργάκη και αν θεωρεί πως η αλλαγή ηγεσίας στο κόμμα του δεν οφείλεται σε παταγώδη αποτυχία ένεκα μειονεξίας του παρόντος αρχηγού, αλλά… κάπου αλλού, ένας τρόπος υπάρχει γιά να το αποδείξει. Να δηλώσει ευθέως και δημόσια την πίστη και παραδοχή στον αρχηγό του, παραιτούμενος, επί του παρόντος, από κάθε προσωπική αρχηγική φιλοδοξία. Απλά, σαφή και ξεκάθαρα λόγια. Όλα τα άλλα, τα πονηρά και τα «σάπια» αλλού, στον κλήδωνα. Οι μη χαχόλοι τ’ ακούνε βερεσέ.
Όμως όποιος περιμένει καθαρές συμπεριφορές από χώρο που γέννησε και εξέθρεψε την πολιτική απάτη, την παραπληροφόρηση και τον λαϊκισμό, «πλανάται πλάνην οικτρά»!
Η πολιτική σαπίλα, βοηθούσης της οικονομικής κρίσης, αποκαλύπτει πολλούς «βασιλιάδες», γυμνούς. Ο λαός εξουθενωμένος από τη διάχυτη σαπίλα, αναζητεί απεγνωσμένα καθαρό αέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου