Θέσεις - Απόψεις
Η οικογένεια των Παπανδρέου, τρεις γενιές στην πολιτική, είχαν πάντοτε μία περίεργη άποψη και σχέση με την «αλήθεια». Όχι πάντως αυτή που έχει ένας κανονικός άνθρωπος. Έφερνε, κομμάτι, προς το «οργουελικό» στυλ και, κατά σύμπτωση, αληθές ήταν πάντοτε ό,τι βόλευε εκείνους! Εάν, πράγμα συνηθέστατο, η αλήθεια δεν εξυπηρετούσε το συμφέρον τους, τόσο το χειρότερο γι' αυτήν! Την διαστρέβλωναν ή την άλλαζαν στο άψε-σβήσε και πασάριζαν τη δική τους «αληθινή» εκδοχή, η οποία γινόταν αμέσως πιστευτή και πατενταριζόταν ως «αλήθεια»! Δόξα τω Θεώ, σφουγκοκωλάριοι, κεκράχτες , παρατρεχάμενοι, διαπλεκόμενοι, συμφεροντολόγοι και μπόλικοι χαχόλοι ακόλουθοι-οπαδοί υπήρχαν πάντοτε γιά να την «υπηρετήσουν» ή να την χάψουν!
Συνοψίζοντας, η ουσία είνα μία, όλος ο βίος της οικογένειας βρίθει από απάτες και κομπίνες. Σε πολιτικό και ιδιωτικό επίπεδο.
Η πρώτη γενιά περιλαμβάνει τον Γεώργιο Παπανδρέου που, γιά ανεξήγητο σ’ εμένα λόγο, απεκλήθη από τους οπαδούς του, ο «Γέρος της Δημοκρατίας», (η πρώτη μεγάλη κατασκευασμένη «αλήθεια», γιά μιά πραγματικά μεγάλη πολιτική φούσκα). Όμως στους παλαιότερους και ιδίως τους αριστερούς, ήταν γνωστός ως «Ανεμόμυλος»! Ένα δε, από τα συνθήματα που ακούγονταν τότε έλεγε : «Παπαντρέου, παπατζή»!
Αρχίζοντας από το δημαγωγικό «Πιστεύομεν και εις την λαοκρατία», που εκφώνησε ερχόμενος, επί κεφαλής κυβέρνησης μετά την Απελευθέρωση από τη γερμανική κατοχή, όντας φιλοβασιλικός και σφόδρα αντικομμουνιστής κατάφερε αργότερα, (το 1965), κυβερνώντας τη χώρα γιά λιγότερο από δυό, περίπου, χρόνια να εμπλακεί σε μιά ανόητη κι ανούσια διένεξη με τον, τότε, νεαρό, άπειρο και εξ ίσου ανόητο βασιλιά, και να κάνει τον τόπο μπάχαλο, ανοίγοντας τον δρόμο στη χούντα του Παπαδόπουλου. Κι όλα αυτά γιά να συγκαλύψει την εμπλοκή του γιού του, (πάντοτε ιντριγκαδώρος ο κύριος!), σε μιά μάλλον ήσσονος σημασίας υπόθεση, τον «Ασπίδα». (Ενδοστρατιωτικές διαμάχες και συνομωσίες γιά τις προαγωγές, την εξουσία και την οικονομησιά μεταξύ υψηλόβαθμων και χαμηλόβαθμων αξιωματικών).
Η δεύτερη γενιά, μακροβιότερη και σε πιό «ψαχνουδερές», από πλευράς οικονομίας, εποχές, με εκπρόσωπο τον διαβόητο Ανδρέα, ή Αντρέα επί το λαϊκότερο, έσπασε όλα τα ρεκόρ «αλήθειας»! Αρχίζοντας από τον ψευδεπίγραφο τίτλο του κόμματος που ίδρυσε, αφού σοσιαλισμό δεν είδε κανείς και ποτέ στην Ελλάδα και τελειώνοντας στα κατάπτυστα «άτοκα δάνεια» φίλων, (μεταξύ αυτών κι ο Κάρολος Παπούλιας, μην το ξεχνάμε), προκειμένου ο Αντρέας να αποπερατώσει, φοροδιαφεύγοντας, την ερωτική του φωλίτσα στην Εκάλη, που θα στέγαζε τη Δήμητρα, τα ….πάμπερς και τη …. σαλιάρα του! Και ανάμεσα πλείστα όσα, όπως ο πανηγυρισμός της φυγής των βάσεων που… έμεναν, η κομπίνα με την πλαστογράφηση της διαθήκης της Σοφίας Μινέικο και την εξαπάτηση του Βλαχούτσικου, (όνομα και πράμα), σχετικά με το σπίτι του Ψυχικού, που σφετερίστηκε και του πούλησε παράνομα, κ.λπ.!
Η τρίτη φουρνιά, βρίσκει τους Παπανδρέου στην αποθέωσή τους και την «αλήθεια» καταματωμένη, καταξεσκισμένη και βιασμένη, (κατά φύση και παρά φύση!), στα Τάρταρα. Μαζί με τη χώρα και τον λαό! Ο αλαφροΐσκιωτος, υπερδημοκράτης, αντιεξουσιαστής μικρόνους και παντελώς ανίκανος Γιωργάκης, κακέκτυπο του πατρός του και εμποτισμένος πλέον με καθεστωτική νοοτροπία και αυτονόητη, αλλά αρρωστημένη πεποίθηση περί ιδιοκτησίας κόμματος και χώρας, βάδισε στα χνάρια του daddy και προσπάθησε ν’ αλωνίσει τη χώρα ομοιοτρόπως. Όμως οι καιροί είναι διαφορετικοί, οι συνθήκες ζόρικες, οι χαχόλοι πιό ξύπνιοι κι η καπατσοσύνη του μηδενική! Στη βουλιμία γιά εξουσία και τη σπουδή γιά την κατάληψή της ξέχασε τη λαϊκή παροιμία: «όσο πιό ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο πιό πολύ φαίνεται ο κ… ος της!». Έτσι, τώρα που ανέβηκε, όλοι βλέπουμε, νααα’, τον......ήλιο του ΠΑΣΟΚ. Μυώδη, στρογγυλό και καλογυμνασμένο!
Όμως, όπως και να ’χει το πράγμα, ο Γιωργάκης έμπλεξε άσχημα! Από το «λεφτά υπάρχουν» μέχρι την τελευταία παπαρδέλα, το περίφημο «δημοψήφισμα», έχει φλομώσει τον μπαϊλντισμένο κι εξαγριωμένο, πλέον, κόσμο στο ψέμα, τη μπαρούφα και τη σαχλαμάρα! (πράσινη ανάπτυξη, opengov, πιστόλι στο τραπέζι, σας έσωσα απ’ τη χρεοκοπία και άλλες τέτοιες αηδίες). Αυτή τη στιγμή, πιστεύω ακράδαντα, πως η χρυσοπληρωμένη στρατιά συμβούλων του, μαζί με την αγωνιούσα οικογένεια, πασχίζει να του βρει τρόπους αξιοπρεπούς αποχώρησης με τη λιγότερη ζημιά, αφού η παραμονή του στο προσκήνιο διακυβεύει το οικοδόμημα γοήτρου και υστεροφημίας ολόκληρου του Οίκου! Ήδη οι «κακιές» γλώσσες άρχισαν να κελαηδούν γιά όλο το σόι. Και βγάζουν στη φόρα πολλά! Το στίγμα «αποτυχημένος» πλανάται εφιαλτικό, ξυπνάει μνήμες και κινδυνεύει να μπολιάσει όλη την οικογενειακή γκάμα. Γι’ αυτό όλες τους οι προσπάθειες κατατείνουν στο να μην του «κολλήσει». Όμως, προφανώς ματαιοπονούν.
Με λίγα και απλά λόγια, όταν ηγείσαι μιάς «κατάστασης», (όχημα, σπίτι, επιχείρηση, χώρα, οτιδήποτε είναι αυτό), επί δύο χρόνια και στο τέλος, αντί να την φέρεις ένα βήμα εμπρός, ή έστω να την κρατήσεις στην ίδια θέση, την οδηγείς τόσο πίσω, σχεδόν στο χείλος του γκρεμού, τότε, χωρίς πολλά-πολλά, είσαι αποτυχημένος! Εξηγήσεις, δικαιολογίες, φόρτωμα ευθύνης αλλού και τέτοιες τρίχες μπορείς να επικαλείσαι όσες θέλεις, όμως δεν περνούν. Τελεία και παύλα!
Η Ιστορία αργεί αλλά δεν λησμονεί, ούτε λαθεύει, μόνο καταγράφει. Και θα μιλήσει όταν σωθεί το μελάνι των πληρωμένων μεγκά… λων κονδυλοφόρων και των λοιπών αντίστοιχων καραγκιόζηδων-αγιογράφων του εξωτερικού. Αυτών που θα μπορούσαν, με το ανάλογο «κατιτίς» τους, ν’ ανακηρύξουν «Μις Υφήλιο» ως και την αξέχαστη…. Γεωργία Βασιλειάδου!
Όσο γιά το κατά καιρούς ακουόμενο αλαζονικό «Ένας Παπανδρέου δεν παραιτείται ποτέ», πέραν από την αντιδημοκρατική αναίδεια και την περιφρόνηση προς τη λαϊκή θέληση που αναδίδει, φανερώνει ταυτόχρονα και βλακώδη υπεροψία και άγνοια. Γιατί στην πολιτική, αφ’ ενός, δεν λες ποτέ, «ποτέ» και, αφ’ ετέρου, πολλές φορές η παραίτηση αποτελεί σημαντικότερη πράξη από την έμμονη παραμονή. Όμως η αντίληψη τέτοιων λεπτών εννοιών είναι «ψιλά» γράμματα γιά ένα υπερφίαλο σόι, που διαθέτει ελάχιστο σεβασμό στον λαό, μπόλικη ιδιοτέλεια και καθόλου μυαλό.
Η οικογένεια των Παπανδρέου, τρεις γενιές στην πολιτική, είχαν πάντοτε μία περίεργη άποψη και σχέση με την «αλήθεια». Όχι πάντως αυτή που έχει ένας κανονικός άνθρωπος. Έφερνε, κομμάτι, προς το «οργουελικό» στυλ και, κατά σύμπτωση, αληθές ήταν πάντοτε ό,τι βόλευε εκείνους! Εάν, πράγμα συνηθέστατο, η αλήθεια δεν εξυπηρετούσε το συμφέρον τους, τόσο το χειρότερο γι' αυτήν! Την διαστρέβλωναν ή την άλλαζαν στο άψε-σβήσε και πασάριζαν τη δική τους «αληθινή» εκδοχή, η οποία γινόταν αμέσως πιστευτή και πατενταριζόταν ως «αλήθεια»! Δόξα τω Θεώ, σφουγκοκωλάριοι, κεκράχτες , παρατρεχάμενοι, διαπλεκόμενοι, συμφεροντολόγοι και μπόλικοι χαχόλοι ακόλουθοι-οπαδοί υπήρχαν πάντοτε γιά να την «υπηρετήσουν» ή να την χάψουν!
Συνοψίζοντας, η ουσία είνα μία, όλος ο βίος της οικογένειας βρίθει από απάτες και κομπίνες. Σε πολιτικό και ιδιωτικό επίπεδο.
Η πρώτη γενιά περιλαμβάνει τον Γεώργιο Παπανδρέου που, γιά ανεξήγητο σ’ εμένα λόγο, απεκλήθη από τους οπαδούς του, ο «Γέρος της Δημοκρατίας», (η πρώτη μεγάλη κατασκευασμένη «αλήθεια», γιά μιά πραγματικά μεγάλη πολιτική φούσκα). Όμως στους παλαιότερους και ιδίως τους αριστερούς, ήταν γνωστός ως «Ανεμόμυλος»! Ένα δε, από τα συνθήματα που ακούγονταν τότε έλεγε : «Παπαντρέου, παπατζή»!
Αρχίζοντας από το δημαγωγικό «Πιστεύομεν και εις την λαοκρατία», που εκφώνησε ερχόμενος, επί κεφαλής κυβέρνησης μετά την Απελευθέρωση από τη γερμανική κατοχή, όντας φιλοβασιλικός και σφόδρα αντικομμουνιστής κατάφερε αργότερα, (το 1965), κυβερνώντας τη χώρα γιά λιγότερο από δυό, περίπου, χρόνια να εμπλακεί σε μιά ανόητη κι ανούσια διένεξη με τον, τότε, νεαρό, άπειρο και εξ ίσου ανόητο βασιλιά, και να κάνει τον τόπο μπάχαλο, ανοίγοντας τον δρόμο στη χούντα του Παπαδόπουλου. Κι όλα αυτά γιά να συγκαλύψει την εμπλοκή του γιού του, (πάντοτε ιντριγκαδώρος ο κύριος!), σε μιά μάλλον ήσσονος σημασίας υπόθεση, τον «Ασπίδα». (Ενδοστρατιωτικές διαμάχες και συνομωσίες γιά τις προαγωγές, την εξουσία και την οικονομησιά μεταξύ υψηλόβαθμων και χαμηλόβαθμων αξιωματικών).
Η δεύτερη γενιά, μακροβιότερη και σε πιό «ψαχνουδερές», από πλευράς οικονομίας, εποχές, με εκπρόσωπο τον διαβόητο Ανδρέα, ή Αντρέα επί το λαϊκότερο, έσπασε όλα τα ρεκόρ «αλήθειας»! Αρχίζοντας από τον ψευδεπίγραφο τίτλο του κόμματος που ίδρυσε, αφού σοσιαλισμό δεν είδε κανείς και ποτέ στην Ελλάδα και τελειώνοντας στα κατάπτυστα «άτοκα δάνεια» φίλων, (μεταξύ αυτών κι ο Κάρολος Παπούλιας, μην το ξεχνάμε), προκειμένου ο Αντρέας να αποπερατώσει, φοροδιαφεύγοντας, την ερωτική του φωλίτσα στην Εκάλη, που θα στέγαζε τη Δήμητρα, τα ….πάμπερς και τη …. σαλιάρα του! Και ανάμεσα πλείστα όσα, όπως ο πανηγυρισμός της φυγής των βάσεων που… έμεναν, η κομπίνα με την πλαστογράφηση της διαθήκης της Σοφίας Μινέικο και την εξαπάτηση του Βλαχούτσικου, (όνομα και πράμα), σχετικά με το σπίτι του Ψυχικού, που σφετερίστηκε και του πούλησε παράνομα, κ.λπ.!
Η τρίτη φουρνιά, βρίσκει τους Παπανδρέου στην αποθέωσή τους και την «αλήθεια» καταματωμένη, καταξεσκισμένη και βιασμένη, (κατά φύση και παρά φύση!), στα Τάρταρα. Μαζί με τη χώρα και τον λαό! Ο αλαφροΐσκιωτος, υπερδημοκράτης, αντιεξουσιαστής μικρόνους και παντελώς ανίκανος Γιωργάκης, κακέκτυπο του πατρός του και εμποτισμένος πλέον με καθεστωτική νοοτροπία και αυτονόητη, αλλά αρρωστημένη πεποίθηση περί ιδιοκτησίας κόμματος και χώρας, βάδισε στα χνάρια του daddy και προσπάθησε ν’ αλωνίσει τη χώρα ομοιοτρόπως. Όμως οι καιροί είναι διαφορετικοί, οι συνθήκες ζόρικες, οι χαχόλοι πιό ξύπνιοι κι η καπατσοσύνη του μηδενική! Στη βουλιμία γιά εξουσία και τη σπουδή γιά την κατάληψή της ξέχασε τη λαϊκή παροιμία: «όσο πιό ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο πιό πολύ φαίνεται ο κ… ος της!». Έτσι, τώρα που ανέβηκε, όλοι βλέπουμε, νααα’, τον......ήλιο του ΠΑΣΟΚ. Μυώδη, στρογγυλό και καλογυμνασμένο!
Όμως, όπως και να ’χει το πράγμα, ο Γιωργάκης έμπλεξε άσχημα! Από το «λεφτά υπάρχουν» μέχρι την τελευταία παπαρδέλα, το περίφημο «δημοψήφισμα», έχει φλομώσει τον μπαϊλντισμένο κι εξαγριωμένο, πλέον, κόσμο στο ψέμα, τη μπαρούφα και τη σαχλαμάρα! (πράσινη ανάπτυξη, opengov, πιστόλι στο τραπέζι, σας έσωσα απ’ τη χρεοκοπία και άλλες τέτοιες αηδίες). Αυτή τη στιγμή, πιστεύω ακράδαντα, πως η χρυσοπληρωμένη στρατιά συμβούλων του, μαζί με την αγωνιούσα οικογένεια, πασχίζει να του βρει τρόπους αξιοπρεπούς αποχώρησης με τη λιγότερη ζημιά, αφού η παραμονή του στο προσκήνιο διακυβεύει το οικοδόμημα γοήτρου και υστεροφημίας ολόκληρου του Οίκου! Ήδη οι «κακιές» γλώσσες άρχισαν να κελαηδούν γιά όλο το σόι. Και βγάζουν στη φόρα πολλά! Το στίγμα «αποτυχημένος» πλανάται εφιαλτικό, ξυπνάει μνήμες και κινδυνεύει να μπολιάσει όλη την οικογενειακή γκάμα. Γι’ αυτό όλες τους οι προσπάθειες κατατείνουν στο να μην του «κολλήσει». Όμως, προφανώς ματαιοπονούν.
Με λίγα και απλά λόγια, όταν ηγείσαι μιάς «κατάστασης», (όχημα, σπίτι, επιχείρηση, χώρα, οτιδήποτε είναι αυτό), επί δύο χρόνια και στο τέλος, αντί να την φέρεις ένα βήμα εμπρός, ή έστω να την κρατήσεις στην ίδια θέση, την οδηγείς τόσο πίσω, σχεδόν στο χείλος του γκρεμού, τότε, χωρίς πολλά-πολλά, είσαι αποτυχημένος! Εξηγήσεις, δικαιολογίες, φόρτωμα ευθύνης αλλού και τέτοιες τρίχες μπορείς να επικαλείσαι όσες θέλεις, όμως δεν περνούν. Τελεία και παύλα!
Η Ιστορία αργεί αλλά δεν λησμονεί, ούτε λαθεύει, μόνο καταγράφει. Και θα μιλήσει όταν σωθεί το μελάνι των πληρωμένων μεγκά… λων κονδυλοφόρων και των λοιπών αντίστοιχων καραγκιόζηδων-αγιογράφων του εξωτερικού. Αυτών που θα μπορούσαν, με το ανάλογο «κατιτίς» τους, ν’ ανακηρύξουν «Μις Υφήλιο» ως και την αξέχαστη…. Γεωργία Βασιλειάδου!
Όσο γιά το κατά καιρούς ακουόμενο αλαζονικό «Ένας Παπανδρέου δεν παραιτείται ποτέ», πέραν από την αντιδημοκρατική αναίδεια και την περιφρόνηση προς τη λαϊκή θέληση που αναδίδει, φανερώνει ταυτόχρονα και βλακώδη υπεροψία και άγνοια. Γιατί στην πολιτική, αφ’ ενός, δεν λες ποτέ, «ποτέ» και, αφ’ ετέρου, πολλές φορές η παραίτηση αποτελεί σημαντικότερη πράξη από την έμμονη παραμονή. Όμως η αντίληψη τέτοιων λεπτών εννοιών είναι «ψιλά» γράμματα γιά ένα υπερφίαλο σόι, που διαθέτει ελάχιστο σεβασμό στον λαό, μπόλικη ιδιοτέλεια και καθόλου μυαλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου